Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Σταλινικού τύπου προπαγάνδα από Χριστόφια

Δεν πρόκειται για άτυχη στιγμή. Ο Δημήτρης Χριστόφιας εννοούσε αυτό που είπε ενώπιον Αμερικανών εμπειρογνωμόνων για διεθνείς σχέσεις. Αντανακλά όχι κάποια τακτική σκοπιμότητα, αλλά τη στρατηγική του για το Κυπριακό. Γι’ αυτό και δεν προέβη σε διορθωτική δήλωση. Καθένας, βεβαίως, δικαιούται να έχει τις απόψεις του. Κανείς, όμως, δεν δικαιούται να κατακρεουργεί την πραγματικότητα για να υπηρετήσει το ιδεολόγημά του.
Από τη δεκαετία 1950, οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν διαπράξει βαρύτατα πολιτικά σφάλματα στο Κυπριακό. Δυστυχώς, για την ΑΚΕΛική ηγεσία, όμως, η Ελλάδα δεν εισέβαλε ποτέ στην Κύπρο. Ο Γεώργιος Παπανδρέου έστειλε την ελληνική μεραρχία στη Μεγαλόνησο σε συμφωνία με τη νόμιμη κυβέρνηση Μακαρίου και για να αποτρέψει τουρκική εισβολή. Το ενδεχόμενο εισβολής δεν ήταν θεωρητικό. Υπενθυμίζουμε ότι στην κρίση του 1964, η εισβολή ματαιώθηκε όταν ο πρόεδρος Τζόνσον απείλησε ευθέως την Αγκυρα.
Το δικτατορικό καθεστώς διέπραξε εθνικό έγκλημα σε βάρος του κυπριακού Ελληνισμού σε δύο δόσεις: απέσυρε την ελληνική μεραρχία και μερικά χρόνια αργότερα, με το πραξικόπημα, έδωσε την αφορμή στους Τούρκους να εισβάλουν. Το έγκλημα διεπράχθη από μη νομιμοποιημένη δημοκρατικά ελληνική κυβέρνηση και ως εκ τούτου δεν μπορεί να χρεωθεί στην Ελλάδα, νοούμενη ως συντεταγμένη πολιτεία του ελληνικού λαού. Ακόμα όμως κι αν κάποιος ταυτίσει αυθαιρέτως τη δικτατορία με την Ελλάδα και πάλι δεν μπορεί να μιλήσει για εισβολή της Ελλάδας.
Ο Χριστόφιας γνωρίζει την πραγματικότητα. Τη διαστρέφει, όμως, για να καλλιεργήσει το ιδεολόγημα της κυπριακής ταυτότητας. Προϋπόθεση γι’ αυτό, όμως, είναι η «αποελληνοποίηση» των Ελληνοκυπρίων. Γι’ αυτό μίλησε για εισβολή της Ελλάδας, γι’ αυτό εξαφανίζει τις ελληνικές σημαίες, γι’ αυτό προσπαθεί να «αποελληνοποιήσει» τα ελληνοκυπριακά εκπαιδευτικά προγράμματα.
Οι εθνικές ταυτότητες, όμως, είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό από πολιτικές κατασκευές για να ακυρώνονται από έναν πρόεδρο. Γαλουχημένος στα νάματα του σταλινικού βολονταρισμού, ο Χριστόφιας νομίζει ότι η εθνική συνείδηση είναι μολυβιά για να τη σβήσει με τη γόμα της εξουσίας. Κι όλα αυτά, όταν έχει απέναντί του τον τουρκικό στρατό κατοχής, το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος του φανατικού εθνικιστή Ντερβίς Ερογλου και το πλήθος των Τούρκων εποίκων. Πώς τα αντιμετωπίζει; Αφήνει να εννοηθεί πως η λύση πρέπει να λαμβάνει υπόψη τα τουρκικά στρατηγικά συμφέροντα!
Αλλοτε, η «αγάπη» του ΑΚΕΛ για τους Τουρκοκύπριους «αδελφούς», υπαγορευόταν από τον κομμουνιστικό διεθνισμό. Σήμερα, υπαγορεύεται σε μεγάλο βαθμό από σκοπιμότητα. Μια λύση τύπου Ανάν, θα μετέτρεπε το ΑΚΕΛ σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη, αφού θα εισέπραττε τη μεγάλη πλειοψηφία των τουρκοκυπριακών ψήφων, που σύμφωνα με το Σύνταγμα πρέπει να δίνονται σε ελληνοκυπριακά κόμματα. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Ο άλλοτε φανατικός κομμουνιστής Χριστόφιας έχει συνειδητοποιήσει ότι μόνο εάν συνεχίσει να ευθυγραμμίζεται με τα γεωπολιτικά συμφέροντα των Αγγλοαμερικανών, θα παραμείνει «αγαπημένο παιδί» τους.

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

το καλύτερο ποίημα

Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος

Όταν μεγάλωνω, είμαι μαύρος
Όταν βγαίνω στον Ήλιο, είμαι μαύρος
Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος
Όταν είμαι άρρωστος, είμαι μαύρος
Και όταν θα πεθάνω, θα είμαι μαύρος
Και εσύ, λευκέ φίλε μου
Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ
Όταν μεγαλώνεις, ασπρίζεις
Όταν βγαίνεις στον Ήλιο, κοκκινίζεις
Όταν κρυώνεις, μελανιάζεις (γίνεσαι μπλε)
Όταν φοβάσαι, κιτρινίζεις
Όταν είσαι άρρωστος, πρασινίζεις
Και όταν θα πεθάνεις, θα είσαι γκρίζος
Και αποκαλείς εμένα έχρωμο;;;

Oφειλή

Μέσα από τόσο θάνατο που έπεσε και πέφτει,
πολέμους, εκτελέσεις, δίκες, θάνατο κι άλλο θάνατο
αρρώστια, πείνα, τυχαία δυστυχήματα,
δολοφονίες από πληρωμένους εχθρών και φίλων,
συστηματική υπόσκαψη κι έτοιμες νεκρολογίες
είναι σα να μου χαρίστηκε η ζωή που ζω.
Δώρο της τύχης, αν όχι κλοπή απ' τη ζωή άλλων,
γιατί η σφαίρα που της γλίτωσα δε χάθηκε
μα χτύπησε το άλλο κορμί που βρέθηκε στη θέση μου.
'Ετσι σα δώρο που δεν άξιζα μου δόθηκε η ζωή
κι όσος καιρός μου μένει
σαν οι νεκροί να μου τον χάρισαν
για να τους ιστορήσω.

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

ΕΝΑ ΝΟΜΠΕΛ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΧΜΟΥΤ ΑΜΠΑΣ

Για ένα και μόνο ζήτημα –την επανέναρξη του εποικισμού στη δυτική όχθη-, ο μετριοπαθής Παλαιστίνιος ηγέτης Μαχμούτ Αμπάς- εκπρόσωπος της αδύνατης πλευράς στις συνομιλίες- αποχώρησε από τις συνομιλίες με τους Ισραηλινούς για επίλυση του Παλαιστινιακού.
Δηλώνει δε σε όλους τόνους χωρίς να φοβάται προφανώς «τι θα πουν οι ξένοι» ή ότι δεν θα τον καταλάβουν από τη «διεθνή κοινότητα» πως η συνέχιση του ισραηλινού εποικισμού καθιστά τις συνομιλίες «χάσιμο χρόνου».


Ο δικός μας διαπραγματευτής αποδεικνύεται πολύ πιο επίμονος και υπομονετικός από τον κ. Αμπάς. Διαβεβαιώνει ότι θα παραμείνει εκεί βρέξει-χιονίσει. Ποιος ξέρει γιατί; Ισως η επιθυμία του για επίλυση του προβλήματος να είναι πιο ισχυρή από την αντίστοιχη-για επίλυση του Παλαιστινιακού- του κ. Αμπάς .

Ισως πάλι στον κ. Αμπάς να μην έχει βρεθεί κανείς να υποσχεθεί πως θα τον προτείνει για το Νόμπελ Ειρήνης, παρότι τυχόν επίλυση αυτού του πολύ πιο σύνθετου και σημαντικού διεθνώς από το Κυπριακό, προβλήματος, αυτονόητα πρέπει να συνεπάγεται την απονομή ενός τέτοιου βραβείου, κάτοχος του οποίου είναι και ο Χένρι Κίσινγκερ.

