"ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ"

Συνέντευξη στον "Φιλελεύθερο" 11/09/2019 (Απόσπασμα)

Ερ. Ποιοι είναι οι «Μυστικοί Άνθρωποι»;

Απ. Οι Μυστικοί άνθρωποι της συλλογής ανήκουν παντού στον κόσμο αλλά και στον εξώκοσμο. Μυστικοί άνθρωποι γινόμαστε όλοι μας κατά κάποιον τρόπο όταν συντριβόμαστε, όταν ερωτευόμαστε, όταν επαναστατούμε για λίγο, όταν τιμωρούμαστε από την ισχύ μιας απώλειας που διαλύει τον πυρήνα μας. Τα όρια της συλλογικής και ατομικής ευθύνης (για το κακό που κάναμε ή επιτρέψαμε να συμβεί)  συγχέονται.  Και οι άνδρες γίνονται δέντρα επειδή δεν μπορούν άλλο, και οι γυναίκες γίνονται λίμνες γιατί πρέπει να ρέουν. Είναι όμως και οι άλλοι. Αυτοί που ήταν κρυμμένοι κάτω από μια ασήκωτη πλάκα γης και ξαφνικά ξεμύτισαν μέσα από ένα φρεάτιο που έμεινε ανοικτό. Οι μυριάδες των καταφρονημένων. Η ποίηση, μου άνοιξε αυτό το φρεάτιο και τους είδα.

Ερ. Ξεχάσαμε να βλέπουμε γύρω μας; 

Απ. Η όραση χάνει τη έννοια της αν δεν συνοδεύεται από μια βαθιά αίσθηση του τι δεν βλέπεις. Πολλές φορές μένω προσηλωμένος σε κάτι αλλά επειδή οι αισθήσεις μου είναι ας πούμε πιο ενεργές εκείνη την ώρα, βλέπω  αγγέλους ή διαβόλους, ανάλογα να εργάζονται ή να απεργάζονται.

Ερ. Πού συναντά η δημοσιογραφία την ποίηση;

Απ. Στις παρυφές και τις μεθορίους. Όταν τελειώνει η δημοσιογραφία αρχίζει η ποίηση. Όταν όμως τελειώνει η ποίηση, αρχίζει η κόλαση.

Ερ. Πότε η καθημερινότητα γίνεται στίχος;

Απ. Όταν δεν είναι αρκετό να κατακλύσει και να συνταράξει την ύπαρξη ως οδύνη. Και δεν είναι ποτέ αρκετό. Είναι ωσάν να καλείς κανείς το ασθενοφόρο ή να προσέρχεται τραυματισμένος στις πρώτες βοήθειες.Και τότε στέκεσαι σε μια ουρά που έχει