"ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ, ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ"

Σε μια συγκλονιστική συνέντευξη στο Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων και στον Γιώργο Χριστοδουλίδη, ο εκ των κορυφαίων μας ποιητών Κώστας Βασιλείου αρνείται να αποχαιρετήσει τους φίλους και ομότεχνους, Μιχάλη Πασιαρδή, Ντίνα Παγιάση Κατσούρη και Ρήνα Κατσελήπου "έφυγαν" πρόσφατα ο ένας μετά τον άλλο.

Ακολουθεί η συνέντευξη:

 Tρεις σημαντικοί Κύπριοι λογοτέχνες «έφυγαν» ο ένας μετά τον άλλο το 2021: Μιχάλης Πασιαρδής, Ντίνα Παγιάση Κατσούρη και Ρήνα Κατσελή λες και επέλεξαν τον δρόμο τον οριστικό να το πάρουν μέσα στην Άνοιξη, επειδή η ακμή και η αναγέννηση που αναπέμπει το έργο τους συνάδει με τα συνώνυμα της ελπιδοφόρας εποχής.

Ο εκ των κορυφαίων μας ποιητών Κώστας Βασιλείου 82 ετών σήμερα, με ποιητικό έργο στα όρια του μυθικού, «έζησε» και τους τρεις μέσα από κυματισμούς και παλλόμενες στροφές του χρόνου. Το ΚΥΠΕ μίλησε μαζί του και του ζήτησε να πει λίγα λόγια για τον Πασιαρδή, την Κατσούρη και την Κατσελή.

Ευθύς, αδείλιαστος και παθιασμένος ο λόγος του, ειδικά τώρα, που αναφέρεται σε ακριβούς ομότεχνους δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικός, παρά μόνο βαθύτατα συγκλονιστικός. Και το κατευόδιο του, εξίσου.

« Είχα την τύχη να συμπορευτώ και με τους τρεις για αρκετά χρόνια και με διακατέχει πολλή συγκίνηση τώρα που μιλώ γι’ αυτούς. Δεν ήταν απλώς λογοτέχνες και κυρίως δεν ήταν λογοτέχνες του καναπέ, της καρέκλας. Ήταν χρονογράφοι του τόπου τους, άνθρωποι, πατριώτες, ταυτισμένοι με τον λαό, όπως παλαιότερα οι Λεόντιος Μαχαιράς, ο Βασίλης Μιχαηλίδης, ο Νεόφυτος ο Έγκλειστος. Έγραφαν ποίηση ζωής με το υψηλότερο νόημα που μπορεί να έχει αυτή η τέχνη γιατί κατάφεραν να υποτάξουν το εγώ τους μέσα στην τέχνη τους και κατακτώντας τη γλώσσα του τόπου τους, κατέγραψαν όλες τις σεισμικές δονήσεις που τον ταρακούνησαν», μας λέει.

«Δεν αισθάνομαι ότι τους αποχαιρετώ, ότι τους αποχωρίζομαι. Το έργο τους θα είναι πάντα και παντού. Σας χαιρετώ φίλοι μου και είμαι βέβαιος ότι σύντομα θα ξαναβρεθούμε».

Του ζητήσαμε να μας διηγηθεί κάποιο περιστατικό από τη φιλία και το συγχρωτισμό μαζί τους, κάτι που έμεινε βαθιά ριζωμένο στη μνήμη του.
 
«Ο χορός του Μιχάλη Πασιαρδή»
 
Μάς μιλά για τον Πασιαρδή, «τον Μιχάλη» όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι και κοντινοί του.
«Ο Μιχάλης ήταν μάστορας του λόγου όπως το υποβάλλει και η ετυμολογία του επιθέτου του. Το Πασιαρδής προέρχεται από το κυπριακό «πετζιερτίζω», αυτός που τα καταφέρνει, ο επιδέξιος, ο μάστορας. Τον θυμάμαι μια νύχτα πριν πολλά χρόνια, ευθυτενή και ωραίο, έναν πραγματικό λεβέντη, να χορεύει κρατώντας στο ένα χέρι ένα ποτήρι κονιάκ και στο άλλο το τσιγάρο. Έτσι τον θυμάμαι και έτσι θέλω να τον θυμάμαι. Ο Μιχάλης πορεύτηκε μόνος στη ζωή με πολλούς όμως ανθρώπους να τον αγαπούν, μόνος στάθηκε και απέναντι στο θάνατο μέσα στις δύσκολες συνθήκες της πανδημίας. Τι θάνατος για έναν ποιητή!»
 
«Η Ρήνα Κατσελή ήταν αρχόντισσα»
 
Με τη Ρήνα Κατσελλή ο Κώστας Βασιλείου πέρασε στιγμές που έμοιαζαν ατέλειωτες.
« Η Ρήνα ήταν μια γνήσια Κερυνειώτισσα, μια ρήγαινα, το λέει και το όνομα της. Μαζί φτιάχναμε ό,τι φανταστείς. Εξαίσια λικέρ, γλυκά του κουταλιού, τα πιο αυθεντικά κυπριώτικα προϊόντα. Ο κήπος του σπιτιού της στη Μακεδονίτισσα ήταν διαμορφωμένος κερυνειώτικα: Μικρές πέτρες-βράχοι, κυκλάμινα, ροδιές, μεσπιλιές, χαρουπιές. Από τότε που έφυγε πρόσφυγας από την Κερύνεια, όπου ήταν εγκλωβισμένη για ενάμιση χρόνο στο οικογενειακό της ξενοδοχείο, το περίφημο Ντόουμ, έχτισε τη ζωή της στο κερυνειώτικο πρότυπο».
 
«Η Ντίνα υπερίπταται μέσα στο όνειρο της»
 
Η Ντίνα Παγιάση Κατσούρη αποτελεί για τον Κώστα Βασιλείου ένα ξεχωριστό κεφάλαιο.

Θυμάται: «Η Ντίνα ήταν ένα διαμάντι, Ντίνα σημαίνει αδαμαντίνα. Την είχα επισκεφτεί πριν τρία χρόνια. Βγαίνοντας να με αποχαιρετήσει πάνω στο αναπηρικό της καροτσάκι, βλέπω ένα βοηθό της να ανεβαίνει μια σκάλα για να βγει στην ταράτσα του σπιτιού της να διορθώσει κάτι. Της λέω: Πάτα το κουπί της αναπηρικής σου να υπερυψωθείς στην ταράτσα, η θέα από εκεί πρέπει να είναι θαυμάσια. Μου απαντά: Θα γράψω ένα ποίημα γι αυτό που θα λέει ότι όντως πάτησα το κουμπί, ανέβηκα, απόλαυσα τη θέα και μετά ξύπνησα από ένα όνειρο».

Ο κορυφαίος μας ποιητής αποκαλύπτει ότι και οι τρεις λογοτέχνες μας είχαν σχεδόν έτοιμα βιβλία υπό έκδοση, τα οποία θα κυκλοφορήσουν σύντομα. «Είναι μαζί μας τώρα περισσότερο από ποτέ και το έργο τους θα μείνει κτήμα του λαού εσαεί. Θα μας χαιρετίσουν ξανά μέσα από αυτά τα βιβλία τους που θα εκδοθούν».

Καταλήγει με μια υπόμνηση: Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι ο δρόμος της ζωής και του θανάτου είναι ένας και αυτός. «Γιορτάζω λοιπόν τον θάνατο τους και τους λέω: Δεν αισθάνομαι ότι σας αποχαιρετώ φίλοι μου, ότι σας αποχωρίζομαι. Το έργο σας θα είναι πάντα και παντού. Σας χαιρετώ φίλοι μου και είμαι βέβαιος ότι σύντομα θα ξαναβρεθούμε»
 
Σ.Σ. Η επισυναπτόμενη φωτογραφία στο κείμενο αποτελεί ένα χειρόγραφο ανέκδοτο ποίημα του Κώστα Βασιλείου για τους Μιχάλη Πασιαρδή, Ντίνα Παγιάση Κατσούρη και Ρήνα Κατσελή.