ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΝΤΙΝΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟ

Σε χαιρετώ κύριε Ντίνο

Τον συνάντησα μια φορά όλη κι όλη, εκείνο το βροχερό απόγευμα της 30ης Νοεμβρίου 2014 στο σπίτι του στις Σαράντα Εκκλησιές(Εδώ το λιγκ της συνομιλίας που έγινε συνέντευξη:https://frear.gr/?p=7715.)

Προηγήθηκε αλληλογραφία, ιδιαίτερα ζεστή ανκαι πολλοί τον χαρακτήριζαν στρυφνο και δυσκολο. Την κάρτα που μου είχε στείλει, με ορισμένα καλά λόγια, την έχω από τότε στο πορτοφόλι μου ως μέγιστη τιμή, ως ψήγμα αγάπης.
Εκπρόσωπος μιας Ελλάδας εν φανταστική ακμή, περήφανης, ασυμβίβαστης, ακέραιης, αληθινής, αριστοτεχνικα εξωπραγματικής αλλά και ενός σύμπαντος εννοιών δικών του όπως συμβαίνει με τους μεγάλους ποιητές. Ποιούν σύμπαντα, όχι ποιήματα. Αρνείτο πεισματικά να συμβιβαστεί και να ενδώσει με την παρακμή δεκαετιών, αιώνων, να εισέλθει στα αποκρουστικά κυκλώματα, και ειδικά αυτά που λυμαίνονται την πραγματική λογοτεχνία, ανκαι μπορούσε να το κάνει και να ήταν μάλιστα θριαμβευτής. Ήταν όμως φυσει ανυποκριτος, αντισυμβατικος. Έγραψε για τους τσαλακωμενους επειδή ο ποιητής γράφει για εκείνους που δεν έχουν φωνή εκείνους που τους τσαλαπατουν σαν μυρμήγκια, έγραψε για το παραφορο του ομοφυλου έρωτα επειδή δεν είχε κόμπλεξ.

Σκέφτομαι τώρα όλους εκείνους που κατα συρροή έπραξαν και πράττουν ακριβώς αντίθετα από τις αρχές του και που προφανώς ήδη άρχισαν να τον μνημονεύουν...

Τον θυμούμαι ως σπόρο ανθισμένο που επιβιώνει μέσα σε αγκάθια.

"και τι δεν κάνατε για να με θάψετε
όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος."