ΑΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑ ΤΗ "ΛΥΣΗ"

Eίναι γεγονός ότι οι πολιτικοί υπέρμαχοι της «λύσης» έχουν ορισμένα συγκριτικά πλεονεκτήματα απέναντι σε όσους πιστεύουν ότι όπως προδιαγράφονται οι συνθήκες, η οποιαδήποτε προοπτική έντιμης και υποφερτής λύσης τώρα, είναι αδύνατη. Κατ’ αρχήν διαθέτουν ισχυρούς κομματικούς μηχανισμούς για να φτιασιδώσουν όσο χρειάζεται το σκιαγραφημένο από τις μέχρι τώρα δηλώσεις και ενδείξεις, έκτρωμα-αν βεβαίως η απρόβλεπτη Τουρκία συναινέσει-, παρουσιάζοντας το ως το καλύτερο «προϊόν» από το 1974 και εντεύθεν. Εχουν και τον έλεγχο των πλείστων ΜΜΕ. Είναι μάλιστα αμφίβολο, με τη «σύγχυση» που επικρατεί σε κόμματα με μια αγωνιστική παράδοση στο Κυπριακό, αν την κρίσιμη στιγμή θα βρεθεί κανείς να υποβάλει το απλό ερώτημα, πώς είναι δυνατόν αυτό να συμβαίνει. Πώς είναι δυνατόν δηλαδή η βελτιωμένη πρόταση «λύσης» τους που μαγειρεύεται να συνάδει με την χιλιοδιατυπωμένη φοβέρα, την πατέντα της οποίας έχει κερδίσει επάξια ο κ. Αναστασιάδης, πώς ο χρόνος κυλά πάντα σε βάρος μας. Μια απειλή που παραπέμπει περισσότερο στις κακιές μάγισσες των παραμυθιών και λιγότερο σε διαλεκτική ανάλυση των πραγμάτων, η οποία δείχνει ότι κάποτε η έννοια του χρόνου, λαμβάνει μια παράξενα αντίστροφή πορεία, όπως για παράδειγμα με το σχέδιο Ανάν, που επιχειρήθηκε να πλασαριστεί από τις ίδιες τις «κακιές μάγισσες» ως «το καλύτερο σχέδιο που μας είχε μέχρι τότε προταθεί», ασχέτως του γεγονός ότι ο χρόνος κυλούσε και το 2004 σε βάρος μας... Επίσης, η ένταξη μας στην ΕΕ, ένα ιστορικό ορόσημο για την Κύπρο, με καταλυτική υποτίθεται επίδραση στο Κυπριακό, δεν επισυνέβη προφανώς σε μια σχισμή του χρόνου- όπως θα έλεγε και ο μεγάλος μας ποιητής Μιχάλης Πασιαρδής- αλλά στην πορεία του χρόνου «που εργάζεται σε βάρος μας»… Επιπλέον, οι ζηλωτές της «λύσης» έχουν το πλεονέκτημα της δελεαστικής για τον απλό κόσμο, κίνησης στο Κυπριακό, ασχέτως του που αυτή οδηγεί, σε αντίθεση με την άλλη άποψη, το μοναδικό όπλο της οποίας είναι η επιμονή σε αρχές, στάση που ενίοτε προκαλεί «ακινησία» όταν αυτές οι αρχές δεν προάγονται επί μακρόν όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Κύπρου. Οι μεν μπορούν να «πουλήσουν» ελπίδα, οι δε, μονάχα «αναποτελεσματική» εμμονή σε αρχές, η χρηματιστηριακή τιμή των οποίων κατρακυλά. Σε μια κοινωνία όπου έχει επιβληθεί η δαιμονοποίηση και περιθωριοποίηση της άλλης άποψης, όπου αυτοί που έπρεπε να ήταν αντιπολίτευση είναι συμπολίτευση και εκείνοι που θα έπρεπε να ήταν συμπολίτευση, είναι (δήθεν) στην αντιπολίτευση και που όποιος τολμά να διαφωνήσει με την κρατούσα άποψη για το πού πάνε τα πράγματα, ταμπελώνεται ως απορριπτικός και αντιομοσπονδιακός, είναι εύκολο «πουλήσεις» στον κόσμο ότι κάτι τεκταίνεται, κάνοντας τον ταυτόχρονα να μην διερωτάται για το τι πραγματικά γίνεται. Διότι αυτό που πραγματικά γίνεται είναι η κατοχύρωση των συνιστούντων κρατών, του προεδρικού συμβουλίου, της εκ περιτροπής προεδρίας, -όπως ο ό ίδιος ο Πρόεδρος ομολόγησε- η δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας περί δήθεν κοινής βάσης στα ζωτικά θέματα της μίας κυριαρχίας και ιθαγένειας, ελλείψει πραγματικής σύγκλισης και ενόψει βεβαίως της επαναφοράς του σχεδίου Ανάν καθώς και ένα πέπλο μυστηρίου για το τι συμβαίνει στο περιουσιακό, στην ασφάλεια, τις εγγυήσεις, την αποχώρηση του κατοχικού στρατού κλπ. Πέραν από τις αδιάλλακτες και δημοσίως κατατεθειμένες θέσεις της τουρκικής πλευράς, ουδείς γνωρίζει αν, και τι είδους συγκλίσεις υπήρξαν σε αυτά τα θέματα ούτε καν αν υπάρχει η παραμικρή προοπτική να υπάρξουν. Οσον δε αφορά το θέμα των εποίκων, η αρμόδια ομάδα εργασίας αναμένεται ακόμη…να συσταθεί. Θυμίζει αυτή η «παράλειψη» το ερώτημα που απηύθηναν επιφανείς πολιτικοί προς τους ασεβείς απέναντι στην «κυπριακή νέα τάξη πραγμάτων», προς εκείνους δηλαδή που δεν τρώνε κουτόχορτο και διαβλέπουν τη θλιβερή πορεία των πραγμάτων: «Μα θέλετε πρώτα λύση και μετά συνομιλίες;», διερωτήθηκαν. Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι το θέμα των εποίκων θα συζητηθεί λοιπόν πριν από τη λύση… Σε σχέση δε με την αισθητική του πράγματος, τα παλιά φαντάσματα των εποικοδομητικών ασαφειών-η απόσταση δηλαδή μεταξύ του μεσαίωνα για την Κύπρο που επιδιώκουν να επιβάλουν οι Τούρκοι και των… δικών μας συμβιβασμών - ως «θέμα ερμηνείας», έχουν ανέβει ήδη στο κατώφλι μας. Τουλάχιστον ας παραδεχτούν οι ηγέτες της κυπριακής νέας τάξης πραγμάτων ότι αυτό στο οποίο μας οδηγούν, θα προσομοιάζει μ’ ένα από τα πολλά «δημιουργήματα» της έχουσας το γενικό πρόσταγμα της «απανταχού συμφιλίωσης και ειρήνευσης»- βλέπε νεοταξικό έρεβος και δυστυχία για μυριάδες -, διεθνούς νέας τάξης πραγμάτων. Τα απτά παραδείγματα της κατασπαραγμένης Παλαιστίνης, της κατατεμαχισμένης Γιουγκοσλαβίας, του βοσνιακού και κοσοβάρικου εκτρώματος, του ιρακινού υβριδίου ή ακόμα του αφγανικού τερατουργήματος, είναι πειστικές υπομνήσεις Αλλά ποιός παραδέχθηκε εκ των προτέρων ανομολόγητους συμβιβασμούς και εκπτώσεις;