OTHER POEMS IN FRENCH

        

POÈMES

George Christodoulides

Traduction Marianne Catzaras

1. Το απραγματοποίητο

Πόση βροχή δεν έπεσε

από τους δισταγμούς των σύννεφων

μαύρος ήταν ο ουρανός

κοιλοπονούσε

νερό πολύ να βρέξει ήθελε

δεν έβρεξε.

Αόρατος τοίχος ο δισταγμός

όσο τον ανεβαίνεις

τόσο πιο πολύ ψηλώνει

πάνω του σπάνε

κύματα ψηλά

έρωτα έγκλειστου

στο ανομολόγητο

εξίσου επιδέξια αποτρέπει

ζωές στεγνές να βρέξουν

που τρεκλίζουν

στη μεθόριο

της στεριάς με τη θάλασσα.

Τι γίνονται όλα αυτά

που δεν έγιναν;

με ρώτησες.

Σε ονειροφράγματα υποθέτω αποθηκεύονται

και από εκεί διοχετεύονται

σε μέλλον διψασμένο

με παραπόταμους που εκτείνονται

και χάνονται πέρα από τους χάρτες

σταγόνα-σταγόνα να ποτίζουν

το απραγματοποίητο.

1. L'irréalisable

Toute cette pluie qui n'est pas tombée
de l'hésitation des nuages
le ciel était noir
en mal d'enfant
voulant pleuvoir beaucoup d'eau
ne pleuvant pas.
L'hésitation mur invisible
plus tu montes
plus elle est haute
sur elle se brisent
de hautes vagues
d'amour prisonnier
de l'inavoué
tout aussi habilement elle dissuade
des vies desséchées de pleuvoir
qui titubent
aux confins
de la terre et de la mer.
Que devient tout
ce qui n'est pas devenu ?
m'as-tu demandé.
Je suppose que tout s'amasse dans les barrages
du rêve d'où cela s'écoule
dans un futur assoiffé
dont les affluents s'étendent
et se perdent au-delà des cartes
pour arroser goutte à goutte
l'irréalisable.

2. Μικρό παιδί βαθιά στο μέλλον

Αλλοτε με κρατούσες σφικτά

στα δυο σου μπράτσα

μη βυθιστώ στη θάλασσα

μην παραπατήσω στα σκαλιά

(και κάτω ήταν τα σκυλιά)

μην κουραστώ πολύ

τυφλή περπατώντας όταν γινότανε σκοτάδι

μόνο από τον ορμητικό καιρό

που με παρέσυρε

και με ξέβρασε πολύ βαθιά στο μέλλον

και που εγώ δεν έχω μεγαλώσει

δεν με προστάτευσες

και τώρα

που όσο ποτέ τα μπράτσα σου χρειάζομαι

για να πιαστώ λίγο, ν’ ακουμπήσω

εσύ ισχνό κλαδί

δέντρου αιωνόβιου

σ’ επουράνιο δάσος

αποφάσισες να γίνεις.

Πότε τόσο ψηλά να φυτρώσεις πρόλαβες;

Βάζοντας τόσα χρόνια

σε μια μέρα που την ονομάζω χθες

δική σου τρυφερή γραμμή χαδιού

στο μέτωπο ανιχνεύω

την ώρα που αχλάδι

σε πιατάκι εμφανίζεται

ψιλοκομμένο

μην φράξει το μικρό λαιμό

κι έχουμε πάλι        

πρόσκαιρης ασφυξίας

πανικό

και αναποδογυρίσματα.

2. Petit enfant au fond de l’avenir

Tu me tenais serré autrefois
entre tes bras
que je ne m'enfonce pas dans la mer
ne trébuche pas dans l'escalier
(les chiens étaient en dessous)
que je ne me fatigue pas trop
tu marchais dans la nuit en aveugle
il n'y a que le temps violent
qui m'a emporté
puis laissé tout au fond de l'avenir
et empêché de grandir
dont tu ne m'aies pas protégé
et maintenant
que j'ai plus que jamais besoin
de tes bras pour m'appuyer un peu
toi c'est la branche maigre
d'un arbre séculaire
au bois céleste
que tu as voulu devenir.
Quand as-tu réussi à pousser si haut ?
Enfermant tant d'années
dans une journée que j'appelle hier
je cherche sur mon front
la ligne tendre de ta caresse
au moment où une poire
apparaît dans l'assiette
coupée fin
pour ne pas se coincer
dans la petite gorge
et reproduire la panique
de l'asphyxie provisoire
et la tête en bas.

3. Κάποτε ήμουν ποταμός

Το τραγούδι μας, ψιθύρισες

το θυμάσαι;

Δεν θυμάμαι τίποτα πια

εδώ και πολύ καιρό

έχω λιμνάσει

με γέννησε ένας καταρράκτης

που τρέχει χωρίς μνήμη αδιάκοπα

που τρέχει πολύ νερό αδιάκοπα

δεν σταματά

αποκομμένος από την πηγή του

ενσωμάτωσε όλο το μήκος της αποδημίας του

και το πλάτος της έλλειψης του

βάθος μου ζητάς

αλλά σε λίγο  ρηχό ρυάκι θ’ απομείνω

και μετά θα ξεραθώ

σε μακρύ  αποτύπωμα

μόνο να κελαρύζω μπορώ

την επικείμενη αφυδάτωση μου

3. Jadis j’étais un fleuve

Notre chanson, chuchotais-tu
tu t'en souviens ?
Je ne me souviens de rien
depuis longtemps je suis
une eau dormante
né d'une cascade
qui coule sans mémoire sans cesse
qui coule sans cesse en abondance
et n'arrête pas
coupée de sa source
elle a incorporé toute la longueur de mon voyage
et la largeur de ce qui lui manque
tu cherches ma profondeur mais bientôt
je ne serai plus qu'un ruisseau peu profond
puis plus rien
qu'une longue trace desséchée
je ne peux que murmurer
la déshydratation toute proche.

4. Δότης οργάνων

 Δέρμα ανθεκτικό σε καύσωνες

με απορροφημένα τα εγκαύματα του

για περιπτώσεις βαριές

σε όσους έλιωσαν

μέσα σε βραδυφλεγείς ήλιους

προσωπικής μόνο χρήσης.

Πνεύμονες που νόμιζαν

ότι ήταν βράγχια

αφού συνήθως

ρουφούσαν θάλασσα.

Ηπαρ έμπειρο

σε καταχρηστικές οινοποσίες

στίχων με υψηλή περιεκτικότητα αλκοόλης.

Καρδιά σε άριστη κατάσταση

επαρκούς χωρητικότητας

και με διαφορά ώρας

στα ημισφαίρια της

να μην συναντούν

οι νυν

τους πρώην.

4. Donneur d’organes

Peau résistante aux canicules
ses brûlures absorbées
pour les cas graves
de ceux qui ont fondu
dans des soleils à combustion lente
à usage personnel seulement.
Poumons qui se prenaient
pour des branchies
puisque d'habitude
ils pompaient la mer.
Foie aguerri
aux beuveries excessives
de vers à forte teneur en alcool.
Cœur en parfait état
à contenance très suffisante
avec différence d'heure
entre ses deux parties
de peur que ceux d'aujourd'hui
ne rencontrent
ceux d'hier.

5. Παριζιάνικη οφθαλμαπάτη

Παρέλαση στο Παρίσι.

Aπροσδόκητη.

Kατευθυνόμασταν προς την Παναγία των Παρισίων.

Oι χρυσοκόκκινες στολές των λογχοφόρων

τα περιττώματα των αλόγων στο δρόμο

ζευγαράκια που φιλιούνταν

ο Σηκουάνας μια κουρασμένη κατάφαση

τουρίστες να ψάχνουν το σωστό μέρος

σουβενίρ και περιέργες ουρές περιέργων.

Σε λίγο θα χτυπήσουν οι καμπάνες

και με βάση το πρόγραμμα

ο Kουασιμόδος θα πηδήξει στο κενό

καταχειροκροτούμενος.

5-Mirage parisien

Nous nous dirigeons vers Notre Dame de Paris

Les habits rouge et or des  lanciers.

Les excréments des chevaux sur le pavé

Des petits couples qui s’embrassent

La Seine une évidence lasse

Des touristes à la recherche de la bonne adresse

Des souvenirs et d’étranges queues de gens étranges

Dans quelques instants les cloches sonneront

Et selon le programme

Quasimodo se jettera dans le vide

Sous une nuée d’applaudissements.

 6. Oι θήκες των βιολιών

Tα όργανα είναι η ανάγκη μας

να ακούσουμε κάτι άλλο,

εκτός από την ηλίθια φωνή μας.

Όμως μέσα απ’ τους ήχους του βιολιού

καταλαβαίνεις τη σημασία της σιωπής

και του θανάτου.

Oι βιολιστές θα’ πρεπε να’ ταν νάνοι·

όταν πεθαίνουν να τους θάβουν

μέσα στις θήκες των βιολιών τους.

6-LES ETUIS DES VIOLONS

Les instruments de musique sont pour nous un besoin

Pour écouter quelque chose de différent

En dehors de notre voix stupide

Mais dans les sons du violon

Tu comprends le sens du silence

Et de la mort.

Les violonistes devraient  être des nains

Pour qu’à leur mort on les enterre

Dans les étuis de leur violons.

7. Mύθος 2

Έκλεισε τα μάτια και σφύριξε

από μια παρόρμηση που γεννήθηκε

μέσα στον κόρφο της απόλυτης σιωπής.

Ήτανε άνοιξη,

τριγύρω το δάσος μύριζε φρέσκια πρασινάδα -

καταυλισμός και καταφύγιο.

Όπου κι αν άπλωνε τα χέρια του

άγγιζε μια ζωή έξω απ’ τη δική του.

Tότε αυτή κατέβηκε απ’ το φεγγάρι

κι ακολουθώντας τη μακρινή γραμμή του σφυρίγματος

αποκοιμήθηκε στα χείλη του.

7-Mythe 2

Il a fermé les yeux et a sifflé

À partir d’une impulsion dont il est né

A la cime du silence total.

C’était le printemps,

Tout autour la forêt embaumait

L’herbe fraîche

Bivouac et abri

Là où il tendait les mains

Il touchait une vie hors de la sienne

C’est alors qu’elle est descendue de la lune

Et en suivant la ligne lointaine du sifflement

Elle s’endormit sur ses lèvres.

8.Είδη πρώτης ανάγκης

Πήρα δυό κομμάτια χαρτί

στη μια τα ψώνια, στην άλλη το ποίημα

τα έβαλα στην ίδια τσέπη

του μαγικού παντελονιού

μπλέχτηκαν μεταξύ τους

άλλαξαν θέσεις οι λέξεις

το «τυρί» έλιωσε τόσο κοντά στον ήλιο

και θρυμματίστηκαν τ’ «αυγά» πέφτοντας

από τα γεφύρια των στίχων

χύθηκε το «κόκκινο κρασί»

στις χίλιες οπές που ακόμα δεν είχαν ανοίξει.

Εφθασα τελικά στην υπεραγορά

σκιές αγόρασα σε τιμή ευκαιρίας

κι έναν έρωτα που έμενε απούλητος στα ράφια

ένα ανοιχτήρι ειδικό

για τις κονσέρβες μνήμης

που αναμνήσεις

με ημερομηνία λήξης διαθέτουν.

Η μοναδική παρεξήγηση

έγινε με το κουνέλι.

Στο ποίημα έγραφε «εντελώς φοβισμένο»

κι εγώ σφαγμένο το βρήκα 

8-Choses de première nécessité

J’ai pris deux morceaux de papier

D’un côté les courses de l’autre le poème

Je les ai mis dans la même poche

Du pantalon magique

Ils se sont entremêlés

Les mots ont changé de place

Le fromage a fondu si près du soleil

Et les œufs se sont cassés en tombant

Des pontons des vers

Le vin rouge s’est répandu

Sur les mille orifices qui n’avaient pas encore ouvert

Finalement je suis arrivé dans l’hypermarché

J’ai acheté des ombres au rabais

Et un amour resté invendu sur les étagères

Un ouvre boite spécial pour les conserves de mémoire

Qui proposent des souvenirs avec date de péremption.

Le seul quiproquo

A eu lieu avec le lapin

Dans le poème il était écrit

Totalement affolé

Mais moi je l’ai trouvé égorgé.

9. Με αφορμή χαλάζι

Εκείνο το απόγευμα

έριξε θυμάμαι

πολύ χαλάζι

σε πήρα τηλέφωνο

για να σου πω

ότι δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα

η μπουγάδα είναι μέσα;

Με ρώτησες,

ναι είναι μέσα

όμως εμείς

για μια στιγμή

μου φάνηκε

ότι ήμασταν έξω στην αυλή

αγκαλιασμένοι

και χορεύαμε.

9-DE GRÊLE

Cette après-midi- là

Je me souviens il est tombé

Beaucoup de grêle

Je t’ai appelée

Pour te dire

Que je n’ai jamais vu

Pareille chose,

Tu as rentré le linge ?

M’as-tu demandé

Oui il est à l’intérieur

Mais nous

Pour un instant

Il m’a semblé

Que nous étions dehors dans la cour

Enlacés

Et que nous dansions.

10. Η ερωμένη του παπά

Οταν πέθανε ο δύστροπος παπάς

 αγωνιστής της ΕΟΚΑ* πρώην

κακόθυμος με τα χρόνια

και ακριβός στις κηδείες και τα βαφτίσια-

την παράλυτη παπαδιά

την κουβαλούσαν για μέρες

στα χέρια δύο λιγνές Φιλιππινέζες.

Σύντομα την έθαψαν κι αυτή

στον ίδιο τάφο

ίσως μαζί με τις Φιλιππινέζες.

Τώρα τα αυτοκίνητα σταθμεύουν ελεύθερα

μπροστά στο έρημο σπίτι

λίγο ακόμη να τα βάλουν να κάθονται

μέσα στον κήπο οι παλιάνθρωποι.

Όμως μια άγνωστη γυναίκα τους εμποδίζει

διαβάζει το όνομα της

και σηκώνεται

από κρυφό ημερολόγιο

φροντίζει με επιμέλεια τα πράγματα

ανάβει τα κλιματιστικά να μην μαγκώσουν

σκουπίζει, σφουγγαρίζει,

ξεσκονίζει τις τριανταφυλλιές

μαζεύει τα ξεραμένα φύλλα

ανοίγει αυλάκια, κλαδεύει

ύστερα προχωρά

και χάνεται μέσα στο χώμα.

*ΕΟΚΑ. Οργάνωση που αγωνίστηκε την περίοδο 1955-1959 κατά των Αγγλων αποικιοκρατών.

10-L’AMOUREUSE DU POPE

Quand le pope au sale caractère est mort

Ancien Combattant à l’EOKA

Bougon au fil du temps

Et surtout pendant les enterrements et les baptêmes-

La femme du pope paralysée

Etait pendant des jours transbahutée

Par deux Philippines.

Désormais les véhicules stationnent librement

Devant la maison déserte

Si ça continue ils les rentreront dans la cour

Ces sales types

Mais une femme inconnue  les en empêche

Elle lit son nom.

Et elle se lève

A partir d’un vieux calendrier

Elle prend soin des choses avec conscience

Elle allume les climatiseurs pour qu’ils ne rouillent pas

Elle balaie, passe un chiffon

Epoussète les rosiers

Ramasse les feuilles mortes

Trace des sillons, taille

Puis avance

Et se perd dans la terre.

EOKA :Organisation qui a combattu entre 1955 et 1959 contre les colons anglais

11. Δάσος στην αυλή

Επιμένει στα ίδια φυτά.

Τα ποτίζει, τα λιπαίνει

τα χαϊδεύει

δεν τα κλαδεύει ποτέ

είναι σαν να τους κόβω τα χέρια, ομολογεί.

Θα γίνουμε δάσος,

του λένε πειραχτικά

κι εκείνος γελά.

Έχω ένα παραμύθι

μέσα να σας βάλω,

δεν θα μεγαλώσετε ποτέ

τους απαντά.

11-Forêt dans la cour

Il insiste sur les mêmes plantes

Il les arrose, les lubrifie

Les caresses

Il ne les taille jamais

C’est comme si je leur amputais les bras, avoue-t-il

On deviendra une forêt

Lui disent-ils pour le taquiner

Et lui il rit.

J’ai une histoire  à mettre en vous

Vous ne grandirez jamais,

Leur répond-il.

12. Λήθη

Βαθύ πολύ βαθύ

αυτό που δεν γεμίζει

η απουσία σου.

Κάνω να το καλύψω

με πρόχειρο επίδεσμο,

της λήθης

αλλά επιμένει να ζητά μόνο εσένα

εξαναγκάζοντας το άυλο

για ύλη να σφαδάζει

και να κλαίει.

Πώς γίνεται εκείνο που δεν υπάρχει

να ξέρει τι του λείπει;

Ποιος επιλήσμων ορίζει 

τις προδιαγραφές της λησμοσύνης

όσων οριστικά θα εκλείψουν

πέραν και πάνω

απ’ ότι οι μέρες μας

τους δόθηκε ν’ αντέχουν;

Πολυτεχνίτης άγνωστος

με ακρίβεια  φροντίζει

η έλλειψη τους

βαριά να πέφτει

Σαν να υπήρχαν.

12- Oubli

Profond très profond

Ce qui ne remplit pas

Ton absence

J’essaye de le couvrir

Avec un bandage de fortune

De l’oubli

Mais il insiste pour ne demander que toi

Astreignant l’immatériel

Pour une matière qui se tortille

Et qui pleure

Comment se fait-il que ce qui n’existe pas

Sache ce qui lui manque

Qui ordonne

Les préambules de l’oubli

De ceux qui vont éclipser

Au-delà et au dessus

Ce  que nos jours

Nous ont donné à supporter

Polytechnicien inconnu

Qui s’essaye vraiment

A leur manque

Qui tombe lourdement

Comme s’ils existaient

13. Σε τόμους

Οπως οι εκλιπόντες

τοποθετούνται ευλαβικά στα φέρετρα

τα φέρετρα

στους θαλάμους των νεκροτομείων

όπως οι φωτογραφίες των εξαφανισθέντων

σε  αστυνομικούς σταθμούς αναρτούνται

όπως οι σκελετοί

των προϊστορικών ζώων

στα μουσεία μεταφέρονται

έτσι και τα ποιήματα        

σε τόμους καταλήγουν.

13. Volumes

Tels que les disparus

Sont  placés solennellement dans les cercueils

Les cercueils

Dans les couloirs des morgues

Pareils aux photos des disparus

Accrochés dans les postes de police

Comme les squelettes

Des animaux préhistoriques

Qui sont transportés dans les musées

Pareils aux poèmes

Qui finissent en volumes.

14. Ο σκύλος και ο άνθρωπος

Ηταν ένας άνθρωπος

είχε ένα σκύλο 

τον φώναζε γύφτο

όταν τον βρήκε πεταμένο μέσα στα χωράφια

τα πισινά του πόδια ήταν κομμένα.

Κάθε απόγευμα

του φοράει δύο τροχούς

και τον βγάζει  βόλτα στη γειτονία

Ο γύφτος κάνει σαν τρελός απ’ τη χαρά του

τα κομμένα του πόδια

δεν υπάρχουν πια.

14-L’homme et le chien

Il était un homme

Qui avait un chien

Qu’il nommait bohémien

Quand il l’eut trouvé au milieu des champs

Ses pattes arrière étaient coupées

Chaque après-midi

Il lui ajuste deux roues

Et il le sort promener dans le quartier

Le bohémien est fou de joie

Ses pattes coupées

N’existent plus.

 15. Ο τάφος

Αυτός που σκότωσες

πέρασε μέσα σου

φώλιασε τρομαγμένος σαν αηδόνι

στο ταβάνι του πίσω μπαλκονιού σου

περιφραγμένη θέα επιλέγει

και δεν μιλάει.

Φοβάσαι την μετέωρή του σιωπή

το βουβό του κατηγορώ

που ως ουρλιαχτό διασκορπίστηκε στα κύτταρά σου.

Μέσα σου ζει ο σκοτωμένος

ασάλευτος σαν νεκρός

δεν σου ζητά τον λόγο

μόνο χορτάρια και βρύα σε γεμίζει

με μύρα μυρωδικά σε ραίνει

ηχούν τρισάγια στ’ αφτιά σου

γίνεσαι ο τάφος του.

15-Le tombeau

Celui que tu as tué

Est entré en toi

Il a fait son nid

Affolé comme une hirondelle

Sur le toit de  ton arrière balcon

Il a choisi un paysage fermé

Et il ne parle pas.

Tu as peur de son silence

Le mutisme du j’accuse

Hurlement qui s’est répandu dans tes cellules

Dans toi vit celui que tu as tué

Comme tout mort

Il ne te demande pas la parole

Il te remplit seulement d’herbes et de mousse

Il t’encense de parfums de myrrhe

Des prières bruissent dans tes oreilles

Tu deviens son tombeau.

16. Οι περισσότεροι είναι σαν κι εσένα

Διαβάζοντας και μαθαίνοντας διάφορα

καταλαβαίνεις πως όσα έχεις γράψει

τα περισσότερα

όσα θα γράψεις και θα πεις στο μέλλον

έχουν ήδη ειπωθεί.

Τότε είναι που πρέπει να σωπάσεις

και να αποσυρθείς από τους στίχους

σαν ένας άνθρωπος που έπαιξε και έχασε

που προσπάθησε αλλά δεν ήταν αρκετό.

