Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Μελλοντική φωτογραφία οδυνηρής λύσης

Μας είναι γνωστό τι σημαίνει να φεύγεις από το κομματικό "μαντρί". Μας είναι γνωστή η απομόνωση, το γύρισμα της πλάτης από φίλους και συγγενείς, ο ψυχολογικός πόλεμος και η συκοφαντία που μπορείς να δεχτείς.Όταν μάλιστα το κομματικό "μαντρί" από το οποίο αποχωρείς, είναι ο αδίστακτος μηχανισμός του Οδοστρωτήρα, τότε οι συνέπειες που είπαμε πιο πάνω βιώνονται στο πολλαπλάσιο.Ο δημοσιογράφος Γιώργος Χριστοδουλίδης και ο πατέρας του Δώρος, ανδρωμένοι στο ΑΚΕΛ, από μία από τις παραδοσιακές οικογένειες του Κόμματος, στην οποία μάλιστα ο Δ. Χριστόφιας οφείλει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική του επιβίωση (αυτή η οικογένεια ουσιαστικά του κράτησε το κόμμα στη Λάρνακα όταν τα παραδοσιακά στελέχη του μετέπειτα ΑΔΗΣΟΚ αποσκιρτούσαν), έχοντας ακόμη και στενούς τους συγγενείς να μετέχουν στον ηγετικό μηχανισμό του Οδοστρωτήρα, ξέροντας από πριν τις φρικτές συνέπειες που θα είχε το να μην ακολουθήσουν τις επιλογές του κόμματός τους, πήραν το 2007 τη μεγάλη απόφαση: να στηρίξουν τον Τάσσο Παπαδόπουλο.Και όχι, δεν το έκαναν γιατί περίμεναν κάτι. Ο Τάσσος άλλωστε δεν ήταν ποτέ ο άνθρωπος που "εξαγόραζε" πολιτικά φίλους και συμμάχους. Το έκαναν, γιατί έμειναν πιστοί στις πραγματικές αρχές της Αριστεράς, αυτές της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Γιατί δεν μπορούσαν να δεχτούν τη μεταστροφή του ΑΚΕΛ προς την κατεύθυνση της υποστήριξης του Σχεδίου Ανάν το 2004 και έπειτα. Δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν μια άδικη λύση ("οδυνηρή λύση" ή "βαρύτατο τιμολόγιο" το λένε Φωτεινοί και οι ανεφορίτες ρατσιστοφασίστες) το 2004 και την επαναφορά της αργότερα κατά παράβαση της λαϊκής ετυμηγορίας.Ο έντιμος Γιώργος Χριστοδουλίδης, παρά το βρώμικο πόλεμο που αυτός και ο πατέρας του δέχτηκαν από τον Οδοστρωτήρα, κρατά το μέτωπο ψηλά. Δε σκύβει, δε γονατίζει, δεν προσκυνά τον αδίστακτο σταλινικής νοοτροπίας μηχανισμό που με κανιβαλικό τρόπο "κανονίζει" τους διαφωνούντες.Ο Γιώργος Χριστοδουλίδης δίνει μαθήματα ήθους και ανιδιοτέλειας. Την ίδια ώρα που οι διάφοροι μαρκοκαρογιάνοι και κάποια χριστοφάκια του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ, δίνουν μαθήματα αήθειας και καιροσκοπισμού.Συναγωνιστικά χαιρετίσματα στο Γιώργο. Το όραμά του για μια ελεύθερη πατρίδα και για μια δίκαιη λύση του Κυπριακού είναι και δικό μας όραμα. Η γενναιότητα και οι ψυχικές του αντοχές, φωτεινό παράδειγμα για όλους μας. Γιώργο Χριστοδουλίδη, η Επιτροπή για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Κύπρο σε συγχαίρει.

Ακολουθεί το άρθρο του Γ. Χριστοδουλίδη στο Φιλελεύθερο, Δευτέρα 14/9. Ο Γ. Χριστοδουλίδης προειδοποιεί: φεύ! Οι πρώην σύντροφοί του , είναι πια έρμαιο των ΑΔΗΣΟκων, των μετριοτήτων, του ποιητή Χατζηφαμφάρα, των χυδαίων Σκοτεινών και των Μίζερων Νότων.

Μελλοντική φωτογραφία "οδυνηρής λύσης"του Γ. ΧριστοδουλίδηΦιλελεύθερος
14/9/2009


Eνας ασφαλής τρόπος για να επιχειρήσει κανείς να βγάλει μια φωτογραφία του λεγόμενου οδυνηρού συμβιβασμού που συχνά-πυκνά προαναγγέλλει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ως μελλοντική λύση του Κυπριακού, είναι πιστεύω η «ακτινογράφηση» υπαρκτών τέτοιων παραδειγμάτων.Πλησιέστερο προς το δικό μας, μου φαντάζει το παράδειγμα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, μιας(;) χώρας που «αναδύθηκε» μέσα από ένα πόλεμο (και όχι η Ελβετία με τη μακραίωνη μακαριότητά της), με κρατική δομή που σχεδιάστηκε και επιβλήθηκε από το δυτικό παράγοντα και δη τις ΗΠΑ (Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ) ως αποτέλεσμα της Συμφωνίας του Ντέιτον, όπου την ΕΕ είχε εκπροσωπήσει (κοιτάτε σύμπτωση) ο… προσφιλέστατος Καρλ Μπιλντ!Σύμφωνα λοιπόν με τον Γκόραν Μάρκοβιτς, πρόεδρο του Εργατικού Κομμουνιστικού Κόμματος Βοσνίας Ερζεγοβίνης -κάτι δηλαδή σαν τον δικό μας Αντρο Κυπριανού, και όχι κάποιο «εθνικιστή-σοβινιστή»-, «ο λαός δεν απολαμβάνει ούτε ειρήνη, ούτε ευημερία. Η κρίση βαθαίνει».Ο λαός -προσθέτει ο Μάρκοβιτς σε συνέντευξη του σε γαλλική εφημερίδα- υποφέρει από την ψηλή ανεργία (30% μέχρι και 40%), τα τεράστια κοινωνικοοικονομικά προβλήματα, την ακυβερνησία, τους εθνοτικούς ανταγωνισμούς καιτις ξένες παρεμβάσεις, και όπως σαφώς συνάγεται από τα λεγόμενα του, η φιλοσοφία της… οδυνηρής λύσης, δεν πρέπει να ενθουσιάζει κανένα εκεί πέρα.Το γιατί δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό.Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη -επισήμως ομοσπονδία, στην ουσία συνομοσπονδία- επινοήθηκε από τους δυτικούς φωστήρες -τους ίδιους που φιλοδοξούν να λύσουν και το δικό μας εθνικό πρόβλημα- για να στεγάζει τρεις διαφορετικές εθνικές ομάδες: Τη σερβική, την κροατική και τη μουσουλμανική. Διαθέτει 14 πολιτείες, ένα ομοσπονδιακό κράτος (της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης), δύο οντότητες (τη Σερβοβοσνιακή Δημοκρατία και τη Δημοκρατία Βοσνίας-Ερζεγοβίνης) και δέκα καντόνια, που, στην πραγματικότητα αποτελούν «τμήματα» της ομοσπονδίας, έκαστο εκ των οποίων έχει δική του κυβέρνηση, υπουργεία, βουλή κλπ.Διαθέτει δε 140 υπουργούς!Το όποιο κράτος υπάρχει, βρίσκεται συνήθως σε παραλυσία, αφού οι μηχανισμοί των βέτο (κάτι δεν μας θυμίζει κι αυτό;) δεν επιτρέπουν τη λήψη αποφάσεων.