ΣΥΝΕΧΩΣ ΛΑΘΟΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ

Συναντιόμαστε τυχαία μια-δυο φορές το χρόνο χθες με είδε στην υπεραγορά  την ώρα που διάλεγα ντομάτες.

Με ρώτησε πάλι πώς πάει η μεγάλη μου κόρη

-         Είναι γιος και τώρα σπουδάζει, Ανδρέα.

-        Α, ναι.

Παύση.

-         Είναι καλά;

-         Καλά.

Κάθε φορά η ίδια κουβέντα

πάνω από φθαρτά που σάπισαν

στην πόρτα του κουρείου ονομάτων στο συνεργείο αλλαγής ποδιών στις ουρές των στεγνών ανέργων στους πεζοδρόμους των ζαρωμένωn στα χαρακώματα της πόλης

-         Kαλύψου Ανδρέα, πέφτουν οβίδες.

                                                                        

                                                                        

                                                                            Είναι παράξενο πώς ένας άνθρωπος 

μπορεί να θυμάται λάθος πάντοτε το ίδιο πράγμα.

Πρόσεξα κι ένα τρέμουλο στα χέρια του

που επιδέξια έκρυβε κρατώντας σφικτά το καροτσάκι.

Κάνω ό,τι μπορώ να τον αποφύγω

όμως η επιμονή του να κοινοποιήσει την αμηχανία του είναι θλιβερά ανίκητη.

Μια μέρα του έπεσε το κεφάλι

τρέχαμε να το προλάβουμε

στον κατήφορο.

Όταν πλήρωσα τον επόμενο εκδότη

και κυκλοφόρησα το έκτο μου βιβλίο

του το ταχυδρόμησα σε άγνωστη διεύθυνση

βέβαιος ότι με κάποιο τρόπο θα το παραλάμβανε.

Βρεθήκαμε πάλι μετά από χρόνια

στις δημόσιες τουαλέτες

για ένα κατούρημα επί πληρωμή.

«Πώς πάει η κόρη σου;

Σπουδαίο το ποίημα σου για εκείνον τον τύπο.

Απίθανος εκείνος ο τύπος

ποιος είναι;»