ΕΛΕΓΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΑΪΛΑΝ

Εδώ και πόσο καιρό ακούμε για παιδιά προσφύγων που πνίγονται στη Μεσόγειο; Εδώ και πόσο καιρό μας κυκλώνει η αριθμητική των πνιγμένων; Την αρχική φρίκη, μετά αγανάκτηση, ακολούθως οργή, σίγασε η απεχθής, σχεδόν καθημερινή, επανάληψη του δράματος. Η κάθε μέρα, ένας βομβαρδισμός διαφορετικών αριθμητικών αναλογιών  κι οι πνιγμένοι από άνθρωποι, να γίνονται στη συνείδηση μας νούμερα και εν τέλει να απωθούνται στη σφαίρα της συνήθειας.

Μέχρις ότου η φωτογραφία του μικρού Αιλάν να μπει στα σπίτια μας. Mέχρι να δούμε το θάνατο μπροστά μας στην πιο αποτρόπαια μορφή  με την οποία μπορεί να μας παρουσιαστεί: Τη μορφή ενός νεκρού αθώου νηπίου, πνιγμένου  στο τρομερό έρεβος της θάλασσας και ξεβρασμένου σε στάση μπρούμυτα  στις ακτές της Αλικαρνασσού.  Την ώρα που τα δικά μας παιδιά παιγνίδιζαν ανέμελα σε κάποιο πάρκο ή  σε κάποια παραλία. Προστατευμένα . Ασφαλισμένα. Αγαπημένα.

Αυτή η τρομαχτική φωτογραφία σαν καρφί στο παχύ μας δέρμα άνοιξε μια τρύπα από την οποία ξεχύθηκαν τα υγρά της αναισθησίας και της αποχαύνωσης. Μας επέτρεψε να συγκλονιστούμε ξανά προσκρούοντας  στην άθλια  πραγματικότητα του καιρού μας όχι μέσα από το αλεστήρι της καθημερινής ειδησεογραφίας αλλά από τον μεγεθυντικό φακό  μιας  φωτογραφικής μηχανής που έγινε το μάτι του κόσμου.

Συνεπώς, μόνο ως ακατανόητη εκλαμβάνω τ η θέση κάποιων ότι «δεν πρέπει να δείχνουμε τέτοια πράγματα». Νερό στο μύλο των λαθρέμπορων, των ανάλγητων αξιωματούχων της Ευρώπης , των γελοίων επιτρόπων, των σιχαμένων κυβερνήσεων, των  διαχρονικών από καταβολής της ανθρωπότητας, δολοφόνων  και εκμεταλλευτών της ανθρώπινης ύπαρξης, του μαζικού ανθρώπινου πόνου.

Αν η δημοσιότητα είναι η ψυχή της δημοκρατίας, η φωτογραφία του μικρού Αϊλάν, πεσμένου, πνιγμένου, νεκρού, λεηλατημένου από  τα καλύτερα του χρόνια, στερημένου την εν ζωή αγάπη, είναι ένα μαστίγιο που θα χτυπά το σαπισμένο από την ατιμία πρόσωπο του άθλιου μας πολιτισμού.

Τούτη η φωτογραφία θα μας μάθει να μετρούμε τον θάνατο στις πραγματικές του διαστάσεις: Τον θάνατο ως τις μέρες που στερήθηκε ο μικρός Αϊλάν, τα αγγίγματα που δεν ένιωσε, τα φιλιά που δεν πήρε και δεν έδωσε, τις γνώσεις που δεν κέρδισε, την λατρεία που δεν είδε σε βλέμματα άλλα, το πάθος που δεν μοιράστηκε, τα παιδιά που δεν έκανε, την γονιμότητα και τη φαντασία της ζωής που δεν βίωσε, τα όνειρα που δεν πρόλαβε να γεννήσει, τα δικαιώματα που δεν απόλαυσε. Θα μας μάθει ότι σε αυτόν τον πλανήτη, σε αυτόν τον ΤΟΠΟ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ, έχουμε την ευθύνη να μην ησυχάζουμε μέχρις ότου στραγγίξει και η τελευταία μας ικμάδα δύναμης, δημιουργικότητας, αγωνιστικότητας και αφοσίωσης στο υπέρτατο καθήκον  της υπεράσπισης των αδυνάμων, των κατακρεουργημένων, των καταφρονημένων, των εξαθλιωμένων.

Θα μας μάθει, τέλος, να αγαπάμε. Να αγαπάμε περισσότερο τα παιδιά μας, τα παιδιά όλου του κόσμου και όλο και πιο αποφασιστικά να τους δείχνουμε  με το χέρι τους κακούς, να τους λέμε τον λύκο, λύκο, το σκοτάδι, σκοτάδι. Κι΄είναι βαθύ και πυκνό το σκοτάδι που μας ζώνει.