ΚΟΛΟΜΒΙΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ: ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ "ΕΙΡΗΝΗ"

Ο πόλεμος στην Κολομβία διήρκεσε 52 χρόνια. Οι νεκροί ανήλθαν στις 250,000. Οι εκτοπισμένοι μετρούνται σε 6,9 εκατομμύρια. Χώρια οι αγνοούμενοι ή «αγνοούμενοι», τουτέστιν νεκροί που υπολογίζονται στις 45,000 ψυχές.

Στις 24 Νοεμβρίου 2016, ο Πρόεδρος της Κολομβίας Χουάν Μανουέλ Σάντος, βραβευθείς πρόσφατα και με το Νόμπελ Ειρήνης, ένας γιάπης πολυεκατομμυριούχος  και ο ηγέτης των ανταρτών του μαρξιστών ανταρτών του FARC, Ροντρίγκο Λοντόνιο, σε μια λιτή τελετή που πραγματοποιήθηκε στην Μπογκοτά, υπέγραψαν ένα πολύπλοκο αναθεωρημένο-μετά την οριακή απόρριψη του προηγούμενου από τον λαό-κείμενο ειρηνευτικής συμφωνίας, που με βάση μια τουλάχιστον υποφερτή έννοια δικαιοσύνης αποβλέπει στην επικράτηση της ειρήνης στη ματοβαμμένη αυτή χώρα της λατινικής Αμερικής. Η υπογραφή έγινε με ένα στυλό φτιαγμένο από σφαίρα. Το κείμενο προβλέπει μεταξύ άλλων, την αποζημίωση των θυμάτων των Farc και την τιμωρία των υπευθύνων για σοβαρά εγκλήματα.

Θα συγκροτηθούν ειδικά δικαστήρια που θα δικάσουν τους αντάρτες και τους κρατικούς πράκτορες που έχουν εμπλακεί σε εγκλήματα που συνδέονται με τη σύρραξη.

Συνολικά, 48 δικαστές - ανάμεσά τους 10 αλλοδαποί- θα δικάσουν τα άτομα που εμπλέκονται σε σοβαρά εγκλήματα όπως απαγωγές, βιασμοί, αναγκαστικοί εκτοπισμοί ή στρατολόγηση ανηλίκων.

Οσοι θα ομολογήσουν τα εγκλήματά τους θα μπορούν να αποφύγουν τη φυλάκιση και να εκτίσουν εναλλακτικές ποινές. Σε αντίθετη περίπτωση, θα αντιμετωπίσουν ποινές φυλάκισης 8 έως 20 ετών.

Ωστόσο, η μεγάλη πλειοψηφία των ανταρτών θα τύχει αμνηστίας, όπως ήταν και αναμένομενο, σε μια συμφωνία που επιδιώκει την αποδοχή της και από τις αντιμαχόμενες πλευρές.

Ηδη, οι αντάρτες του FARC, θεωρούνται ουσιαστικά ανενεργοί(αρκετά πριν την υπογραφή της συμφωνίας) και η τυπική παράδοση του οπλισμού τους θα γίνει σε μερικές εβδομάδες.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά που είναι λίγο ή πολύ γνωστά;

Διότι από μια άποψη, η συμφωνία στην Κολομβία, καταδεικνύει με ποιόν τρόπο πρέπει να απονέμεται δίκαιο μετά από μια μακρά πολεμική σύγκρουση, με ποιόν τρόπο πρέπει κανείς να κάνει ειρήνη.

Στην Κύπρο ζούμε τον πόλεμο και τις συνέπειες του εδώ και 44 χρόνια, χρονικό διάστημα που προσομοιάζει με εκείνο της Κολομβίας. Και εδώ υπήρξαν χιλιάδες νεκροί, ακόμη περισσότερες χιλιάδες εκτοπισμένοι καθώς και μερικές χιλιάδες αγνοούμενοι. Στην Κύπρο βρίσκονται υπό εξέλιξη ειρηνευτικές, ας πούμε, συνομιλίες, για τερματισμό της κατοχής και επικράτηση της «ειρήνης»…

 Ποιάς ειρήνης; Όταν υπάρχει αμοιβαία βούληση, η ειρήνη έρχεται νομοτελειακά. Η πραγματική ειρήνη δεν χρειάζεται εκστρατείες εκφοβισμού για να επιβληθεί. Επιβάλλεται ως λύτρωση, κάθαρση, ανακούφιση, γιορτή της ψυχής. Δεν εξαρτάται και κυρίως δεν προωθείται μέσα από πανηγυράκια και χρηματοδοτούμενες εκδηλώσεις. Δεν λέμε κι εδώ ότι είμαστε όλοι Κύπριοι όπως στην Κολομβία; Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Τι άλλο από το να εξουδετερώσουμε την τουρκική και ξένη παρεμβατικότητα και κηδεμονία στις υποθέσεις μας. Διότι ουσιαστικά το πρόβλημα δεν είναι αναμεταξύ μας, εμείς, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, παιδιά της ίδιας πατρίδας, έχουμε έναν κοινό εχθρό: Την Τουρκία.
 Ωστόσο, όλοι οι οιωνοί δεικνύουν ότι και αυτή τη φορά, παρά το ότι δεν υπάρχει στο τραπέζι ένα εκ των έξω ετοιμασθέν διχοτομικό σχέδιο, το τελικό αποτέλεσμα δεν θα διαφέρει και πολύ από εκείνο του 2004.

Διότι δεν έχει και τόση σημασία, όπως ο μεσολαβητής του ΟΗΕ διακηρύσσει, αν πρόκειται για «κυπριακή» λύση, όσο αν αυτή η λύση θα αποτελεί κάτι διαφορετικό.

Τα σημάδια

---------------

Ποιοι είναι οι οιωνοί και οι ενδείξεις;

-          Συμφωνήθηκε όχι η μετατροπή του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας  στις ανάγκες μιας ομοσπονδιακής δομής, αλλά η κατάργηση του υφιστάμενου Συντάγματος και η δημιουργία νέου. Τουτέστιν καμία μετεξέλιξη της ΚΔ, αλλά ένα νέο κράτος, μια γνήσια παρθενογένεση με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει (α-δυνατότητα επιστροφής στην προτεραία κατάσταση αν αυτό το νέο κράτος διαλυθεί)

-          Εξισώνεται το 9% του συνολικού πληθυσμού(βλέπε στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας Νοέμβριος 2016) με το 82% σε όλες σχεδόν τις δομές της πολιτειακής και κοινοβουλευτικής εξουσίας, δημιουργώντας ένα εν δυνάμει σοβαρό αίτιο μόνιμης αναταραχής και αισθήματος αδικίας

-          Δημιουργείται ένα πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά (συγκρίνεται μόνο με εκείνο της Βοσνίας) δυσλειτουργικό μόρφωμα με κύριο χαρακτηριστικό του την ανημποριά να λαμβάνει-σ’ έναν κόσμο που κινείται με ταχύτητες υψηλές-γρήγορες και αποτελεσματικές αποφάσεις

-          Κυοφορείται η ιδέα μακρών μεταβατικών περιόδων για τα καυτά θέματα των τουρκικών εγγυήσεων και της παραμονής τουρκικού στρατού που το μόνο που διασφαλίζουν είναι την εσαεί τουρκική εποπτεία επί της Κύπρου
ο 
      Ολοι οι έποικοι παραμένουν είτε δια της πλαγίας είτε δια συμφωνηθέντων ρυθμίσεων. Η μη ικανότητα κοινωνικής ενσωμάτωσης τους καθώς και η προοπτική συνεχούς χειραγώγησης τους από το τουρκικό καθεστώς , θα συνιστά μια μόνιμη πηγή αποσταθεροποίησης

τ    Τα οικονομικά της κυοφορούμενης δαπανηρότατης λύσης ώστε να ανοικοδομηθεί και να συντηρηθεί αυτό το τρικέφαλο νέο κράτος. θα φορτωθούν στον ήδη εξουθενωμένο Κύπριο πολίτη αφού καμία ουσιαστική συνεισφορά διαφαίνεται ή απαιτείται είτε από το εξωτερικό είτε από τον ούτως ή άλλως οικονομικά καταρρέοντα εισβολέα (Τουρκία). Αυτό θα συμβεί μέσω ενός δανείου-μαμούθ (ΔΝΤ,Ευρωπαϊκοί Μηχανισμοί) και συνεπακόλουθα, την επιβολή ακόμη ενός πολύχρονου μνημονίου

Εν κατακλείδι, ενώ οι διαπραγματεύσεις διεξάγονται από τους Κύπριους ηγέτες, το αποτέλεσμα τους, μια και φτάσαμε όπως μας λένε στο τέλος του δρόμου, εμφανίζει ομοιότητες εκπληκτικές με το επιδιαιτητικό αποτέλεσμα των προηγούμενων διαπραγματεύσεων το 2004,  το οποίο είχε απορρίψει ο λαός.

Σίγουρα ο κίνδυνος πλήρους τουρκοποίησης των κατεχομένων σε περίπτωση ναυαγίου είναι υπαρκτός. Όχι προσάρτησης, διότι αυτό δεν συμφέρει στην Τουρκία, αλλά μιας ντε-φάκτο τουρκοποίησης. Σε τι  θα φταίει όμως ο λαός αν απορρίψει την νομιμοποίηση των τετελεσμένων διότι ενώπιον του δεν παρουσιάστηκε μια ασφαλής προοπτική για το μέλλον του που να καθησυχάζει το πανίσχυρο ένστικτο της επιβίωσης του; Σε τι θα φταίει ο λαός αν τελικά επιλέξει την αβέβαιη σταθερότητα, από μια συμφωνία που δεν θα περιέχει στοιχειώδεις κανόνες δικαίου και βιωσιμότητας και θα αντίκειται στην ίδια την κοινή λογική, ασύμβατη με τις διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις του σύγχρονου κόσμου για πλήρη κατοχύρωση όλων των θεμελιωδών του δικαιωμάτων;

Σε τι θα φταίει ο λαός, αν για ακόμη μια φορά όπως το 2004, αγοράσει ελπίδα και όχι ένα μη αναστρέψιμο, ζοφερό μέλλον;