Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

Μας λείπουν πολλά πράγματα εδώ πέρα


                                      Μας λείπουν πολλά πράγματα εδώ πέρα


Αν είχαμε ερήμους
θα είχα γράψει για ένα ξυπνητήρι
που άρχισε να χτυπά μέσα στην έρημο.
Αν είχαμε ποτάμια και γέφυρες
πολικές θερμοκρασίες
κι οι άνθρωποι μπορούσαν να σταθούν
να βλέπουν το νερό να κυλά
ή να παγώνει
θα είχα γράψει κάτι και γι’ αυτό
υποθέτω.
Αν είχαμε πολεμική αεροπορία
σίγουρα δεν θα έγραφα κάποιο ποίημα γι’ αυτήν.
Ούτε σιδηροδρόμους έχουμε
όμως σε μια προηγούμενη σελίδα
λέω για ένα τρένο
που δήθεν με πλησιάζει συρίζοντας.
Ανοησίες.
Ούτε μεγάλους έρωτες πρέπει να έχουμε
αλλιώς δεν θα ήταν τόσο λίγα
                                                         του έρωτα τα ποιήματα τα φλογισμένα.

Δρόμος μεταξύ Ουρανού και Γης, 2013, εκδόσεις Φαρφουλάς

Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

Ο ΝΤ.ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ Γ.ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗ "ΔΡΟΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΓΗΣ"

"Τα ποιήματα σας είναι ό,τι σοβαρότερο και πυκνότερο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό"
Ντίνος Χριστιανόπουλος



Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

ΤΟ ΚΛΟΥΒΙ


Στην αυλή του σπιτιού
συνήθιζα να μεγαλώνω περιστέρια
μια ζεστή μέρα

πέταξαν μακριά
υπερίπτονταν της γειτονιάς μου
τώρα ξέρω
πως στα περιστέρια αρέσει
ο φρέσκος αέρας
τώρα ξέρω
ότι εγώ
ήμουν απλώς το κλουβί.



MOHAMMAD HABIBI, S. Arabia 


(μετ. Γ.Χριστοδουλίδης)

Σάββατο 3 Αυγούστου 2013

Η ποίηση των κοινωνικών αδιεξόδων» (Δρόμος μεταξύ Ουρανού και Γης)


Του Χρήστου Μαυρή*

«….Ακριβώς, μέσα σε αυτά τα κοινωνικά αδιέξοδα καλούνται να
επιβιώσουν σήμερα οι Κύπριοι ποιητές, παλαιότεροι και
σύγχρονοι.Μαζί τους ασφαλώς και ο Γιώργος
Χριστοδουλίδης που η μέχρι σήμερα ποιητική παραγωγή του
τον κάνει να ξεχωρίζει σαν ένα από τους σημαντικότερους
εκπρόσωπους της νεότερης ποιητικής γενιάς και που η νέα
ποιητική συλλογή του, όπως διαπιστώνω, είναι
βουτηγμένη μέσα στο ανθρώπινο υπαρξιακό δράμα.
Δηλαδή, αποτελείται από ποιήματα που τα θέματά
τους είναι καθημερινά και ανθρώπινα, συνεπώς
είναι εμποτισμένα με πόνο και πίκρα. Εκείνο όμως,
που ξεχωρίζει έντονα στη νέα συλλογή του και σε
κάνει να το προσέξεις με ιδιαίτερη ματιά, είναι το
γεγονός πως τα περισσότερα ποιήματά του αφορούν θέματα που, εκ πρώτης όψεως, μπορεί να
θεωρηθούν δευτερευούσης σημασίας από τους αναγνώστες του, άρα ασήμαντα και ανούσια, (όπως
π.χ. η πρωινή συνομιλία με ένα υποτιθέμενο παππού του), με αποτέλεσμα να διερωτώνται αν άξιζε τον κόπο να ασχοληθεί ο ποιητής με αυτά τα θέματα. Οταν ολοκληρώσεις όμως την ανάγνωσή τους, θα διαπιστώσεις πως στο βάθος τους, (ειδικά όπως προσέγγισε και ανέπτυξε τα θέματά του ο Χριστοδουλίδης), αυτά τα χαμηλόφωνα ποιήματα, με στίχους που μοιάζουν σαν καθημερινές
κουβέντες, είναι γεμάτα ουσία και πανανθρώπινα μηνύματα.
Σίγουρα όμως, αυτό δεν μπορεί να το καταφέρει ο οποιοσδήποτε. Γιατί, αυτή η προσπάθειά του Χριστοδουλίδη, είναι μεν μια δουλειά αξιόλογη αλλά συνάμα είναι και πολύ δύσκολη, όχι όμως ανώτερη των δυνάμεων και του ταλέντου του. Και, βέβαια, θέλει μεγάλο ταλέντο να μετατρέψεις ένα
ασήμαντο γεγονός ή ένα ασήμαντο θέμα σε ποίηση και μάλιστα, μερικές φορές, σε μεγάλη και ενδιαφέρουσα ποίηση! 
Ο Χριστοδουλίδης όμως, όπως διαφαίνεται μέσα από την παρούσα συλλογή του, διαθέτει ταλέντο και μάλιστα με το παραπάνω!
 
