ΈΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΥΜΑ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ
Στις 11 Ιουλίου 2011, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τιμωρήθηκε με την πιο σκληρή τιμωρία που μπορεί να τύχει σε πολιτικό. Κηρύχτηκε επί της ουσίας ανεπιθύμητος στη συνείδηση του λαού. Στις 3 Οκτωβρίου, το περί δικαίου λαϊκό αίσθημα επικυρώθηκε και νομικοπολιτικά με τη δημοσιοποίηση του πορίσματος του κ. Πόλυ Πολυβίου, το οποίο του καταλόγισε βαρύτατες πολιτικές ευθύνες για το θάνατο 13 συμπατριωτών μας από τη φονική έκρηξη στη Ναυτική Βάση Ευάγγελος Φλωράκης και την καταστροφή μεγάλου μέρους της ενεργειακής υποδομής του τόπου.
To πόρισμα Πολυβίου δεν είναι απλώς ένα σύγγραμμα επίρριψης ευθυνών σε ανώτατους πολιτειακούς αξιωματούχους, για ένα τραγικό γεγονός, πράγμα από μόνο του καινοτομικό. Είναι ένα σύγγραμμα-πυξίδα προς τη νέα εποχή που πρέπει να ανατείλει για τον τόπο μας. Φέρει τα σημάδια και τα ψήγματα αυτής της εποχής, που πρέπει να αξιοποιηθούν από νέου, ανοικτού τύπου πολιτικές οργανώσεις, με ευρεία λαϊκή συμμετοχή, διαλύοντας το παλαιοκομματικό κατεστημένο στα εξ ων συνετέθην.
Είναι ένα πόρισμα «ανυπότακτο» και μη νομιμόφρον προς την εξουσία που διόρισε το συγγραφέα του και ως τέτοιο ανοίγει το δρόμο προς ένα νέο κοινωνικό ριζοσπαστισμό που ελπίζω να διαποτίσει την κοινωνική μας πραγματικότητα.
Ο Πρόεδρος, ο οποίος εδώ και καιρό αδυνατεί να αφουγκραστεί τη λαϊκή αποδοκιμασία προς πρόσωπο του, την οποία ο ίδιος προκάλεσε, αποδίδοντας την… σε ακραία στοιχεία, αρνείται να παραιτηθεί.
Ισως και να θεωρεί ότι κάπου καλά κρυμμένη σε κοινωνικά άδυτα, υπάρχει μια μεγάλη σιωπηρή πλειοψηφία που ακόμα τον στηρίζει. Η αμετροεπής στάση του, σκοτώνει την ελπίδα αλλά δημιουργεί ταυτόχρονα ένα δεύτερο κύμα αγανακτισμένων, αποτελούμενο από τους μετριοπαθείς που ατυχώς τον πίστεψαν όταν καλούσε όλους να περιμένουν το πόρισμα που ο ίδιος τώρα αναθεματίζει. Αλήθεια, τι τραγική ειρωνεία: Αυτοί που «για 85 χρόνια υπηρετούν το λαό», να μην μπορούν καν να ακούσουν τις οιμωγές του.
Στην πραγματικότητα, εκείνο που αρνείται ο Πρόεδρος να κάνει, είναι να εγκαταλείψει την εξουσία, να ακυρώσει την υπερμεγέθη φιλοδοξία του να καταγραφεί στην ιστορία ως ένας λαοπρόβλητος ηγέτης που όλοι –όχι μόνο ο περίγυρος- θα υμνούν και στην αυθεντία του οποίου θα υποκλίνονται. Αυτή ακριβώς η απίστευτα εξωραϊσμένη προσωπική εικόνα περί αυθεντίας, αποτελεί και την κινητήριο δύναμη της ύστατης απόπειρας για πολιτική επιβίωση-(λαθροβρίωση πια) του, και η οποία τον οδηγεί σ’ ένα ακόμη θεσμικό ατόπημα: Να περιφρονεί πρώτος τα ευρήματα της διερευνητικής επιτροπής που ο ίδιος συνέστησε! Τα ευρήματα, τα οποία τόσο αυτός όσο και το κυβερνητικό στρατόπεδο καλούσαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους να σεβαστούν! Τώρα, επειδή τα ευρήματα δεν είναι αρεστά, αίφνης ο Πολυβίου μετετράπη από έγκριτο και αντικειμενικό νομικό υψηλού κύρους, σε «πολιτικολόγο» που υπερέβη τους όρους εντολής του!
