Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Η αναμέτρηση των δακρύων με τις λέξεις

Τα δάκρυα έπεσαν ξαφνικά πάνω στις λέξεις
Και τις έσβησαν
Έτσι τίποτα πια δεν μπορούσε να λεχθεί
Τίποτα
Κι ήταν ωσάν οι λέξεις να είχαν προκαλέσει
Την εξάλειψη τους
Αφού οι λέξεις είχαν προκαλέσει τα δάκρυα
Οι λέξεις
είχαν ανοίξει τις βλεννογόνους.

Μόνο Ποίηση: The Genius Of The Crowd

Μόνο Ποίηση: The Genius Of The Crowd

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ

Το μέγεθος της ευθύνης καθορίζεται πάντοτε από την έκταση των συνεπειών της ανευθυνότητας. Η εγκληματική ευθύνη όμως συνεπάγεται και εγκληματικές επιπτώσεις. Στην προκειμένη: Δώδεκα λεβέντες νεκροί, δύο παιδιά βαριά τραυματίες χωρίς πρόσωπο, δεκάδες χαροκαμένοι συγγενείς, ανήλικα ορφανά, εγκυμονούσες χωρίς σύζυγο, γυναίκες- χήρες που θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους και θα τους λένε ότι ο πατέρας τους χάθηκε επειδή το κράτος μας έλεγε ότι δεν είχε να πληρώσει για ένα στέγαστρο ή δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τον αιμοσταγή δικτάτορα Ασαντ. Επίσης, ανυπολόγιστη ζημιά σε ευαίσθητους τομείς όπως είναι η παροχή ρεύματος, στο περιβάλλον, στην οικονομία κλπ, αλλά αυτά διορθώνονται, τους ανθρώπους είναι που δεν θα τους φέρει κανείς πίσω.
Ο κόσμος κατακλύζει τις πλατείες και ζητά δύο πράγματα: Δικαιοσύνη και παραιτήσεις. Τα ζητά μετά επιτάσεως, οργισμένα, με την αγανάκτηση να ξεχειλίζει τις ψυχές του επειδή δεν πιστεύει ότι τέτοια πράγματα μπορούν να συμβούν στον τόπο μας. Είναι τόσο βαθιά η κομματική διαφθορά που μας πνίγει, ώστε με ασφάλεια μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως δεν έχει απλώς αποσαθρώσει τα θεμέλια του κράτους, αλλά τα έχει υποκαταστήσει. Συνεπώς κάθαρση μπορεί να επέλθει μόνο με τη μετακίνηση των θεμελίων αυτών.
Παρακολουθώ τους ανθρώπους που συρρέουν για να διαμαρτυρηθούν. Ακούω τις δηλώσεις τους. Αξιόλογοι, με απόψεις, μοιάζουν ελεύθεροι, έξω από το σύστημα-λαιμητόμο που διαλέγει τους δικούς του από τους μη, όπως ο γεωργός το σιτάρι από το κριθάρι. Γράφουν τις εκκλήσεις για «αυτοσυγκράτηση» και «ηρεμία» στα παλιά τους τα παπούτσια. Οταν ένα κοινωνικό κίνημα διαμαρτυρίας φουντώνει πάνω στην οδύνη της απώλειας τόσων ζωών, πάνω στην κοινωνική αδικία τόσων χρόνων, όσοι μιλούν για…ηρεμίες και τέτοια, απλώς επιδιώκουν τη διαφύλαξη των κεκτημένων: Εκπροσωπούν τη συντήρηση. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ειρηνική εξέγερση που άργησε μερικές δεκαετίες. Ο λαός αφού τους ψήφισε και τους δοκίμασε όλους, αποφάσισε να τους απαλλάξει.
Πρώτα από την εμπιστοσύνη του, μετά από τις καρέκλες τους. Ο λαός αφού έζησε (ενδεικτικός ο κατάλογος) τη ληστεία του ΧΑΚ, τις επιλεκτικές πολεοδομικές παρεκκλίσεις, τη φαρσοκωμωδία των s-300, την κοροϊδία περί λύσης στη βάση αρχών, τον Αλ Καπόνε να κάνει διακοπές σε ιδιωτικό νοσοκομείο, τους συνεργάτες του Προέδρου να προσλαμβάνουν κατά το δοκούν συγγενείς και φίλους σε θέσεις με πλουσιοπάροχα συμβόλαια και κλίμακες, το κομματικό μονοπώλιο στη δημόσια υπηρεσία, τις στημένες προσφορές, είδε ένα ιπτάμενο φέρετρο να σκοτώνει 121 συμπολίτες μας, πληροφορήθηκε ότι πληρώνει για να αλλάζουν μέχρι και μασέλες υψηλόβαθμοί κρατικοί αξιωματούχοι,
έμαθε ότι λεφτά και πρόνοια για να φυλαχτούν τα εμπορευματοκιβώτια του θανάτου δεν υπήρχαν, αλλά υπήρχαν μόνο για να εκμισθωθούν λίαρ-τζετ και να ανεγερθούν αίθουσες φιλοξενίας ξένων ηγετών, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Μην αργείτε λοιπόν φίλοι. Σπεύσατε, αυτό που ζούμε δεν μας αξίζει. Κι αν πρέπει εμείς να το υποστούμε ακόμη για καιρό, ας σώσουμε τουλάχιστον τα παιδιά μας από το βούρκο του πελατειακού κράτους, από την πρόκληση της ατιμωρησίας, από την κατάρρευση των θεσμών. Μπορεί αύριο αυτά να κληθούν να σβήσουν τις φωτιές σε κάποια άλλα εμπορευματοκιβώτια, για τα οποία δεν υπήρχαν λεφτά να φυλαχθούν σωστά και πολιτική βούληση να καταστραφούν. Και μην ξεχνάτε: Αυτά τα δυο παιδιά που κείτονται στο κρεβάτι του αδυσώπητου πόνου στα νοσοκομεία Λεμεσού και Λευκωσίας, χωρίς πρόσωπο, χωρίς μάτια, αυτά κυρίως έχουν το βλέμμα καρφωμένο πάνω μας!

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ, ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΡΕΝΟ

Κι έπειτα τα χρόνια θα περάσουν
όγκοι βουνών και πέτρας θα παρεμβληθούν
θα ξεχαστούν όλα
όπως ξεχνιέται το καθημερινό φαΐ
που μας κρατάει ορθούς.
Όλα, έξω από κείνη τη στιγμή
που μέσα στο συνωστισμό του υπόγειου τρένου
κρατήθηκες στο μπράτσο μου.

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Αναπολώντας μια πραγματική αριστερά

Δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι οι Γ.Μολέσκης, Ακης Παπασάββας και Βάσος Γεωργίου. Και οι τρεις διετέλεσαν για χρόνια πολλά στενοί συνεργάτες και φίλοι του Δημήτρη Χριστόφια ως ΓΓ του ΑΚΕΛ, του Δ.Χ. ως Προέδρου της Βουλής και του Δ.Χ. ως ΠτΔ . «Ανδρώθηκαν» πολιτικά, τεχνοκρατικά, πολιτειακά, δίπλα από τον Δ.Χ., «διάβασαν» τον τρόπο σκέψης και δράσης του, τον συμβουλεύτηκαν και του κατάθεσαν απόψεις. Συνεπώς, οι διαδοχικές, του ενός μετά τον άλλον, εμπλοκές τους στις γνωστές υποθέσεις, που σύσσωμος ο Τύπος και η κοινή γνώμη, αξιολόγησαν ως σκάνδαλα, δεν μπορεί παρά να έχουν άμεση αντανάκλαση στον ίδιο τον Δ.Χ., στα αξιολογικά κριτήρια που επιλέγει το στενό πυρήνα των συνεργατών του, αλλά και στο είδος της μύησης που έτυχαν ή δεν έτυχαν.
Εχουν (είχαν) ή όχι ρητές εντολές για τήρηση της χρηστής διοίκησης οι πρώην και νυν συνεργάτες του Δ.Χ., για αποφυγή οποιασδήποτε ενέργειας που συνιστούσε εκμετάλλευση θέσης προς ίδιον ή αλλότριο όφελος; Αν δεν είχαν, τότε το πρόβλημα δεν άπτεται πλέον προσώπων, αλλά ενός συγκεκριμένου συστήματος άσκησης εξουσίας, σύμφωνα με τον οποίο, «τόσα χρόνια αδικούμασταν, τώρα ας αδικήσουμε εμείς ή ας κάνουμε ό,τι θέλουμε, μη λογαριάζοντας θεσμούς και κανόνες».
Αν όμως είχαν, τότε γιατί δεν υπόκειντο σε συχνό έλεγχο για την τήρηση αυτής της εντολής; Διότι αν υπόκειντο, δεν θα χρειαζόταν ο Τύπος να επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά τη ρήση ότι «η δημοσίευσις είναι η ψυχή της Δημοκρατίας», αποκαλύπτοντας τα ζητήματα και δρομολογώντας τις παραιτήσεις των δυο εκ των τριών συνεργατών του Προέδρου. Από μόνο του το Προεδρικό, αυτοβούλως, θα εντόπιζε και θα ξήλωνε τα κακώς έχοντα. Συνεπώς, ακόμα και αν δεν υπάρχει έλλειμμα πιστής τήρησης αρχών στην άσκηση εξουσίας, κενό ελέγχου πολιτειακής συμπεριφοράς αναμφιβόλως καταγράφεται και είναι τεράστιο.
Βεβαίως, οι τρεις προαναφερθέντες, δεν είναι εξωγήινοι. Είναι άνθρωποι σαν εμάς, με τα καλά και τα κακά τους, ίσως λίγο ή πολύ πιο ευνοημένοι από τον μέσο Κύπριο ως εκ των υψηλών αξιωμάτων που κλήθηκαν να υπηρετήσουν. Η ποιοτική διαφορά που αναδεικνύει τα θετικά ή αρνητικά που κουβαλά ο κάθε πολιτειακός αξιωματούχος μέσα στη ψυχή του, καθορίζεται από το περιβάλλον εξουσίας και διοίκησης μέσα στο οποίο κινείται και δρα. Συνεπώς, το πρόβλημα εκεί κυρίως πρέπει να εντοπιστεί και όχι επιφανειακά και επιδερμικά στα προσωπικά χαρακτηριστικά του καθενός, στο αν είναι δηλαδή ευάλωτος ή όχι, παρότι κι αυτά έχουν τη σημασία τους.
Προκύπτει όμως κι ένα θέμα εξόχως ιδεολογικό. Ο κόσμος της αριστεράς, βλέποντας όλα όσα γίνονται, αναπολεί πιστεύω τα χαμένα νοήματα της ιδεολογίας του. Αυτά που χάθηκαν μέσα στις «σκανδαλώδεις» και σκανδαλίζουσες πρακτικές άσκησης εξουσίας, εν είδη αυτοσκοπού να αποδειχθεί ότι «μπορούμε κι εμείς». Μπορούμε για ποιό πράγμα δηλαδή; Να υπακούμε στις εντολές των στυγνών γραφειοκρατών και υπηρετών του μεγάλου, εκ Βρυξελλών, κεφαλαίου; Να εξισώνουμε προκλητικά τους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους με τους οικονομικούς μεγιστάνες, στο κομμάτι της συμβολής τους για να αντιμετωπιστεί η δυσχερής οικονομική συγκυρία; Να βάζουμε, το ίδιο επιδέξια, θυμίζοντας δεξιά στις χειρότερες στιγμές της, το χέρια μέσα στο βαρελάκι με το μέλι; Να προωθούμε επί το πλείστον «τους δικούς μας», αφήνοντας εκτός τους άξιους αλλά άνευ κομματικής ταυτότητας, συμπολίτες μας;
Αν αυτά είναι που μπορούμε, τότε να το παραδεχτούμε. Και να επιλέξουμε. Προσωπικά, μπροστά στο δίλημμα, χίλιες φορές καλύτερα και πιο ωφέλιμα για τον τόπο, μια αυθεντική αριστερή και έντιμη αντιπολίτευση, παρά μια νοθευμένη αριστερή διακυβέρνηση. Κάτι που δυστυχώς υπό τις παρούσες συνθήκες είναι αδύνατο να υπάρξει.

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

"Μας κλέβουν"! Φωνή απόγνωσης από μια εργαζόμενη μητέρα

Είμαι μια εργαζόμενη μητέρα τριών παιδιών. Το περασμένο Σάββατο πήρα τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου, ηλικίας 6 και 4 χρόνων, στο “Fun Park” του πολυκαταστήματος Madison στα Λατσιά. Δεν ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα τον συγκεκριμένο χώρο, μάλιστα οφείλω να παραδεχτώ ότι είναι πολύ ελκυστικός για παιδιά, με άνεση χώρου και με υψηλές προδιαγραφές ασφάλειας. Ωστόσο, επιτρέψτε μου να αναρωτηθώ: στα παιδιά ποιων γονέων απευθύνεται;

Το «εισιτήριο» για δύο παιδιά, μαζί με ένα στοιχειώδες παιδικό γεύμα, στοιχίζει 20 ευρώ. Ο καφές για τον ενήλικα που τους συνοδεύει, ας πούμε ένα καπουτσίνο, στοιχίζει 3.80 ευρώ. Μία βόλτα στο τρενάκι, που διαρκεί μερικά δευτερόλεπτα, κοστίζει 2 ευρώ ανά παιδί. (Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει πότε τα 2 ευρώ απέκτησαν στη χώρα μας τόσο ευτελή αξία;) Δεν γνωρίζω τους ιδιοκτήτες του Fun Park, ούτε μπορώ να ξέρω με ποια λογική κοστολογούν τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Ωστόσο, αρνούμαι να πέσω στην παγίδα του ενοχικού Κύπριου γονιού που, γαλουχημένος από αρχαιοτάτων χρόνων στην παραδοσιακή νοοτροπία «Δεν θα λείψει τίποτε στα παιδιά μου», δέχεται αδιαμαρτύρητα να πληρώνει 3.80 ευρώ για έναν καφέ. Αντιλαμβάνομαι ότι, εφόσον πρόκειται για ιδιωτική επιχείρηση, το Fun Park δεν παρακαλεί κανέναν να το επισκέπτεται. Εγώ όμως, παρακαλώ όλους τους γονείς που αναζητούν ενδιαφέροντες και ασφαλείς χώρους για να ψυχαγωγούν τα παιδιά τους, να δηλώνουν με παρρησία πότε θεωρούν ότι το αντίτιμο αυτής της ψυχαγωγίας προσβάλλει τη νοημοσύνη τους. Δεν είναι ντροπή να λέμε στα παιδιά μας «Δεν μπορώ να σε ξαναπάω εκεί, διότι στο δικό μας σπίτι το χρήμα δεν ρέει άφθονο». Ντροπή θα είναι, σε δέκα χρόνια από τώρα, να τους πούμε: «Δεν έχω χρήματα να σε σπουδάσω, διότι τα σκόρπισα σε υπερτιμημένους παιχνιδότοπους».

«Με βίασαν, δεν αντέχω τόσο βρώμικο μυστικό»

Από παιδί, η μοίρα τα ‘φερε έτσι, που ένα ερώτημα βασάνιζε τη σκέψη μου. Τότε βέβαια, οι λέξεις ήταν ανακατεμένες στο κεφάλι μου. Οι απορίες μπλεκόντουσαν με τα συναισθήματά μου και οι απαντήσεις έμοιαζαν με σπαζοκεφαλιά, που μόνον οι ευφυείς μπορούσαν να λύσουν.

Να μην πολυλογώ, με τα χρόνια η απορία βρήκε τη θέση της στο κέντρο της ψυχής μου: Πόσο αντέχει να πονά ο άνθρωπος; Πόσα στραπάτσα καταπίνει; Πότε λες «φτάνει τόσος πόνος»;

Κάθε τόσο, με κείνα και με τ’ άλλα, ξαναρωτώ τον εαυτό μου, προσδοκώντας να βρω και την απάντηση. Μη φανταστείτε πως αναρωτιέμαι πόσο διευρύνονται οι αντοχές, μονάχα όταν κάτι δικό μου με πονάει. Δεν χρειάζεται η οδύνη να χτυπά πάντα και μόνο τη δική μου πόρτα, για να μείνω άναυδη μπροστά στο ψυχικό σθένος, στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, στην αντοχή του ανθρώπου που τελειωμό δεν έχει, όσο κι αν ο πόνος σφυροκοπάει τα μηλίγγια. Δεν χρειάζεται να γνωρίζω καν, εκείνον που υποφέρει. Όχι γιατί η ευαισθησία μου απλώνεται φαρδιά πλατιά στο συνάνθρωπο. Ούτε γιατί η δύναμη μου περισσεύει κι αντέχω να «βαστώ» εκείνους που λυγίζουν. Δεν είμαι ούτε καλή κι αγαθή περισσότερο απ’ τον καθένα. Απλώς προσπαθώ να καταλάβω και να νιώσω τα μέτρα και τα σταθμά μου. Την ανθρωπιά και την απανθρωπιά μου. Τη δύναμη και την αδυναμία μου.

Είναι γι’ αυτό που μου ξανάρθε στο μυαλό «Πόσο αντέχει να πονά ο άνθρωπος», μόλις άκουσα την ιστορία της Λάρα Λόγκαν. Της εδώ και 18 χρόνια πολεμικής ανταποκρίτριας και επικεφαλής των ανταποκριτών του CBS, που ομολόγησε δημοσίως ότι έπεσε θύμα βιασμού στις 11 Φεβρουαρίου κατά τη διάρκεια της εξέγερσης στην Αίγυπτο. Της γυναίκας που ομολόγησε ότι επί 40 λεπτά, 200 με 300 άντρες την βίαζαν ανελέητα.

«…Σκέφτηκα, είπε η Λάρα Λόγκαν, ότι όχι μόνο θα πεθάνω εδώ, αλλά θα είναι ο πιο φριχτός και βασανιστικός θάνατος που θα μπορούσα να έχω.

…Τα ρούχα μου είχαν γίνει μικρά, μικρά κομματάκια. Το πιο σοκαριστικό ήταν το πόσο αδίστακτοι ήταν. Χαίρονταν με τον πόνο μου. Όσο ούρλιαζα, τόσο πιο πολύ με κακοποιούσαν!»

Η Λάρα Λόγκαν περιέγραψε την απάνθρωπη εμπειρία της στην εκπομπή «60 Minutes» και στους New York Times, γιατί, καθώς είπε, δεν ήθελε να κουβαλάει ολομόναχη το βάρος «σαν να έχω ένα βρώμικο μυστικό, κάτι για το οποίο θα ντρεπόμουν μια ζωή!»

Η φρικιαστική εμπειρία της δημοσιογράφου, ήρθε, είδε και απήλθε από τα ΜΜΕ. Σε λίγο καιρό, για όλους εμάς θα είναι παρελθόν. Θα την ξεχάσουμε, όπως τόσα και τόσα φρικαλέα συμβαίνουν στη ζωή. Μπορεί να τη ξεχάσω κι εγώ, παρ΄ ότι στ΄ αλήθεια, μόλις άκουσα την ιστορία της ένοιωσα το αίμα μου να παγώνει.

Αυτό όμως που δεν θα λησμονήσω ποτέ και, ίσως, δεν θα λύσω ποτέ μέσα μου, είναι το ερώτημα που έχω από παιδί: «Πόσο πόνο αντέχει ο άνθρωπος;».

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ

Ο ένας κάνει τη φωνή μας…αγώνα, υπηρετώντας εσχάτως το κόμμα η ηγεσία του οποίου από το 2004 μέχρι εντεύθεν, εκτίθεται υπονομεύοντας κάθε αγωνιστική διάθεση του λαού.

Η άλλη, επιστρατεύθηκε εσπευσμένα, εγκαταλείποντας –πρόσκαιρα- τα σεμινάρια των αμερικανό-νορβηγών και τις παρουσιάσεις «μελετών» που προδιαγράφουν το έξοχο μέλλον μας αν συγκατανεύσουμε επιτέλους σε κάποιο σχέδιο τύπου Ανάν-Χάνεϊ, για να στελεχώσει τα πάλαι πότε ένδοξα ψηφοδέλτια της κυπριακής αριστεράς. Αλήθεια υπηρετώντας ποιό πολιτικό ή ψηφοσυλλεκτικό σκοπό; Της επιβεβαίωσης ότι το κόμμα έχει πια μη αναστρέψιμα και συθέμελα διαβρωθεί, παλινωδώντας, αποκαθηλωμένο από τις αρχές του στο Κυπριακό αλλά και σε πλείστα κοινωνικοοικονομικά θέματα ή της «ανάγκης» να συγκρατηθούν και να περιμαζευτούν τα ρετάλια του πρώην ΑΔΗΣΟΚ-ΕΔΗ κλπ;

Οι μεν διακηρύττουν ότι κόπτονται για τον απλό άνθρωπο και τις κατακτήσεις του, όμως η αναρρίχηση τους στην εξουσία δεν θα ήταν δυνατή, χωρίς την ανοχή ή και στήριξη σημαντικού μέρους του μεγάλου κεφαλαίου, αυθεντικός εκπρόσωπος του οποίου εφαρμόζει «λαϊκή» πολιτική από το Υπουργείο Οικονομικών. Με επιδόματα ταξιδίων, πολυτελείς αίθουσες φιλοξενίας υψηλών καλεσμένων και ιδιωτικά τζετ, απομακρύνονται σταδιακά από το λαό όπως ακριβώς οι προκάτοχοι ύπατων αξιωμάτων στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Οι δε, εκμεταλλευόμενοι την οικονομική κρίση, προϊόν της μολυσματικής και τοξικής λειτουργίας όχι των τραπεζικών επενδύσεων σε ελαττωματικά προϊόντα, αλλά ολόκληρου του καπιταλιστικού οικοδομήματος, χωρίς αναστολές, ζητούν συρρίκνωση των εισοδημάτων των πολλών, προς όφελος των λίγων, προϊδεάζοντας για το τι θα επακολουθήσει της τυχόν δικής τους αναρρίχησης στα χρυσοποίκιλτά δώματα της εξουσίας. Πείθουν αμφότεροι ότι ο καβγάς γι’ αυτήν και μόνο γίνεται.
Οι δυο όψεις του ιδίου πια νομίσματος, όπως λέγαμε σύντροφοι παλιότερα και γελούσαμε σκωπτικά: Νέα Δημοκρατία-ΠΑΣΟΚ, Σοσιαλδημοκράτες-Συντηρητικοί, βρίσκονται σε πλήρη διάταξη ενώπιον μας, λίγες μέρες πριν από την ύψιστη στιγμή της Δημοκρατίας, αποβλέποντας για μια ακόμη φορά να εκμαιεύσουν και να εκμαυλίσουν τη ψήφο μας, με πλαστά διλήμματα του τύπου «ψηφίστε εμάς για να μην ενισχυθούν οι άλλοι», μιντιακή υπεροχή, ισχυρούς εσωτερικούς μηχανισμούς και ατέλειωτο εκλογικό χρήμα.
Οι μεν απρόσωποι- στις προεκλογικές τους πινακίδες προβάλλεται μονοδιάστατα και μονολιθικά το κόμμα, τα σλόγκαν και η «υπευθυνότητα» του. Οι δε, κήνσορες και προπαγανδιστές του ασύδοτου ατομισμού, με πολλά πρόσωπα και προσωπεία, αυτοδιαφημίζονται, ως «λαϊκοί», έχοντες «δυνατή φωνή» κλπ.

Ποιός αλήθεια ξέρει ή θυμάται αν και πόσες νομοθεσίες που προώθησαν ή ευλόγησαν, να εξυπηρετήσουν στόχευαν το ανόθευτο λαϊκό συμφέρον ή αν εκκολάφθηκαν στα δυσώδη και βάθη κάποιου από τους πολλούς λάκκους της διαπλοκής;

Και βεβαίως το Κυπριακό εκτός ατζέντας και συζήτησης! Επί δύο χρόνια, αλληλοϋποστηρίζονταν, με τους μεν, να «πρωτοπορούν» εκχωρώντας εν είδη δώρων και προσφορών, διαπραγματευτικό κεκτημένο στην τουρκική πλευρά και τους δε να σιωπούν συνεργώντας ή να συνεργούν σιωπώντας.
Τώρα όλα αυτά ενόψει εκλογών θα πρέπει να ξεχαστούν, να αποσιωπηθούν, ασχέτως αν αμέσως μετά τις εκλογές, η χιονοστιβάδα που πλάθουν από τα ύψη της Νέας Υόρκης και ετοιμάζονται να μας ρίξουν κατακέφαλα οι κύριοι Πάσκο και Ντάουνερ, θα αποτελείται και από αυτές τις προσφορές.
Θέλουν τη μνήμη μας κοντή και εξασθενημένη για να την ελέγχουν. Θέλουν τη σκέψη μας χειραγωγούμενη. Θέλουν τη βούληση μας ασθενή για να την κατευθύνουν.
Οι εκλογές είναι μια ευκαιρία για όλους να κρίνουν. Χωρίς μνήμη των πεπραγμένων, αυτών που ζητούν τη ψήφο μας, δεν μπορεί να υπάρξει κρίση.
Ας κοιτάξουμε πίσω από τον εικονοπλαστικό συρφετό, τη λεκτική διαιώνιση του τίποτα, τις επιδέξιες αποσιωπήσεις. Ας θυμηθούμε.

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Συνεταιρισμός για την Ειρήνη: Ηθική και υποκρισία

Μου είναι ειλικρινά ακατανόητη η εμμονή των κομμάτων ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΕΥΡΩΚΟ να ενταχθεί η Κύπρος στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, ένα υποβραχιόνα του ΝΑΤΟ, όταν οι θέσεις αυτών των κομμάτων στο Κυπριακό αντιστρατεύονται την πολιτική βασικών νατοϊκών χωρών επί του εθνικού μας θέματος. Να ζητά την ένταξη μας στον Συνεταιρισμό και μάλιστα μετ’ επιτάσεως ο ΔΗΣΥ, η ηγεσία του οποίου συνέπλευσε άλλοτε φανερά, άλλοτε κρυφίως με τις πολιτικές του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον στο Κυπριακό, το αντιλαμβάνομαι πλήρως- είναι μια φυσιολογική εξέλιξη. Αλλά οι προαναφερθείσες τρεις πολιτικές δυνάμεις στη βάση ποιάς λογικής συνταυτίζονται με εκείνο που υποτίθεται ότι αντιμάχονται;
Αν η στάση τους ελαύνεται από σοσιαλδημοκρατικούς ή δεξιόστροφους χρωματισμούς ή αποχρωματισμούς, τότε ας υιοθετήσουν το σύνολο της νατοϊκής πολιτικής επί του πλανήτη, του κυπριακού συμπεριλαμβανομένου.

Θα ήταν πιο συνεπές. Επίσης, ας αποσύρουν τις διεκδικήσεις τους για λύση στη βάση των ευρωπαϊκών αρχών και του διεθνούς δικαίου κι ας τις υποκαταστήσουν με θέσεις για λύση στη βάση των γνωστών νατοϊκών αρχών. Επιπλέον, ας χαιρετίσουν, έστω ετεροχρονισμένα, το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, ας ανασκευάσουν την αντίθεση τους στην εισβολή στο καθημαγμένο σήμερα Ιράκ κλπ .

Δεν νοείται ενώ απορρίπτεις υποπροϊόντα τύπου σχεδίου Ανάν, απότοκα της στυγνής σε βάρος μικρών λαών πολιτικής των ηγητόρων της νέας τάξης πραγμάτων, να επιδιώκεις ταυτόχρονα να αποτελέσεις συστατικό της μέρος των οργανισμών της.

Από την άλλη, υποκριτική είναι και η στάση της κυβέρνησης αλλά και της ηγεσίας του ΑΚΕΛ.

Ενώ σε κυβερνητικό αλλά και κομματικό επίπεδο, τα τελευταία χρόνια δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προσπαθούν να επιβάλουν την ιδεολογικοπολιτική αλλά και εθνική απονεύρωση και την άνευ ουσιαστικών όρων δεκτικότητα στις επιβουλές του δυτικού παράγοντα στο Κυπριακό, αίφνης, στην περίπτωση με το Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, θυμήθηκαν ότι υπάρχουν κακοί και ιμπεριαλιστές και ότι δεν είναι σωστό να εντάσσεσαι στις συμμαχίες και να διευκολύνεις τους σχεδιασμούς τους.

Πόσο πιο ηθικό όμως είναι να προστατεύεις τον κ. Αλεξάντερ Ντάουνερ αποτρέποντας την έκθεση των ενεργειών του στο φακό της δημοσιότητας και της Βουλής από το να ζητάς ένταξη στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη; Πόσο πιο ηθικό είναι να επιλέγεις πολιτικές εξευμενισμού-μέχρι παρεξηγήσεως- των Βρετανών ή να αποδέχεσαι για τη χώρα σου προδιαγραφές λύσης τύπου Βοσνίας, στη νατοϊκή λογική για σύσταση κρατών-εκτρωμάτων, κατ’ επέκταση, δορυφόρων, από το να καθίστασαι στρατηγικός εταίρος με χώρες που αποτελούν τον πυρήνα εκπόρευσης αυτών των πολιτικών; Αλλά και πόσο πιο ηθικό από το θέμα του Συνεταιρισμού είναι να παραπέμπεις το ζήτημα της αμφισβήτησης των βρετανικών βάσεων στην Κύπρο-του κατ’ εξοχήν συμβόλου της αποικιοκρατικής, νατοϊκής δυτικής πολιτικής - στο απώτερο μέλλον;

Εκτός κι αν συμφωνήσουμε όλοι ότι δεν υπάρχει τίποτα ηθικό στην πολιτική, διεθνή και εγχώρια, οπότε ας σπεύσουμε ως πολίτες και ψηφοφόροι, να ταχθούμε είτε με τους μεν είτε με τους δε. Ολο και κάποια εύνοια μπορεί να κερδίσουμε, αν μπούμε εγκαίρως στη σειρά.