ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ
Το μέγεθος της ευθύνης καθορίζεται πάντοτε από την έκταση των συνεπειών της ανευθυνότητας. Η εγκληματική ευθύνη όμως συνεπάγεται και εγκληματικές επιπτώσεις. Στην προκειμένη: Δώδεκα λεβέντες νεκροί, δύο παιδιά βαριά τραυματίες χωρίς πρόσωπο, δεκάδες χαροκαμένοι συγγενείς, ανήλικα ορφανά, εγκυμονούσες χωρίς σύζυγο, γυναίκες- χήρες που θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους και θα τους λένε ότι ο πατέρας τους χάθηκε επειδή το κράτος μας έλεγε ότι δεν είχε να πληρώσει για ένα στέγαστρο ή δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τον αιμοσταγή δικτάτορα Ασαντ. Επίσης, ανυπολόγιστη ζημιά σε ευαίσθητους τομείς όπως είναι η παροχή ρεύματος, στο περιβάλλον, στην οικονομία κλπ, αλλά αυτά διορθώνονται, τους ανθρώπους είναι που δεν θα τους φέρει κανείς πίσω.
Ο κόσμος κατακλύζει τις πλατείες και ζητά δύο πράγματα: Δικαιοσύνη και παραιτήσεις. Τα ζητά μετά επιτάσεως, οργισμένα, με την αγανάκτηση να ξεχειλίζει τις ψυχές του επειδή δεν πιστεύει ότι τέτοια πράγματα μπορούν να συμβούν στον τόπο μας. Είναι τόσο βαθιά η κομματική διαφθορά που μας πνίγει, ώστε με ασφάλεια μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως δεν έχει απλώς αποσαθρώσει τα θεμέλια του κράτους, αλλά τα έχει υποκαταστήσει. Συνεπώς κάθαρση μπορεί να επέλθει μόνο με τη μετακίνηση των θεμελίων αυτών.
Παρακολουθώ τους ανθρώπους που συρρέουν για να διαμαρτυρηθούν. Ακούω τις δηλώσεις τους. Αξιόλογοι, με απόψεις, μοιάζουν ελεύθεροι, έξω από το σύστημα-λαιμητόμο που διαλέγει τους δικούς του από τους μη, όπως ο γεωργός το σιτάρι από το κριθάρι. Γράφουν τις εκκλήσεις για «αυτοσυγκράτηση» και «ηρεμία» στα παλιά τους τα παπούτσια. Οταν ένα κοινωνικό κίνημα διαμαρτυρίας φουντώνει πάνω στην οδύνη της απώλειας τόσων ζωών, πάνω στην κοινωνική αδικία τόσων χρόνων, όσοι μιλούν για…ηρεμίες και τέτοια, απλώς επιδιώκουν τη διαφύλαξη των κεκτημένων: Εκπροσωπούν τη συντήρηση. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ειρηνική εξέγερση που άργησε μερικές δεκαετίες. Ο λαός αφού τους ψήφισε και τους δοκίμασε όλους, αποφάσισε να τους απαλλάξει.
Πρώτα από την εμπιστοσύνη του, μετά από τις καρέκλες τους. Ο λαός αφού έζησε (ενδεικτικός ο κατάλογος) τη ληστεία του ΧΑΚ, τις επιλεκτικές πολεοδομικές παρεκκλίσεις, τη φαρσοκωμωδία των s-300, την κοροϊδία περί λύσης στη βάση αρχών, τον Αλ Καπόνε να κάνει διακοπές σε ιδιωτικό νοσοκομείο, τους συνεργάτες του Προέδρου να προσλαμβάνουν κατά το δοκούν συγγενείς και φίλους σε θέσεις με πλουσιοπάροχα συμβόλαια και κλίμακες, το κομματικό μονοπώλιο στη δημόσια υπηρεσία, τις στημένες προσφορές, είδε ένα ιπτάμενο φέρετρο να σκοτώνει 121 συμπολίτες μας, πληροφορήθηκε ότι πληρώνει για να αλλάζουν μέχρι και μασέλες υψηλόβαθμοί κρατικοί αξιωματούχοι,
έμαθε ότι λεφτά και πρόνοια για να φυλαχτούν τα εμπορευματοκιβώτια του θανάτου δεν υπήρχαν, αλλά υπήρχαν μόνο για να εκμισθωθούν λίαρ-τζετ και να ανεγερθούν αίθουσες φιλοξενίας ξένων ηγετών, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Μην αργείτε λοιπόν φίλοι. Σπεύσατε, αυτό που ζούμε δεν μας αξίζει. Κι αν πρέπει εμείς να το υποστούμε ακόμη για καιρό, ας σώσουμε τουλάχιστον τα παιδιά μας από το βούρκο του πελατειακού κράτους, από την πρόκληση της ατιμωρησίας, από την κατάρρευση των θεσμών. Μπορεί αύριο αυτά να κληθούν να σβήσουν τις φωτιές σε κάποια άλλα εμπορευματοκιβώτια, για τα οποία δεν υπήρχαν λεφτά να φυλαχθούν σωστά και πολιτική βούληση να καταστραφούν. Και μην ξεχνάτε: Αυτά τα δυο παιδιά που κείτονται στο κρεβάτι του αδυσώπητου πόνου στα νοσοκομεία Λεμεσού και Λευκωσίας, χωρίς πρόσωπο, χωρίς μάτια, αυτά κυρίως έχουν το βλέμμα καρφωμένο πάνω μας!