Την ώρα λοιπόν που ο Παλαιστίνιος διαπραγματευτής αποχωρεί από τις συνομιλίες εξαιτίας των τετελεσμένων που δημιουργεί επί του εδάφους της Δυτικής Οχθης, το Ισραήλ, εμείς ως επίσημη ε/κ πλευρά δεν βρίσκουμε ένα λόγο όχι απλώς για να αποχωρήσουμε, αλλά ούτε καν για να διαμαρτυρηθούμε και να υποδείξουμε πως με την παρούσα τουρκική στάση δεν είναι δυνατό να συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις .

Φοβούμαστε μην μας ακούσουν οι ξένοι και μας παρεξηγήσουν, παρόλο που στην εξουσία βρίσκεται όχι κάποια δεξιά κυβέρνηση υποταγμένη στα δυτικά συμφέροντα, αλλά το λαϊκό κίνημα, η αριστερά και ο πρώτος αριστερός Πρόεδρος, όπως ακούμε συχνά. Ολοι αυτοί προτιμούν να αποδοκιμάζουν φραστικά τη νέα τάξη πραγμάτων για το ρόλο της σε όλα τα διεθνή προβλήματα, πλην…του Κυπριακού!

Διότι στο Κυπριακό, ούτε ο εκπρόσωπος της νέας τάξης κ. Ντάουνερ τους ενοχλεί, αντίθετα, παρά τα βάναυσα ανομήματα του τα οποία διέρρευσαν μεγαλοπρεπώς στον Τύπο εν είδη απορρήτων εγγράφων, τον έχουν από κοντά, τον καλοκρατούν και μαζί βαδίζουν προς την εκτρωματική διζωνική, εκπεριτροπική, υπό κηδεμονία, κρυφίως ανανική, ομόσπονδη Κύπρο (στην οποία τα θύματα θα αποζημιώνουν τον εαυτό τους) , ούτε η στάση των Αμερικανοβρετανών τους εξοργίζει οι οποίοι παρά τις γενναίες προσφορές μας, επιμένουν να μας καλούν σε νέα «θαρραλέα βήματα» (βλέπε πρόσφατο μήνυμα Χ.Κλίντον στο συνέδριο των αποδήμων) . Ούτε φυσικά ο συνεχιζόμενος σφετερισμός των ε/κ περιουσιών θεωρείται από την επίσημη ηγεσία μας αιτία διακοπής των διαπραγματεύσεων, μεσούσης μάλιστα της συζήτησης του περιουσιακού, ούτε η πραγματικά πρωτότυπη πρόταση Ερογλου-Τουρκίας, όπως το μεγαλύτερο ποσοστών αποζημιώσεων που θα δοθούν για την απώλεια περιουσίας των Ε/κ να καταβληθεί από την κεντρική κυβέρνηση, δηλαδή τους ίδιους τους Ε/κ, ούτε ακόμα η εκπληκτική δήλωση του κατοχικού ηγέτη ότι δεν υπάρχουν πρόσφυγες!

Εκεί πάνω στο προεδρικό φαίνεται ότι υπάρχει μια μηχανή που λειτουργεί σε ψηλές και κεκτημένες ταχύτητες, μια μηχανή που όλα τα αλέθει και τα χωνεύει, βρισκόμενη υπό την καθοδήγηση μιας τελευταίου τύπου τεχνολογίας.

Επιμένουμε λοιπόν να συζητούμε τη «λύση» με μια Τουρκία που στρατηγικά, τακτικά, έκδηλα και αποκλειστικά αυτό που επιδιώκει είναι την άνευ όρων υποταγή μας στους σχεδιασμούς της και τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής μέσω της δημιουργίας ενός κρατικού υβριδίου, το οποίο θα έχει κάτω από τον πλήρη έλεγχο της.

Ισως όμως να γνωρίζουμε κάτι περισσότερο από τον Μαχμούτ Αμπάς. Ισως να πιστεύουμε πως όσες περισσότερες φορές πάρουμε φόρα και χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο, είναι πιο πιθανόν κάποτε να σπάσει ο τοίχος και όχι το κεφάλι μας.

Ισως πάλι, να είναι αυτό που αναφέραμε στην αρχή, ότι δηλαδή κανείς δεν έχει χαϊδέψει τ’ αφτιά του συμπαθή Αμπάς με το ενδεχόμενο κάποιου διεθνούς βραβείου. Ας σπεύσει λοιπόν να το πράξει, πριν αρχίσει να ανησυχεί «η διεθνής κοινότητα.