ΜΕ ΤΟΝ ΙΡΛΑΝΔΟΚΥΠΡΙΟ ΠΟΙΗΤΗ ANTON FLOYD

 

Ο Ιρλανδός ποιητής Anton Floyd είναι ένας σπουδαίος τύπος. Γεννήθηκε στο Κάιρο, διαμένει εδώ και χρόνια στα λιμνάζοντα ύδατα του δυτικού Κόρκ, όπως τα αποκαλεί, όμως προηγουμένως, μεγάλωσε αρκετά στην Κύπρο (15 χρόνια) σε σημείο που να μιλά κυπροελληνικά. Στην Κύπρο ξαναήρθε αργότερα και δίδαξε. Η σχέση του με την Κύπρο είναι βαθιά, κατέχει και την κυπριακή υπηκοότητα.

Συμφωνήσαμε πως θα πάρουμε από κοινού το νόμπελ κι αν δεν το πάρουμε, μικρό το κακό. Γράφει ποίηση συγκινητική, ενεργοποιώντας συναισθαντικές χορδές της ύπαρξης που έχουν ξεχαστεί.

Η τελευταία του ποιητική συλλογή Depositions παρουσιάζεται στις 20 Οκτωβρίου 2022, στο Shoe Factory στη Λευκωσία, επειδή έχει μέσα της πολλή Κύπρο. 

Και γίνεται για καλό σκοπό, όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου θα πάνε στην Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.

Χθες μετά από αλληλογραφία μηνών κατά την οποία ανταλλ
άξαμε διευθύνσεις, ιδέες, βιβλία, συναντηθήκαμε πρώτη φορά. Ο ένας κρατά το τελευταίο γέννημα του άλλου.

Τα ποιητικά μας χνώτα έχουν πια σμίξει ανεπιστρεπτί.

Το επίμοχθο ταξίδι μέσα από την ποίηση, κρύβει όμορφες εκπλήξεις. Να είσαι καλά Αντόν και πάντα τέτοια.

"TRUE POETS ARE ALCHEMISTS THAT AREN'T AWARE OF THEIR TRUE NATURE. SUCH IS THE CASE WITH THE CYPRIOT POET CHRISTODOULIDES"

Professor of Heritage, Art and Culture Mohammed Elrazzaz on Giorgos Christodoulides poetry

“In the moment

when the cup falls to the floor

and smashes into a hundred shards,

you realize the value of wholeness;

that what we call entire

is on the verge of smashing.”

 

Selected poems of Giórgos Christodoulides 

 

True poets are alchemists that aren’t aware of their true nature. Such is the case with the Cypriot poet Christodoulides, whose selected poems I came to savour in the nostalgic cafés of Nicosia thanks to a recommendation from Dena Kyriakides.

 

These are poems that, like revelations, leave you with no room for denial. Here, guilt becomes a prelude to remorse, and only metaphor can liberate us from the wearisome tyranny of reality, but not from the blemishes and bruises that embellish our beauty…for what is beauty without imperfections?

 

Christodoulides draws inspiration from his land, his people; he also toys with intertextuality and “evokes” the great poets that he loves from as far away as Russia. Isn’t this globalized sentimentality the very essence of humanism?

Just like the skilled Lefkariti lacemakers, Christodoulides knows how to weave his words into an organic “whole”.

 

I leave you with another piece/bruise from the book:

 

“Less and less of you I find each time,

Your joy, already misty,

is not the color of water;

and your touch

is the incorporeal

that caresses me

when I feel nothing.”