Όμως μην είσαι σκληρός με τον εαυτό σου

δεν φταις εσύ

ο σκοπός σου δεν ήταν ο μοναδικός σκοπός της ζωής σου

τα όνειρά σου δεν ήταν αρκετά δυνατά για να σε οδηγήσουν

ως εκεί που ήθελες.

Μη ρίχνεις ευθύνη στον εαυτό σου

οι περισσότεροι είναι σαν κι εσένα.

16- la plupart des gens sont comme toi

En lisant et en apprenant des choses diverses

Tu comprends que les choses que tu as écrites

La plupart des choses

Que tu vas écrire ou dire dans l’avenir

Ont déjà été soumises

C’est alors que tu dois te taire

Et t’éloigner des vers

Comme un homme qui a joué et perdu

Qui a essayé mais ce n’était pas suffisant.

Mais ne soit pas difficile avec toi-même

Ce n’est pas de ta faute

Ton objectif n’était pas le seul objectif de ta vie

Tes rêves n’étaient pas assez forts pour qu’ils te conduisent

Là où tu voulais

Ne jette pas la faute sur toi

La plupart des gens sont comme toi.

17. Πρωινή εικόνα

Το πρωί αποκαλύπτει στον καμβά της μέρας

μιαν εικόνα με παγωμένους μετανάστες.

Στέκονται στη στάση

περιμένοντας το φανταστικό λεωφορείο

θέλουν να τους πάει πέραν από προκαθορισμένα δρομολόγια

θέλουν να τους πάει σε γη προγονική

μακριά από εργοδότες με βρόμικα νύχια

χοντρές κυρίες που διατάζουν

γέρους που λιώνουν μόνοι

θέλουν να τους πάει

μακριά από την ετοιμόρροπη παράγκα

δίπλα στο απειλητικό ποτάμι

και τ’ άγρια χόρτα που κυκλώνουν τη χαλασμένη πόρτα

τους οξειδωμένους μεντεσέδες που τρίζουν

να μη φοβούνται πια τις νύχτες

θέλουν

να προλάβουν να ξαναδούν τη μάνα τους

να ξαναμυρίσουν πατρίδες.

Τα παιδιά μου θα βγουν σε λίγο στον δρόμο

τα παιδιά μου θα βγουν να παίξουν στον δρόμο.

Μονάχα αυτά θα δουν τους μετανάστες

να επιβιβάζονται.

17-Image matinale

Le matin trace le canevas de la journée

Une image avec des réfugiés frigorifiés

Ils sont debout à  la station

Dans l’attente de l’autobus imaginaire

Ils veulent qu’il les emmène loin des routes tracées

Ils veulent qu’il les emmène sur la terre des ancêtres

Loin des entrepreneurs aux ongles sales

Des grosses dames qui donnent des ordres

De vieillards qui fondent dans la solitude

Ils veulent qu’il les emmène

Loin du baraquement croulant

Près du fleuve menaçant

Et les herbes sauvages qui encerclent la porte branlante

Les gonds rouillés qui grincent

Ne plus avoir peur des nuits

Ils veulent

Avoir le temps de revoir leurs mères

Sentir de nouveau leurs terres.

Dans un instant mes enfants vont sortir dans la rue

Mes enfants vont sortir jouer dans la rue.

Ils seront seuls à voir les réfugiés

Embarquer.

18. Λιχουδιές σε κάδους απορριμμάτων

Διαλέγουν συνήθως τις λιχουδιές

με βάση το μνημονικό του ουρανίσκου τους

την εξωραϊσμένη ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους

συνδυάζοντας πάθος για νέες γεύσεις με βουλιμία

καλούς τρόπους και αριστοκρατική φινέτσα

το ίδιο και το χαμίνι της γειτονιάς

λιποβαρής στα κιλά ενός παιδιού

δεν τον υπολογίζεις

περνά απαρατήρητος

όταν πεθάνει

μια σελίδα θα έχει σχιστεί

από παραμύθι που δεν διάβασε κανείς

με το ποδήλατό του περιφέρεται στις γειτονιές

γι’ αυτόν δεν υπάρχει τίποτα ανθρώπινο

οσμίζεται σαν λαγωνικό

αποκλειστικά το χρήσιμο

κοντοστέκεται

κοιτάζει αριστερά, δεξιά

και επιτίθεται

στους κάδους απορριμμάτων

διαλέγοντας πάντα τις λιχουδιές.

18- Agapes dans les bacs à ordures

Ils choisissent d’habitude les agapes

Avec pour mémoire leur palais

L’idée embellie qu’ils ont d’eux-mêmes

Ils assemblent avec pathos de  nouvelles saveurs avec boulimie

Avec les bonnes manières et une finesse aristocratique

Pareil avec le galopin du quartier

Qui n’a pas le poids légal pour un enfant

Tu ne le comptes pas

Il passe sans se faire remarquer

Quand il mourra

Une page sera déchirée

D’un conte que personne n’aura lu

Avec son vélo il fait des  tours d’un quartier à l’autre

Pour lui il n’y a rien d’humain

Il se lance comme un lévrier

Exclusivement à l’essentiel

Il s’arrête un moment

Il regarde à gauche puis à droite

Et il bondit

Dans les bacs à ordures

Choisissant toujours les agapes.

19. Το περίκλειστο σπίτι (Του Άρη και της Κυριακής)

Ένας άνθρωπος μπαίνει σ’ ένα σπίτι.

Εκεί ζουν δυο μικρά παιδιά.

Η γιαγιά τους τα φροντίζει μονάχη.

Η γιαγιά λέει είναι 63 χρονών

όμως στο πρόσωπό της

διαγράφονται σκιές ερειπίων

χαράζονται αυλακιές

που μέσα τους κύλησαν και στέγνωσαν

πολλά μαρτύρια

ίσως επειδή ο πατέρας της είχε σκοτώσει τη μητέρα της

ίσως επειδή μεγάλωσε σε στέγες ανηλίκων

ίσως επειδή είχε μια δύσκολη ζωή

ίσως επειδή δεν θέλει πια να θυμάται τίποτα

και χωρίς το βάρος της μνήμης μας

ελαφρότερους μας παρασέρνει

προς το τέλος ο χρόνος.

Ένας άνθρωπος μπαίνει σ’ ένα σπίτι

μετά από μια τυχαία αλληλουχία γεγονότων

εκεί ζουν δυο μικρά παιδιά

οι γονείς τους είναι το σπασμένο παράθυρο στο υπνοδωμάτιο

που τον χειμώνα μπάζει παγωμένο αέρα

οι γονείς τους είναι η παλιά τηλεόραση

που δείχνει μαυρόασπρα έργα τρόμου

η ξεχαρβαλωμένη πόρτα

οι ξεφτισμένοι τοίχοι.

Ένας άνθρωπος μπαίνει σ’ ένα σπίτι

μοιράζει γλυκά στα παιδιά,

σαν να ήταν δικά του

τηλεφωνά στις αρμόδιες υπηρεσίες για να κάνουν κάτι

μετά από έναν χρόνο

τηλεφωνά ξανά στις αρμόδιες υπηρεσίες για να κάνουν κάτι

θέλει να σβήσει τον πόνο

να μετριάσει

τον θρίαμβο του πένθους

όμως

δεν θα μάθει ποτέ τί έχουν τα παιδιά στις ψυχές τους

τον τρόπο που χτυπά η καρδιά τους

πώς είναι

τις κρύες νύχτες του πυρετού

δεν θα τ’ ακούσει να πνίγονται στον βήχα μέχρι το πρωί

διότι τα παιδιά δεν ανήκουν σε κανέναν πια

—και τα παιδιά πρέπει σε κάποιον να ανήκουν—

κι αυτός δεν θα μπορέσει ποτέ

      να  φύγει από το σπίτι.

