ΠΑΡΑΘΑΛΑΣΣΙΟ ΟΝΕΙΡΟ, SOGNO DI MARE

             

 traduzione:Alexandra Zampa

Lungo le coste

di settembre

s’annidano segreti inaccessibili.

Più in basso del

lavorio della sabbia

dove residui

di acqua salmastra

si mischiano con

olii e grassi

e voci interrotte

seppellite frettolosamente

dentro i

carapaci verde-cenere

e le conchiglie

perché di buonumore

sono le impronte di quelli

che non sono riusciti

ad arrivare fino

qui.  Trasportati dalle

tempeste e le inseminazioni

loro.

Li ho visti.

Le sirene

reggendo scudi

interrompono il proprio canto

il canto non sa

ritornare

si dimena

perché l’inverno che

arriva

è selvaggio

trascinando con

briglie

una ciurma

di mesi ubriachi

l’inverno tiene oramai

tutte le chiavi

apre pietre e

ne cava i fossili

apre

incomplete

poesie

(che molto

difficilmente si aprono)

e sottrae lucidi

massi

apre una sciagura

una sofferenza

un’ulcera

i mesi ubriachi

sfondano senza trovare resistenza

come invasori

virtuosi delle

distruzioni

buttano giù i più

vigorosi alberi maestri

coi quali

navigavamo perduti

nei mari

affondano

le memorie addormentate

le memorie sono

venti gonfi

esalanti

le memorie affiorano

gli amati

uomini tracimano

quelli che non

ricordavamo quanto ci

amano

quelli che possiedono il

sempre

perché scacciati

sbocciarono nelle grotte

delle possenti montagne

dei nostri disegni

infantili

aspettando la

espirazione dell’oblio

conoscendo meglio

di noi

che un tempo

sarebbe stato necessario

proteggerci

i mesi si sorprendono ed

evaporano

nascono nuvole

le sirene

ricominciano il

loro canto

le gorgoni lanciano

frizzi col

piede

di pesce

Da qualche

interno cristallino

il ragazzo col costume

rosso

che osservava

attentamente la

scena

sorveglia il

sorgere e il tramontare

del mio sogno

cominciando a

crescere costantemente

dentro la propria ombra

quando non

ascolta

l’avvertimento della

sua mammina

“Stai attento”.

 ******

 Παραθαλάσσιο όνειρο 

Στα παραθαλάσσια του Σεπτέμβρη 

φωλιάζουν κλεισμένα μυστικά.

Χαμηλότερα από την κόπωση της άμμου

όπου υπολείμματα αλμυρού νερού 

ανακατεύονται με λάδια και λίπος

και κομμένες φωνές

που θάφτηκαν βιαστικά 

μέσα σε σταχτοπράσινα καύκαλα και όστρακα

γιατί ήταν κεφάτες

είναι τ’ αχνάρια όσων 
δεν μπόρεσαν να φτάσουν ίσαμε εδώ.

Τα έφεραν οι θύελλες και οι σπορές τους.

Τα είδα.

Οι σειρήνες 

κρατώντας ασπίδες 

ανακόπτουν το τραγούδι τους

το τραγούδι δεν ξέρει να γυρίζει σπαρταρά

γιατί ο χειμώνας που έρχεται είναι άγριος

σέρνοντας με χαλινούς 

έναν συρφετό μεθυσμένων μηνών

ο χειμώνας κρατά πια όλα τα κλειδιά

ανοίγει πέτρες και βγάζει τους μαρμαρωμένους

ανοίγει μισοτελειωμένα ποιήματα 

(που αυτά πολύ δύσκολα ανοίγουν)

και αφαιρεί στιλπνά λιθάρια

ανοίγει μια συμφορά έναν καημό ένα έλκος

οι μεθυσμένοι μήνες 
προελαύνουν σαν επιδρομείς

βιρτουόζοι στις κατεδαφίσεις

ρίχνουν κάτω τα πιο ευθυτενή κατάρτια

αυτά με τα οποία αρμενίζαμε 

απολεσμένοι μέσα στα πέλαγα

βυθίζουν τις κοιμισμένες μνήμες

οι μνήμες 
είναι φουσκωμένοι αέρηδες ξεψυχίσματος

οι μνήμες αναδύονται

οι αγαπημένοι άνθρωποι ξεχύνονται

αυτοί που δεν θυμόμασταν πόσο μας αγαπούν

αυτοί που έχουν το πάντοτε

γιατί διωγμένοι 

βλάστησαν σε σπηλιές υψηλόσωμων βουνών

της παιδικής ζωγραφικής μας

περιμένοντας την εκπνοή της λησμονιάς

ξέροντας καλύτερα από εμάς 

ότι κάποτε θα χρειαζόταν να μας προφυλάξουν

οι μήνες σαστίζουν και εξανεμίζονται

γεννιούνται σύννεφα

οι σειρήνες ξαναρχίζουν το τραγούδι τους

οι γοργόνες 

λικνίζουν περιπαιχτικά το ιχθυοφόρο τους πόδι

πάνω στην γονατισμένη τρικυμία.

Από κάποιο κρυστάλλινο μέσα

το παιδί με το κόκκινο μαγιό 

που παρατηρούσε προσεκτικά το επεισόδιο

εποπτεύει την ανατολή και τη δύση του ονείρου μου

ξεκινώντας να μεγαλώνει σταθερά μέσα στον ίσκιο του

όσο δεν αφουγκράζεται την προτροπή της μανούλας του

 "Πρόσεχε".