Ο κόσμος κατακλύζει τις πλατείες και ζητά δύο πράγματα: Δικαιοσύνη και παραιτήσεις. Τα ζητά μετά επιτάσεως, οργισμένα, με την αγανάκτηση να ξεχειλίζει τις ψυχές του επειδή δεν πιστεύει ότι τέτοια πράγματα μπορούν να συμβούν στον τόπο μας. Είναι τόσο βαθιά η κομματική διαφθορά που μας πνίγει, ώστε με ασφάλεια μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως δεν έχει απλώς αποσαθρώσει τα θεμέλια του κράτους, αλλά τα έχει υποκαταστήσει. Συνεπώς κάθαρση μπορεί να επέλθει μόνο με τη μετακίνηση των θεμελίων αυτών.
Παρακολουθώ τους ανθρώπους που συρρέουν για να διαμαρτυρηθούν. Ακούω τις δηλώσεις τους. Αξιόλογοι, με απόψεις, μοιάζουν ελεύθεροι, έξω από το σύστημα-λαιμητόμο που διαλέγει τους δικούς του από τους μη, όπως ο γεωργός το σιτάρι από το κριθάρι. Γράφουν τις εκκλήσεις για «αυτοσυγκράτηση» και «ηρεμία» στα παλιά τους τα παπούτσια. Οταν ένα κοινωνικό κίνημα διαμαρτυρίας φουντώνει πάνω στην οδύνη της απώλειας τόσων ζωών, πάνω στην κοινωνική αδικία τόσων χρόνων, όσοι μιλούν για…ηρεμίες και τέτοια, απλώς επιδιώκουν τη διαφύλαξη των κεκτημένων: Εκπροσωπούν τη συντήρηση. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ειρηνική εξέγερση που άργησε μερικές δεκαετίες. Ο λαός αφού τους ψήφισε και τους δοκίμασε όλους, αποφάσισε να τους απαλλάξει.
Πρώτα από την εμπιστοσύνη του, μετά από τις καρέκλες τους. Ο λαός αφού έζησε (ενδεικτικός ο κατάλογος) τη ληστεία του ΧΑΚ, τις επιλεκτικές πολεοδομικές παρεκκλίσεις, τη φαρσοκωμωδία των s-300, την κοροϊδία περί λύσης στη βάση αρχών, τον Αλ Καπόνε να κάνει διακοπές σε ιδιωτικό νοσοκομείο, τους συνεργάτες του Προέδρου να προσλαμβάνουν κατά το δοκούν συγγενείς και φίλους σε θέσεις με πλουσιοπάροχα συμβόλαια και κλίμακες, το κομματικό μονοπώλιο στη δημόσια υπηρεσία, τις στημένες προσφορές, είδε ένα ιπτάμενο φέρετρο να σκοτώνει 121 συμπολίτες μας, πληροφορήθηκε ότι πληρώνει για να αλλάζουν μέχρι και μασέλες υψηλόβαθμοί κρατικοί αξιωματούχοι,
έμαθε ότι λεφτά και πρόνοια για να φυλαχτούν τα εμπορευματοκιβώτια του θανάτου δεν υπήρχαν, αλλά υπήρχαν μόνο για να εκμισθωθούν λίαρ-τζετ και να ανεγερθούν αίθουσες φιλοξενίας ξένων ηγετών, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Μην αργείτε λοιπόν φίλοι. Σπεύσατε, αυτό που ζούμε δεν μας αξίζει. Κι αν πρέπει εμείς να το υποστούμε ακόμη για καιρό, ας σώσουμε τουλάχιστον τα παιδιά μας από το βούρκο του πελατειακού κράτους, από την πρόκληση της ατιμωρησίας, από την κατάρρευση των θεσμών. Μπορεί αύριο αυτά να κληθούν να σβήσουν τις φωτιές σε κάποια άλλα εμπορευματοκιβώτια, για τα οποία δεν υπήρχαν λεφτά να φυλαχθούν σωστά και πολιτική βούληση να καταστραφούν. Και μην ξεχνάτε: Αυτά τα δυο παιδιά που κείτονται στο κρεβάτι του αδυσώπητου πόνου στα νοσοκομεία Λεμεσού και Λευκωσίας, χωρίς πρόσωπο, χωρίς μάτια, αυτά κυρίως έχουν το βλέμμα καρφωμένο πάνω μας!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου