EΥΗΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ....

  O Αρχοντας...

Προσθήκη λεζάντας

Σιχαίνομαι να συνοψίζω ζωές μέσα σε λίγες γραμμές. Οι ζωές δεν συνοψίζονται, είναι φως διαχεόμενο. Πιο πολύ όμως φοβάμαι μήπως η αναφορά στον τεθνεώντα εκληφθεί ως απόπειρα λαφυραγώγησης από αυτόν πρόσθετης αξίας προς ίδιον όφελος. Ετσι σπάνια γράφω για προσφιλείς που φεύγουν και τώρα που το κάνω, θέλω να είμαι σύντομος και φειδωλός.

Συνάντησα τον Εύη Γαβριηλίδη τρεις με τέσσερις φορές το πολύ. Μια σε σπίτι φίλων, και δύο στο σπίτι μου, πέρσι την τελευταία φορά. Ισως άλλη μια δημοσίως.Είδα πολλά έργα που σκηνοθέτησε. Το πρώτο πρόσημο είναι ότι δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο. Σε καλούσε να τον εξερευνήσεις αλλά το κυριότερο, ένιωθες ότι ταυτόχρονα σε εξερευνούσε κι εκείνος. Το δεύτερο, ό,τι έκανε, ό,τι έλεγε, είχε τόση χάρη και ομορφιά-όπως το παράστημα του-που ακόμη κι αν το αμφισβητούσες, το θαύμαζες.Ενας άνθρωπος αρχοντικός, ανοικτό βιβλίο, εξοικειωμένος με την αμαρτία της αλήθειας, ειλικρινής και ανεπιτήδευτος για εκείνα που κι εσύ έκανες ή σκέφτηκες να κάνεις αλλά ντρεπόσουν. Απαράμιλλα ευγενής, γλυκύτατος, πράος, αναλυμένος, πορευόμενος αδιαλείπτως σε μια Ιθάκη στην οποία έφθανε διαρκώς... Ο ήχος και ο τόνος της φωνής του ήταν το απόσταγμα των βιωμάτων του. Ο απέραντος άνθρωπος συμπυκνωμένος σε μια μορφή. Ελάχιστοι γράφουν ιστορία με τη ζωή τους και ακόμα πιο λίγοι με το τι απροσποίητα, είναι. Ο Εύης ήταν από αυτούς. Διάβολε, δεν πίστευα πως αυτός ο τύπος, μπορούσε να πεθάνει κιόλας.