ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Μπαίνω σ ένα σπίτι επιπλωμένο με σκληρά λόγια

τα λόγια εκσφενδονίζονται σαν ρόπαλα

και εξοστρακίζονται στους τοίχους

τα ρόπαλα επιστρέφουν στις θήκες τους

όμως τα στόματα σχηματίζουν νέα λόγια

οι τοίχοι έχουν ντυθεί με το δέρμα των λέξεων

είναι στολισμένοι με επιδέσεις και μώλωπες

σαν λαβωμένα Χριστούγεννα

τα παιδιά είναι αιχμάλωτα αλλά ελεύθερα στα δωμάτια

τα παιδιά χαμηλώνουν την ακοή τους

τα δωμάτια ηχομονώνονται



στις λίμνες του βλέμματος

τους

κυλούν αθώα αλλά κοφτερά φεγγαράκια

πληγώματα

τα χρόνια τους στάζουν



Εδώ είναι το μίσος



Μπαίνω από άλλη είσοδο στο ίδιο σπίτι

το τζάκι στο καθιστικό είναι φουντωμένο

με χοντρόξυλα βαλανιδιάς

μπροστά του δυο άνθρωποι

ένας άντρας και μια γυναίκα

κάθονται και πίνουν τσάι

έχουν αφήσει τις ηλικίες τους στο πάτωμα

στην επιφάνεια του τσαγιού

βλέπουν τους εαυτούς τους να κάνουν έρωτα

στα δωμάτια τα παιδιά έχουν ανασηκώσει την ακοή τους

όλη η μουσική είναι ο ύμνος των χερουβείμ

τα χερουβείμ διασκορπίζονται σαν πούπουλα από τα παράθυρα

μοιράζουν στα παιδιά τα φτερά τους

τα παιδιά φτεροπετούν μέσα στα δωμάτια

τα χερουβείμ τα αποθεώνουν



Εδώ είναι η αγάπη



Μπαινοβγαίνω σαν άστεγος αλλά ανθεκτικός

από τη μια και την άλλη είσοδο

δεν υπάρχουν πόρτες

παρά μόνο η ανεξήγητη παρακίνηση

πατώ σε σκουριασμένες κλειδαριές

και παλιωμένα πλακόστρωτα

κανείς να με προσέξει

ή να με προσκαλέσει

να μου γνέψει να φύγω

ή να με εμποδίσει

και συνεχίζω

και συνεχίζω

να μπαινοβγαίνω

σε αυτό το σπίτι