ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΚΕΛ ΨΕΛΛΙΣΕ «ΟΧΙ», ΕΝΩ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΦΩΝΑΞΕΙ «ΝΑΙ»- O μεγάλος συμβιβασμός με τη νέα τάξη πραγμάτων
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 30 Απριλίου 2004 στην εφημερίδα "Σημερινή". Ανκαι κάποιες αναφορές σε πρόσωπα, φαίνονται σήμερα μάλλον φαιδρές ένεκα της μετέπειτα μεταμφίεσης τους, πιστεύω ότι διατηρεί την επικαιρότητα του
-----------------------------------------------
Στις 14 Απριλίου, το Π.Γ. του ΑΚΕΛ αποφάσιζε να πεί «ΝΑΙ» στο σχέδιο Ανάν. Λίγες μέρες μετά, άλλαζε άποψη. Στη συνέχεια, αποφάσιζε να καλέσει το λαό να μην ταχθεί υπέρ ενός ηχηρού «ΟΧΙ», ανκαι αυτό, πουθενά δεν καταγραφόταν στο κείμενο της Συνδιάσκεψης του κόμματος. Ο λαός όμως είχε πάρει τις αποφάσεις του.
Ο καθένας μπορεί τώρα να ερμηνεύσει κατά τη κρίση του το χρονολόγιο των εν πολλοίς, σπασμωδικών κινήσεων της ηγεσίας του ΑΚΕΛ. Το βέβαιο είναι ότι το μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της ηγεσίας, μια ανάσα πριν από το δημοψήφισμα, φαινόταν, φοβισμένα αποφασισμένο, να στηρίξει το σχέδιο Ανάν. Και αν δε το έπραξε, αυτό μάλλον οφείλεται στο ότι, με βάση επιστημονικές ενδείξεις, διαπίστωσε πώς, αφενός, ο κυπριακός λαός θα το απέρριπτε, αφετέρου, η πλειοψηφία της κομματικής βάσης δε θα το δεχόταν. Ο κόσμος του ΑΚΕΛ ήταν προαποφασισμένος για το «ΟΧΙ» και σίγουρα δεν συσπειρώθηκε σε ποσοστό 80%, επειδή ο Δημήτρης Χριστόφιας τον κάλεσε να… μην απορρίψει πολύ το σχέδιο. Το εκπληκτικό όμως συνέβη στη Λεμεσό, στο δήθεν προπύργιο, των «ενδοτικών» Ανδρέα Χρίστου, Κίκη Καζαμία κ.α., καθώς και μιας ομάδας μεσαίων στελεχών, τα οποία κομπάζουν ότι η θεώρηση τους επί του κυπριακού, αποτελούν το Ευαγγέλιο κάθε πραγματικού αριστερού. Η Λεμεσός λοιπόν, ψήφισε κατά 80% και πλέον, «ΟΧΙ»…
Ωστόσο, η θετική γνωμοδότηση για το σχέδιο, προϊόν σχετικής έκθεσης του διεθνολόγου και στενού συνεργάτη του Δημήτρη Χριστόφια, Τουμάζου Τσελεπή, είναι εκεί, ως επίσημο κομματικό έγγραφο, εγκεκριμένο από την Κ.Ε. Τουτέστιν και σήμερα και μέχρι να αλλάξει αυτή η απόφαση, το επίσημο ΑΚΕΛ, θεωρεί το σχέδιο Ανάν, το οποίο απέρριψε ο λαός, ως τη βάση λύσης του κυπριακού.Και αυτό είναι ένα ουσιαστικό πρόβλημα για το μεγαλύτερο κόμμα του τόπου.
Θεωρεί ότι με κάποιες νεφελώδεις εγγυήσεις, μπορεί να γίνει αποδεκτό. Αυτή είναι η ουσία του πράγματος. Πώς όμως το ΑΚΕΛ έφθασε μέχρι την αποδοχή ενός σχεδίου, για το οποίο ο γενικός του γραμματέας δήλωσε στις 4 Απριλίου ότι «το αποτέλεσμα των συνομιλιών, είναι ετεροβαρές υπέρ των τουρκικών απαιτήσεων και παράγει την εντύπωση, ότι η πρώτη έγνοια και προτεραιότητα, είναι όχι τόσο η λύση του κυπριακού, αλλά η προώθηση της ενταξιακής προοπτικής της Τουρκίας»;
Την απάντηση, την έδωσε λίγες εβδομάδες πριν, ένας από του φανατικούς θιασώτες του «ΝΑΙ», ο βουλευτής Τάκης Χατζηγεωργίου. «Αριστερός-είχε γράψει σ’ ένα άρθρο-ύμνο στον κ. Ντε Σότο, με τίτλο «Οδός Αλβαρο Ντε Σότο-είναι αυτός που καταφέρνει να προσαρμόζει τα συμφέροντα του, με τα συμφέροντα των ισχυρών».
Αριστερός, δηλαδή, είναι ο Μουμπάρακ ή παλαιότερα, ο Πινοσέτ, όχι ο Παλαιστινιακός λαός ή ο Χιλιανός λαός. Αυτοί, είναι απλώς δυσπροσάρμοστοι…
Συνοπτικά, η ηγεσία του ΑΚΕΛ, ψέλλισε το «ΝΑΙ»,» επειδή έκανε τον μεγάλο συμβιβασμό με τη νέα τάξη πραγμάτων, την οποία σε άλλες περιπτώσεις, που αφορούν κοινωνικοοικονομικά ζητήματα, στήνει στο εδώλιο, είπε όμως σχεδόν «ΟΧΙ, ένεκα του ότι αντιλήφθηκε εγκαίρως, ότι ο λαός δεν θα την ακολουθούσε.
Η ανώτατη ηγεσία του ΑΚΕΛ(βλέπε Π.Γ.)-πλην ενός ηρωϊκού μέρους της(Ανδρούλλα Γκιούρωφ, Αντώνης Χρυσοστόμου, Λάκης Θεοδούλου, Ντίνος Κωνσταντινίδης κ.α.), στο οποίο το κόμμα μελλοντικά, για λόγους που οι λίγοι γνωρίζουν και οι πολλοί αγνοούν, ΘΑ ΑΝΑΓΚΑΣΤΕΊ ΝΑ ΑΠΟΤΊΣΕΙ ΦΟΡΟ ΤΙΜΗΣ, αποφάσισε να ταυτιστεί με εκείνη τη μειοψηφική ομάδα του κόμματος, που είναι έτοιμη να αποδεχθεί τη κάθε λύση.Με εκείνη την ομάδα που έκανε τα στελέχη του Συναγερμού και των ΕΔΗ, να βγαίνουν στον ΑΣΤΡΑ και να νιώθουν σαν στο σπίτι τους, που παρά το ακελικό, ασθενικό «ΟΧΙ», συμμετείχε, τρεις μέρες πριν από το δημοψήφισμα, σε εκδήλωση υπέρ του «ΝΑΙ», που επαγγέλλεται τον εκσυγχρονισμό, αλλά επευφημεί τις αναγχρονιστικές πρόνοιες του σχεδίου Ανάν, που απεχθάνεται το ΔΗΚΟ, ακριβώς όπως το απεχθάνεται ο Παπαπέτρου, που περνά γενεές δεκατέσσερεις τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο, ακριβώς όπως το πράττει ο Αναστασιάδης, που ήθελε τον Δημήτρη Χριστόφια υποψήφιο Πρόεδρο-όπως και ο Αναστασιάδης- για να χάσει και να εκδιωχθεί.Δυστυχώς, μετά από δέκα χρόνια κριτικής στη κληριδική σχολή σκέψης , η ηγεσία του κόμματος, βρέθηκε ένα βήμα πριν από την υιοθέτηση αυτής της φιλοσοφίας. Θα προχωρήσει ή θα κάνει πίσω;Ιδού το ερώτημα.
-----------------------------------------------
Στις 14 Απριλίου, το Π.Γ. του ΑΚΕΛ αποφάσιζε να πεί «ΝΑΙ» στο σχέδιο Ανάν. Λίγες μέρες μετά, άλλαζε άποψη. Στη συνέχεια, αποφάσιζε να καλέσει το λαό να μην ταχθεί υπέρ ενός ηχηρού «ΟΧΙ», ανκαι αυτό, πουθενά δεν καταγραφόταν στο κείμενο της Συνδιάσκεψης του κόμματος. Ο λαός όμως είχε πάρει τις αποφάσεις του.
Ο καθένας μπορεί τώρα να ερμηνεύσει κατά τη κρίση του το χρονολόγιο των εν πολλοίς, σπασμωδικών κινήσεων της ηγεσίας του ΑΚΕΛ. Το βέβαιο είναι ότι το μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της ηγεσίας, μια ανάσα πριν από το δημοψήφισμα, φαινόταν, φοβισμένα αποφασισμένο, να στηρίξει το σχέδιο Ανάν. Και αν δε το έπραξε, αυτό μάλλον οφείλεται στο ότι, με βάση επιστημονικές ενδείξεις, διαπίστωσε πώς, αφενός, ο κυπριακός λαός θα το απέρριπτε, αφετέρου, η πλειοψηφία της κομματικής βάσης δε θα το δεχόταν. Ο κόσμος του ΑΚΕΛ ήταν προαποφασισμένος για το «ΟΧΙ» και σίγουρα δεν συσπειρώθηκε σε ποσοστό 80%, επειδή ο Δημήτρης Χριστόφιας τον κάλεσε να… μην απορρίψει πολύ το σχέδιο. Το εκπληκτικό όμως συνέβη στη Λεμεσό, στο δήθεν προπύργιο, των «ενδοτικών» Ανδρέα Χρίστου, Κίκη Καζαμία κ.α., καθώς και μιας ομάδας μεσαίων στελεχών, τα οποία κομπάζουν ότι η θεώρηση τους επί του κυπριακού, αποτελούν το Ευαγγέλιο κάθε πραγματικού αριστερού. Η Λεμεσός λοιπόν, ψήφισε κατά 80% και πλέον, «ΟΧΙ»…
Ωστόσο, η θετική γνωμοδότηση για το σχέδιο, προϊόν σχετικής έκθεσης του διεθνολόγου και στενού συνεργάτη του Δημήτρη Χριστόφια, Τουμάζου Τσελεπή, είναι εκεί, ως επίσημο κομματικό έγγραφο, εγκεκριμένο από την Κ.Ε. Τουτέστιν και σήμερα και μέχρι να αλλάξει αυτή η απόφαση, το επίσημο ΑΚΕΛ, θεωρεί το σχέδιο Ανάν, το οποίο απέρριψε ο λαός, ως τη βάση λύσης του κυπριακού.Και αυτό είναι ένα ουσιαστικό πρόβλημα για το μεγαλύτερο κόμμα του τόπου.