19-La maison cadenassée(de Aris et Kyriaki)

Un homme entre dans une maison.

Là vivent deux petits enfants.

Leur grand-mère prend soin d’eux seule.

La grand-mère dit qu’elle a 63 ans

Mais sur son visage s’inscrivent les ombres des ruines

Se creusent des sillons

A l’intérieur desquels ont glissé et séché

De nombreuses souffrances

Peut-être parce que son père avait tué sa mère

Peut-être parce qu’elle a grandi sous les toits d’adultes

Peut-être parce qu’elle avait une vie difficile

Peut être parce qu’elle ne veut plus se rappeler de rien

Et sans le poids de notre mémoire

Le temps nous trimballe

Vers la fin plus légers.

Un homme entre dans une maison

Apres une connexion d’évènements hasardeux

Là-bas vivent deux petits enfants

Leurs parents c’est la fenêtre brisée de leur chambre

Par où l’hiver entre de l’air glacée

Leurs parents c’est la vieille télé

Qui montre des films d’horreur en noir et blanc

La porte sortie de ses gonds

Les murs écaillés.

Un homme entre dans une maison

Distribue des gâteaux aux enfants,

Comme s’ils étaient les siens

Il appelle les autorités compétentes pour qu’elles fassent quelque chose

Un an plus tard

Il rappelle les autorités compétentes pour qu’elles fassent quelque chose

Il veut effacer la douleur

Tempérer

Le triomphe du deuil

Mais

Il ne saura jamais ce qu’ont les enfants dans leur for intérieur

La manière dont leur cœur bat

Comment sont

Les nuits froides de la fièvre

Il ne va pas les entendre s’étouffer dans la toux jusqu’au matin

Parce que les enfants n’appartiennent plus à personne

-Et les enfants doivent appartenir à quelqu’un-

Et lui il ne pourra jamais

S’en aller de la maison.

20. Νουθεσία

Σε σας που τα παιδιά σας

μεγάλωσαν μακριά σας

και η ζωή τους χωράει ολάκερη

σ’ ένα υπόστεγο της μνήμης σας

ή σ’ ένα φιλμ της φωτογραφικής σας μηχανής

σε σας που γεράσατε

μακριά από τα παιδιά σας

χωρίς να δείτε το χνούδι τους

να ξεδιπλώνεται σε τρίχα

το χρώμα του ματιού ν’ αλλάζει

σκιρτήματα να μπλέκονται

και μαγικά να μεταπλάθονται σε λέξεις και κινήσεις

χωρίς να τα μάθετε να σηκώνονται όταν πέφτουν

που τα παιδιά σας μεγάλωσαν

έξω από τα όρια των ημερών σας

φοβισμένα κάποτε μέσα στις δικές τους μέρες

που εσείς ποτέ δεν μείνατε ως το τέλος

και βλέποντάς τα μια φορά κάθε τόσο

αισθάνεστε ότι επιτελέσατε ένα χρέος

ένα θέλω να πω:

Να τα σκεφτείτε κάποτε

πιότερο απ’ ό,τι σκεφτήκατε ποτέ κάτι ή κανέναν

να βρείτε κάποτε

τη δύναμη που θα σας δώσει

η αναπόφευκτη παράδοση

στην ολική φθορά του είδους

για να ομολογήσετε

πόσο λαθέψατε περιμένοντας τα πράγματα

από μόνα τους ν ’αλλάξουν

και επιστρέφοντας σ’ έναν δρόμο

που είναι χαρτογραφημένος μόνο

μέσα στα δικά σας χρόνια

να τα αποχαιρετήσετε με πάθος

όπως ξεραμένο φύλλο

σε έσχατη απόπειρα ευωδίας

τεντώνει ξαφνικά τους νευρώνες του

πριν ανεμοσκορπιστεί

στα πέρατα του κόσμου.

20-REMONTRANCE

Vous dont les enfants

Ont grandi loin de vous

Et dont la vie se love entièrement

Dans un recoin de votre mémoire

Ou dans  un film de votre appareil photographique

A vous qui avez vieilli

Loin de vos enfants

Sans voir leur duvet

Se déplier en poil

La couleur de leur œil changer

Des tressaillements s’emmêler

Et par magie se transformer en paroles et gestes

Sans leur avoir appris à se relever quand ils tombent

Vous dont les enfants ont grandi

Hors des limites de vos jours

Apeurés  alors à l’intérieur de leurs propres jours

Où vous n’êtes jamais restés jusqu’au bout

Et en les voyant une fois de temps en temps

Vous sentez que vous avez accompli un dû

Un je voudrais dire :

Pensez-y une fois

Mieux que la fois ou vous vous êtes souvenu de quelque chose ou Quelqu’un

Vous trouverez alors

La force que va vous donner

L’inévitable tradition

Dans la destruction totale du genre

Pour finir par avouer

Combien vous vous êtes trompés en attendant les choses

Pour qu’elles changent d’elles-mêmes

Et de retour sur une route

Qui est seulement cartographiée

A l’intérieur de vos propres années

Saluez-les avec passion

Pareille à une feuille séchée

Dans une dernière tentative de parfum

Qui tend soudain ses nervures

Avant d’être jetée aux quatre vents

Jusqu’au bout du monde.

  21. Ανάκτορα Μεγάλου Πετρου

Από τ’ ανάκτορα του Μεγάλου Πέτρου

θυμάμαι τον κουτσό Αζέρο

να λογοφέρνει με τη γυναίκα του

και να εγκαταλείπει τα τρία παιδιά του

ανεβαίνοντας αλαφιασμένος τα σκαλιά

που κάποτε ανέβαιναν

ο Μεγάλος Πέτρος και οι αυλικοί του.

Από τ’ ανάκτορα του Μεγάλου Πέτρου

θυμάμαι το μικρότερο παιδί του Αζέρου

να γαντζώνεται από το σακατεμένο πόδι

του πατέρα του

να τον ικετεύει μάταια να μη φύγει

να κλαίει πάνω στα σκαλοπάτια.

Από τότε φαντάζομαι το μικρό αγόρι

να μεγαλώνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα

να απομακρύνεται από τ’ ανάκτορα

να γίνεται πατέρας που δεν φεύγει.

Μα το αγόρι δεν μεγάλωσε ποτέ

το αγόρι έμεινε για πάντα ασάλευτο

στα σκαλιά των Ανακτόρων

να περιμένει

τον πατέρα του να επιστρέψει

αυτά ακριβώς θυμάμαι

από τα ανάκτορα του Μεγάλου Πέτρου.