Όπως αναφέρει ο σύντροφος Μάρκοβιτς «παραμένουν συχνές και ενίοτε εκρηκτικές οι πολιτικές αναταράξεις εντός της Βαβέλ κρατιδίων και δημοκρατιών μιας δαιδαλώδους ομοσπονδίας, όπου ο ύπατος εκπρόσωπος της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας» (κάτι σαν τους δικούς μας ξένους δικαστές!) κινεί τα νήματα σε κάθε επίπεδο της ζωής, παίζοντας το ρόλο του απόλυτου δικτάτορα».Αν λοιπόν αναλογιστούμε ότι το δικό μας προωθούμενο μοντέλο, σε επίπεδο δομής δεν απέχει πολύ από το βοσνιακό (ομόσπονδο κράτος, ομοσπονδιακή κυβέρνηση, ομοσπονδιακή βουλή άνω και κάτω και… επί τα αυτά, γερουσία, συνιστώντα κράτη, κυβερνήσεις, βουλές, ξεχωριστές αστυνομίες, δημόσιες υπηρεσίες κλπ), δεν απαιτείται υπερβολική ποσότητα φαιάς ουσίας να προβλέψει κανείς που οδηγούμαστε.Με δεδομένο μάλιστα το γεγονός ότι από τουρκικής πλευράς ούτε καλές προθέσεις ανιχνεύονται, ούτε καλοπιστία, στοιχεία απαραίτητα για να λειτουργήσουν έστω μερικώς (αν και τα κράτη δεν είναι δυνατό να λειτουργούν μερικώς) τέτοια πολύπλοκα, αμερικανικής κοπής μοντέλα, η ασφάλεια της πρόβλεψης μοιάζει με τον να ποντάρει κανείς σε νίκη της Μπαρτσελόνα στην έδρα της.Φυσικά το πραγματικό περιεχόμενο της «οδυνηρής λύσης» δεν θα ακούσετε κανένα από τους θιασώτες της να το ομολογεί. Ούτεο κ. Ντάουνερ θα το αναλύσει ποτέ, ούτε οι Ε/κ αρθρογράφοι-υπέρμαχοι της θα το αποκαλύψουν, ούτε βεβαίως οι ιδεολογικοί και εκτελεστικοί αποδέκτες-εφαρμοστές της θα περιγράψουν την απεχθή του όψη. Το ζουν όμως καθημερινώς και το καταριούνται οι κάτοικοι του μορφώματος που λέγεται Βοσνία-Ερζεγοβίνη, προφανώς επειδή κι αυτοί είχαν «στρώσει το χαλί», κατά μια προσφιλή έκφραση, για να τους επιβληθεί μια τέτοια «λύση».«Μα θα υπάρχει εξελικτική βελτίωση, τα πρώτα χρόνια θα είναι τα δύσκολα, η ΕΕ δεν θα μας αφήσει έτσι», θα μπορούσε νααντιτάξει- και αντιτάσσει!- κάποιος «ρεαλιστικά» σκεπτόμενος.Μα φυσικά! Σε αυτό πρέπει να επένδυαν και οι Βοσνιοερζεγοβονίτες. Αλλά τους προσγείωσε ανώμαλα ο… κ. Καρλ Μπιλντ, αυτό το παιδί-θαύμα της διεθνούς διπλωματίας, ο οποίος κληθείς μερικά χρόνια μετά το Ντέιτον να τοποθετηθεί επί του χάους που είχε δημιουργηθεί στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, δήλωσε για τη συμφωνία που και ο ίδιος ως εκπρόσωπος και μεσολαβητής της ΕΕ είχε υπογράψει ότι επρόκειτο για ένα μάτσο χαρτιά καλώντας τις πλευρές, που εν τω μεταξύ είχαν αρχίσει να γεύονται τους πικρούς καρπούς του βοσνιακού μοντέλου, να συνετιστούν (προφανώς στο ίδιο ύφος που καλεί σήμερα και τους Ελληνοκύπριους).