ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΑΒΒΑ ΠΑΥΛΟΥ*

«Η σχέση μου με το Σ.Παύλου ήταν μια σχέση μακρινής αλληλοεκτίμησης, συναντηθήκαμε 3,4 φορές όλες κι όλες. Ήμουν παραλήπτης για χρόνια των ιστοριών του μέσω του ιστολογίου του, τις οποίες συχνά διέτρεχα και διάβαζα. Μέσα από τα πολιτικά, ιδίως, κείμενα του, ενίοτε επιβεβαίωνα ή αμφισβητούσα κάποιες απόψεις μου. Γνωρίζω επίσης από κοινούς φίλους ότι έτρεφε ένα είδος εκτίμησης προς το πρόσωπο μου. Εκείνος είχε μερικά από τα βιβλία μου και τα είχε διαβάσει όπως έκανε με τα πλείστα βιβλία. Είχε μάλιστα συνεπιμεληθεί ένα αφιέρωμα στην ποίηση μου στην έκδοση των Μικροφιλολογικών.
Αυτά σίγουρα δεν ενδιαφέρουν κανένα αλλά είναι ό,τι πιο απτό μπορώ να καταθέσω για τη σχέση μου με το Σάββα, πέραν της ισχυρής πεποίθησης που είχα ότι επρόκειτο για ένα ογκόλιθο της σκέψης και του λόγου.
Καμία φορά αυτές οι αποστάσεις μεταξύ θνητών δεν είναι για πέταμα διότι δύσκολα φθείρονται, διαπνέονται από διαισθητική αμεσότητα, σε αντίθεση με τη συχνή συναναστροφή, που αναπόφευκτα οδηγεί και σε απομυθοποιητικές ευρέσεις για ανθρώπινες πλευρές που δεν ήταν ορατές από μακριά.
Μορφές όπως αυτή του Σάββα Παύλου διατηρούν τη πνευματική τους συνδεσιμότητα με τις εποχές στις οποίες απευθύνθηκαν, έστω και αν η φυσική τους παρουσία συμπλήρωσε τον βιολογικό της κύκλο. Έρχεται, φεύγει και επανέρχεται ο Σάββας Παύλου, ενίοτε μάλιστα είναι τόσο επιδραστικές οι αέναες αφίξεις του που σε κάνουν να διερωτάσαι αν αυτός είναι τελικά ο πιο ουσιαστικός προορισμός των ανήσυχων και ελεύθερων πνευμάτων-να υπάρχουν πιο ορατά μέσα από την έκλειψη τους.»