21-Les palais de Pierre le Grand

Du Palais de Pierre le Grand

Je me souviens d’ Azero le boiteux

Errant avec sa femme

Et abandonnant ses trois enfants

Grimpant essoufflé les escaliers

Que jadis grimpaient

Pierre le Grand et ses courtisans

Du Palais de Pierre le Grand

Je me souviens du plus petit enfant d’ Azero

Agrippé à la jambe malade de son père

Les yeux rivés sur lui

De peur qu’il s’en aille

Pleurant sur les escaliers

Depuis je me suis imaginé l’enfant

Grandir à une vitesse vertigineuse

S’éloignant du palais

Devenant un père qui ne s’en va pas

Mais l’enfant n’a jamais grandi

L’enfant est resté pour toujours inébranlable

Sur les marches des Palais

Attendre

Que son père revienne

C’est exactement ce dont je me souviens

Des Palais de Pierre le Grand.

22. Ο βλαστός

Δεν αρκεί ο βλαστός να είναι καλός

πρέπει να φυτευτεί σε χώμα γόνιμο

σε μέρος σωστό

όχι πολύ κοντά

ούτε πολύ μακριά

από ύπουλα αγριόχορτα

που φθονώντας θα τον πνίξουν

ή που απομονώνοντάς τον

θα τον στεγνώσει η μοναξιά του.

Έτσι και τη ζωή σου

μην την φυτέψεις όπου να ’ναι

δεν υπόκειται σε μεταφυτεύσεις

ψάξε καλά το έδαφος

τις πιθανές μελλοντικές αναπτύξεις

την πετροποίηση του φυσικού της περιβάλλοντος

κι αν δεν βρεις αυτό που ζητάς

γύρεψε λύση στο νερό.

22-Le jeune pousse

Il ne suffit pas que le jeune pousse soit bon

Il faut le planter dans une terre fertile

À un endroit approprié

Pas trop près

Ni trop loin

Des herbes sauvages sournoises

Qui en croissant risque de l’étouffer

Ou qui en l’isolant

Risque de se dessécher
De  solitude.

Ainsi de ta vie.

Ne la plante pas n’importe où

Elle ne peut être soumise à la transplantation

Cherche bien la terre

Les possibles développements futurs

La pétrification de son environnement naturel

Et si tu ne trouves pas ce que tu cherches

Cherche  la solution dans l’eau.

23. Για τις Κερύνειες *

Ποιοί είναι αυτοί που λένε ότι χάθηκε η Κερύνεια;

Είναι οι γνωστικοί.

Αυτοί ξέρουν καλύτερα πως ό,τι χάνεται

δεν επιστρέφεται

πως των αδυνάμων τα λάθη

πληρώνονται με απώλεια

και με των ισχυρών το κέρδος.

Βλέπουν σήμερα αυτό που δεν μπορεί να γίνει αύριο.

Πώς χάθηκε αφού ακόμη είναι εκεί;

Κάποτε την ακούω σε αλλόφρον τραγούδι επιστροφής

αυτό που στα σχολεία οι γνωστικοί

δεν τους αρέσει να διδάσκεται

κάποτε νομίζω ότι θα ανέβω στο βαγόνι

αυτού του σκουριασμένου τρένου

που συρίζοντας διστακτικά με πλησιάζει

να βρεθώ πρώτη φορά

εκεί που αναρριγούν οι ακτές της

να δω αν λαμπυρίζει το ίδιο

η θάλασσά της με τις θάλασσες που ξέρω.

Ναι, είναι εκεί

τοποθετημένη πάνω στο τραπέζι των μεσολαβητών

για να επικυρωθεί οριστικά η απώλειά της

θα μπορείς, φυσικά, να την επισκέπτεσαι

τα τοπία της θα μένουν τα ίδια

δεν αλλάζουν τα βουνά και οι πλαγιές τους

ο παγερός αέρας που τα δέρνει τους χειμώνες

δεν ανήκει σε κανέναν.

Ίσως να έχουν δίκαιο οι γνωστικοί

ίσως να λένε πράγματα σωστά, της εποχής

ίσως μάλιστα να τους ακολουθούσα κι εγώ

σε αυτήν τους τη βεβαιότητα

αν δεν με κρατούσε

η ανεξήγητη εμμονή

να βλέπω ίσκιο

μέχρι σώμα να συμβεί

να μαζεύω κονιορτό

μέχρι γη να επιστρέψει

κι όλα να μεταμορφώνονται

σε αυτά που οι γνωστικοί

βεβαιώνουν ότι είναι αδύνατον

να γίνουν.

*Κερύνεια. Κατεχόμενη εδώ και 39 χρόνια, από τα τουρκικά στρατεύματα, πόλη, στο βόρειο μέρος της Κύπρου, 

23.  A propos des Kyrinias

Qui sont ceux qui disent

Que Kyrinia est perdue

Ce sont les gens sages 

Eux savent mieux que quiconque que ce qui se perd

Ne se rend pas

Que les erreurs des faibles

Se paient irrémédiablement

Et qu’avec le gain des puissants

Ils voient aujourd’hui ce qui ne peut pas se produire demain

Comment se serait-elle perdue puisqu’elle est encore là-bas

Parfois je l’entends dans un chant insensé marquant le retour

Ce que les sages n’aiment pas qu’on enseigne dans les écoles

Un jour je crois que je monterai dans le wagon

De ce train tout rouillé

Qui en sifflant avec hésitation se rapproche de moi

Pour que je puisse me trouver pour la première fois

Là où ses côtes se déploient

Pour voir si brille de la même manière la mer

pareilles aux mers que je connais

Oui elle se trouve là-bas

Placée sur la table des entremetteurs

Pour que soit définitivement valide sa perdition

Tu pourras bien sûr la visiter

Ses paysages demeureront les mêmes

Ses montagnes et leurs versants ne changeront pas

Le vent glacial qui les bat pendant l’hiver

Elle n’appartient à personne

Peut-être que les sages ont raison

Peut-être qu’ils disent des choses justes, allant avec l’époque

Peut-être que moi-même je les suivrai

Dans cette certitude qui leur est propre

Si je n’étais pas retenu

Par l’inexplicable persévérance

De voir de l’ombre

Jusqu’à ce que le corps finisse

Par cueillir de la poussière

Jusqu'à ce que la terre nous revienne

Et que tout se métamorphose

Alors que les sages

Assurent qu’il est impossible que cela ait  lieu.

Kyrinia : ville occupée depuis 39 ans, par les armées turques, au nord de Chypre

24.  Απελπισία

Όταν μιας ώρας κέρδη τους

ή το ετήσιο μέρισμα των μετοχών τους

ισούνται ή ξεπερνούν μαζί

όλους τους μισθούς της ζωής σου

και τα έξοδα κηδείας

όταν το χαρτζιλίκι των παιδιών τους

τα σπορ αμάξια που τους αγοράζουν

είναι όλα της ανεργίας τα επιδόματα

όλα τα συσσίτια στους μαθητές

που ο ένας μετά τον άλλο

λιποθυμούν από ασιτία

ή την ώρα που διαμοιράζεται το γάλα

κι αλείβεται το ψωμί με φτηνή μαρμελάδα

κρύβονται από ντροπή

στις τουαλέτες των σχολείων

να μη φανεί ότι δεν πήραν πρόγευμα

ότι δεν είχανε λεφτά για την καντίνα

διότι ο πατέρας τους κείτεται μήνες ανήμπορος

σε κιτρινισμένο στρώμα

ενώ η μητέρα τους καθαρίζει σκάλες

την ώρα που οριστικά φυλλοροεί

το απαλό της χάδι πάνω στο κρύο μάρμαρο

όταν με την αφθονία των εδεσμάτων

στις λαμπερές τους δεξιώσεις

ένεκα νηπενθούς γαμήλιας επετείου

(ή πένθιμης απώλειας προσφιλούς)

επιτυχών εμπορικών συναλλαγών

ή κολοσσιαίων συγχωνεύσεων

διασκεδάζοντας με αυλικούς της εξουσίας

κάνοντας γενναιόδωρες εισφορές

για τις προεκλογικές τους εκστρατείες

κρυφίως αλλά με στενοχώρια

για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο τόπος

θα μπορούσε να ταϊστεί

ένα κομμάτι αυτού του πεινασμένου πλήθους

που έρπει στιγματίζοντας ιστορικές πλατείες

την ευπρέπεια της ηθικής τους

κι αν τυχόν κάνει να σηκωθεί

θα καταρρεύσει πέφτοντας

σε προκατασκευασμένους ομαδικούς τάφους

όταν εγώ

χτυπημένος από επίμονη βρογχίτιδα

πολύ καπνό και αδιάκοπη ροή απελπισίας

τίποτα δεν μπορώ να κάνω για όλα αυτά

και μόνο να γράφω μπορώ

μόνο να γράφω

ποιήματα λαξεύοντάς τα σε τόξα

και στίχους τροχίζοντάς τους σε βέλη

για να σημαδεύω

χωρίς μάτια

χωρίς μάτια πια

τα απεχθή είδωλά τους

δίχως κάποια έστω

πιθανότητα επιτυχίας.

24- Désespoir

Quand une heure de leur gain

Ou le dividende annuel de leurs actions

Valent ou dépassent au total

Tous les salaires de ta vie

Et les dépenses pour les funérailles

Quand l’argent de poche de leurs enfants

Leurs voitures de sport qu’ils leur achètent

Représentent toutes les allocations de chômage

Tous les repas des étudiants

Qui l’un après l’autre de faim s’évanouissent

Ou au moment de la distribution du lait

Et que le pain est enduit de marmelade bon marché

Ils se cachent de honte

Dans les toilettes des écoles

Pour ne pas qu’on se rende compte

Qu’ils n’ont pas eu de déjeuner

Qu’ils n’avaient pas les sous pour la cantine

Parce que leur père croupit depuis des mois impuissant

Sur un lit jauni

Pendant que leur mère nettoie les escaliers

A l’heure où elle effleure une dernière fois

De sa caresse légère le marbre glacé

Quand avec la profusion de nourriture

Dans leurs réceptions lumineuses

Eu égard au deuil il y a cérémonie de mariage

Ou la perte tendrement endeuillée d’un être cher

Échanges commerciaux réussis

Ou fusions colossales

S’amusant avec des courtisans du pouvoir

Faisant des propositions généreuses

Pour leurs campagnes préélectorales

En cachette mais dans l’inquiétude

Pour l’état où se trouve le pays

On pourrait nourrir

Une partie de ce peuple d’affamés

Qui rampe en stigmatisant sur des places historiques

La bienséance de leur moralité

Et s’il fait mine de se lever

Il finira par tomber

Dans des tombeaux collectifs préfabriqués

Quand moi

Frappé par une bronchite qui dure

Beaucoup de fumée et d’écoulement ininterrompu de désespoir

Je ne peux rien faire pour cela

Je ne peux qu’écrire

Seulement écrire

Des poèmes sculptés en arcs

Et des vers aiguisés tels des flèches

Pour que je puisse viser

Sans yeux

Désormais sans yeux

Leurs répugnantes idoles

Sans même le moindre

Soupçon de réussite.

25. Η οφειλή

Θα υπάρχει πάντα μια οφειλή

σε αυτούς που δεν τα κατάφεραν

σε αυτούς που δεν ήταν τόσο ευαρμόστως δυνατοί

τόσο προσαρμοστικοί

όσο οι περισσότεροι

για να τα καταφέρουν

θα υπάρχει πάντα μια οφειλή

σε αυτούς που δεν πέρασαν

στην επόμενη μέρα

στην επόμενη βδομάδα

γιατί είχαν μπροστά τους

ένα βουνό

και λίγες αντοχές να τ’ ανεβούν

σε αυτούς που δεν είχαν καταστρώσει

ένα καλό σχέδιο διαφυγής

που δεν είδαν

τα παράθυρα πίσω απ’ τον τοίχο

το χλομό φως που ίσως να τους έδειχνε

έναν δρόμο

θα υπάρχει πάντα μια οφειλή

γιατί δεν έγινες το παράθυρο

γιατί δεν έγινες το φως

για κείνους.         

25- LA DETTE

Il y aura toujours une dette

Pour ceux qui n’ont pas réussi

Pour ceux qui n’étaient pas suffisamment forts

Pas suffisamment  malléables

Comme la plupart

Il y aura toujours une dette

Pour ceux qui ne sont pas passés

Au jour suivant

À la semaine suivante

Parce qu’ils avaient devant eux

Une montagne

Et quelques réticences

Pour les grimper

À ceux qui n’avaient pas établi

Un bon plan de fuite

Qui n’ont pas vu

Les fenêtres derrière le mur

La lumière pâle qui aurait pu leur montrer

Un chemin

Il y aura toujours une dette

Parce que tu n’es pas devenu la fenêtre

Parce que tu n’es pas devenu la lumière

Pour eux.

26. Tελική κρίση

Θέλω να σταματήσω να προδίδω την ποίηση.

Nα προσθέσω επιτέλους στις λέξεις

το αληθινό τους νόημα.

Nα μπορέσω να μεταφέρω τη σιωπή

που υπάρχει εντός μου σε όλο της το μεγαλείο

μπρος σε δυο απροκατάληπτα μάτια.

Nα γυμνωθώ και να κοιτάζω κι εγώ

με το εκ γενετής ηλίθιο βλέμμα μου.

Ύστερα να περιμένω ν’ ακούσω

το σύρσιμο της σαύρας από τα ερείπια,

ή το φτερούγισμα του περιστεριού

μ’ ένα κλαδί ελαίας στο ράμφος

26- Crise finale

Je veux arrêter de trahir la poésie

Rajouter finalement aux mots

Leur sens véritable.

Pouvoir transposer le silence

Qui existe en moi dans toute sa splendeur

Devant deux yeux sans préjugés

Me dénuder et regarder à mon tour

Avec mon regard stupide inné

Puis attendre pour entendre

Le rampement du lézard à l’intérieur des ruines

Ou le bruissement des ailes de la colombe

Une branche d’olivier dans le bec

27. Καθώς έφευγε η Στοκχόλμη

Στον ποιητή Αλεξέι Πούριν

Καθώς έφευγε η Στοκχόλμη

κι ο ποιητής Αλεξέι,

που πωλούσε ρολόγια και άλλα τιμαλφή

στην Αγία Πετρούπολη

για να τα βγάλει πέρα,

που δεν μιλούσε άλλη γλώσσα

πέραν της δικής του,

μου έγραφε:

«Στον ακριβό μου φίλο,

τον φύλακα-άγγελό μου σε αυτή την πόλη»

επειδή του μετέφραζα ανούσιες ομιλίες

και τον κέρασα ένα ποτήρι κρασί

να πιούμε στην υγεία

της χαμένης Ρωσίας,

με κατέλαβε απροσδόκητο τρεμούλιασμα

αγωνία

αν η ευγενική χειρονομία

ενός ταπεινού ανθρώπου

θα μπορούσε στο μέλλον

να ανακληθεί ως ανάμνηση ανθεκτική

δηλαδή

ανάμνηση που δεν την διαλύουν

      τα χημικά της λήθης και του χρόνου.

 

27- Pendant que Stokholm défilait

au poète Alexei Pourine

Pendant que Stockholm défilait

Et que le poète Alexei

Vendait des montres et autres bijoux

À St. Petersbourg

Pour s’en sortir

Lui qui ne parlait de langue

Que la sienne

Il m’écrivait

« À mon cher ami

Mon ange gardien dans cette ville »

Parce que je lui traduisais des discours insipides

Et que je lui ai offert un verre de vin

Que nous avons bu à la santé

De la Russie perdue

Je fus saisi d’un tremblement inattendu

Une angoisse

Comme si le geste poli

D’un homme humble

Pouvait à l’avenir

Se  rappeler comme un souvenir qui résiste

C'est-à-dire

Un souvenir que ne peuvent diluer

Les chimies de l’oubli et du temps.

28. ΟΛάζαρος

Την επαύριον της ανάστασής του

αφότου εκραύγασεν ο Χριστός

Λάζαρε δεῦρο ἔξω

και αυτός εξήλθε του τάφου, μέσα από τη σπηλιά

άναυδος αρχικά

μέχρι να αφυπνιστούν ξανά οι αισθήσεις του

μέχρι να ανακαλέσει πώς είναι οι ζωντανοί,

θυμήθηκε θολά μέσα απ’ τη ζάλη του

πως άκουσε τη Μάρθα να προλέγει

Κύριε, ἤδη ὄζει· τεταρταῖος γάρ ἐστι

και ντράπηκε φρικτά.

Πώς βγήκε μες στους ζωντανούς με την οσμή του τάφου;

Άρχισε τότε ν’ αναρωτιέται

άρχισε να ζυγίζει τα υπέρ και τα κατά

αν ο Χριστός έπραξε το σωστό

αν έπρεπε να τον ξανατραβήξει προς το φως

αν έπρεπε να ξαναπερπατήσει δηλαδή

αν ήταν δίκαιο να ξαναπερπατήσει

ή αν ο Χριστός λαθεύτηκε απ’ την πολλή του αγάπη.

Κι έμεινε η σκέψη αυτή μαζί του,

ώσπου ξανάγινε νεκρός

δίχως ποτέ του να δοθούν τα χείλη του σε γέλιο.

28- LAZARE

Le  lendemain de sa résurrection

Alors que le Christ poussa un cri

Lazare sortit au dehors

Et lui sortit du tombeau, de l’intérieur de la grotte

Au début effaré

Jusqu'à ce qu’il retrouve ses sensations

Jusqu’à ce qu’il prenne conscience de comment sont les vivants

Il se souvint avec trouble au milieu de son vertige

Qu’il avait entendu Marthe prédire

Seigneur, c’est déjà  le quatrième jour

Et il eut une terrible honte

De la manière dont il est sorti au milieu des vivants du fond du tombeau

C’est alors qu’il commença à se demander

A soupeser les pour et les contre

Si le Christ avait agi avec justice

S’il devait le ressortir vers la lumière

S’il fallait donc qu’il remarche

S’il était juste qu’il remarche

Ou si le Christ s’était trompé par son trop grand amour

Et cette idée est restée en lui.

Jusqu'à ce qu’il meurt de nouveau

Sans que jamais ses lèvres ne connaissent le rire.

29. Εσύ ως ανάμνηση των άλλων

Μορφή συνιδιοκτησίας με άλλους το παρελθόν

κοινόβιο φαντασμάτων

που από τη μνήμη διοχετεύονται

στου καθενός τον καθρέφτη

εσύ απέναντί του

των άλλων τις μορφές

να ανακαλείς

που κοντοστάθηκαν κάποτε

ως σώματα στο διάβα σου —

κι οι άλλοι τη δική σου να διακρίνουν

εκεί που πέρασες

εκεί που πέρασαν

κι όλοι απομείνατε μια έκχυση φωτός

που αποκτά ενίοτε μορφή

πριν συσσωρευτεί σε οφθαλμαπάτη

που ο καθένας βλέπει διαφορετική

γιατί πάντοτε κάποιος λείπει από το προσκλητήριο

κάποιου η μορφή

δεν εμφανίζεται στη φωτογραφία

δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εξηγήσω

αυτός που ψάχνεις και δεν μπορείς να δεις

αυτός είσαι εσύ.

29-Toi comme souvenir des autres

 Air de copropriété avec d’autres pour passé

Communauté de fantômes

Qui de leur mémoire sont déviés

Sur le miroir de chacun

Toi face à lui

Les visages des autres

Tu dois révoquer

Qui se sont un jour arrêtés un moment

Comme des corps sur ton passage

Alors que les autres distinguent ton visage

Là où tu es passé

Là où ils sont passés

Et tous vous avez fini en effusion de lumière

Qui prend en elle une certaine apparence de temps à autre

Avant de s’enfoncer dans un mirage

Que chacun voit différemment

Parce qu’il y a toujours quelqu’un qui manque à l’invitation

Le visage de quelqu’un

N’apparaît pas sur la photographie

Je ne sais pas comment l’expliquer autrement

Celui que tu cherches et que tu ne peux voir.

C’est à dire toi.

 30. Το βιβλίο

Αν ο έρωτας είναι ένα βιβλίο

η γυναίκα ξέρει μόνο να το διαβάζει

ο άντρας περιπλανιέται σε σταυροδρόμια

που ανοίγουν οι λέξεις

άλλοτε μπροστά

άλλοτε πίσω

και πορεύεται χαμένος

εκεί όπου ακόμη δεν έχουν πει οι λέξεις

εκεί όπου οι λέξεις θα ήθελαν

να κτίσουν παντοτινά τοπία

και φύση μόνιμη

αγάπης να ιδρύσουν.

Όμως οι λέξεις δεν μπορούν να ζωντανέψουν

εκπνέουν

με την πραγμάτωση

ή με τη λησμονιά τους

και στο τέλος

ο άντρας

όπου κι αν περιπλανηθεί

θα επιστρέψει στη γυναίκα

και μαζί μετροφυλλώντας τις σελίδες

μία προς μία

με πόνο

αλλά χωρίς ελπίδα πια

θα κλείσουν το βιβλίο

θα το βάλουν πίσω στη θέση του

να το διαβάσουν

οι επόμενοι.

30 - LE LIVRE

Si l’amour est un livre

La femme sait seulement le lire

L’homme erre dans des croisements

Qu’ouvrent les mots

Parfois à l’avant

Parfois à l’arrière

Et il déambule perdu

Là où les mots n’ont pas encore dit

Là où les mots auraient voulu

Construire des paysages pérennes

Et une nature éternelle

D’amour à élever

Mais les mots ne peuvent pas prendre vie

Ils expirent

En se réalisant

Ou en s’oubliant

Et à la fin

L’homme

Où qu’il erre

Reviendra à la femme

Et ensemble en feuilletant le livre

Page par page

Avec douleur

Mais désormais sans aucun espoir

Ils fermeront le livre

Ils le remettront  à sa place

Pour qu’il soit lu

Par les suivants.