Πρόκειται για ένα πρωτοφανές θεσμικό ατόπημα που εμβαθύνει την προϋπάρχουσα απαξίωση της πολιτικής, στέλλοντας το μήνυμα πως όποιο πόρισμα δεν βολεύει τους κυβερνώντες, πρέπει ρίχνεται αυτομάτως στον κάλαθο των αχρήστων. Ποιος αύριο θα σέβεται οποιαδήποτε ετυμηγορία ανεξάρτητης αρχής, όταν ο ανώτατος άρχων του τόπου, πρώτος κηρύττει ότι η μόνη αρχή που μπορεί να γίνει σεβαστή είναι αυτή που εξυπηρετεί την πολιτική επιβίωση του ιδίου και του κόμματος του;
Διότι εκείνο που αρνείται ο Πρόεδρος Χριστόφιας είναι, εν τέλει, να στερήσει στην παράταξη του τα πολλαπλά οφέλη που καρπούται από την εξουσία. Αδιαφορώντας- επικαλούμενος τα!- για τα πραγματικά εθνικά συμφέροντα- που επιτάσσουν ένα λαϊκά νομιμοποιημένο Πρόεδρο ενόψει των κρίσιμων στιγμών που αναμένουν των τόπο.
Φτάνοντας στο θλιβερό σημείο να συγκαλεί το Υπουργικό Συμβούλιο στην οικία του, υπό ασφυκτικό αστυνομικό κλοιό, επειδή ο περιβάλλοντας χώρος του Προεδρικού είναι εδώ και καιρό κατειλημμένος από μανάδες που έχασαν τα παιδιά τους, από χήρες και ορφανά, από πλήθη λαού, που όλοι μαζί ζητούν την παραίτηση του.
Τα πολιτικά κόμματα και οι συναποτελούντες τα είναι ή πρέπει να είναι τα κύτταρα της Δημοκρατίας. Ενίοτε όμως τα κύτταρα μετατρέπονται σε καρκινογόνα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η επέμβαση θα πρέπει να είναι άμεση, επώδυνη, αλλά αναγκαία για να αποτραπούν τα χειρότερα. Το πόρισμα του Πόλυ Πολυβίου είναι ένα χρήσιμο νυστέρι γι’ αυτόν το σκοπό.
(Το άρθρο αυτό προκάλεσε την αποκήρυξη μου από τον παππού μου, Γιώργο Χριστοδουλίδη, βετεράνο του ΑΚΕΛ, πρώην μέλος του ΠΓ κλπ. Η αποκήρυξη εκπορεύτηκε από συγγενική οικογένεια. Με τον αγαπημένο παππού συμφιλιωθήκαμε αρκετά πριν από την αποδημία του από αυτόν τον κόσμο)
To πόρισμα Πολυβίου δεν είναι απλώς ένα σύγγραμμα επίρριψης ευθυνών σε ανώτατους πολιτειακούς αξιωματούχους, για ένα τραγικό γεγονός, πράγμα από μόνο του καινοτομικό. Είναι ένα σύγγραμμα-πυξίδα προς τη νέα εποχή που πρέπει να ανατείλει για τον τόπο μας. Φέρει τα σημάδια και τα ψήγματα αυτής της εποχής, που πρέπει να αξιοποιηθούν από νέου, ανοικτού τύπου πολιτικές οργανώσεις, με ευρεία λαϊκή συμμετοχή, διαλύοντας το παλαιοκομματικό κατεστημένο στα εξ ων συνετέθην.
Είναι ένα πόρισμα «ανυπότακτο» και μη νομιμόφρον προς την εξουσία που διόρισε το συγγραφέα του και ως τέτοιο ανοίγει το δρόμο προς ένα νέο κοινωνικό ριζοσπαστισμό που ελπίζω να διαποτίσει την κοινωνική μας πραγματικότητα.
Ο Πρόεδρος, ο οποίος εδώ και καιρό αδυνατεί να αφουγκραστεί τη λαϊκή αποδοκιμασία προς πρόσωπο του, την οποία ο ίδιος προκάλεσε, αποδίδοντας την… σε ακραία στοιχεία, αρνείται να παραιτηθεί.
Ισως και να θεωρεί ότι κάπου καλά κρυμμένη σε κοινωνικά άδυτα, υπάρχει μια μεγάλη σιωπηρή πλειοψηφία που ακόμα τον στηρίζει. Η αμετροεπής στάση του, σκοτώνει την ελπίδα αλλά δημιουργεί ταυτόχρονα ένα δεύτερο κύμα αγανακτισμένων, αποτελούμενο από τους μετριοπαθείς που ατυχώς τον πίστεψαν όταν καλούσε όλους να περιμένουν το πόρισμα που ο ίδιος τώρα αναθεματίζει. Αλήθεια, τι τραγική ειρωνεία: Αυτοί που «για 85 χρόνια υπηρετούν το λαό», να μην μπορούν καν να ακούσουν τις οιμωγές του.
Στην πραγματικότητα, εκείνο που αρνείται ο Πρόεδρος να κάνει, είναι να εγκαταλείψει την εξουσία, να ακυρώσει την υπερμεγέθη φιλοδοξία του να καταγραφεί στην ιστορία ως ένας λαοπρόβλητος ηγέτης που όλοι –όχι μόνο ο περίγυρος- θα υμνούν και στην αυθεντία του οποίου θα υποκλίνονται. Αυτή ακριβώς η απίστευτα εξωραϊσμένη προσωπική εικόνα περί αυθεντίας, αποτελεί και την κινητήριο δύναμη της ύστατης απόπειρας για πολιτική επιβίωση-(λαθροβρίωση πια) του, και η οποία τον οδηγεί σ’ ένα ακόμη θεσμικό ατόπημα: Να περιφρονεί πρώτος τα ευρήματα της διερευνητικής επιτροπής που ο ίδιος συνέστησε! Τα ευρήματα, τα οποία τόσο αυτός όσο και το κυβερνητικό στρατόπεδο καλούσαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους να σεβαστούν! Τώρα, επειδή τα ευρήματα δεν είναι αρεστά, αίφνης ο Πολυβίου μετετράπη από έγκριτο και αντικειμενικό νομικό υψηλού κύρους, σε «πολιτικολόγο» που υπερέβη τους όρους εντολής του!
Πρόκειται για ένα πρωτοφανές θεσμικό ατόπημα που εμβαθύνει την προϋπάρχουσα απαξίωση της πολιτικής, στέλλοντας το μήνυμα πως όποιο πόρισμα δεν βολεύει τους κυβερνώντες, πρέπει ρίχνεται αυτομάτως στον κάλαθο των αχρήστων. Ποιος αύριο θα σέβεται οποιαδήποτε ετυμηγορία ανεξάρτητης αρχής, όταν ο ανώτατος άρχων του τόπου, πρώτος κηρύττει ότι η μόνη αρχή που μπορεί να γίνει σεβαστή είναι αυτή που εξυπηρετεί την πολιτική επιβίωση του ιδίου και του κόμματος του;
Διότι εκείνο που αρνείται ο Πρόεδρος Χριστόφιας είναι, εν τέλει, να στερήσει στην παράταξη του τα πολλαπλά οφέλη που καρπούται από την εξουσία. Αδιαφορώντας- επικαλούμενος τα!- για τα πραγματικά εθνικά συμφέροντα- που επιτάσσουν ένα λαϊκά νομιμοποιημένο Πρόεδρο ενόψει των κρίσιμων στιγμών που αναμένουν των τόπο.
Φτάνοντας στο θλιβερό σημείο να συγκαλεί το Υπουργικό Συμβούλιο στην οικία του, υπό ασφυκτικό αστυνομικό κλοιό, επειδή ο περιβάλλοντας χώρος του Προεδρικού είναι εδώ και καιρό κατειλημμένος από μανάδες που έχασαν τα παιδιά τους, από χήρες και ορφανά, από πλήθη λαού, που όλοι μαζί ζητούν την παραίτηση του.
Τα πολιτικά κόμματα και οι συναποτελούντες τα είναι ή πρέπει να είναι τα κύτταρα της Δημοκρατίας. Ενίοτε όμως τα κύτταρα μετατρέπονται σε καρκινογόνα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η επέμβαση θα πρέπει να είναι άμεση, επώδυνη, αλλά αναγκαία για να αποτραπούν τα χειρότερα. Το πόρισμα του Πόλυ Πολυβίου είναι ένα χρήσιμο νυστέρι γι’ αυτόν το σκοπό.
(Το άρθρο αυτό προκάλεσε την αποκήρυξη μου από τον παππού μου, Γιώργο Χριστοδουλίδη, βετεράνο του ΑΚΕΛ, πρώην μέλος του ΠΓ κλπ. Η αποκήρυξη εκπορεύτηκε από συγγενική οικογένεια. Με τον αγαπημένο παππού συμφιλιωθήκαμε αρκετά πριν από την αποδημία του από αυτόν τον κόσμο)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου