Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

ΣΥΝΔΕΙΤΟΠΟΙΗΣΗ

Τελικά σε όλη μας τη ζωή, 
μερικούς στίχους προσπαθούμε να γράψουμε…
να τους συνδέσουμε με το μεγάλο ποίημα 
που αναδύεται 
από τα βάθη των αιώνων..

πρ.απ.

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ, ΠΩΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

ς 

(Τσαρλς Μπουκόβσκι, μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
----------------------------------

Δεν έχεις παρά να γαμήσεις ένα σεβαστό αριθμό γυναικών,
ωραίων γυναικών
και να γράψεις κάμποσα, υποφερτά ερωτικά ποιήματα.
Μη σε νοιάζει για την ηλικία σου
και για τα νιόβγαλτα ταλέντα.
Πίνε, απλώς περισσότερη μπίρα,
μπίρα, πολύ μπίρα
και πήγαινε στον ιππόδρομο τουλάχιστον
μια φορά την εβδομάδα
και παίρνε τα αν μπορείς.
Είναι δύσκολο να μάθεις να τα παίρνεις:
όλοι οι άσχετοι είναι υποψήφιες χασούρες.
Και μην ξεχνάς τον Μπραμς σου
και τον Μπαχ σου
και την μπίρα σου.
Μην πολυκουράζεσαι.
Να κοιμάσαι μέχρι αργά το απόγευμα.
Απόφευγε τις πιστωτικές κάρτες.
Τέλος πάντων, πλήρωνε τοις μετρητοίς.
Να θυμάσαι πως δεν υπάρχει μαλακία
σ’ αυτόν τον κόσμο που να κάνει πάνω από 50 δολλάρια
(το 1977).
Αν έχεις τη δυνατότητα ν’ αγαπήσεις,
αγάπησε πρώτα τον εαυτό σου,
μα έχε πάντα υπ’ όψη σου την πιθανότητα
μιας ολοκληρωτικής αποτυχίας
-είτε δίκαιη είναι, είτε άδικη
η αιτία της-
μια πρόωρη εμπειρία θανάτου δεν είναι
απαραίτητα κακή,
Μείνε μακριά από εκκλησίες και μπαρ και μουσεία
και να καιροφυλαχτείς
σαν αράχνη -
ο χρόνος είναι ο σταυρός του καθενός,
συμπεριλαμβανομένων:
της αποπομπής,
της αποτυχίας,
της προδοσίας,
όλης της σχετικής σαβούρας.
Κρατήσου με μπίρα.
Η μπίρα τρέφει με αδιάκοπα το αίμα,
η μπίρα είναι σύντροφος πιστός.
Πάρε μια μεγάλη γραφομηχανή
και καθώς τα βήματα έρχονται και φεύγουν
κάτω απ’ το παράθυρό σου,
πάλεψε την άγρια, δωσ’ της να καταλάβει.
Βάρα στο ψαχνό.
Και να θυμάσαι τις παλιοκαραβάνες
που το πάλεψαν γερά:
τον Χέμινγουεϊ, τον Σελίν, τον Ντοστογιέφσκυ, τον Χάμσουν.
Αν νομίζεις πως αυτοί
δεν τρελάθηκαν
σε μικρά δωματιάκια,
όπως τώρα εσύ,
δίχως γυναίκα.
δίχως φαΐ,
δίχως ελπίδα,
δεν είσαι ώριμος ακόμη.

Πιες περισσότερη μπίρα,
υπάρχει καιρός.
Κι αν δεν υπάρχει,
καλά είναι
κι έτσι.

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΩΝ ΚΛΑΔΙΩΝ


Εκλάμψεις νομισμάτων φίλησαν τις ανεμώνες.
Φίλησαν τον κύκλο των κυπαρισσιών.

Ένα σκυλί συνόδεψε τη σκόνη του φορτηγού.

Ανοίγει το νερό της διάτρησης
ο κλειδούχος των χωμάτων
κάνει τα χέρια του χωνί, φωνάζει τα παιδιά.

Στις φούχτες τους εναποθέτει τις ύστατες φωλιές.

Καλπάζει με τ’ άλογό του προς τους γκρεμούς.

Στα μαλλιά μου στάζει μελαγχολία κλαδιών
η προ τελευταία ανάσα των φύλλων.

Ρωξάνη από ΗΛΙΟΔΕΤΡΟΝ

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Ο ΤΑΦΟΣ

-----------

Αυτός που σκότωσες
πέρασε μέσα σου
φώλιασε τρομαγμένος σαν αηδόνι
στο ταβάνι του πίσω μπαλκονιού σου
περιφραγμένη θέα επιλέγει
και δεν μιλάει.
Φοβάσαι την μετέωρή του σιωπή

το βουβό του κατηγορώ
που ως ουρλιαχτό διασκορπίστηκε στα κύτταρά σου.
Μέσα σου ζεί ο σκοτωμένος
ασάλευτος σαν νεκρός
δεν σου ζητά τον λόγο
μόνο χορτάρια και βρύα σε γεμίζει
με μύρα μυρωδικά σε ραίνει
ηχούν τρισάγια στ’ αφτιά σου
γίνεσαι ο τάφος του.

(Εγχειρίδιο Καλλιεργητή, Αθήνα 2005)

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

"Η ΠΟΙΗΣΗ ΘΕΣΜΟΘΕΤΕΙ ΤΙΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ"

Ερ. Η ποίηση αρχίζει....

Απ. Η ποίηση είναι μια εξευγενισμένη ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία. Ένα καταφύγιο όπου ο ποιητής και ο αναγνώστης, αλληλεπιδρούν χωρίς να γνωρίζει ο ένας τον άλλον. Είναι όμως και μια διαφυγή την οποία αναζητούμε όταν η καθημερινή ροή της ζωής μας παραλύει από τα ασφυκτικά αδιέξοδα. Η ποίηση λοιπόν, αρχίζει, εκεί που απομυθοποιείται ο υλικός κόσμος και έρχεται για να αναγγείλει την ολική φθορά του. Στις καλύτερες στιγμές της, η ποίηση θεσμοθετεί τις νομοθετικές διατάξεις των ονείρων.

Ερ. Και τελειώνει...

Απ. Η ποίηση τελειώνει όταν αποστρέφει το πρόσωπο της από τον ανθρώπινο πόνο και αναλίσκεται σε προσωπικές ομφαλοσκοπήσεις. Όταν αποξενώνεται από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Όταν υποτάσσεται στην κάθε λογής εξουσία, διότι η ποίηση είναι μια πράξη αντίστασης. Όταν υποκύπτει στις κολακείες. Όταν ξαστοχεί στον εντοπισμό της ομορφιάς του κόσμου, του θαύματος της δημιουργίας και της συνέχειας του.

Ερ. Η ιστορία της ζωής σου σε 85 λέξεις.

Απ. Υπάρχει ένα αθέατο βάθος μέσα μας και μέσα στην πραγματικότητα. Πολλοί θα το αντιληφθούν αν τους βοηθήσουν οι περιστάσεις. Ο ποιητής ζει μέσα του. Από παιδί συνδιαλέγομαι μαζί του. Βίωσα ευτυχίες και δυστυχίες, χαμούς και αναπάντεχες αποκτήσεις. Υπάρχουν στιγμές που θα μου μείνουν αξέχαστες και χρόνια ολόκληρα που θα ήθελα να έχουν ξεχαστεί. Διεκδικώ το δικαίωμα της αμφισβήτησης, αμφισβητώντας πρώτα το εγώ μου. Ο άνθρωπος είναι πολλοί άνθρωποι μαζί. Μια πολυδιάστατη συγκρότηση εκφάνσεων ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο δρα. Ευλογημένοι όσοι διατηρούν την αυθεντικότητα τους. Ευλογημένοι όσοι διασώζουν τα καλύτερα εδάφη της ψυχής τους.

Ερ. Για ποιο λόγο γράφεις;

Απ. Μπορώ μόνο να υποθέσω. Γράφω για να ικανοποιήσω την εσωτερική μου ανάγκη να εκφράσω και να ερμηνεύσω τον συμβατικό και υπερβατικό κόσμο. Να διερευνήσω την ανάγκη των ανθρώπων να γίνουν δέκτες αυτής της ματαιοδοξίας μου. Να αναμετρηθώ με τον εαυτό μου και να ανακαλύψω τα όρια του. Ισως γράφω για να συμπληρώσω έστω μια σελίδα από την τεράστια εγκυκλοπαίδεια στη βιβλιοθήκη του σύμπαντος. Να επιμηκύνω ἐτσι την παρουσία μου στο χρόνο, μετά το τέλος της φυσικής μου ζωής, με κάποια υποτυπώδη μνημόνευση του έργου μου.

Ερ. Για τι γράφεις;

Απ.  Βγαίνω στο δρόμο. Βλέπω ξένους εργάτες σε θερμοκρασία μηδέν να τους δρεπανίζει το κρύο. Βλέπω οικοδόμους στο λιοπύρι να κόβουν σίδερα. Επιβεβαιώνω την ανθρώπινη μου υπόσταση αναγνωρίζοντας την υπέρμετρη δυσκολία της ζωής τους. Μιας και δεν μπορώ να τους μαζέψω όλους στο σπίτι μου, προσπαθώ να τους χωρέσω μέσα στην ποίηση μου που είναι πιο φιλόξενη και ευρύχωρη. Αγναντεύω τον Πενταδάκτυλο. Δεν έχω πάει ποτέ. Γράφω για τις Κερύνειες που στέκονται βουβές και οι γνωστικοί μας λένε ότι τις χάσαμε. Υποκλίνομαι σε αυτόν που κάηκε μέσα στη φωτιά αλλά και σε αυτόν που είδε τη ζωή του σκορπισμένη σε ερείπια. Συνομιλώ με την ενόργανη σιωπή των πραγμάτων και των ψυχών. Αφουγκράζομαι τους κραδασμούς της πέμπτης εποχής, της εποχής του έρωτα. Μένω άναυδος με τα κομψοτεχνήματα της φύσης και των ανθρώπων. Γεύομαι τα αποστάγματα της παγκόσμιας σοφίας. Μετά προσπαθώ να συναρμολογήσω τα κομμάτια της δικής μου ταπεινής φωνής, σε στίχους.

Ερ. Ψηφιακά ή έντυπα βιβλία;

Απ.Τα ψηφιακά βιβλία είναι η εξέλιξη των εντύπων και όπως κάθε τι που ανήκει στο μέλλον, χρειάζεται χρόνο να αφομοιώσει εκείνο που ανήκει στο παρελθόν και στο παρόν. Ελπίζω ο χρόνος αυτός να είναι πολύς…

(Συνέντευξη στο Ενθετο "Παράθυρο στον Πολιτισμό", εφ. Πολίτης, 22/01/2012)









Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ, ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Με μαεστρικό τρόπο, οι πολιτικοί εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας στον τόπο, μαζί με τις εργοδοτικές οργανώσεις, επιχειρούν να μετατρέψουν το θέμα της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, σε μια αντιπαράθεση των εργαζομένων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Το βασικό τους μότο: Οι εργαζόμενοι του δημοσίου και ημιδημόσιου τομέα «παίρνουν πολλά», ενώ οι ιδιωτικοί υπάλληλοι υπαμείβονται.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι για ορισμένους υψηλόβαθμους υπαλλήλους του Δημοσίου ισχύουν σκανδαλώδη προνόμια που θα πρέπει να καταργηθούν. Αυτοί όμως είναι μια ελάχιστη μειοψηφία, μπροστά στο σύνολο των εργαζομένων.
Με αυτό λοιπόν το πρόσχημα, καταγράφεται μια ανοίκεια, μετωπική επίθεση εναντίον του βιοτικού επιπέδου δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων, με άδικες μειώσεις μισθών, ολικό πάγωμα αυξήσεων κλπ.
Το τραγελαφικό είναι ότι «θύμα» αυτής της επίθεσης είναι και η ίδια η οικονομία της αγοράς, αφού η εξασθένιση της αγοραστικής δύναμης της μεσαίας τάξης, της ραχοκοκαλιάς της οικονομίας μας, οδηγεί με δραματικό τρόπο τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, σε πτώχευση. Ποιός θα αγοράζει τώρα τα προϊόντα τους; Κατά τ’ άλλα, το πολιτικό-πλουτοκρατικό κατεστημένο του τόπου μας, κόπτεται βαθιά για τους μικρομεσαίους, πλην φυσικά των περιπτώσεων που μεγαλοεπιχειρηματίες «καταβροχθίζουν» τις προσφιλείς τους μικρομεσαίες επιχειρήσεις …
Την ίδια «έγνοια» έχουν και για τους αδικημένους, επί το πλείστων, εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Τους ακούσατε ποτέ να δηλώνουν ότι η εξισορρόπηση της κατά μέσο όρο μισθολογικής ανισότητας με το δημόσιο, θα πρέπει να προέλθει και μέσω αυξήσεων των μισθών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα;
Τους ακούσατε ποτέ να διαμαρτύρονται ή να καταγγέλλουν τις μαζικές απολύσεις τους, τις αδήλωτες κατακρατήσεις μέρους των απολαβών τους ή τις παράνομες αποκοπές των 13ων μισθών τους;
Ναι, το κράτος χρειάζεται εξυγίανση και λεφτά. Πώς όμως απαντούν στο συντριπτικό και στοιχειοθετημένο από εκθέσεις της Ελεγκτικής Υπηρεσίας του κράτους, φαινόμενο της εκτεταμένης φοροδιαφυγής από τους οικονομικούς πάτρωνες τους, που ξεπερνά το 1,5 δις;
Λένε ότι είναι δύσκολο να συλλεχθούν αυτά τα ποσά ή υποβαθμίζουν το θέμα ως δευτερεύον ή ανύπαρκτο. Φυσικά και είναι, όχι δύσκολο, αλλά αδύνατο, όταν ο επιδότης επισκέπτεται μια φορά τον φοροδιαφεύγοντα, δεν τον εντοπίζει, και αμέσως μετά η περίπτωση του διαγράφεται…
Αλήθεια, τί έκαναν οι θορυβώδεις κατά τ’ άλλα εκπρόσωποι της νομοθετικής εξουσίας για να ενισχύσουν τους σχετιζόμενους με την πάταξη της φοροδιαφυγής κρατικούς μηχανισμούς;
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι η απανταχού εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέροντα και ιδίως κοινό ταξικό αντίπαλο: Τους πλουτοκράτες και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους. Η εφαρμογή από τους τελευταίους της τακτικής του διαίρει και βασίλευε, δεν πρέπει να αποπροσανατολίζει, γίνεται με αποκλειστικό σκοπό την εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου και τη προς όφελος του ληστρική αναδιανομή του εθνικού πλούτου.
Γιατί, π.χ. δεν φορολογείται με σοβαρό και αξιόπιστο τρόπο η τεράστια ακίνητη περιουσία των λίγων, παρά μόνο λαμβάνονται διάτρητες αποφάσεις περί δήθεν καταβολής εισφοράς επί του τζίρου ή των κερδών των εταιριών;
Ανεύθυνη δεν είναι και η κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι μια πιο ορατή κοινωνική ευαισθησία, έστω ένεκα του ότι οι περισσότεροι μη έχοντες ανήκουν στην αριστερά (αν και πλέον το κίνημα της φτώχειας είναι υπερκομματικό), από τους επικριτές της, θα πρέπει να της πιστωθεί. Πρόκειται εξάλλου για μια κυβέρνηση που θα μείνει στην ιστορία ως ή πρώτη που άλλαξε τους όρους εργοδότησης των εργαζομένων, χωρίς να προηγηθεί διαβούλευση μαζί τους ή με τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις. Η πίεση που της άσκησαν οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου, δεν αποτελεί γι’ αυτήν δικαιολογία, μάλλον αδυναμία δείχνει.
Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει στην Κύπρο αλλά και γενικότερα στον κόσμο, δεν μπορεί να ονομάζεται αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, αλλά προσπάθεια επιβολής του πιο ακραίου φιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου που υπήρξε στη σύγχρονη ιστορία του καπιταλισμού.
Εδώ οι εκπρόσωποι του Συμβουλίου της ΕΕ και της Κομισιόν δεν έπεισαν την πλειοψηφία των ευρωβουλευτών για τις αποφάσεις τους. Μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει τους ευρωβουλευτές δογματικούς ή πολύ περισσότερο μαρξιστές ή αριστερούς;
Ο επικεφαλής της Ομάδας των Σοσιαλιστών-Δημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο Μάρτιν Σούλτς, επέκρινε ένα προς ένα, τα όσα προβλήθηκαν ως επιτεύγματα της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ. Η συμπρόεδρος των Πρασίνων Ρεμπέκα Χάρμς, χαρακτήρισε τη σύνοδο κορυφής, ως μία σύνοδο ακραίας άρνησης και ως μία συμφωνία-κουρελού για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ευρώπη. «Δεν αρκεί μόνο η εφαρμογή των πολιτικών λιτότητας και περικοπών, για να βγει η Ευρώπη από την κρίση, ότι δεν είναι δυνατόν να μην επωμισθούν το μερίδιο τους στη κρίση, αυτοί που κερδοσκόπησαν απ' αυτήν» , είπε.
Ο επικεφαλής της Ομάδας της Ενωτικής Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο Λόθαρ Μπίνσκυ, επεσήμανε ότι η πολιτική λιτότητας που επιβάλλουν οι Γερμανοί δεν πρόκειται να δώσει λύση στο πρόβλημα, υπογραμμίζοντας ιδιαίτερα τις αφόρητες πιέσεις στους νέους , τους ηλικιωμένους στις χώρες του Νότου, που πλήττονται κι' από την νεοφιλελεύθερη πολιτική των τελευταίων 15 χρόνων.
Υπάρχει δηλαδή μια άλλη, πολιτική, αποσιωπημένη, ανεφάρμοστη, διότι δεν εξυπηρετεί εκείνους που βύθισαν τον κόσμο στον κυκλώνα της ανέχειας και της καταστροφής.


Του Γιώργου Χριστοδουλίδη





Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Παρακαλώ

μες στη νύχτα τώρα να σκεφτόμαστε τα χρόνια και τις
γυναίκες που έφυγαν και χάθηκαν για πάντα
και να μη μας νοιάζει για τις γυναίκες που έφυγαν, και να μη μας νοιάζει καν για τα χρόνια
που χάθηκαν για πάντα
να μπορούσαμε
μόνο να βρούμε λίγη γαλήνη τώρα ένα χρόνο γαλήνης, ένα μήνα
γαλήνης, μια βδομάδα γαλήνης
όχι γαλήνη για τον κόσμο μόνο λίγη εγωιστική γαλήνη
για μένα
για να ξαπλώσω μέσα της σαν σε πράσινο ζεστό
νερό, μόνο λίγη, μόνο μια ώρα, λίγη
γαλήνη, ναι, μες στη νύχτα μες στη νύχτα καθώς σκεφτόμαστε
τα χρόνια που χάθηκαν και τις γυναίκες που έφυγαν μέσα σ' αυτή τη νύχτα
μέσα σ' αυτή την πολύ μακριά
σκοτεινή και μοναχική
νύχτα.


Η Αυτοψία

Λοιπόν, εβρέθηκε ο χρυσός της λιόριζας να 'χει σταλάξει στα φύλλα
της καρδίας του.
Κι από τις τόσες φορές οπού ξαγρύπνησε, σιμά στο κηροπήγιο, καρ-
τερώντας τα χαράματα, μια πυράδα παράξενη του 'χε αρπάξει τα
σωθικά.
Λίγο πιο κάτω από το δέρμα, η κυανωπή γραμμή του ορίζοντα έντονα χρωματισμένη. Και άφθονα ίχνη γλαυκού μέσα στο αίμα.
Οι φωνές των πουλιών, που 'χε σ' ώρες μεγάλης μοναξιάς αποστηθί-
σει, φαίνεται να ξεχύθηκαν όλες μαζί, τόσο που δεν εστάθη βο-
λετό να προχωρήσει σε μεγάλο βάθος το μαχαίρι.
Μάλλον η πρόθεση άρκεσε για το Κακό
Που τ' αντίκρισε -είναι φανερό- στη στάση την τρομαχτική του
αθώου. Ανοιχτά, περήφανα τα μάτια του, κι όλο το δάσος να σα-
λεύει ακόμη πάνω στον ακηλίδωτον αμφιβληστροειδή.
Στον εγκέφαλο τίποτε, πάρεξ μια ηχώ ουρανού καταστραμμένη.
Και μονάχα στην κόγχη από τ' αριστερό του αυτί, λίγη, λεπτή, ψι-
λούτσικη άμμο, καθώς μέσα στα όστρακα. Οπού σημαίνει ότι
πολλές φορές είχε βαδίσει πλάι στη θάλασσα, κατάμονος, με το
μαράζι του έρωτα και τη βοή του άνεμου.
Όσο γι' αυτά τα ψήγματα φωτιάς πάνω στην ήβη, δείχνουν ότι στ' α-
λήθεια πήγαινε ώρες πολλές μπροστά, κάθε φορά οπού έσμιγε
γυναίκα.
Θα 'χουμε πρώιμους καρπούς εφέτος.

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Πεινάνε παιδιά στα σχολεία της Αθήνας...(Πηγή: newsit.gr)


Μπορεί το γεγονός ότι καθημερινά 20.000 άνθρωποι μπαίνουν στην ουρά του συσσιτίου για ένα κομμάτι ψωμί να μην σοκάρει όσο το επόμενο στοιχείο.
Εκείνο που λέει πως από τα σχολεία που βρίσκονται πέριξ του βρεφοκομείου Αθηνών οι δάσκαλοι κάνουν ουρά για να πάρουν ένα πιάτο φαγητό από τα αποθέματα του βρεφοκομείου για να ταΐσουν τους μαθητές τους που λιποθυμούν στην τάξη από την πείνα.
Σύμφωνα με τα όσα αποκαλύπτει στο Νewsit η πρόεδρος του Βρεφοκομείου Αθηνών και υπεύθυνη των Δημοτικών Σταθμών, Μαρία Ηλιοπούλου "έχουμε καταγράψει με μεγάλη διακριτικότητα 200 περιπτώσεις βρεφών στους βρεφονηπιακούς του σταθμούς τα οποία υποσιτίζονται στο σπίτι τους καθως οι γονείς τους δεν έχουν τα απαραίτητα για να τα ζήσουν. Γονείς ζητούν μείωση ακόμη και απαλλαγή από τα τροφεία γιατί είτε έχουν χάσει τη δουλειά τους είτε έχει μειωθεί το εισόδημά τους. Τα παιδιά στους δημοτικούς σταθμούς της Αθήνας τρώνε πρωϊνό και μεσημεριανό και σιτίζονται καλά".
Και οι απίστευτες ιστορίες φτώχειας δε σταματούν εδώ. Οπως μας λέει η κυρία Ηλιοπούλου "δεχτήκαμε αιτήματα από δασκάλους διαφόρων δημοτικών ολοήμερων σχολείων του Δήμου της Αθήνας που ζητούσαν μερίδες φαγητού για τους μαθητές τους. Προφανώς οι δάσκαλοι αυτοί εντόπισαν παιδάκια που δεν είχαν μεσημερινό συστηματικά και εμείς φυσικά ανταποκριθήκαμε στο αίτημά τους καθώς είχαμε τη δυνατότητα να καλύψουμε την ποσότητα που μας ζητήθηκε, γύρω στις 70 μερίδες. Αν όμως η ζήτηση αυτή αυξηθεί δε θα μπορούμε να την καλύψουμε στο Βρεφοκομείο".
Πρέπει να καταγραφεί πως τόσο η πρόεδρος του Βρεφοκομείου όσο και άνθρωποι που εργάζονται στις κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων κάνουν ότι μπορούν για να βοηθήσουν τις οικογένειες που αντιμετωπίζουν προβλήματα με σεβασμό και διακριτικότητα καθώς είναι πολλοί εκείνοι που έχουν πρόβλημα και λόγω αξιοπρέπειας προσπαθούν να το κρύψουν.
Η εξαθλίωση μιας ολόκληρης κοινωνίας φαίνεται και από ένα ακόμη στοιχείο.
20.000 περισσότεροι είναι οι άνθρωποι που αναζητούν ένα πιάτο φαγητό στα συσσίτια της Εκκλησίας. Τα ποσοστά εκτινάχθηκαν.
Ενδεικτικό της άσχημης κατάστασης και το γεγονός ότι ήδη 60.000 νοικοκυριά σε όλη της Ελλάδα έχουν προσφύγει στη Δικαιοσύνη για να ρυθμίσουν τα χρέη τους. Ζητούν μεγάλο “κούρεμα” καθώς αδυνατούν να πληρώσουν έστω και τη μισή μηνιαία δόση.
Υπάρχουν χιλιάδες οικογένειες που πλέον δεν έχουν κανένα εισόδημα καθώς όλα τα μέλη τους έχουν χάσει τη δουλειά τους.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίες υπάρχουν 400.000 τέτοιες οικογένειες στη χώρα.