ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

 http://frear.gr/?p=24730&fbclid=IwAR2s21HJNT25tKW69ZEv5FhQ8IRZv6ZDsrtDQTWC_4a-D5A1AslPhe0VVs0

ΦΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΟΥΠΟΥΛΑ

Tις βουβές μέρες των γιορτών
κάποιοι άγγελοι παραβαίνοντας τις εντολές του θεού
να είναι τυπικοί και απόμακροι από τα εγκόσμια
να νίπτουν επιμελώς τας χείρας τους
αγνοώντας ακόμη και τις απειλές του
ότι θα τους κηρύξει έκπτωτους
επισκέπτονται νοσοκομεία, τρελοκομεία
και ορφανοτροφεία
διάφορα ευαγή ιδρύματα
μοιράζουν λουλούδια και λάδια
σε τραυματισμένους και τρελούς στα
λάθος σχεδιασμένα παιδιά φορούν περιδέραια με αστρικά πουλιά
που αποκομμένα από τη συμπαντική τους φύση
φτεροκοπούν πανικοβλημένα
στους μικρούς λιγδιασμένους λαιμούς τους.
Τέτοιες μέρες, ανυπότακτοι άγγελοι
κρατάνε συντροφιά στους μυστικούς μας ανθρώπους
τους λένε ιστορίες για την υποστελέχωση του τμήματος
αλλά και την έλλειψη ενθουσιασμού ίσως και κατάρτισης
που παρατηρείται στο σώμα των αγγέλων
σε ορισμένους
εκείνους που κάποτε ονειρεύτηκαν ακραίες εμπειρίες
επικολλούν πλαστικά φτερά
κλεμμένα από τα ανταλλακτικά αποθέματα του ουρανού
τους φτερώνουν κανονικά
μέσα σε ασπρογιασμένους τοίχους
οι φτερωτοί χαριεντίζονται.
Μετά
‒κι αυτό μπορεί να σημαίνει
μια στιγμή που αποπειράθηκε να τρελάνει το χρόνο
αλλά ο χρόνος την κατσάδιασε
κι αυτή επέστρεψε ντροπαλά στη θέση της-
τους συνοδεύουν σε ιπτάμενα νεκροταφεία
βοηθούν στην εφαρμογή των σορών σε ατμοσφαιρικά κοιλώματα
συγχρονίζουν τους οδυρμούς
επιβλέπουν το πέρασμα στο πένθος
καθησυχάζουν, ό,τι θα μπορούσε ακόμη να κλαίει
ανασύροντας μια παράγραφο από το απόκρυφο εγχειρίδιο του θυμωμένου πατερούλη τους
που λέει ότι ο θάνατος
είναι μια κουταλιά χώμα στον ουρανίσκο
λίγο πριν ν’ αρχίσει να βρέχει
παντοτινά.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Λυγίζω στην όχθη της λίμνης
μετά από ένα μεγάλο πόλεμο
και παρηγορητικά κύματα βρέχουν τα πόδια μου.
Τα κύματα της λίμνης ξέρουν να αγαπούν
δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν
οι νεκροί τους είναι λίγοι
τυφλοί δύτες τους ανασύρουν προσεκτικά
στα κρεβάτια του ουρανού.

Λυγίζω στην όχθη της λίμνης
και είμαι πια βέβαιος
ότι το γλυκό νερό είχε πάντα δίκαιο:
Κάποιος ρωμαλέος τα ‘χει κάνει όλα καλύτερα
με διακριτική ψυχρότητα
και δάκρυα κρυστάλλινα σαν σταλακτίτες:
ο ξυλοκόπος που χτυπάει χειροδύναμα το δέντρο στην καρδιά
ο ψαράς που χαϊδεύοντας
βγάζει τα μάτια του ψαριού
η ηχώ που μου επιστρέφει
ουρλιαχτά τρομαχτικότερα απ’ εκείνα που της έδωσα
τα πελώρια χέρια του θεού
το ένα βάφει κόκκινα τα αυγά του Πάσχα
και τ’ άλλο πληκτρολογεί με ακρίβεια την ένταση του “αχ”
καθώς η πρόκα βυθίζεται
και σπάει
τον αστράγαλο του γιου του.

Η ΠΡΟΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ 

Ποτέ δεν φοβήθηκε την τελευταία μέρα
την προτελευταία φοβόταν
την τελευταία –έλεγε–
θέλημα Θεού
ό,τι είναι να γίνει
θα συμβεί
όμως
την προτελευταία
παραμόνευε η ελπίδα
η τελευταία να μην υπάρξει
για κάποιον λόγο
η έλευσή της
να αναβληθεί.

Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ, 22.04.2019