"...Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΧΑΜΕΝΟΣ...."

Ο ποιητής είναι χαμένος. Πάντα ψάχνει ένα καταφύγιο. Ένα ερημικό καφενείο. Μια καταστροφική σχέση. Έναν άγνωστο προορισμό. Δεν έχει τίποτα. Δεν θέλει να έχει τίποτα. Μόνο τις λέξεις του και τους δαίμονές του. Επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος. Στην αυτοεξορία του. Και φεύγει ξανά. Αλλά κάποιος (που δεν θυμάμαι πια) το είπε ακριβέστερα από αυτό που προσπαθώ εγώ και δεν μπορώ. Είπε, λοιπόν: «Οδοιπορώ, και την αιώνια στάση επιθυμώ, που την οδοιπορία επιθυμεί».

Έζησα τα ηρωικά χρόνια της μεταπολίτευσης στην Αθήνα, στα σωθικά της πόλης. Σ’ ατέρμονους έρωτες, ατέλειωτα μεθύσια, άγριες διαδηλώσεις, γράφοντας ακατανόητα ποιήματα, δουλεύοντας τις χειρότερες δουλείες, ουρλιάζοντας στους δρόμους… Ο ποιητής έχει την φυγή και την έκρηξη μέσα του. Την εξέγερση. Είναι από τη φύση του αναρχικός κι ανυπότακτος.

Όσοι κρατηθήκαμε όρθιοι αυτή τη περίοδο, όσοι είδαμε τους φίλους μας να πέφτουν

από μπαλκόνια, να τους σέρνουν στις φυλακές, να φεύγουν περήφανοι για πάντα, όσοι έχουμε να πούμε ακόμα λίγες λέξεις, να περνάμε με το κεφάλι ψηλά τους ίδιους δρόμους, να πίνουμε στα τελευταία καταγώγια με τους εναπομείναντες συντρόφους. Όσοι αντέξαμε με τεράστιο κόστος. Να ξέρετε, κύριε Λέκκα, πως δεν περιμένουμε τίποτα παραπάνω από μια ζεστή αγκαλιά κι ένα θύλακα αντίστασης.
Ο ποιητής έχει παντού φίλους. Υπάρχει στις καρδιές των άλλων. Είναι μόνος του και δεν είναι. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχει συναντήσει ποτέ και εν τούτοις είναι μαζί τους. Είναι αθώος, εν τέλει. Πως να το πω πιο απλά… Είναι ένας αδέκαρος που πληρώνει τα χρέη των άλλων..."