Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Παρουσιάστηκαν οι ποιητικές συλλογές των Καλοζώη, Παπαδόπουλου, Χριστοδουλίδη

Εν καιρώ παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και κρίσης συναισθημάτων και αξιών η σύγχρονη κυπριακή ποίηση δηλώνει ζωντανή. Και οι ποιητικές συλλογές τριών εκπροσώπων της παρουσιάστηκαν το βράδυ της Δευτέρας στη Λευκωσία σε μια εκδήλωση που διοργανώθηκε από την Ενωση Λογοτεχνών Κύπρου στο Πολιτιστικό Κέντρο της Λαϊκής.

Πρόκειται για τη βραβευμένη με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, συλλογή «Η Κλίση του Ρήματος» του Γιώργου Καλοζώη (Εκδόσεις Φαρφουλάς 2009) , τον «Ελικα Φανταστικού Ελικοπτέρου» του Μιχάλη Παπαδόπουλου (Εκδόσεις Φαρφουλάς 2010) και το «Απραγματοποίητο» του Γιώργου Χριστοδουλίδη (Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2010).

Στην ομιλία της η φιλόλογος-πανεπιστημιακός, Μαίρης Ρούσσου Σινκλαίρ, εξέφρασε την άποψη ότι τα 32 ποιήματα που συναποτελούν τη συλλογή, γραμμένα σ’ ένα κατεξοχήν προσωπικό ποιητικό ιδίωμα, στοιχειοθετούν «μια ποιητική πρόταση, που ενώ εστιάζει στην πατρίδα του (ποιητή), την Κύπρο και τον ελληνισμό γενικότερα, εκφράζει και μια βαθύτατη αγωνία για την κρίση και την παρακμή του δυτικού πολιτισμού».

Σύμφωνα με την κ. Ρούσσου Σινκλαίρ, ο Γιώργος Καλοζώης στη συλλογή του αυτή έχει πια χαράξει τον δικό του δρόμο και συνδιαλέγεται με δυναμικό τρόπο με την ευρωπαϊκή ποιητική παράδοση του υπερρεαλισμού «η οποία δεν λειτουργεί μόνο στο επίπεδο της αυτόματης γραφής, αλλά επεξεργάζεται και τα πορίσματα της ψυχανάλυσης».

Όπως ανέλυσε, διά μέσου των διαδοχικών μεταμορφώσεων του ποιητικού υποκειμένου, τα ποιήματα, γεμάτα σύμβολα και αλληγορίες «είναι τις περισσότερες φορές σαν όνειρα ή εφιάλτες, προϊόντα ενός προσωπικού αλλά και συλλογικού ασυνειδήτου που βγαίνουν στην επιφάνεια αναζητώντας επίμονα την ερμηνεία». Μαζί με τα όνειρα, ο θάνατος, σημαντική παράμετρος στην ποίηση του Γιώργου Καλοζώη, δεσπόζει σαν βαθιά υπαρξιακή αγωνία για τη συνακόλουθη λήθη, ώστε τα ποιήματα, που αποτελούν την «Κλίση του Ρήματος», να διαβάζονται σαν μια γραμματική της απώλειας.

Ο Καλοζώης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1963. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάζεται ως φιλόλογος στη δημόσια εκπαίδευση.

Η συλλογή του ''Ανάποδος κόσμος'' (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2000) τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού. Το Φεβρουάριο του 2011 απονεμήθηκε για δεύτερη φορά στον Καλοζώη από το Υ.Π.Π το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (για εκδόσεις του έτους 2009) για τη συλλογή του «Η κλίση του ρήματος». Η νέα, έκτη κατά σειρά, ποιητική συλλογή του Γιώργου Καλοζώη ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΛΗΨΗΣ μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Φαρφουλάς.

Ελικας Φανταστικού Ελικοπτέρου

-------------------------------------------

Ο φιλόλογος Γιώργος Μύαρης παρουσιάζοντας τον «Ελικα Φανταστικού Ελικοπτέρου» είπε ότι «ο Μιχάλης Παπαδόπουλος συγκαταλέγεται σε μια νεότερη ομάδα ποιητών της Κύπρου, οι οποίοι εκδιπλώνουν με ανανεωτικές απαιτήσεις το ποιητικό τους όραμα και αξιοποιούν τόσο την πλούσια πανελλήνια παράδοση (συνεπώς και κυπριακή), όσο και την παγκόσμια».

Ο κ. Μύαρης είπε ότι «πρόκειται για μια ομάδα που, χωρίς ενιαία εμφάνιση, έδωσε σημαντικά δείγματα ποιητικής γραφής μετά το 1990, με γλωσσικούς και μορφικούς πειραματισμούς».

Για την συλλογή η οποία αποτελείται από με 68 ποιήματα, ο κ. Μύαρης είπε ότι «σε αυτή του τη δουλειά ο ποιητής, αυτάρκης συνομιλητής σημαντικών ομοτέχνων του, προεκτείνει σε νέα όρια τις αισθητικές αναζητήσεις που είχε ήδη αναδείξει με τα ποιήματα της δεύτερης συλλογής του, με λόγο ευθύβολο, πιο ώριμο και συγκροτημένο».

Αναφερόμενος στον τίτλο της ποιητικής συλλογής ο κ. Μύαρης είπε ότι «προέρχεται από στίχο του ποιήματος ‘Κατάθεση στοιχείων’ και είναι σαφές ότι, με την αξιοποίηση της πολυσημίας του, ο ποιητής επιχειρεί να υπομνήσει την άρδευση από του υπερρεαλισμού τα δροσιστικά κοιτάσματα, ίσως κι ως φόρο τιμής προς τους αναχωρήσαντες υπερρεαλιστές δημιουργούς [λογοτέχνες και εικαστικούς]».

Αναφέρθηκε και «στον ιδιότυπο λυρισμό του Μιχάλη Παπαδόπουλου, στο επίπεδο της τεχνικής τον οποίο αναλαμβάνουν να ενισχύσουν η αφαιρετική διάθεση και η απρόσμενη και πυκνή εικονοποιεία».

Πρόσθεσε ότι «αυτές, μέσω και των επαναλήψεων, συμβάλλουν στην ενσωμάτωση ρεαλιστικών, νεοσυμβολικών, εξπρεσιονιστικών και υπερρεαλιστικών στοιχείων, χωρίς να λείπει και η αξιοποίηση μεταμοντέρνων δεδομένων, όπως η αντικειμενοποίηση του ατομικού συναισθήματος».

Ο κ. Μύαρης είπε ότι «η ποίηση είναι για τον Μιχάλη Παπαδόπουλο διαρκής μαθητεία, αναπόφευκτα, αφού ο ίδιος ως διανοούμενος είναι παρών, λαμβάνει θέση, οδοιπορεί ή ‘ανελίσσεται’ στα συναισθήματα και τα γεγονότα».

Ο Μιχάλης Παπαδόπουλος (Λευκωσία 1963), με σπουδές Φιλοσοφίας στο Α.Π.Θ., εργάζεται ως δημοσιογράφος, διατηρώντας εκτός από στήλες ρεπορτάζ και στήλη γνώμης ενώ ποιήματά του δημοσιεύτηκαν σε ελλαδικά και κυπριακά περιοδικά πριν εκδώσει το 1997 την ποιητική συλλογή Αμμόλιθος και το 2000 τη συλλογή Εντός Συνόρων (με αυτήν μοιράστηκε το κυπριακό Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2001 με τον Γιώργο Καλοζώη). Ο Ελικας Φανταστικού Ελικοπτέρου είναι η τρίτη του συλλογή.

Το Απραγματοποίητο

------------------------------
Ο ποιητής Μιχάλης Παπαντωνόπουλος παρουσιάζοντας την ποιητική συλλογή του Γιώργου Χριστοδουλίδη «Το Απραγματοποίητο» είπε ότι τέσσερα χρόνια μετά την ποιητική του συλλογή «Εγχειρίδιο καλλιεργητή» το 2006, «ο Χριστοδουλίδης επιλέγει τη στοιχειακή δύναμη του απραγματοποίητου για να τιτλοφορήσει τη συλλογή του».

Πρόκειται, είπε ο κ. Παπαντωνόπουλος, για «μια δύναμη που έγκειται ακριβώς στην ιδιότητα του απραγματοποίητου να μας αποκαλύπτει μια σειρά από τις πιθανές εκφορές των μικρών θανάτων που δοκιμάζει ο άνθρωπος στη συναλλαγή του με την καθημερινότητα».

Πρόσθεσε ότι «άλλωστε οι τρόποι τους οποίους μπορεί να μετέλθει το κοινωνικό και ιστορικό υποκείμενο προκειμένου να επιμεληθεί το χάσμα της πλήρωσης -ή την ήττα του- είναι ουκ ολίγοι και ακριβώς σε αυτό το χάσμα της πλήρωσης αναγνωρίζεται και η ποιητική οντολογία του Χριστοδουλίδη».

Ο ομιλητής είπε ότι «χαρακτηριστικό είναι πως στα ποιήματά του, το απραγματοποίητο μοιάζει να μην κινείται προς το χάσμα, αλλά εντός αυτού - ως να διερευνά την πληγή που κόβει η συγκεκριμένη στοιχειακή δύναμη τόσο στην ανθρώπινη διάνοια όσο και στο ίδιο το σώμα».

Και μέσα σ' αυτό το χάσμα, συνέχισε, «μεταλλάσσεται διαρκώς: άλλοτε ως αποκομμένος ποταμός από την πηγή του, πότε ως συντριβή στο αδιατάρακτο της πραγματικότητας, αλλού περνώντας τη γραμμή του ανεπίστρεπτου ή φέγγοντας «τον δικό του ήλιο κρυμμένο σε ασημάδευτη θάλασσα», για να σταχυολογήσω ενδεικτικά ορισμένους στίχους από το βιβλίο».

Κι όμως, είπε ο κ. Παπαντωνόπουλος, «παρά τον προφανή λυρισμό της, η ποίηση του Χριστοδουλίδη δεν αναπτύσσεται με όρους ατομικής ψυχολογίας μιας και βαθιά στο ποίημα εργάζεται μια μεταφυσική του αισθητού, η οποία μετουσιώνεται σε εικόνα».

«Θα πρότεινα πως το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην ποιητική φωνή του Χριστοδουλίδη έγκειται ακριβώς σε αυτήν τη συνθήκη: στη διαδικασία που παράγει την εικόνα και όχι στην εικόνα αυτή καθαυτή παρά τη χρήση υπερρεαλιστικών και εξπρεσιονιστικώνρητορικών ελιγμών, στους οποίους οφείλεται εν πολλοίς και η έντονη εικονοποιίατου βιβλίου».

Ο Γιώργος Χριστοδουλίδης, είπε ο κ. Παπαντωνόπουλος, «καταφέρνει αυτή την ένταση κινούμενος σε αντίθετη ροπή από τη συνήθη προσωποποίηση των αφηρημένων εννοιών - τακτική που υιοθετήθηκε στους νεότερους ποιητές της ευρύτερης νεοελληνικής γραμματείας ως επί το πλείστον από την αγγλο-σαξωνική λογοτεχνία, ενώ οι παλαιότεροι έκαναν το ίδιο ορμώμενοι κυρίως από τη γερμανόφωνη».

«Ετσι, ο Χριστοδουλίδης επικαλείται την ποιητική του δύναμη όχι στην προσωποποίηση, μα στην αντικειμενοποίηση των αφηρημένων εννοιών και με αυτό τον τρόπο πετυχαίνει να προσδώσει και πολιτική διάσταση σε μια σειρά ποιημάτων του».

Διευκρίνισε ότι «εννοώντας πολιτική, δεν εννοώ σε καμία περίπτωση στράτευση, μεγαλόπνοα ρητορικά σχήματα ή συνθηματολογία διότι άλλωστε δεν είμαι καθόλου βέβαιος αν οι παραπάνω τρόποι πλησίασαν ποτέ την πολιτική ιστορία της ανθρωπότητας στο αληθινό της σφαγείο: στους δεσμούς της, δηλαδή με την καθημερινότητα στην απεικόνιση της σχέσης που αναπτύσσει το ιστορικό υποκείμενο –ή τελικά αντικείμενο;- με την πολιτική διάσταση μες στην οποία αυτοπροσδιορίζεται και εν τέλει δρα».

Στο «Απραγματοποίητο» είπε ο κ. Παπαντωνόπουλος, «η πολιτική υπόσταση των ποιημάτων είναι κυρίως ζήτημα αντικειμένων, όπως αυτά εκφέρονται με μόνη διαμεσολάβηση τη λέξη και κατ' επέκταση όπως περιγράφουν το κοινωνικό και ιστορικό περιβάλλον από το οποίο προέρχονται και στο οποίο ανήκουν αμετάκλητα».

Ο Μ. Παπαντωνόπουλος είπε ότι «σε αυτή την κρίση μου ίσως να ελλοχεύει και η μόνη αίσθηση απραγματοποίητου που μου άφησε η τέταρτη ποιητική συλλογή του Χριστοδουλίδη, να εστιάζει στην εξωτερική ομοιογένεια των ποιημάτων που δεν επιτρέπει να δούμε και μορφικά -με κάποιες πιο τολμηρές επιλογές- το ποίημα-αντικείμενο, με τις εκάστοτε παραλλαγές του».

Βέβαια, πρόσθεσε, «ο αντίλογος θα επέβαλλε την εισήγηση πως ο Χριστοδουλίδης ως δεινός τεχνίτης μπορεί να κατασκευάσει παρόμοια -οπτικά- αντικείμενα που διαφοροποιούνται ως προς τη διάθεσή τους αλλά και την επιδραστική λειτουργία τους στον αναγνώστη».

«Και σε μια συλλογή που, θεωρώ, ότι συνιστά την επιτομή του ποιητικού σχεδίου του Χριστοδουλίδη σε ό,τι αφορά το μέχρι στιγμής δοσμένο έργο του, πιθανώς ο αντίλογος όχι μόνο να είναι δικαιότερος, αλλά να έχει και δίκιο», είπε καταλήγοντας ο κ. Παπαντωνόπουλος.

Το «Απραγματοποίητο» είναι η τέταρτη ποιητική συλλογή του Γιώργου Χριστοδουλίδη, ο οποίος σπούδασε δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας (Μaster of Arts in Journalism) και εργάζεται ως δημοσιογράφος.

Προηγήθηκαν η «Ένια» το 1996, από τις Εκδόσεις Ατέλεια (Κρατικό Βραβείο Ποίησης για Νέο Λογοτέχνη), το «Ονειροτριβείο», το 2001 (Κρατικό Βραβείο Ποίησης), από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης, και το «Εγχειρίδιο καλλιεργητή», το 2006, από τις Εκδόσεις Γκοβόστη.

Ποιήματα του μεταφράστηκαν στις πλείστες ευρωπαϊκές γλώσσες.





Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Παρουσίαση Τριών Ποιητικών Συλλογών

Η Ενωση Λογοτεχνών Κύπρου διοργανώνει την παρουσίαση τριών ποιητικών συλλογών των ποιητών της λεγόμενης γενιάς του 90, και συγκεκριμένα του Γιώργου Καλοζώη Η Κλίση του Ρήματος, του Μιχάλη Παπαδόπουλου, Ελικας Φανταστικού Ελικοπτέρου και του Γιώργου Χριστοδουλίδη, Το Απραγματοποίητο. Η παρουσίαση των ποιητικών συλλογών θα γίνει την ερχόμενη Δευτέρα, στο Πολιτιστικό Κέντρο της Λαϊκής Τράπεζας, στη Λευκωσία στις 19:30. Η Μαίρη Ρούσσου Σινκλαίρ, Πανεπιστημιακός, θα παρουσίασει τη συλλογή Η Κλίση του Ρήματος του Γιώργου Καλοζώη, ο Γιώργος Μύαρης, φιλόλογος, τη συλλογή Έλικας Φανταστικού Ελικοπτέρου του Μιχάλη Παπαδόπουλου και ο Μιχάλης Παπαντωνόπουλος, ποιητής, Το Απραγματοποίητο του Γιώργου Χριστοδουλίδη. Θα ακολουθήσει ανάγνωση ποιημάτων από τους ποιητές.

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

ΠΕΡΙ ΛΑΘΩΝ

 Επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη
στον τρόπο που ταξινομώ τα πράγματα
στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους
στο πώς δεν κοιτάζω τις γυναίκες
στην αντίληψη του τι είναι καλύτερο να γίνει
και τι να αφεθεί από μόνο του να σβήσει
στην αποτροπή δυσάρεστων γεγονότων
πριν μπεις στη δίνη τους και στροβιλιστείς,
με τα παιδιά μου,
εισβάλλοντας κάποτε στον κόσμο τους
σαν αποτελεσματικός διαλύτης ονείρων,
λάθη που πάντοτε πολύ αργότερα διαπίστωνα
και κάποτε πολύ αργά συνήθως δίχως όφελος
αφού στο μόνο που βοηθά αυτή η γνώση
είναι πως εγκαίρως πια υποψιάζομαι τα τωρινά μου λάθη
και μελλοντικώς προβλέπω
πως και πάλι αργά θα τ’ ανακαλύψω.

Δρόμος Μεταξύ Ουρανού και Γης, Εκδόσεις Φαρφουλάς, 2013 Αθήνα

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

ΈΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΥΜΑ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ

Στις 11 Ιουλίου 2011, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τιμωρήθηκε με την πιο σκληρή τιμωρία που μπορεί να τύχει σε πολιτικό. Κηρύχτηκε επί της ουσίας ανεπιθύμητος στη συνείδηση του λαού. Στις 3 Οκτωβρίου, το περί δικαίου λαϊκό αίσθημα επικυρώθηκε και νομικοπολιτικά με τη δημοσιοποίηση του πορίσματος του κ. Πόλυ Πολυβίου, το οποίο του καταλόγισε βαρύτατες πολιτικές ευθύνες για το θάνατο 13 συμπατριωτών μας από τη φονική έκρηξη στη Ναυτική Βάση Ευάγγελος Φλωράκης και την καταστροφή μεγάλου μέρους της ενεργειακής υποδομής του τόπου.
To πόρισμα Πολυβίου δεν είναι απλώς ένα σύγγραμμα επίρριψης ευθυνών σε ανώτατους πολιτειακούς αξιωματούχους, για ένα τραγικό γεγονός, πράγμα από μόνο του καινοτομικό. Είναι ένα σύγγραμμα-πυξίδα προς τη νέα εποχή που πρέπει να ανατείλει για τον τόπο μας. Φέρει τα σημάδια και τα ψήγματα αυτής της εποχής, που πρέπει να αξιοποιηθούν από νέου, ανοικτού τύπου πολιτικές οργανώσεις, με ευρεία λαϊκή συμμετοχή, διαλύοντας το παλαιοκομματικό κατεστημένο στα εξ ων συνετέθην.
Είναι ένα πόρισμα «ανυπότακτο» και μη νομιμόφρον προς την εξουσία που διόρισε το συγγραφέα του και ως τέτοιο ανοίγει το δρόμο προς ένα νέο κοινωνικό ριζοσπαστισμό που ελπίζω να διαποτίσει την κοινωνική μας πραγματικότητα.
Ο Πρόεδρος, ο οποίος εδώ και καιρό αδυνατεί να αφουγκραστεί τη λαϊκή αποδοκιμασία προς πρόσωπο του, την οποία ο ίδιος προκάλεσε, αποδίδοντας την… σε ακραία στοιχεία, αρνείται να παραιτηθεί.
Ισως και να θεωρεί ότι κάπου καλά κρυμμένη σε κοινωνικά άδυτα, υπάρχει μια μεγάλη σιωπηρή πλειοψηφία που ακόμα τον στηρίζει. Η αμετροεπής στάση του, σκοτώνει την ελπίδα αλλά δημιουργεί ταυτόχρονα ένα δεύτερο κύμα αγανακτισμένων, αποτελούμενο από τους μετριοπαθείς που ατυχώς τον πίστεψαν όταν καλούσε όλους να περιμένουν το πόρισμα που ο ίδιος τώρα αναθεματίζει. Αλήθεια, τι τραγική ειρωνεία: Αυτοί που «για 85 χρόνια υπηρετούν το λαό», να μην μπορούν καν να ακούσουν τις οιμωγές του.
