ΚΑΠΟΤΕ ΗΜΟΥΝ ΠΟΤΑΜΟΣ
Το τραγούδι μας, ψιθύρισες
το θυμάσαι;
Δεν θυμάμαι τίποτα πια
εδώ και πολύ καιρό
έχω λιμνάσει
με γέννησε ένας καταρράκτης
που τρέχει χωρίς μνήμη αδιάκοπα
που τρέχει πολύ νερό αδιάκοπα
δεν σταματά
αποκομμένος από την πηγή του
ενσωμάτωσε όλο το μήκος της αποδημίας του
και το πλάτος της έλλειψης του
βάθος μου ζητάς
αλλά σε λίγο ρηχό ρυάκι θ’ απομείνω
και μετά θα ξεραθώ
σε μακρύ αποτύπωμα
μόνο να κελαρύζω μπορώ
την επικείμενη αφυδάτωση μου
το θυμάσαι;
Δεν θυμάμαι τίποτα πια
εδώ και πολύ καιρό
έχω λιμνάσει
με γέννησε ένας καταρράκτης
που τρέχει χωρίς μνήμη αδιάκοπα
που τρέχει πολύ νερό αδιάκοπα
δεν σταματά
αποκομμένος από την πηγή του
ενσωμάτωσε όλο το μήκος της αποδημίας του
και το πλάτος της έλλειψης του
βάθος μου ζητάς
αλλά σε λίγο ρηχό ρυάκι θ’ απομείνω
και μετά θα ξεραθώ
σε μακρύ αποτύπωμα
μόνο να κελαρύζω μπορώ
την επικείμενη αφυδάτωση μου
Η Ποίηση, όταν είναι, δεν χωράει «σχολιασμούς». Απλά, με αφορμή τη «συζήτηση» στο καλό και φιλικό Ποιείν και με αφορμή την ορθή σας παρατήρηση για το ετεροχρονισμένο μου σχόλιο, σας αναζήτησα και σας «ανακάλυψα». Και, αλήθεια, χάρηκα πάρα πολύ. Μπορώ να βρω την Ποίησή σας εδώ στην Κύπρο; Και αν ναι, σε ποιο βιβλιοπωλείο; Ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή