POEMS IN ITALIAN

 

In qualche parte dell’oscurità infernale

 

Mi siedo nudo sulla panchina dell'inferno

ed è notte

ma l'oscurità non mi tocca.

Siedo illuminato dalle torce degli angeli caduti

sulla panchina dell'inferno

perché oramai posso giocare con i demoni

e temporaneamente metterli all’angolo

finché l'oscurità coprirà tutto.

Sono nudo

ma adornato allo stesso tempo

-come l'epitafio

e un po’ baldanzoso

per una manciata di minuti.

 

Poesia di Yiorgos Christodoulides

Da “Uomini Segreti” 2019

trd

Alexandra Zamba

 

 

Σε κάποιο σκοτάδι της κόλασης

 

Κάθομαι γυμνός στο παγκάκι της κόλασης

και είναι νύχτα

όμως το σκοτάδι δεν μ αγγίζει.

Κάθομαι φωταγωγημένος από πυρσούς έκπτωτων αγγέλων

στο παγκάκι της κόλασης

επειδή μπορώ πια και να παίξω με τους δαίμονες

και να τους στριμώξω προσωρινά

μέχρι το σκοτάδι να σκεπάσει τα πάντα.

Είμαι γυμνός

αλλά στολισμένος ταυτόχρονα

-σαν επιτάφιος

και σχεδόν θαρραλέος

για κάποια λεπτά.

"Μυστικοί Άνθρωποι"

2019

εκδ.Κυμα

 

 

Jorgos CHRISTODULÌDIS

(traduzione:crescenzio sangiglio)

                            I morti e le cose

                                     Muore

                          Leggiamo nei giornali

        oggi si svolge il funerale del nostro benamato.

                         I suoi oggetti personali

                   ascoltano i lamenti delle donne

                 sopportando la loro temporaneità.

                      Il movimento della morte

                  dilata l’immobilità delle cose.

         Lo spazzolino da denti, i calzini, le scarpe,

              le camicie, l’orologio, certi appunti

                   che dovevano essere rivisti.

 Li bruciano, i vigliacchi o li buttano nella spazzatura.

                    Di solito qualcosa rimane

                        la vedova lo trova

                     parecchi anni più tardi.

                             Ci piange su

                            e lo conserva.                    

                        Οι νεκροί και τα πράγματα

                                             Πεθαίνει.

                             Στις εφημερίδες διαβάζουμε

                 τον πολυαγαπημένο μας κηδεύουμε σήμερα.

                          Τα προσωπικά του αντικείμενα

                      ακούν τους οδυρμούς των γυναικών

                    υπομένοντας την προσωρινότητά τους.

                                  Του θανάτου η κίνηση

                   διογκώνει την ακινησία των πραγμάτων.

              Η οδοντόβουρτσα, οι κάλτσες, τα παπούτσια,

                  τα πουκάμισα, το ρολόι, κάτι σημειώσεις

                        που υπόκεινταν σε αναθεώρηση.

                            Στην εβδομάδα τα μαζεύουν.

            Τα καίνε οι αχρείοι ή τα ρίχνουν στα σκουπίδια.

                              Συνήθως κάτι μένει πίσω

                                   το βρίσκει η χήρα

                                  ύστερα από χρόνια.

                                Κλαίει από πάνω του

                                     και το φυλάει.

L’invisibile filo

La vedeva allontanarsi dal giardino

come Maria che saluta Kostas

come un pezzo di tempo che si stacca dal tempo

e cade con fragore nel firmamento atemporale

dell’inconcepibile

tutti i giorni precedenti

osservava le gocce

mentre scorrevano

sopra il saliente arrugginito del monumento

e considerava il vento che sottilizzava

spargendo sulle chiome degli alberi

conditi di polvere.

Lo fiaccava questo insuperabile rumore

che risaliva dalle profondità

schiantando le rocce sotterranee

se metti la mano sotto la terra –

invecchierà con tutti quei morti

allora pensò al mare in quanto movimento

al sole in quanto paura

e alla solitudine imposta alla città

in quanto inverno

tirò istintivamente le tendine alle finestre

e si acchiocciolò come serpente

davanti alla stufa a gas

in un tappeto caldo avvolse

i suoi gelidi desideri

e sotto un maglione di lana

cercò di conservare

un calore prettamente personale

notò però un rigonfiamento

là dove sta il cuore

non si chiude con un semplice rammendo

si estende in profondità, oltre il vestito

colei che si allontanava dal giardino

teneva senza saperlo o senza più importangliene

un filo che si sdipana ancora.

Το αόρατο νήμα

Την έβλεπε να φεύγει μέσα από τον κήπο

σαν τη Μαρία που αποχαιρετά Κώστα

σαν ένα κομμάτι χρόνου που ξεκολλά από τον χρόνο

και πέφτει με πάταγο στο άχρονο στερέωμα

του ασύλληπτου

όλες τις προηγούμενες μέρες

τις σταγόνες κοιτούσε

καθώς κυλούσαν

πάνω στο σκουριασμένο δόντι του μνημείου

και παρατηρούσε τον άνεμο μα λεπτολογεί

διανέμοντας στα μαλλιά των δέντρων

καρυκεύματα σκόνης.

Τον κατέβαλλε αυτή η ακατάβλητο βοή

που ανεβαίνει από τα έγκατα

συνθλίβοντας τα υπόγεια πετρώματα

αν βάλεις το χέρι σου κάτω από τη γη –

θα γεράσει με τόσους νεκρούς

σκέφτηκε τότε τη θάλασσα ως κίνηση

τον ήλιο ως φόβο

και τη μοναξιά που επιβλήθηκε στην πόλη

ως χειμώνα

τράβηξε μηχανικά τις κουρτίνες στα παράθυρα

και σαν φίδι κουλουριάστηκε

μπροστά στη σόμπα του γκαζιού

σε ζεστό χαλί τύλιξε

τις παγωμένες επιθυμίες του

και κάτω από μάλλινο πουλόβερ

προσπάθησε να διατηρήσει

μια εντελώς προσωπική θερμότητα

παρατήρησε όμως ένα ξεχείλωμα

στο μέρος της καρδιάς

δεν κλείνει μ’ ένα απλό ξεχείλωμα

εκτείνεται βαθιά, πέρα από το ρού

εκείνη που από τον κήπο έφευγε

κρατούσε δίχως να το ξέρει ή να νοιάζεται πια

ένα νήμα που ακόμα ξετυλίγεται.

             I barbari

                             Viaggiamo con mani straniere nel futuro

                                                 sul nostro viso

                                       il tocco di una pelle ignota.

                                                   Cose amate

                                          nel vortice del tempo.

                                            Lo specchio sputa

                                            sorrisi arrugginiti.

                                        Impensabili vibrazioni

                                      echeggiano da ogni dove

                                           voci di altri tempi.

                                          Dal viale di fronte

                                                 i barbari

                       che nel passato brandivano sciabole accuminate

                                           adesso trionfano

                                    coi pannelli pubblicitari.

                              Οι βάρβαροι

                            Με ξένα χέρια ταξιδεύουμε στο μέλλον

                                           στο πρόσωπό μας           

                                η αφή ενός αγνώστου δέρματος.

                                       Αγαπημένα πράγματα

                                        στη δίνη του χρόνου.

                                        Ο καθρέφτης φτύνει

                                    σκουριασμένα χαμόγελα.                              

                                    Ασύλληπτοι κραδασμοί

                                        ηχούν από παντού

                                     φωνές άλλων εποχών.

                                Από την απέναντι λεωφόρο

                                           οι βάρβαροι

                        που άλλοτε κραδαίναν ακονισμένα σπαθιά

                                με διαφημιστικές πινακίδες

                                      τώρα θριαμβεύουν.

Lo spaventacchio

                                               a Jorgos Charitonidis

La notte

sente i suoni del giardino

il respiro di fiori ignoti

il fruscio delle foglie

il peduncolo che si stira

gocce di rugiada cadere

con un rumore liquido

nell’udito piagato.

Era appena tornato

da Àdana

la notte

scorgeva

piccole ombre scherzose

in alto muoversi leggermente

rimasugli di cielo nero

si avvicinavano appena

-  egli alzava le mani allegro -

e sparivano.

Dentro gli cresceva uno spauracchio

che manda via gli uccelli.

                                                                                                  

Το σκιάχτρο

                                      στον Γιώργο Χαριτωνίδη

Τη νύχτα

ακούει τους ήχους του κήπου

την αναπνοή άγνωστων λουλουδιών

το θρόισμα των φύλλων

το τέντωμα του μίσχου

δροσοσταλίδες να πέφτουν

με υγρό κρότο

σε τραυματισμένη ακοή.

Είχε μόλις επιστρέψει

από τα ‘Αδανα

τη νύχτα

έβλεπε

μικρές παιχνιδιάρικες σκιές

να ανασαλεύουν ψηλά

απομεινάρια μαύρου ουρανού

έκαναν να πλησιάσουν

- αυτός άνοιγε χαρούμενος τα χέρια -

κι εξαφανίζονταν.

Μέσα του μεγαλώνει ένα σκιάχτρο

που διώχνει τα πουλιά.

Non è che scriviamo poesie

Gli è che non sappiamo non scriverle

Come quando qualcuno timidamente

spalanca la sua porta e il suo cuore

a un uomo disfatto

Non perchè è buono

           ma una necessità

Γιατί γράφουμε ποίηση

Δεν είναι ότι γράφουμε ποίηση

Είναι ότι δεν ξέρουμε να μην γράφουμε

Όπως κάποιος φοβισμένα

ανοίγει την πόρτα του ή την καρδιά του

σ’ έναν τσακισμένο

Όχι επειδή είναι καλός άνθρωπος

Από ανάγκη

 

 ****

(traduzione:Ines Di Salvo)

 

LA SCALA A PIOL I

Dorme disfatta
di sbieco sul letto,
e non so neanche se respira.
Disteso accanto a lei,
mio figlio,
ricoperto delle foglie della notte.
La segreta scala a pioli della luna
è pronta a dispiegarsi
e di nuovo la salirò da solo.
Lei si sveglierà
e s’accorgerà del vano ondeggiare della scala;
la raccoglierà
e la riporrà nell’armadio
come tante altre cose
che inspiegabilmente di tanto in tanto
piovono dal cielo

  

Η Ανεμόσκαλα

Κοιμάται αποκαμωμένη
διαγώνια του κρεβατιού
και δεν ξέρω καν αν αναπνέει.
Δίπλα της
ξαπλωμένος ο γιος μου
σκεπασμένος με φύλλα της νύχτας.
Η μυστική ανεμόσκαλα της σελήνης
θα ξεδιπλωθεί
αλλά θα την ανέβω πάλι μόνος.
Εκείνη θα ξυπνήσει
θα προσέξει της ανεμόσκαλας την άσκοπη αιώρηση
και θα τη μαζέψει
θα τη βάλει στο ντουλάπι
όπως τόσα άλλα πράγματα
που ανεξήγητα κάποτε
ρίχνει ο ουρανός.
πληγείσες περιοχές/γυμνές ιστορίες, 2016, εκδ.Μελάνι


                                            ****

( traduzione:Alexandra Zampa)

                                      Il rumore delle loro parole

                                             ad Oreste

                                          

                                                                                                    Mi ricordo

                                          il primo giorno di scuola

                                          ho pianto di paura

                                          appena la mano di mia madre

                                          si allontanò.

                                          Non certo per la paura dei maestri

                                          gli esaminatori

                                          i compagni sconosciuti

                                          più tardi gli ufficiali dell’esercito

                                          i professori dell’università

                                          portatori di conoscenza inavvicinabile.

                                          Avevo paura delle loro parole

                                          Dure e inaffettive

                                          come le noci vuote quando si spaccano

                                          mentre le parole di mia madre

                                          nascevano con amore.

                                          Così ora

                                          mi viene il sospetto che la stessa paura prende mio figlio

                                          parole gli preparo il mattino

                                          parole dolcissime amorevoli

                                          da portare via con sé

                                          per proteggerlo

                                          quando il rumore delle parole estranee

                                          l’ho circonderanno.

 

Ο κρότος των λέξεων τους

στον Ορέστη
Θυμάμαι
την πρώτη μέρα στο σχολείο
έκλαψα από τρόμο
μόλις το χέρι της μάνας μου
αποσύρθηκε.
Δεν είναι ότι φοβόμουν τους δασκάλους
τους εξεταστές
τους άγνωστους συμμαθητές
αργότερα τους αξιωματικούς στο στρατό
τους προφέσορες στο πανεπιστήμιο
φορείς μιας απρόσιτης γνώσης.
Τις λέξεις τους φοβόμουνα
σκληρές δίχως αγάπη
σαν άδεια καρύδια την ώρα που σπάζουν
ενώ της μάνας μου οι λέξεις
ήταν πλασμένες στη στοργή.
Ετσι τώρα
που υποψιάζομαι στον γιό μου τον ίδιο φόβο
λέξεις του ετοιμάζω τα πρωινά
λέξεις γλυκύτατες και αγαπητικιές
να τις παίρνει μαζί του
να τoν κρατάνε
όταν ο κρότος των ξένων λέξεων
τον περικυκλώσει.

Il lago

Non piove da secoli

e la terra prega per l'acqua.

Cammino dove prima c'era un lago

come si cammina nei posti dell'amore che fu.

Terra scoppiata, superficie convertita

i pesci non marciti prolungano zampe diventando rettili.

Lago, gli confesso,

mai riuscirò a sfuggire da ciò che eri

ora che alberi disperati

prima di flettere e crollare con incomprensibile ululato

sollevano le mani infette di scrapie verso il cielo

eviscerando le sue bisacce.

 

Η λίμνη

Έχει να βρέξει δυο αιώνες
κι η γη παρακαλά το νερό.
Περπατώ εκεί όπου κάποτε ήτανε λίμνη
όπως περπατά κανείς εκεί όπου κάποτε ήταν αγάπη.
Σκασμένο χώμα, τετραγωνικό
όσα ψάρια δεν σάπισαν έβγαλαν πόδια έγιναν ερπετά.
Λίμνη, της εκμυστηρεύομαι,
δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεφύγω από εκείνο που ήσουν
την ώρα που απελπισμένα δέντρα
πριν γείρουν και πέσουν με ουρλιαχτό ασύλληπτο
υψώνουν τα τρομώδη χέρια τους μέχρι τον ουρανό
ξεκοιλιάζοντας τα άδεια ασκιά του.

IL CASSETTO

Le sue ossa custodite in un cassetto
al laboratorio di antropologia
aspettano identificazione.
Un uomo che voleva allargare la vista
ma non gli è stato possibile, sfortunato.
Quaranta anni disperso
cinque anni quasi morto.
Quattro anni custodito.
Custodito con molta attenzione in un cassetto simile
a quello quando bambino ancora
nascondeva una caramella
per leccarla più tardi.

ΤΟ ΣΥΡΤΑΡΙ

Τα οστά του φυλαγμένα σ ένα συρτάρι
του ανθρωπολογικού εργαστηρίου
περιμένουν ταυτοποίηση.
Ένας άνθρωπος που ήθελε να κάνει πολλά
αλλά δεν του βγήκε, κακορίζικος.
Σαράντα χρόνια αγνοούμενος
πέντε χρόνια μάλλον νεκρός.
Τέσσερα χρόνια φυλαγμένος .
Φυλαγμένος προσεχτικά σ ενα συρτάρι παρόμοιο
μ εκείνο που κάποτε παιδί
είχε κρύψει ένα γλειφιτζούρι
για να το γλύψει αργότερα.                                        

 

            Sogno di mare               

( traduzione:Alexandra Zampa)

Lungo le coste

di settembre

s’annidano segreti inaccessibili.

Più in basso del

lavorio della sabbia

dove residui

di acqua salmastra

si mischiano con

olii e grassi

e voci interrotte

seppellite frettolosamente

dentro i

carapaci verde-cenere

e le conchiglie

perché di buonumore

sono le impronte di quelli

che non sono riusciti

ad arrivare fino

qui.  Trasportati dalle

tempeste e le inseminazioni

loro.

Li ho visti.

