Ο ΧΡΟΝΟΣ : ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Ο ποιητής Γιώργος Χριστοδουλίδης γράφει για το χρόνο και το άχρονο της ποίησης και της ζωής στο 10ο διπλό τεύχος του περιοδικού για την Τέχνη και την εκπαίδευση ΑΠΙΚΟ που εκδίδεται στην Κρήτη και διανέμεται δωρεάν σε Ελλάδα και Κύπρο

Πρέπει να γράφεις με την αναπνοή του ετοιμοθάνατου, αυτού που ρίχνει στα πράγματα μια τελευταία ματιά

 

Αν κάτι επέζησε δια μέσου των αιώνων πρέπει να προκαλεί σεβασμό ή τρόμο

 

Βλέπουμε παλιές φωτογραφίες και λέμε είναι υπέροχες επειδή αναγνωρίζουμε σε αυτές κάποιον που έμεινε ακίνητος μέσα το χρόνο

 

Ο έρωτας σε μαθαίνει ότι δεν υπάρχει αρκετός τρόπος και χρόνος να λατρέψεις μια γυναίκα

 

Χωρίς να έχω μεταναστεύσει πουθενά, ζω πια σε έναν τόπο όπου τίποτα δεν χρειάζεται να θυμάσαι επειδή τίποτα δεν μπορεί να ξεχαστεί

 

Ήμουν λυπημένος όταν δεν υπήρχε πολλή λύπη και ήμουν χαρούμενος όταν δεν υπήρχε πολλή χαρά

 

Πάλεψα με θεούς και δαίμονες μόνο με την ελπίδα-χρόνο δεν μπόρεσα ποτέ να τα βγάλω πέρα διότι είναι και θεός είναι και δαίμονας

 

Ο λόγος που γερνούμε είναι επειδή από ένα σημείο και μετά δεν μπορούμε πια να ερωτευόμαστε

 

Αγαπάμε υπερβολικά τα λουλούδια και τις ανθοφορίες τους

επειδή υποψιαζόμαστε ότι διερευνούνε σε μας

μια αθωότητα  για την οποία δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι

ότι εξακολουθεί να υπάρχει μέσα μας

Απώλεια είναι οτιδήποτε μπορεί να αντικατασταθεί μόνο από χρόνο

 

Το μυστικό της ευτυχίας είναι η λόγω χρόνου παροδικότητα της

 

Ήθελα να ήμουν χαρούμενος όμως οι όχθες της θλίψης μου ήταν παντού

 

Ο έρωτας είναι μια ασθένεια την οποία κάποιος έχει αναθέσει στο χρόνο να θεραπεύει

 

Για να γράψει κανείς ένα ποίημα χρειάζονται κάποια λεπτά, εβδομάδες, μήνες, κάποτε περισσότερο.
Για να φτάσει αυτό το ποίημα στον αναγνώστη χρειάζονται χρόνια. Μπορεί και να μην φτάσει ποτέ.
Για να μείνει αυτό το ποίημα, να βρει μια θέση, να διανεμηθεί από το χρόνο, χρειάζονται δεκαετίες. Το πιο πιθανό όμως είναι ότι τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα συμβεί.
Κι όμως γράφουμε.

Δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι γερνάνε με χρονολογική αναλογικότητα. Πιστεύω υπάρχουν νύχτες που σε γερνάνε όσο δεν σε γέρασαν χρόνια και μέρες που σε νεώνουν αντιστοίχως. Υπάρχουν δεκαετίες που βιολογικά αποτυπώνονται ως μήνες και εβδομάδες που ισοδυναμούν σε δεκαετίες. Πολλές φορές μια ρυτίδα δεν είναι απλώς μια σχισμή ή ένα βαθούλωμα του χρόνου, αλλά το παντοτινό άγγιγμα μιας παρατεταμένης οδύνης

 

Η διαχρονικότητα στη λογοτεχνία  είναι το αποτέλεσμα
μιας αναμέτρησης  όχι μόνο με όσα έχουν γραφτεί
αλλά και με όσα  δεν έχουν γραφτεί  ακόμα

 

Δυο άνθρωποι μένουν τελικά μαζί επειδή αποφασίζουν

ο καθένας ξεχωριστά ότι μια μέρα το να έχουν ο ένας τον άλλο

θα είναι ό,τι πιο σημαντικό τους έχει συμβεί

ό,τι πιο σημαντικό θα τους έχει απομείνει



H υποψία ότι κάποιοι μπορεί να είναι πραγματικά ευτυχισμένοι

μας κάνει να νομίζουμε ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί και σε μας



Ο κοινός χρόνος είναι πεπερασμένος. Η ποίηση συντάσσει το δικό της χρόνο. Αυτός ο χρόνος δεν είναι πεπερασμένος. Η ποίηση διαρρηγνύει τα όρια του κοινού χρόνου με το άρρηκτο μήνυμα της και του αποκαλύπτει ότι υπάρχει κάτι ανώτερο απ' αυτόν: Υπάρχει η αιωνιότητα. Το διηνεκές και το άθραυστο. Κοιτώντας ένα άστρο, βλέπεις το χθες, το σήμερα και το αύριο. Διαβάζοντας ένα ποίημα του δια-χρονου, το μέγεθος και η έννοια του χθες, του σήμερα και του αύριο, συρρικνώνονται και ενσταλάζονται μέσα σου ως μια ασύλληπτα πυκνωμένη σταγόνα. Το ανεξήγητο ρίγος



Χρόνος-Έρωτας: Δυο παράξενοι τύποι που έρχονται με γεμάτες τις τσέπες και φεύγουν αφού σου τα έχουν πάρει όλα



Το μέλλον είναι ένα ποτάμι που χύνεται πάνω στο βουνό του παρελθόντος




Όσοι έγιναν αθάνατοι πεθαίνουν από μοναξιά στους ναούς του ουρανού




Τα πιο χαρούμενα χρόνια μας είναι τα πιο πένθιμα στη μνήμη