Στήλη ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, Εφημερίδα ΧΑΡΑΥΓΗ , 8 Ιουλίου 2013

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

DENIS MONTEBELLO



Με τον Γάλλο συγγραφέα Denis Montebello, Sete, France, 19/7-28/7 2013

Ο ΤΟΙΧΟΣ

Οταν θα φύγω, δεν θα με ξαναδείς, λέει ο Παλαιστίνιος φυλακισμένος στον τοίχο της φυλακής του. Θα έρθω μαζί σου, θα είμαι παντού και μέσα σου, του απαντά ο τοίχος.

Νasser Rabah, Παλαστίνιος ποιητής, Sete, France

Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

Ντίνος Χριστιανόπουλος


 Ντίνος Χριστιανόπουλος : «Δεν θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους»
«Ούτε θα εμφανιστώ ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω». Με αυτό τον τρόπο σχολίασε ο 81χρονος Θεσσαλονικιός ποιητής, Ντίνος Χριστιανόπουλος, τη βράβευση του απο το Υπουργείο Πολιτισμού με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων που του απονεμήθηκε για το σύνολο του έργου του.
Ο ιδιος το αρνήθηκε παραπέμποντας τους σε ένα  παλιότερο κείμενο του με τον τίτλο «Εναντίον».
Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ οπουδήποτε κι αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία απ΄ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε - αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων» που μας άφησαν οι αρχαίοι.
Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου - και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά - και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας.
Είμαι εναντίον κάθε χρηματικής επιχορήγησης, και κάθε φτωχοπροδρομο που απλώνει το χέρι για παραδάκι τον περιφρονώ. Οι χορηγίες φουντώνουν την μανία μας για διακρίσεις και τη δίψα μας για λεφτά. Οι χορηγίες ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.
Είμαι εναντίον των λογοτεχνικών συντάξεων. Προτιμώ να πεθάνω στην ψάθα παρά να αρμέγω το υπουργείο. Τι χρωστάει το κράτος να με ταΐζει επειδή έγραψα μερικά ποιήματα; Και γιατί να αφήσω το κράτος να χωθεί πιο πολύ στην ζωή μου.
Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Ποτέ μου δεν πάτησα σε υπουργείο, και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση από το κράτος είναι η εφορία, που με γδέρνει.
Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες - όλες το ίδιο σκατό. Ακόμη και ο τελευταίος δημοσιογραφίσκος κάνει κακό στην λογοτεχνία μας - σκεφτείτε τι γίνεται με τους διευθυντές συγκροτημάτων.
Είμαι εναντίον των κλικών. Προωθούν τους δικούς τους, κι όλους τους άλλους τους θάβουν. Όποιοι δεν προσκυνούν, καρατομούνται, και μένουν μόνο οι γλείφτηδες και οι τζουτζέδες. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια.
Είμαι εναντίον των κουλτουριάρηδων και της λεγόμενης γενιάς της αμφισβήτησης: όλα τα αμφισβήτησαν εκτός από τις τρίχες τους. Τους έχω μάθει για τα καλά, χαλούν τον κόσμο με την κριτική τους, όλους τους βγάζουν σκάρτους και πουλημένους κι όλα αυτά μέχρι να πάρουν το πτυχίο, μετά τους βλέπω κι αυτους στα διάφορα υπουργεία κι ο ιδεαλισμός τους ξεφουσκώνει μες τα ποικίλα βολέματα του κατεστημένου.
Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.
Είμαι, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που μας οδηγεί καθημερινά σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, φταίει βέβαια το κωλοχανείο, φταίνε όμως κι οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, φταίει προπάντων η δική μας σκαρταδούρα.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Η αντιγραφή του κειμένου έγινε από την ποιητική συλλογή
ΝΕΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1977-1980
Εκδόσεις ΔΙΑΓΩΝΙΟΥ
Θεσσαλονίκη 1981
Ένας αληθινός Ποιητής που έκανε τον λόγο του πράξη

Τι να τα κάνω τα βραβεία σας
Είναι πολύ ζαχαρωμένα
Ταιριάζουν για σοκολατοπαιδα
Μα δεν ταιριάζουνε για μένα

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

 
 Θέλει να γίνει

Τελευταία
τα σώματά μας
απόσταση διαρκώς επιμηκυνόμενη
τα συμπιέζει
εσύ στου φεγγαριού τη μια την άκρη
κι εγώ στην άλλη
μοιάζουμε με εναπομείναντες
συμπαντικής καταστροφής
όπου ο ένας
έτυχε να ’χει τον άλλο πλάι του.
Εσύ στου ύπνου τις τριανταφυλλιές
κι εγώ στα κυπαρίσσια
να μας χωρίζει
δάσος πυκνό
που οι καταιγίδες του
ξεσπούν σε μένα κατακέφαλα
την ώρα που στο μέτωπό σου
καλοκαιρία εμφανίζεται
—σε ποιον γελάς
και ποιος στον ύπνο σου σ’ αγγίζει;
Μα πιότερο
γεωγραφικά
μετράω την απόκλισή μας:
Εσύ μια λίμνη
που πιο βαθιά θέλει να γίνει
μέσα στον εαυτό της
κι εγώ φιλόδοξος σωρός
που θέλει
να συμπυκνωθεί και να ψηλώσει
να γίνει —δήθεν— όρος.        
 
 
[από τη συλλογή "Δρόμος μεταξύ Ουρανού και Γης",
Εκδόσεις Φαρφουλάς]
 

 

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Η ΟΦΕΙΛΗ



Θα υπάρχει πάντα μια οφειλή
σε αυτούς που δεν τα κατάφεραν
σε αυτούς που δεν ήταν τόσο ευαρμόστως δυνατοί
τόσο προσαρμοστικοί
... όσο οι περισσότεροι
για να τα καταφέρουν
θα υπάρχει πάντα μια οφειλή
σε αυτούς που δεν πέρασαν
στην επόμενη μέρα
στην επόμενη βδομάδα
γιατί είχαν μπροστά τους
ένα βουνό
και λίγες αντοχές να τ’ ανεβούν
σε αυτούς που δεν είχαν καταστρώσει
ένα καλό σχέδιο διαφυγής
που δεν είδαν
τα παράθυρα πίσω απ’ τον τοίχο
το χλομό φως που ίσως να τους έδειχνε
έναν δρόμο
θα υπάρχει πάντα μια οφειλή
γιατί δεν έγινες το παράθυρο
γιατί δεν έγινες το φως
για κείνους.

Δρόμος μεταξύ Ουρανού και Γης, 2013, Αθήνα

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

ΣΥΝΔΕΙΤΟΠΟΙΗΣΗ

Τελικά σε όλη μας τη ζωή, 
μερικούς στίχους προσπαθούμε να γράψουμε…
να τους συνδέσουμε με το μεγάλο ποίημα 
που αναδύεται 
από τα βάθη των αιώνων..

πρ.απ.

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ, ΠΩΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

ς 

(Τσαρλς Μπουκόβσκι, μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
----------------------------------

Δεν έχεις παρά να γαμήσεις ένα σεβαστό αριθμό γυναικών,
ωραίων γυναικών
και να γράψεις κάμποσα, υποφερτά ερωτικά ποιήματα.
Μη σε νοιάζει για την ηλικία σου
και για τα νιόβγαλτα ταλέντα.
Πίνε, απλώς περισσότερη μπίρα,
μπίρα, πολύ μπίρα
και πήγαινε στον ιππόδρομο τουλάχιστον
μια φορά την εβδομάδα
και παίρνε τα αν μπορείς.
Είναι δύσκολο να μάθεις να τα παίρνεις:
όλοι οι άσχετοι είναι υποψήφιες χασούρες.
Και μην ξεχνάς τον Μπραμς σου
και τον Μπαχ σου
και την μπίρα σου.
Μην πολυκουράζεσαι.
Να κοιμάσαι μέχρι αργά το απόγευμα.
Απόφευγε τις πιστωτικές κάρτες.
Τέλος πάντων, πλήρωνε τοις μετρητοίς.
Να θυμάσαι πως δεν υπάρχει μαλακία
σ’ αυτόν τον κόσμο που να κάνει πάνω από 50 δολλάρια
(το 1977).
Αν έχεις τη δυνατότητα ν’ αγαπήσεις,
αγάπησε πρώτα τον εαυτό σου,
μα έχε πάντα υπ’ όψη σου την πιθανότητα
μιας ολοκληρωτικής αποτυχίας
-είτε δίκαιη είναι, είτε άδικη
η αιτία της-
μια πρόωρη εμπειρία θανάτου δεν είναι
απαραίτητα κακή,
Μείνε μακριά από εκκλησίες και μπαρ και μουσεία
και να καιροφυλαχτείς
σαν αράχνη -
ο χρόνος είναι ο σταυρός του καθενός,
συμπεριλαμβανομένων:
της αποπομπής,
της αποτυχίας,
της προδοσίας,
όλης της σχετικής σαβούρας.
Κρατήσου με μπίρα.
Η μπίρα τρέφει με αδιάκοπα το αίμα,
η μπίρα είναι σύντροφος πιστός.
Πάρε μια μεγάλη γραφομηχανή
και καθώς τα βήματα έρχονται και φεύγουν
κάτω απ’ το παράθυρό σου,
πάλεψε την άγρια, δωσ’ της να καταλάβει.
Βάρα στο ψαχνό.
Και να θυμάσαι τις παλιοκαραβάνες
που το πάλεψαν γερά:
τον Χέμινγουεϊ, τον Σελίν, τον Ντοστογιέφσκυ, τον Χάμσουν.
Αν νομίζεις πως αυτοί
δεν τρελάθηκαν
σε μικρά δωματιάκια,
όπως τώρα εσύ,
δίχως γυναίκα.
δίχως φαΐ,
δίχως ελπίδα,
δεν είσαι ώριμος ακόμη.

Πιες περισσότερη μπίρα,
υπάρχει καιρός.
Κι αν δεν υπάρχει,
καλά είναι
κι έτσι.

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΩΝ ΚΛΑΔΙΩΝ


Εκλάμψεις νομισμάτων φίλησαν τις ανεμώνες.
Φίλησαν τον κύκλο των κυπαρισσιών.

Ένα σκυλί συνόδεψε τη σκόνη του φορτηγού.

Ανοίγει το νερό της διάτρησης
ο κλειδούχος των χωμάτων
κάνει τα χέρια του χωνί, φωνάζει τα παιδιά.

Στις φούχτες τους εναποθέτει τις ύστατες φωλιές.

Καλπάζει με τ’ άλογό του προς τους γκρεμούς.

Στα μαλλιά μου στάζει μελαγχολία κλαδιών
η προ τελευταία ανάσα των φύλλων.

Ρωξάνη από ΗΛΙΟΔΕΤΡΟΝ

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Ο ΤΑΦΟΣ

-----------

Αυτός που σκότωσες
πέρασε μέσα σου
φώλιασε τρομαγμένος σαν αηδόνι
στο ταβάνι του πίσω μπαλκονιού σου
περιφραγμένη θέα επιλέγει
και δεν μιλάει.
Φοβάσαι την μετέωρή του σιωπή

το βουβό του κατηγορώ
που ως ουρλιαχτό διασκορπίστηκε στα κύτταρά σου.
Μέσα σου ζεί ο σκοτωμένος
ασάλευτος σαν νεκρός
δεν σου ζητά τον λόγο
μόνο χορτάρια και βρύα σε γεμίζει
με μύρα μυρωδικά σε ραίνει
ηχούν τρισάγια στ’ αφτιά σου
γίνεσαι ο τάφος του.

(Εγχειρίδιο Καλλιεργητή, Αθήνα 2005)

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

"Η ΠΟΙΗΣΗ ΘΕΣΜΟΘΕΤΕΙ ΤΙΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ"

Ερ. Η ποίηση αρχίζει....

Απ. Η ποίηση είναι μια εξευγενισμένη ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία. Ένα καταφύγιο όπου ο ποιητής και ο αναγνώστης, αλληλεπιδρούν χωρίς να γνωρίζει ο ένας τον άλλον. Είναι όμως και μια διαφυγή την οποία αναζητούμε όταν η καθημερινή ροή της ζωής μας παραλύει από τα ασφυκτικά αδιέξοδα. Η ποίηση λοιπόν, αρχίζει, εκεί που απομυθοποιείται ο υλικός κόσμος και έρχεται για να αναγγείλει την ολική φθορά του. Στις καλύτερες στιγμές της, η ποίηση θεσμοθετεί τις νομοθετικές διατάξεις των ονείρων.

Ερ. Και τελειώνει...

Απ. Η ποίηση τελειώνει όταν αποστρέφει το πρόσωπο της από τον ανθρώπινο πόνο και αναλίσκεται σε προσωπικές ομφαλοσκοπήσεις. Όταν αποξενώνεται από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Όταν υποτάσσεται στην κάθε λογής εξουσία, διότι η ποίηση είναι μια πράξη αντίστασης. Όταν υποκύπτει στις κολακείες. Όταν ξαστοχεί στον εντοπισμό της ομορφιάς του κόσμου, του θαύματος της δημιουργίας και της συνέχειας του.

Ερ. Η ιστορία της ζωής σου σε 85 λέξεις.

Απ. Υπάρχει ένα αθέατο βάθος μέσα μας και μέσα στην πραγματικότητα. Πολλοί θα το αντιληφθούν αν τους βοηθήσουν οι περιστάσεις. Ο ποιητής ζει μέσα του. Από παιδί συνδιαλέγομαι μαζί του. Βίωσα ευτυχίες και δυστυχίες, χαμούς και αναπάντεχες αποκτήσεις. Υπάρχουν στιγμές που θα μου μείνουν αξέχαστες και χρόνια ολόκληρα που θα ήθελα να έχουν ξεχαστεί. Διεκδικώ το δικαίωμα της αμφισβήτησης, αμφισβητώντας πρώτα το εγώ μου. Ο άνθρωπος είναι πολλοί άνθρωποι μαζί. Μια πολυδιάστατη συγκρότηση εκφάνσεων ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο δρα. Ευλογημένοι όσοι διατηρούν την αυθεντικότητα τους. Ευλογημένοι όσοι διασώζουν τα καλύτερα εδάφη της ψυχής τους.

Ερ. Για ποιο λόγο γράφεις;

Απ. Μπορώ μόνο να υποθέσω. Γράφω για να ικανοποιήσω την εσωτερική μου ανάγκη να εκφράσω και να ερμηνεύσω τον συμβατικό και υπερβατικό κόσμο. Να διερευνήσω την ανάγκη των ανθρώπων να γίνουν δέκτες αυτής της ματαιοδοξίας μου. Να αναμετρηθώ με τον εαυτό μου και να ανακαλύψω τα όρια του. Ισως γράφω για να συμπληρώσω έστω μια σελίδα από την τεράστια εγκυκλοπαίδεια στη βιβλιοθήκη του σύμπαντος. Να επιμηκύνω ἐτσι την παρουσία μου στο χρόνο, μετά το τέλος της φυσικής μου ζωής, με κάποια υποτυπώδη μνημόνευση του έργου μου.

Ερ. Για τι γράφεις;

Απ.  Βγαίνω στο δρόμο. Βλέπω ξένους εργάτες σε θερμοκρασία μηδέν να τους δρεπανίζει το κρύο. Βλέπω οικοδόμους στο λιοπύρι να κόβουν σίδερα. Επιβεβαιώνω την ανθρώπινη μου υπόσταση αναγνωρίζοντας την υπέρμετρη δυσκολία της ζωής τους. Μιας και δεν μπορώ να τους μαζέψω όλους στο σπίτι μου, προσπαθώ να τους χωρέσω μέσα στην ποίηση μου που είναι πιο φιλόξενη και ευρύχωρη. Αγναντεύω τον Πενταδάκτυλο. Δεν έχω πάει ποτέ. Γράφω για τις Κερύνειες που στέκονται βουβές και οι γνωστικοί μας λένε ότι τις χάσαμε. Υποκλίνομαι σε αυτόν που κάηκε μέσα στη φωτιά αλλά και σε αυτόν που είδε τη ζωή του σκορπισμένη σε ερείπια. Συνομιλώ με την ενόργανη σιωπή των πραγμάτων και των ψυχών. Αφουγκράζομαι τους κραδασμούς της πέμπτης εποχής, της εποχής του έρωτα. Μένω άναυδος με τα κομψοτεχνήματα της φύσης και των ανθρώπων. Γεύομαι τα αποστάγματα της παγκόσμιας σοφίας. Μετά προσπαθώ να συναρμολογήσω τα κομμάτια της δικής μου ταπεινής φωνής, σε στίχους.

Ερ. Ψηφιακά ή έντυπα βιβλία;

Απ.Τα ψηφιακά βιβλία είναι η εξέλιξη των εντύπων και όπως κάθε τι που ανήκει στο μέλλον, χρειάζεται χρόνο να αφομοιώσει εκείνο που ανήκει στο παρελθόν και στο παρόν. Ελπίζω ο χρόνος αυτός να είναι πολύς…

(Συνέντευξη στο Ενθετο "Παράθυρο στον Πολιτισμό", εφ. Πολίτης, 22/01/2012)









Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ, ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Με μαεστρικό τρόπο, οι πολιτικοί εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας στον τόπο, μαζί με τις εργοδοτικές οργανώσεις, επιχειρούν να μετατρέψουν το θέμα της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, σε μια αντιπαράθεση των εργαζομένων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Το βασικό τους μότο: Οι εργαζόμενοι του δημοσίου και ημιδημόσιου τομέα «παίρνουν πολλά», ενώ οι ιδιωτικοί υπάλληλοι υπαμείβονται.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι για ορισμένους υψηλόβαθμους υπαλλήλους του Δημοσίου ισχύουν σκανδαλώδη προνόμια που θα πρέπει να καταργηθούν. Αυτοί όμως είναι μια ελάχιστη μειοψηφία, μπροστά στο σύνολο των εργαζομένων.
Με αυτό λοιπόν το πρόσχημα, καταγράφεται μια ανοίκεια, μετωπική επίθεση εναντίον του βιοτικού επιπέδου δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων, με άδικες μειώσεις μισθών, ολικό πάγωμα αυξήσεων κλπ.
Το τραγελαφικό είναι ότι «θύμα» αυτής της επίθεσης είναι και η ίδια η οικονομία της αγοράς, αφού η εξασθένιση της αγοραστικής δύναμης της μεσαίας τάξης, της ραχοκοκαλιάς της οικονομίας μας, οδηγεί με δραματικό τρόπο τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, σε πτώχευση. Ποιός θα αγοράζει τώρα τα προϊόντα τους; Κατά τ’ άλλα, το πολιτικό-πλουτοκρατικό κατεστημένο του τόπου μας, κόπτεται βαθιά για τους μικρομεσαίους, πλην φυσικά των περιπτώσεων που μεγαλοεπιχειρηματίες «καταβροχθίζουν» τις προσφιλείς τους μικρομεσαίες επιχειρήσεις …
Την ίδια «έγνοια» έχουν και για τους αδικημένους, επί το πλείστων, εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Τους ακούσατε ποτέ να δηλώνουν ότι η εξισορρόπηση της κατά μέσο όρο μισθολογικής ανισότητας με το δημόσιο, θα πρέπει να προέλθει και μέσω αυξήσεων των μισθών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα;
Τους ακούσατε ποτέ να διαμαρτύρονται ή να καταγγέλλουν τις μαζικές απολύσεις τους, τις αδήλωτες κατακρατήσεις μέρους των απολαβών τους ή τις παράνομες αποκοπές των 13ων μισθών τους;
Ναι, το κράτος χρειάζεται εξυγίανση και λεφτά. Πώς όμως απαντούν στο συντριπτικό και στοιχειοθετημένο από εκθέσεις της Ελεγκτικής Υπηρεσίας του κράτους, φαινόμενο της εκτεταμένης φοροδιαφυγής από τους οικονομικούς πάτρωνες τους, που ξεπερνά το 1,5 δις;
Λένε ότι είναι δύσκολο να συλλεχθούν αυτά τα ποσά ή υποβαθμίζουν το θέμα ως δευτερεύον ή ανύπαρκτο. Φυσικά και είναι, όχι δύσκολο, αλλά αδύνατο, όταν ο επιδότης επισκέπτεται μια φορά τον φοροδιαφεύγοντα, δεν τον εντοπίζει, και αμέσως μετά η περίπτωση του διαγράφεται…
Αλήθεια, τί έκαναν οι θορυβώδεις κατά τ’ άλλα εκπρόσωποι της νομοθετικής εξουσίας για να ενισχύσουν τους σχετιζόμενους με την πάταξη της φοροδιαφυγής κρατικούς μηχανισμούς;
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι η απανταχού εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέροντα και ιδίως κοινό ταξικό αντίπαλο: Τους πλουτοκράτες και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους. Η εφαρμογή από τους τελευταίους της τακτικής του διαίρει και βασίλευε, δεν πρέπει να αποπροσανατολίζει, γίνεται με αποκλειστικό σκοπό την εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου και τη προς όφελος του ληστρική αναδιανομή του εθνικού πλούτου.
Γιατί, π.χ. δεν φορολογείται με σοβαρό και αξιόπιστο τρόπο η τεράστια ακίνητη περιουσία των λίγων, παρά μόνο λαμβάνονται διάτρητες αποφάσεις περί δήθεν καταβολής εισφοράς επί του τζίρου ή των κερδών των εταιριών;
Ανεύθυνη δεν είναι και η κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι μια πιο ορατή κοινωνική ευαισθησία, έστω ένεκα του ότι οι περισσότεροι μη έχοντες ανήκουν στην αριστερά (αν και πλέον το κίνημα της φτώχειας είναι υπερκομματικό), από τους επικριτές της, θα πρέπει να της πιστωθεί. Πρόκειται εξάλλου για μια κυβέρνηση που θα μείνει στην ιστορία ως ή πρώτη που άλλαξε τους όρους εργοδότησης των εργαζομένων, χωρίς να προηγηθεί διαβούλευση μαζί τους ή με τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις. Η πίεση που της άσκησαν οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου, δεν αποτελεί γι’ αυτήν δικαιολογία, μάλλον αδυναμία δείχνει.
Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει στην Κύπρο αλλά και γενικότερα στον κόσμο, δεν μπορεί να ονομάζεται αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, αλλά προσπάθεια επιβολής του πιο ακραίου φιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου που υπήρξε στη σύγχρονη ιστορία του καπιταλισμού.
Εδώ οι εκπρόσωποι του Συμβουλίου της ΕΕ και της Κομισιόν δεν έπεισαν την πλειοψηφία των ευρωβουλευτών για τις αποφάσεις τους. Μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει τους ευρωβουλευτές δογματικούς ή πολύ περισσότερο μαρξιστές ή αριστερούς;
Ο επικεφαλής της Ομάδας των Σοσιαλιστών-Δημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο Μάρτιν Σούλτς, επέκρινε ένα προς ένα, τα όσα προβλήθηκαν ως επιτεύγματα της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ. Η συμπρόεδρος των Πρασίνων Ρεμπέκα Χάρμς, χαρακτήρισε τη σύνοδο κορυφής, ως μία σύνοδο ακραίας άρνησης και ως μία συμφωνία-κουρελού για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ευρώπη. «Δεν αρκεί μόνο η εφαρμογή των πολιτικών λιτότητας και περικοπών, για να βγει η Ευρώπη από την κρίση, ότι δεν είναι δυνατόν να μην επωμισθούν το μερίδιο τους στη κρίση, αυτοί που κερδοσκόπησαν απ' αυτήν» , είπε.
Ο επικεφαλής της Ομάδας της Ενωτικής Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο Λόθαρ Μπίνσκυ, επεσήμανε ότι η πολιτική λιτότητας που επιβάλλουν οι Γερμανοί δεν πρόκειται να δώσει λύση στο πρόβλημα, υπογραμμίζοντας ιδιαίτερα τις αφόρητες πιέσεις στους νέους , τους ηλικιωμένους στις χώρες του Νότου, που πλήττονται κι' από την νεοφιλελεύθερη πολιτική των τελευταίων 15 χρόνων.
Υπάρχει δηλαδή μια άλλη, πολιτική, αποσιωπημένη, ανεφάρμοστη, διότι δεν εξυπηρετεί εκείνους που βύθισαν τον κόσμο στον κυκλώνα της ανέχειας και της καταστροφής.


Του Γιώργου Χριστοδουλίδη





Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Παρακαλώ

μες στη νύχτα τώρα να σκεφτόμαστε τα χρόνια και τις
γυναίκες που έφυγαν και χάθηκαν για πάντα
και να μη μας νοιάζει για τις γυναίκες που έφυγαν, και να μη μας νοιάζει καν για τα χρόνια
που χάθηκαν για πάντα
να μπορούσαμε
μόνο να βρούμε λίγη γαλήνη τώρα ένα χρόνο γαλήνης, ένα μήνα
γαλήνης, μια βδομάδα γαλήνης
όχι γαλήνη για τον κόσμο μόνο λίγη εγωιστική γαλήνη
για μένα
για να ξαπλώσω μέσα της σαν σε πράσινο ζεστό
νερό, μόνο λίγη, μόνο μια ώρα, λίγη
γαλήνη, ναι, μες στη νύχτα μες στη νύχτα καθώς σκεφτόμαστε
τα χρόνια που χάθηκαν και τις γυναίκες που έφυγαν μέσα σ' αυτή τη νύχτα
μέσα σ' αυτή την πολύ μακριά
σκοτεινή και μοναχική
νύχτα.


Η Αυτοψία

Λοιπόν, εβρέθηκε ο χρυσός της λιόριζας να 'χει σταλάξει στα φύλλα
της καρδίας του.
Κι από τις τόσες φορές οπού ξαγρύπνησε, σιμά στο κηροπήγιο, καρ-
τερώντας τα χαράματα, μια πυράδα παράξενη του 'χε αρπάξει τα
σωθικά.
Λίγο πιο κάτω από το δέρμα, η κυανωπή γραμμή του ορίζοντα έντονα χρωματισμένη. Και άφθονα ίχνη γλαυκού μέσα στο αίμα.
Οι φωνές των πουλιών, που 'χε σ' ώρες μεγάλης μοναξιάς αποστηθί-
σει, φαίνεται να ξεχύθηκαν όλες μαζί, τόσο που δεν εστάθη βο-
λετό να προχωρήσει σε μεγάλο βάθος το μαχαίρι.
Μάλλον η πρόθεση άρκεσε για το Κακό
Που τ' αντίκρισε -είναι φανερό- στη στάση την τρομαχτική του
αθώου. Ανοιχτά, περήφανα τα μάτια του, κι όλο το δάσος να σα-
λεύει ακόμη πάνω στον ακηλίδωτον αμφιβληστροειδή.
Στον εγκέφαλο τίποτε, πάρεξ μια ηχώ ουρανού καταστραμμένη.
Και μονάχα στην κόγχη από τ' αριστερό του αυτί, λίγη, λεπτή, ψι-
λούτσικη άμμο, καθώς μέσα στα όστρακα. Οπού σημαίνει ότι
πολλές φορές είχε βαδίσει πλάι στη θάλασσα, κατάμονος, με το
μαράζι του έρωτα και τη βοή του άνεμου.
Όσο γι' αυτά τα ψήγματα φωτιάς πάνω στην ήβη, δείχνουν ότι στ' α-
λήθεια πήγαινε ώρες πολλές μπροστά, κάθε φορά οπού έσμιγε
γυναίκα.
Θα 'χουμε πρώιμους καρπούς εφέτος.