TWO POEMS FROM "SECRET PEOPLE"

The case of the word sempre in lake Tampo

A cedar tree is crying on the shores of the frozen lake Tampo

looking forlornly at the lake and crying

its branches dripping sobs

ripples emerge on the surface of the lake

the lake gives them back as volatile panting wails

all the more to upset the cedar tree

the lake weeps, ice screeches.

A cedar tree is crying on the shores of the frozen lake Tampo

because it used to be a man who lost his gender, his name

because the lake was the woman he loved

but the time had come for people to transform

forfeiting their gender first

to become trees, to become lakes

the most hardened would become mountaintops

those with the most suffocating melodies

would melt within the oceans

and the thickest skinned would become piles and mine walls

and no one would ever meet anyone again

and no one would ever be able to hurt anyone

nor would they be able during periods of great affliction

to console each other

on the loss of the gender, the leak of the form

just like now

the cedar tree crying

the lake yearning

both helpless to come closer

what with the adamant word sempre

between them.

Η περίπτωση της λέξης πάντα στη λίμνη Τάμπο

Ένα κέδρο κλαίει στις όχθες της παγωμένης λίμνης Τάμπο

κοιτάζει απελπισμένα τη λίμνη και κλαίει από τα κλαδιά του στάζουν αναφιλητά ανατριχιάσματα σχηματίζονται στην επιφάνεια της λίμνης η λίμνη τα επιστρέφει ως ευμετάβλητους ανασασμούς λυγμών το κέδρο περισσότερο αναστατώνεται η λίμνη βουρκώνει, οι πάγοι τρίζουν. Ένα κέδρο κλαίει στις όχθες της λίμνης Τάμπο επειδή κάποτε ήταν άνδρας που έχασε το φύλο του, το όνομά του επειδή η λίμνη ήταν η γυναίκα που αγάπησε αλλά είχε έρθει η ώρα oι άνθρωποι να μετατραπούν αφού πρώτα απωλέσουν το φύλο τους να γίνουν δέντρα, να γίνουν λίμνες οι πιο σκληροί να γίνουν βουνοκορφές αυτοί με τις πιο αποπνικτικές μελωδίες να λιώσουν μέσα στους ωκεανούς κι οι πιο χοντρόπετσοι υποστήλια και τοιχώματα ορυχείων και κανείς πια δεν θα συναντά κανένα αλλά και κανείς δεν θα μπορεί να βλάψει κανένα ούτε θα μπορούν σε περιόδους μεγάλης οδύνης να παρηγορούν ο ένας τον άλλο για την απώλεια του φύλου, για τη διαρροή της μορφής όπως τώρα το κέδρο που κλαίει η λίμνη που θέλει ανήμποροι να πλησιαστούν με την αμετακίνητη λέξη πάντα ανάμεσά τους.

 

 

The caretaker

for Demetris Liantinis

I have for some time now ceased

to stir up vain questions such as

where does the ultimate drop of life sink

how do complex nervous systems disconnect

their endings

finally, who is responsible

for the genetic grief of the universe

but mainly at night

when giants whitewashed with ferocity

scare the clouds

that move in panic

to reveal the gaping depth of the firmament

I catch myself wondering

who is keeping us asleep in the antechambers

before we are born but also after

who is preserving our senselessness

with tender caresses

in impenetrable darkness

until we are charged

with that ever so light touch

and like vapours of love we take courage

and find flesh that can travel well

bones that can withstand the shift

and who keeps on tending to us with diligence

down to the fringes of softness

when as we awake to terrible spasms

we are revived

to less existence

than before.

 

 

 Ο φροντιστής

στον Δημήτρη Λιαντίνη

Σταμάτησα εδώ και καιρό

να ανασκαλεύω μάταια ερωτήματα όπως

πού χάνεται η έσχατη σταλαγματιά ζωής

πώς αποσυνδέονται τα περίπλοκα νευρικά συστήματα

οι απολήξεις τους

ποιος εν τέλει ευθύνεται

για τη γενετική θλίψη του σύμπαντος

όμως κυρίως τις νύχτες

όταν ασβεστωμένοι με αγριάδα γίγαντες

φοβίζοντας τα σύννεφα

που μετακινούνται πανικόβλητα

αποκαλύπτουν ένα άδειο βάθος στερεώματος

πιάνω τον εαυτό μου να απορεί

ποιος κοιμισμένους μας κρατά στους προθαλάμους

πριν γεννηθούμε αλλά και μετά

ποιος μας διατηρεί ανίωθους

χαϊδεύοντάς μας όμως τρυφερά

μες στο αδιαπέραστο σκοτάδι

ώστε λαμβάνοντας τη φόρτιση

του ανάλαφρου αγγίγματος

ως υδρατμοί αγάπης να εμψυχωθούμε

και να βρούμε σάρκες στην αρχή κάπως καλοτάξιδες

κόκκαλα ανθεκτικά στη μετατόπιση

και συνεχίζει με αφοσίωση να μας επιμελείται

μέχρι τις ακρονυχίδες της απαλότητας

όταν ξυπνώντας

εν μέσω σπασμών τρομαχτικών

θα ξαναζωντανεύουμε

λιγότερο υπάρχοντας

κάθε φορά.