Στην πραγματικότητα, εκείνο που αρνείται ο Πρόεδρος να κάνει, είναι να εγκαταλείψει την εξουσία, να ακυρώσει την υπερμεγέθη φιλοδοξία του να καταγραφεί στην ιστορία ως ένας λαοπρόβλητος ηγέτης που όλοι –όχι μόνο ο περίγυρος- θα υμνούν και στην αυθεντία του οποίου θα υποκλίνονται. Αυτή ακριβώς η απίστευτα εξωραϊσμένη προσωπική εικόνα περί αυθεντίας, αποτελεί και την κινητήριο δύναμη της ύστατης απόπειρας για πολιτική επιβίωση-(λαθροβρίωση πια) του, και η οποία τον οδηγεί σ’ ένα ακόμη θεσμικό ατόπημα: Να περιφρονεί πρώτος τα ευρήματα της διερευνητικής επιτροπής που ο ίδιος συνέστησε! Τα ευρήματα, τα οποία τόσο αυτός όσο και το κυβερνητικό στρατόπεδο καλούσαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους να σεβαστούν! Τώρα, επειδή τα ευρήματα δεν είναι αρεστά, αίφνης ο Πολυβίου μετετράπη από έγκριτο και αντικειμενικό νομικό υψηλού κύρους, σε «πολιτικολόγο» που υπερέβη τους όρους εντολής του!
Πρόκειται για ένα πρωτοφανές θεσμικό ατόπημα που εμβαθύνει την προϋπάρχουσα απαξίωση της πολιτικής, στέλλοντας το μήνυμα πως όποιο πόρισμα δεν βολεύει τους κυβερνώντες, πρέπει ρίχνεται αυτομάτως στον κάλαθο των αχρήστων. Ποιος αύριο θα σέβεται οποιαδήποτε ετυμηγορία ανεξάρτητης αρχής, όταν ο ανώτατος άρχων του τόπου, πρώτος κηρύττει ότι η μόνη αρχή που μπορεί να γίνει σεβαστή είναι αυτή που εξυπηρετεί την πολιτική επιβίωση του ιδίου και του κόμματος του;
Διότι εκείνο που αρνείται ο Πρόεδρος Χριστόφιας είναι, εν τέλει, να στερήσει στην παράταξη του τα πολλαπλά οφέλη που καρπούται από την εξουσία. Αδιαφορώντας- επικαλούμενος τα!- για τα πραγματικά εθνικά συμφέροντα- που επιτάσσουν ένα λαϊκά νομιμοποιημένο Πρόεδρο ενόψει των κρίσιμων στιγμών που αναμένουν των τόπο.
Φτάνοντας στο θλιβερό σημείο να συγκαλεί το Υπουργικό Συμβούλιο στην οικία του, υπό ασφυκτικό αστυνομικό κλοιό, επειδή ο περιβάλλοντας χώρος του Προεδρικού είναι εδώ και καιρό κατειλημμένος από μανάδες που έχασαν τα παιδιά τους, από χήρες και ορφανά, από πλήθη λαού, που όλοι μαζί ζητούν την παραίτηση του.
Τα πολιτικά κόμματα και οι συναποτελούντες τα είναι ή πρέπει να είναι τα κύτταρα της Δημοκρατίας. Ενίοτε όμως τα κύτταρα μετατρέπονται σε καρκινογόνα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η επέμβαση θα πρέπει να είναι άμεση, επώδυνη, αλλά αναγκαία για να αποτραπούν τα χειρότερα. Το πόρισμα του Πόλυ Πολυβίου είναι ένα χρήσιμο νυστέρι γι’ αυτόν το σκοπό.

(Το άρθρο αυτό προκάλεσε την αποκήρυξη μου από τον παππού μου, Γιώργο Χριστοδουλίδη, βετεράνο του ΑΚΕΛ, πρώην μέλος του ΠΓ κλπ. Η αποκήρυξη εκπορεύτηκε από συγγενική οικογένεια. Με τον αγαπημένο παππού συμφιλιωθήκαμε αρκετά πριν από την αποδημία του από αυτόν τον κόσμο)

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ

Το μέγεθος της ευθύνης καθορίζεται πάντοτε από την έκταση των συνεπειών της ανευθυνότητας. Η εγκληματική ευθύνη όμως συνεπάγεται και εγκληματικές επιπτώσεις. Στην προκειμένη: Δώδεκα λεβέντες νεκροί, δύο παιδιά βαριά τραυματίες χωρίς πρόσωπο, δεκάδες χαροκαμένοι συγγενείς, ανήλικα ορφανά, εγκυμονούσες χωρίς σύζυγο, γυναίκες- χήρες που θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους και θα τους λένε ότι ο πατέρας τους χάθηκε επειδή το κράτος μας έλεγε ότι δεν είχε να πληρώσει για ένα στέγαστρο ή δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τον αιμοσταγή δικτάτορα Ασαντ. Επίσης, ανυπολόγιστη ζημιά σε ευαίσθητους τομείς όπως είναι η παροχή ρεύματος, στο περιβάλλον, στην οικονομία κλπ, αλλά αυτά διορθώνονται, τους ανθρώπους είναι που δεν θα τους φέρει κανείς πίσω.
Ο κόσμος κατακλύζει τις πλατείες και ζητά δύο πράγματα: Δικαιοσύνη και παραιτήσεις. Τα ζητά μετά επιτάσεως, οργισμένα, με την αγανάκτηση να ξεχειλίζει τις ψυχές του επειδή δεν πιστεύει ότι τέτοια πράγματα μπορούν να συμβούν στον τόπο μας. Είναι τόσο βαθιά η κομματική διαφθορά που μας πνίγει, ώστε με ασφάλεια μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως δεν έχει απλώς αποσαθρώσει τα θεμέλια του κράτους, αλλά τα έχει υποκαταστήσει. Συνεπώς κάθαρση μπορεί να επέλθει μόνο με τη μετακίνηση των θεμελίων αυτών.
Παρακολουθώ τους ανθρώπους που συρρέουν για να διαμαρτυρηθούν. Ακούω τις δηλώσεις τους. Αξιόλογοι, με απόψεις, μοιάζουν ελεύθεροι, έξω από το σύστημα-λαιμητόμο που διαλέγει τους δικούς του από τους μη, όπως ο γεωργός το σιτάρι από το κριθάρι. Γράφουν τις εκκλήσεις για «αυτοσυγκράτηση» και «ηρεμία» στα παλιά τους τα παπούτσια. Οταν ένα κοινωνικό κίνημα διαμαρτυρίας φουντώνει πάνω στην οδύνη της απώλειας τόσων ζωών, πάνω στην κοινωνική αδικία τόσων χρόνων, όσοι μιλούν για…ηρεμίες και τέτοια, απλώς επιδιώκουν τη διαφύλαξη των κεκτημένων: Εκπροσωπούν τη συντήρηση. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ειρηνική εξέγερση που άργησε μερικές δεκαετίες. Ο λαός αφού τους ψήφισε και τους δοκίμασε όλους, αποφάσισε να τους απαλλάξει.
Πρώτα από την εμπιστοσύνη του, μετά από τις καρέκλες τους. Ο λαός αφού έζησε (ενδεικτικός ο κατάλογος) τη ληστεία του ΧΑΚ, τις επιλεκτικές πολεοδομικές παρεκκλίσεις, τη φαρσοκωμωδία των s-300, την κοροϊδία περί λύσης στη βάση αρχών, τον Αλ Καπόνε να κάνει διακοπές σε ιδιωτικό νοσοκομείο, τους συνεργάτες του Προέδρου να προσλαμβάνουν κατά το δοκούν συγγενείς και φίλους σε θέσεις με πλουσιοπάροχα συμβόλαια και κλίμακες, το κομματικό μονοπώλιο στη δημόσια υπηρεσία, τις στημένες προσφορές, είδε ένα ιπτάμενο φέρετρο να σκοτώνει 121 συμπολίτες μας, πληροφορήθηκε ότι πληρώνει για να αλλάζουν μέχρι και μασέλες υψηλόβαθμοί κρατικοί αξιωματούχοι,
έμαθε ότι λεφτά και πρόνοια για να φυλαχτούν τα εμπορευματοκιβώτια του θανάτου δεν υπήρχαν, αλλά υπήρχαν μόνο για να εκμισθωθούν λίαρ-τζετ και να ανεγερθούν αίθουσες φιλοξενίας ξένων ηγετών, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Μην αργείτε λοιπόν φίλοι. Σπεύσατε, αυτό που ζούμε δεν μας αξίζει. Κι αν πρέπει εμείς να το υποστούμε ακόμη για καιρό, ας σώσουμε τουλάχιστον τα παιδιά μας από το βούρκο του πελατειακού κράτους, από την πρόκληση της ατιμωρησίας, από την κατάρρευση των θεσμών. Μπορεί αύριο αυτά να κληθούν να σβήσουν τις φωτιές σε κάποια άλλα εμπορευματοκιβώτια, για τα οποία δεν υπήρχαν λεφτά να φυλαχθούν σωστά και πολιτική βούληση να καταστραφούν. Και μην ξεχνάτε: Αυτά τα δυο παιδιά που κείτονται στο κρεβάτι του αδυσώπητου πόνου στα νοσοκομεία Λεμεσού και Λευκωσίας, χωρίς πρόσωπο, χωρίς μάτια, αυτά κυρίως έχουν το βλέμμα καρφωμένο πάνω μας!

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ, ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΡΕΝΟ

Κι έπειτα τα χρόνια θα περάσουν
όγκοι βουνών και πέτρας θα παρεμβληθούν
θα ξεχαστούν όλα
όπως ξεχνιέται το καθημερινό φαΐ
που μας κρατάει ορθούς.
Όλα, έξω από κείνη τη στιγμή
που μέσα στο συνωστισμό του υπόγειου τρένου
κρατήθηκες στο μπράτσο μου.