Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2019

"ΕΣ ΓΗΝ ΕΝΑΛΙΑΝ ΚΥΠΡΟΝ 2019" - ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Η Περιπέτεια της ποίησης


"...Τρέχω αλλά δεν προλαβαίνω τη ζωή μου
η ποίηση μού δείχνει δρόμους αβάδιστους
τους παίρνω οι δρόμοι εξαφανίζονται.
Η Ανοιξη υλοποιώντας ένα υποχθόνιο σχέδιο
περνά φτερωτή μέ
σα στην καμαροσύνη της.
Η Ανοιξη κρατά μια ταμπέλα που αναγγέλλει ληγμένη χαρμοσύνη για να με φοβίσει
μου πετά χορταριασμένες πέτρες
ελαφριές σαν τα ασημόχαρτα ομοιώματά τους
και απομακρύνεται κορδωτή.
Οι πέτρες χοροπηδούν σαν τσαχπίνες
και εξαφανίζονται στις τρύπες ενός άγνωστου χρόνου
τρέχω ξοπίσω τους σαν αφελής.
Τσακίζομαι, ωστόσο συγκρατώ στα πλευρά του βράχου
τη μυγδαλιά ανθισμένη
τσακίζομαι, αλλά στο λεξικό της πτώσης
βρίσκω τη λέξη «προλαβαίνω»
και κρατιέμαι απ’ εκεί
κρατιέμαι από πάνω της."

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019

ΣΙΩΠΗ

Όταν δεν μιλάς
η σιωπή σηκώνει γύρω σου σκόνη
και σε εξαλείφει αφού πρώτα
σε απορροφήσει σιγά σιγά
κομματάκι κομματάκι.
Δεν θέλει κανείς να δει
ένα εύθραυστο στόμα
ανάμεσα σε χιλιάδες κουβέντες
ν’ αρνείται
ή να μην μπορεί
να παρατηρήσει κάποιο από τα βιαστικά βυτιοφόρα
που αδειάζουν μπροστά μας
σύμφωνα και φωνήεντα
την ώρα που χιλιάδες
αναγκαστικοί ή εθελούσιοι νεκροί
με άρρηκτα στόματα
προσέρχονται ευλαβικά στη σιωπή
κατέχοντας την στην εντέλεια
και οριστικά
αυτούς πάντα θα προτιμά.

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2019

ΚΟΥΡΔΟΣ ΣΕ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΟΥ

Ήρθε από μακριά.

Διάσχισε πεζός μια έρημο
που έτρεχε να τον προφτάσει.

Ο Τούρκος διακινητής

τον έβαλε στη βάρκα και τον μετέφερε αντίπερα.

Δηλαδή εδώ ή κάπου αλλού.

Δεν τόλμησε να ζητήσει πίσω
τα δυο τρίτα των λεφτών του

όταν η γυναίκα και ο γιος του πνίγηκαν στα κύματα.

Συνέχισε, αλλά πάνω σε μια αποσιωπημένη κραυγή.

 

Το τηλέφωνο χτυπά και η φωνή από την άλλη άκρη

του λέει “σε λίγο”.

Το τηλέφωνο χτυπά σε μια κάμαρα με φως κεριού

φωτογραφίες του Οτσαλάν

και το πόστερ του Αντετοκούμπο να καρφώνει.

Το πόστερ ήταν του γιου του.

Στο πιάτο

πάνω στο μισοφαγωμένο ισλί κεφτέ

τόσο λευκό με τη γιαουρτένια σάλτσα να το σκεπάζει

μια κατσαρίδα σπαρταρά

η οποία πριν ανέβαινε αμέριμνη τον τοίχο

έτοιμη να πετάξει.

Βγαίνει φορώντας την κούρδικη σάρπα του

αμολιέται δημιουργώντας άνεμο

κι ενώνεται στην πλατεία με τους άλλους.

Φωνάζει “ελευθερία στο Αφρίν 
ελευθερία στην Ροζάβα

ελευθερία στην Κερύνεια”.

Εσύ τρομάζεις.

 


Ανέκδοτο



Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2019

"ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ"

Συνέντευξη στον "Φιλελεύθερο" 11/09/2019 (Απόσπασμα)


Ερ. Ποιοι είναι οι «Μυστικοί Άνθρωποι»;

Απ. Οι Μυστικοί άνθρωποι της συλλογής ανήκουν παντού στον κόσμο αλλά και στον εξώκοσμο. Μυστικοί άνθρωποι γινόμαστε όλοι μας κατά κάποιον τρόπο όταν συντριβόμαστε, όταν ερωτευόμαστε, όταν επαναστατούμε για λίγο, όταν τιμωρούμαστε από την ισχύ μιας απώλειας που διαλύει τον πυρήνα μας. Τα όρια της συλλογικής και ατομικής ευθύνης (για το κακό που κάναμε ή επιτρέψαμε να συμβεί)  συγχέονται.  Και οι άνδρες γίνονται δέντρα επειδή δεν μπορούν άλλο, και οι γυναίκες γίνονται λίμνες γιατί πρέπει να ρέουν. Είναι όμως και οι άλλοι. Αυτοί που ήταν κρυμμένοι κάτω από μια ασήκωτη πλάκα γης και ξαφνικά ξεμύτισαν μέσα από ένα φρεάτιο που έμεινε ανοικτό. Οι μυριάδες των καταφρονημένων. Η ποίηση, μου άνοιξε αυτό το φρεάτιο και τους είδα.

Ερ. Ξεχάσαμε να βλέπουμε γύρω μας; 

Απ. Η όραση χάνει τη έννοια της αν δεν συνοδεύεται από μια βαθιά αίσθηση του τι δεν βλέπεις. Πολλές φορές μένω προσηλωμένος σε κάτι αλλά επειδή οι αισθήσεις μου είναι ας πούμε πιο ενεργές εκείνη την ώρα, βλέπω  αγγέλους ή διαβόλους, ανάλογα να εργάζονται ή να απεργάζονται.

Ερ. Πού συναντά η δημοσιογραφία την ποίηση;

Απ. Στις παρυφές και τις μεθορίους. Όταν τελειώνει η δημοσιογραφία αρχίζει η ποίηση. Όταν όμως τελειώνει η ποίηση, αρχίζει η κόλαση.

Ερ. Πότε η καθημερινότητα γίνεται στίχος;

Απ. Όταν δεν είναι αρκετό να κατακλύσει και να συνταράξει την ύπαρξη ως οδύνη. Και δεν είναι ποτέ αρκετό. Είναι ωσάν να καλείς κανείς το ασθενοφόρο ή να προσέρχεται τραυματισμένος στις πρώτες βοήθειες.Και τότε στέκεσαι σε μια ουρά που έχει