Le sirene

reggendo scudi

interrompono il proprio canto

il canto non sa

ritornare

si dimena

perché l’inverno che

arriva

è selvaggio

trascinando con

briglie

una ciurma

di mesi ubriachi

l’inverno tiene oramai

tutte le chiavi

apre pietre e

ne cava i fossili

apre

incomplete

poesie

(che molto

difficilmente si aprono)

e sottrae lucidi

massi

apre una sciagura

una sofferenza

un’ulcera

i mesi ubriachi

sfondano senza trovare resistenza

come invasori

virtuosi delle

distruzioni

buttano giù i più

vigorosi alberi maestri

coi quali

navigavamo perduti

nei mari

affondano

le memorie addormentate

le memorie sono

venti gonfi

esalanti

le memorie affiorano

gli amati

uomini tracimano

quelli che non

ricordavamo quanto ci

amano

quelli che possiedono il

sempre

perché scacciati

sbocciarono nelle grotte

delle possenti montagne

dei nostri disegni

infantili

aspettando la

espirazione dell’oblio

conoscendo meglio

di noi

che un tempo

sarebbe stato necessario

proteggerci

i mesi si sorprendono ed

evaporano

nascono nuvole

le sirene

ricominciano il

loro canto

le gorgoni lanciano

frizzi col

piede

di pesce

Da qualche

interno cristallino

il ragazzo col costume

rosso

che osservava

attentamente la

scena

sorveglia il

sorgere e il tramontare

del mio sogno

cominciando a

crescere costantemente

dentro la propria ombra

quando non

ascolta

l’avvertimento della

sua mammina

“Stai attento”.

Θαλασσινό όνειρο

Στα παραθαλάσσια του Σεπτέμβρη φωλιάζουν κλεισμένα μυστικά.

Χαμηλότερα από την κόπωση της άμμου

όπου υπολείμματα αλμυρού νερού ανακατεύονται με λάδια και λίπος

και κομμένες φωνές

που θάφτηκαν βιαστικά μέσα σε σταχτοπράσινα καύκαλα και όστρακα

γιατί ήταν κεφάτες

είναι τ’ αχνάρια όσων δεν μπόρεσαν να φτάσουν ίσαμε εδώ.

Τα έφεραν οι θύελλες και οι σπορές τους.

Τα είδα.

Οι σειρήνες κρατώντας ασπίδες ανακόπτουν το τραγούδι τους

το τραγούδι δεν ξέρει να γυρίζει σπαρταρά

γιατί ο χειμώνας που έρχεται είναι άγριος

σέρνοντας με χαλινούς έναν συρφετό μεθυσμένων μηνών

ο χειμώνας κρατά πια όλα τα κλειδιά

ανοίγει πέτρες και βγάζει τους μαρμαρωμένους

ανοίγει μισοτελειωμένα ποιήματα (που αυτά πολύ δύσκολα ανοίγουν)

και αφαιρεί στιλπνά λιθάρια

ανοίγει μια συμφορά έναν καημό ένα έλκος

οι μεθυσμένοι μήνες προελαύνουν σαν επιδρομείς

βιρτουόζοι στις κατεδαφίσεις

ρίχνουν κάτω τα πιο ευθυτενή κατάρτια

αυτά με τα οποία αρμενίζαμε απολεσμένοι μέσα στα πέλαγα

βυθίζουν τις κοιμισμένες μνήμες

οι μνήμες είναι φουσκωμένοι αέρηδες ξεψυχίσματος

οι μνήμες αναδύονται

οι αγαπημένοι άνθρωποι ξεχύνονται

αυτοί που δεν θυμόμασταν πόσο μας αγαπούν

αυτοί που έχουν το πάντοτε

γιατί διωγμένοι βλάστησαν σε σπηλιές υψηλόσωμων βουνών

της παιδικής ζωγραφικής μας

περιμένοντας την εκπνοή της λησμονιάς

ξέροντας καλύτερα από εμάς ότι κάποτε θα χρειαζόταν να μας προφυλάξουν

οι μήνες σαστίζουν και εξανεμίζονται

γεννιούνται σύννεφα

οι σειρήνες ξαναρχίζουν το τραγούδι τους

οι γοργόνες λικνίζουν περιπαιχτικά το ιχθυοφόρο τους πόδι

πάνω στην γονατισμένη τρικυμία.

Από κάποιο κρυστάλλινο μέσα

το παιδί με το κόκκινο μαγιό που παρατηρούσε προσεκτικά το επεισόδιο

εποπτεύει την ανατολή και τη δύση του ονείρου μου

ξεκινώντας να μεγαλώνει σταθερά μέσα στον ίσκιο του

όσο δεν αφουγκράζεται την προτροπή της μανούλας του

 "Πρόσεχε".