ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΟΥ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ

Ερ. Ο τόπος των ποιητών είναι πατρίδα της γραφής τους. Εσάς πως επηρέασε την γραφή σας ο τόπος σας;

Απ. Πατρίδα πιστεύω είναι γενικά κάτι αόριστο που γίνεται συγκεκριμένο όταν κινδυνεύει. Η γενιά μου μεγάλωσε μέσα και παραδίπλα σε αυτόν τον κίνδυνο, άρα για μένα η έννοια της πατρίδας αποκρυσταλλώθηκε νωρίς. Ήμουν εξίμισι χρονών όταν έγινε το πραξικόπημα στις 15 Ιουλίου 1974 και εξίμισι συν πέντε μέρες όταν έγινε η τουρκική εισβολή στις 20 Ιουλίου 1974. Μπολιάστηκα με αυτόν τον κίνδυνο, αυτός ο κίνδυνος πέρασε στο ανοσοποιητικό μου σύστημα και στο αίμα μου.  Θυμάμαι τους πραξικοπηματίες να αναζητούν τον παππού και τον πατέρα μου να τους εκτελέσουν επειδή ήταν αριστεροί και τη γιαγιά μου να τους διώχνει άοπλη με τη φωνή της και τα τεράστια χέρια της. Θυμάμαι ένα αυτόματο όπλο τυλιγμένο σε άσπρο σεντόνι που έφερε ο πατέρας μου κατεβαίνοντας από τον Πενταδάκτυλο όπου είχε πολεμήσει τον Αττίλα. Από τότε η έννοια του λευκού μέσα μου έχασε την αθωότητα και την αγνότητα της. Όλα αυτά συνέβησαν με μάλλον βίαιο, στη νεαρή ζωή μου, τρόπο και αποτέλεσαν την “πατρίδα” μου στο χώρο, το χρόνο, αποτέλεσαν την παιδική ηλικία και την ανθρωπογεωγραφία μου. Θαρρώ με προκαθόρισαν και διαμόρφωσαν τη συνείδηση μου, όμως για κάποιο λόγο δεν “επέδραμαν”  και δεν “λεηλάτησαν” το σπίτι που χτίζω στην ποίηση. Οι στίχοι μου που αναφέρονται ευθέως στα γεγονότα είναι λίγοι. Η ποίηση μου δοκιμάζει να συνθέσει μια ελεγεία, ένα θρηνητικό τραγούδι για όσα ωραία δεν έγιναν στον τόπο μου και λιγότερο, για όσα φρικτά διαπράχθηκαν σε εθνικό, αργότερα σε άλλα πεδία, επίπεδο. Αισθάνομαι πιο οικείος με τα μη συντελεσθέντα και τραγουδώντας τα, είναι σαν να τα βλέπω να συμβαίνουν.

Ερ.Σκέψεις και στίχοι σας για την Κύπρο μέσα στον κόσμο σήμερα.

Απ. Η Κύπρος στροβιλίζεται μένοντας μόνο υποθετικά ακίνητη.  Έχω ταξιδέψει στον κόσμο, όμως δεν έχω δει ποτέ τις ακτές της Κερύνειας, της Καρπασίας, το τρένο της μνήμης μου συρίζει κάνοντας στάσεις σε φανταστικούς σταθμούς και αναχωρώντας, έχοντας άδεια βαγόνια. Οι φωτογραφίες των αγνοουμένων βγαίνουν από τα κάδρα και τα κάδρα στελεχώνονται με εκείνους που μέχρι πριν από λίγο αναζητούσαν τους αγνοουμένους. Τις φωτογραφίες τις κρατούν τώρα οι αγνοούμενοι και τις περιφέρουν σε μεταφυσικές διαδρομές. 

Συχνά νιώθω χαμένος στην περιδίνηση μιας τρέλας γεννημένης από τον πανικό της ισόβιας αναμονής για κάτι που ξέρω ότι θα μπορούσε να υπάρξει. Με την έμφυτη ντροπαλότητα του αποφασιστικού ανθρώπου, αναζητώ και επιχειρώ να υμνήσω το ωραίο και το δίκαιο όμως οι σιωπές μέσα μου εξακολουθούν να μεγαλώνουν. Και θέλω η ποίηση μου να είσαι αρκούντως τρομακτική ώστε να κάνει τους ανθρώπους να συνέρχονται από την πραγματικότητα. Αναγνωρίζοντας ότι η κάθε γενιά ίσως προλάβει δεν προλάβει  μία φορά να δει τον εαυτό της στον καθρέφτη, προσδοκώ, αν ευλογηθώ με αυτό το προνόμιο, να δω τους φόβους της δικής μου γενιάς να εξαφανίζονται ο ένας μετά τον άλλο και τις οδύνες της να πραΰνονται και να ελαφραίνουν. Ζούμε σ’ ένα νησί το οποίο λες και δημιουργήθηκε όταν ο μετρ ,ας πούμε, του φυσήματος, από τα σπάργανα της ιστορίας, φύσηξε δυνατά μια κατάρα και ύστερα έκλεισε το στόμα, κι από τότε το νησί αποκομμένο από τη ρίζα του, περιπλανιέται μελαγχολικά ως απολεσθέντας γεωγραφικός χώρος, στις άδηλες συντεταγμένες του χρόνου.

Όταν το λευκό ξαναπάρει τη μορφή της αγνότητας, ελπίζω πως τότε θα δω για πρώτη φορά το νησί μου να επιστρέφει στον τόπο του.

Συνέντευξη του Γιώργου Χριστοδουλίδη στο "Γραφείο Ποιήσεως" 19/2/2019