Ο ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΣ

στον Δημήτρη Λιαντίνη*

Σταμάτησα εδώ και καιρό

να ανασκαλεύω μάταια ερωτήματα όπως

που χάνεται η έσχατη σταλαγματιά ζωής

πως αποσυνδέονται τα περίπλοκα νευρικά συστήματα

οι απολήξεις τους

ποιος εν τέλει ευθύνεται για τη γενετική θλίψη του σύμπαντος

όμως κυρίως τις νύχτες

όταν ασβεστωμένοι με αγριάδα γίγαντες

φοβίζοντας τα σύννεφα που μετακινούνται πανικόβλητα

αποκαλύπτουν ένα άδειο βάθος στερεώματος

πιάνω τον εαυτό μου να απορεί

ποιος κοιμισμένους μας κρατά στους προθαλάμους

πριν γεννηθούμε αλλά και μετά

ποιος μας διατηρεί ανίωθους

χαϊδεύοντας μας όμως τρυφερά μες το αδιαπέραστο σκοτάδι

ώστε λαμβάνοντας την φόρτιση του ανάλαφρου αγγίγματος

ως υδρατμοί αγάπης να εμψυχωθούμε

και να βρούμε

σάρκες στην αρχή κάπως καλοτάξιδες

κόκαλα ανθεκτικά στην μετατόπιση

και συνεχίζει με αφοσίωση να μας επιμελείται

μέχρι τις ακρονυχίδες της απαλότητας

όταν ξυπνώντας

εν μέσω σπασμών τρομαχτικών

θα ξαναζωντανεύουμε

λιγότερο υπάρχοντας

κάθε φορά. 

*Ο Δημήτρης Λιαντίνης, γεννήθηκε ως Δημήτρης Νικολακάκος, στη Λιαντίνα Λακωνίας το 1942. Υπήρξε αναπληρωτής καθηγητής του τομέα Παιδαγωγικής, στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίδαξε Φιλοσοφία της Αγωγής και Διδακτική Αρχαίων και Νέων Ελληνικών. Έγραψε συνολικά 9 βιβλία στα οποία ασχολήθηκε με διάφορα θέματα: φιλοσοφία, πολιτική, ηθική, ζωή και θάνατος. Το τελευταίο σύγγραμά του, το «Γκέμμα», έχει μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Εξαφανίστηκε αυτοθέλητα την 1η Ιουνίου 1998, σε ηλικία 56 ετών. Στις 4 Ιουλίου 2005, αποκαλύφθηκε ο σκελετός του, σε μια μικρή σπηλιά στον Ταΰγετο.