Θεωρεί ότι με κάποιες νεφελώδεις εγγυήσεις, μπορεί να γίνει αποδεκτό. Αυτή είναι η ουσία του πράγματος. Πώς όμως το ΑΚΕΛ έφθασε μέχρι την αποδοχή ενός σχεδίου, για το οποίο ο γενικός του γραμματέας δήλωσε στις 4 Απριλίου ότι «το αποτέλεσμα των συνομιλιών, είναι ετεροβαρές υπέρ των τουρκικών απαιτήσεων και παράγει την εντύπωση, ότι η πρώτη έγνοια και προτεραιότητα, είναι όχι τόσο η λύση του κυπριακού, αλλά η προώθηση της ενταξιακής προοπτικής της Τουρκίας»;
Την απάντηση, την έδωσε λίγες εβδομάδες πριν, ένας από του φανατικούς θιασώτες του «ΝΑΙ», ο βουλευτής Τάκης Χατζηγεωργίου. «Αριστερός-είχε γράψει σ’ ένα άρθρο-ύμνο στον κ. Ντε Σότο, με τίτλο «Οδός Αλβαρο Ντε Σότο-είναι αυτός που καταφέρνει να προσαρμόζει τα συμφέροντα του, με τα συμφέροντα των ισχυρών».
Αριστερός, δηλαδή, είναι ο Μουμπάρακ ή παλαιότερα, ο Πινοσέτ, όχι ο Παλαιστινιακός λαός ή ο Χιλιανός λαός. Αυτοί, είναι απλώς δυσπροσάρμοστοι…
Συνοπτικά, η ηγεσία του ΑΚΕΛ, ψέλλισε το «ΝΑΙ»,» επειδή έκανε τον μεγάλο συμβιβασμό με τη νέα τάξη πραγμάτων, την οποία σε άλλες περιπτώσεις, που αφορούν κοινωνικοοικονομικά ζητήματα, στήνει στο εδώλιο, είπε όμως σχεδόν «ΟΧΙ, ένεκα του ότι αντιλήφθηκε εγκαίρως, ότι ο λαός δεν θα την ακολουθούσε.
Η ανώτατη ηγεσία του ΑΚΕΛ(βλέπε Π.Γ.)-πλην ενός ηρωϊκού μέρους της(Ανδρούλλα Γκιούρωφ, Αντώνης Χρυσοστόμου, Λάκης Θεοδούλου, Ντίνος Κωνσταντινίδης κ.α.), στο οποίο το κόμμα μελλοντικά, για λόγους που οι λίγοι γνωρίζουν και οι πολλοί αγνοούν, ΘΑ ΑΝΑΓΚΑΣΤΕΊ ΝΑ ΑΠΟΤΊΣΕΙ ΦΟΡΟ ΤΙΜΗΣ, αποφάσισε να ταυτιστεί με εκείνη τη μειοψηφική ομάδα του κόμματος, που είναι έτοιμη να αποδεχθεί τη κάθε λύση.Με εκείνη την ομάδα που έκανε τα στελέχη του Συναγερμού και των ΕΔΗ, να βγαίνουν στον ΑΣΤΡΑ και να νιώθουν σαν στο σπίτι τους, που παρά το ακελικό, ασθενικό «ΟΧΙ», συμμετείχε, τρεις μέρες πριν από το δημοψήφισμα, σε εκδήλωση υπέρ του «ΝΑΙ», που επαγγέλλεται τον εκσυγχρονισμό, αλλά επευφημεί τις αναγχρονιστικές πρόνοιες του σχεδίου Ανάν, που απεχθάνεται το ΔΗΚΟ, ακριβώς όπως το απεχθάνεται ο Παπαπέτρου, που περνά γενεές δεκατέσσερεις τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο, ακριβώς όπως το πράττει ο Αναστασιάδης, που ήθελε τον Δημήτρη Χριστόφια υποψήφιο Πρόεδρο-όπως και ο Αναστασιάδης- για να χάσει και να εκδιωχθεί.Δυστυχώς, μετά από δέκα χρόνια κριτικής στη κληριδική σχολή σκέψης , η ηγεσία του κόμματος, βρέθηκε ένα βήμα πριν από την υιοθέτηση αυτής της φιλοσοφίας. Θα προχωρήσει ή θα κάνει πίσω;Ιδού το ερώτημα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου