Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2016

AFFECTED AREAS (RAW TALES) 2016 SELECTED POEMS




THE CLANG OF THEIR WORDS
for Orestes
I remember my first time in school
how I cried in secret
when my mother withdrew her hand
and a palm of iron
patted me on the back.
I think now
I wasn’t afraid of the teachers
or the examiners
my unfamiliar peers
army officers later on
professors at university.
It was the frigid cycle of their knowledge I dreaded.
Their words
harsh, intransigent, loveless 
like empty walnuts upon cracking
whilst my mother’s words
kneaded together in affection.
And so now
as I sense the same fear in my son
I give him words each morning
words of love
to take with him
to have and to hold
when the clang of foreign words
closes in on him.
FRACTURE
for Ares
The child leans on my shoulder
my shoulder is rough
bones wrapped in muscles
and tendons
the child
longs for his mother’s shoulder
a blossoming cushion
three layers of honey
a tap dripping rose petals
a wealth of rose petals
and fervour.
My shoulder gives way
breaks into shards
under the weight of the child’s
desire.

ODD JOBS
for Theodoros
My son
works with metals
comes home with cuts and abrasions
He works as a waiter
for tips
withered by gazes
My son runs errands
the sun inside him dies
My son harvests olive trees
his hands black with bitterness
He’s a good boy my son
handsome
everyone loves him
Sometimes he is summoned
to other jobs
sometimes
he is summoned
from the skies
to act as an angel
to lift the wounded.
BROKEN BIKES
Their father mended broken bicycles
from the neighbourhood.
On occasion, passers-by would bring him theirs.
His two children ran around barefoot
and ragged
their eyes gleaming with adventure
and its end.
All day they ran.
Swamped with work
he never took his eyes off them
but at a sharp point in time
when the improbable scythed a path through the afterlight
on that blind spot
when the neck fails to turn completely
they slipped away
mounted two saddles
with punctured tyres
rickety chains
broken brakes
and rose to the peak of reveries.
On the way back, a colourful downhill
there
where almost
all barefoot children flounder
they didn’t make it.
In vain he looked for them
their sunless father
In silence he looked for them
No one but him.
Along with others, these incidents
occur in lightless places.

STORIES YOU COMPREHEND
MUCH LATER
Each noon in the parking lot of the block of flats
a policeman would chase after us ablaze
in his shorts
and the orchard owner.
The first bedamned us for playing ball
and ruining his siesta
he’d grab a wooden stick and rush down
to beat the crap out of us.
The second would howl incomprehensibly  
a brute
certain he would catch us
red handed stealing fruit from his trees.
But we were more ablaze than them.
And faster.
It took me years
to suspect
that perhaps more than us
they hated our laughter
and that
power and ownership
have no love for children.

ANDREAS DOE
We meet randomly once or twice a year
Only yesterday he saw me at the supermarket picking
tomatoes.
And again he asked how my eldest daughter was.
-       A son, Andreas, now a student.
-       Right, right.
Brief pause.
-       Is he alright?
-       He’s fine.
The same chat each and every time
over groceries gone bad
at the door of the clipper of names
the repair shop for replacement of limbs
in the queues of dry jobless people
the pavements of the shrunken
the trenches of the city
-       Lean forward Andreas, no, don’t take a bow
just lean forward.
Strange how someone
can always remember the same thing wrong.
I noticed a slight tremor in his hand
though skillfully he tried to hide it by clinging onto the shopping cart.
I do my best to avoid him
but he persists on sharing his embarrassment.
You cant beat that.
One day he dropped his head
We ran to catch it
downhill.
When I paid the next publisher
to bring out my sixth book
I mailed it to an address unknown
certain he would receive it somehow.  
Years later we met again
in the public toilets
paying for a pee.
“Say, how’s your daughter?
Loved your poem about that guy.
I can’t believe that guy!
Who is he?”
 
APRIL
The forgotten children
are kicking a ball
in the school yard.
It is precisely 3:30
the sun at this time of the year is compassionate
yet scorches little by little
one after the other
its solstices.
The blond girl
a delicate key-holder
on tip toes, opens the gate
then runs outside
to fetch something insignificant.
The door is left ajar
a child notices and hastens
out of limits
to become a cloud
another child does the same
becomes lightning
the other children turn to droplets and gusts of wind
the children multiply
the children evaporate.
This is more or less how
on that sun-drenched day
an uncanny storm
broke unexpectedly
over the school yard.

CENTENARIANS
There are in India
people over 180 years old.
They drink water and feed on sun;
so some serious guy once said.
I looked it up in the bizarre events section
you have to believe me.
They are more or less 180 years old
hermits in their secret crypts
on mountaintops
amidst the branches of plane trees
and they read the universe.
Their lives are as long
as the sum of the years
of the children who drowned of late
or died along some route.
And then some.
A few years are left over.
Lives long and succinct.
They’ve lived so long these old men
but they’re flat
as if joy is not wise
or grief is wise only if you’re not sorry for someone
there’s nothing around them they enjoy
their world a stern sanctuary
they stepped into and locked from the inside.
What wouldn’t they give, these children
for a few more years
-       so many, the excess in the equation.
I too would trade all my poetry
for a miracle like this.
But these old men, frankly, I don’t think they care that much
in their caves and all.
JOSÉ SARAMAGO’S BROWN BOOK
I’m reading a brown book.
The author is dead
The translator is dead
The main hero took his own life.
I’m still alive.
Sitting on the slope of an unsung moon
I’m drinking a blond beer.
Who says death
is invincible?
SOURCES OF INSPIRATION
There’s something held in abeyance
I really need to get off my chest.
Someone’s watching me as I write.
A boor
I can hear him clipping his nails
scratching and yawning
Then rising, cracking eggs
for an omelette
Switching on the TV
relishing daily gloom
then getting worked up over a derby
puffing on his humungous cigar
sending smoke rings
towards his grey ceiling
crumbling relentlessly.
I could care less about poetry
he tells me, ripping all etiquette apart
I actually don’t give a shit about it
he cracks up.
He thinks he can piss me off
or prompt me to engage
in something more profitable.
Let’s drink a glass of wine, I reply,
my treat;
once again you’ ve given me
the best poem.
ROPE LADDER
She sleeps splayed across the bed
drained
I’m not even sure she’s breathing.
Next to her
my son
cuddled up in the foliage of the night.
The secret rope ladder from the moon
will unravel
and once more I’ll ascend it alone.
She’ll wake up
notice the aimless lingering of the rope
fold it neatly
and tuck it away in the drawer
just like so many other odd things
the sky releases
now and then. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
SELECTED POEMS Translated FROM THE GREEK
by Despina Pirketti
English Text edited by helen stavrou
NICOSIA 2016
 

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

ΚΟΛΟΜΒΙΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ: ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ "ΕΙΡΗΝΗ"



Ο πόλεμος στην Κολομβία διήρκεσε 52 χρόνια. Οι νεκροί ανήλθαν στις 250,000. Οι εκτοπισμένοι μετρούνται σε 6,9 εκατομμύρια. Χώρια οι αγνοούμενοι ή «αγνοούμενοι», τουτέστιν νεκροί που υπολογίζονται στις 45,000 ψυχές.
Στις 24 Νοεμβρίου 2016, ο Πρόεδρος της Κολομβίας Χουάν Μανουέλ Σάντος, βραβευθείς πρόσφατα και με το Νόμπελ Ειρήνης, ένας γιάπης πολυεκατομμυριούχος  και ο ηγέτης των ανταρτών του μαρξιστών ανταρτών του FARC, Ροντρίγκο Λοντόνιο, σε μια λιτή τελετή που πραγματοποιήθηκε στην Μπογκοτά, υπέγραψαν ένα πολύπλοκο αναθεωρημένο-μετά την οριακή απόρριψη του προηγούμενου από τον λαό-κείμενο ειρηνευτικής συμφωνίας, που με βάση μια τουλάχιστον υποφερτή έννοια δικαιοσύνης αποβλέπει στην επικράτηση της ειρήνης στη ματοβαμμένη αυτή χώρα της λατινικής Αμερικής. Η υπογραφή έγινε με ένα στυλό φτιαγμένο από σφαίρα. Το κείμενο προβλέπει μεταξύ άλλων, την αποζημίωση των θυμάτων των Farc και την τιμωρία των υπευθύνων για σοβαρά εγκλήματα.

Θα συγκροτηθούν ειδικά δικαστήρια που θα δικάσουν τους αντάρτες και τους κρατικούς πράκτορες που έχουν εμπλακεί σε εγκλήματα που συνδέονται με τη σύρραξη.

Συνολικά, 48 δικαστές - ανάμεσά τους 10 αλλοδαποί- θα δικάσουν τα άτομα που εμπλέκονται σε σοβαρά εγκλήματα όπως απαγωγές, βιασμοί, αναγκαστικοί εκτοπισμοί ή στρατολόγηση ανηλίκων.

Οσοι θα ομολογήσουν τα εγκλήματά τους θα μπορούν να αποφύγουν τη φυλάκιση και να εκτίσουν εναλλακτικές ποινές. Σε αντίθετη περίπτωση, θα αντιμετωπίσουν ποινές φυλάκισης 8 έως 20 ετών.

Ωστόσο, η μεγάλη πλειοψηφία των ανταρτών θα τύχει αμνηστίας, όπως ήταν και αναμένομενο, σε μια συμφωνία που επιδιώκει την αποδοχή της και από τις αντιμαχόμενες πλευρές.

Ηδη, οι αντάρτες του FARC, θεωρούνται ουσιαστικά ανενεργοί(αρκετά πριν την υπογραφή της συμφωνίας) και η τυπική παράδοση του οπλισμού τους θα γίνει σε μερικές εβδομάδες.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά που είναι λίγο ή πολύ γνωστά;
Διότι από μια άποψη, η συμφωνία στην Κολομβία, καταδεικνύει με ποιόν τρόπο πρέπει να απονέμεται δίκαιο μετά από μια μακρά πολεμική σύγκρουση, με ποιόν τρόπο πρέπει κανείς να κάνει ειρήνη.
Στην Κύπρο ζούμε τον πόλεμο και τις συνέπειες του εδώ και 44 χρόνια, χρονικό διάστημα που προσομοιάζει με εκείνο της Κολομβίας. Και εδώ υπήρξαν χιλιάδες νεκροί, ακόμη περισσότερες χιλιάδες εκτοπισμένοι καθώς και μερικές χιλιάδες αγνοούμενοι. Στην Κύπρο βρίσκονται υπό εξέλιξη ειρηνευτικές, ας πούμε, συνομιλίες, για τερματισμό της κατοχής και επικράτηση της «ειρήνης»…
 Ποιάς ειρήνης; Όταν υπάρχει αμοιβαία βούληση, η ειρήνη έρχεται νομοτελειακά. Η πραγματική ειρήνη δεν χρειάζεται εκστρατείες εκφοβισμού για να επιβληθεί. Επιβάλλεται ως λύτρωση, κάθαρση, ανακούφιση, γιορτή της ψυχής. Δεν εξαρτάται και κυρίως δεν προωθείται μέσα από πανηγυράκια και χρηματοδοτούμενες εκδηλώσεις. Δεν λέμε κι εδώ ότι είμαστε όλοι Κύπριοι όπως στην Κολομβία; Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Τι άλλο από το να εξουδετερώσουμε την τουρκική και ξένη παρεμβατικότητα και κηδεμονία στις υποθέσεις μας. Διότι ουσιαστικά το πρόβλημα δεν είναι αναμεταξύ μας, εμείς, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, παιδιά της ίδιας πατρίδας, έχουμε έναν κοινό εχθρό: Την Τουρκία.
 Ωστόσο, όλοι οι οιωνοί δεικνύουν ότι και αυτή τη φορά, παρά το ότι δεν υπάρχει στο τραπέζι ένα εκ των έξω ετοιμασθέν διχοτομικό σχέδιο, το τελικό αποτέλεσμα δεν θα διαφέρει και πολύ από εκείνο του 2004.
Διότι δεν έχει και τόση σημασία, όπως ο μεσολαβητής του ΟΗΕ διακηρύσσει, αν πρόκειται για «κυπριακή» λύση, όσο αν αυτή η λύση θα αποτελεί κάτι διαφορετικό.

Τα σημάδια
---------------
Ποιοι είναι οι οιωνοί και οι ενδείξεις;

-          Συμφωνήθηκε όχι η μετατροπή του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας  στις ανάγκες μιας ομοσπονδιακής δομής, αλλά η κατάργηση του υφιστάμενου Συντάγματος και η δημιουργία νέου. Τουτέστιν καμία μετεξέλιξη της ΚΔ, αλλά ένα νέο κράτος, μια γνήσια παρθενογένεση με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει (α-δυνατότητα επιστροφής στην προτεραία κατάσταση αν αυτό το νέο κράτος διαλυθεί)
-          Εξισώνεται το 9% του συνολικού πληθυσμού(βλέπε στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας Νοέμβριος 2016) με το 82% σε όλες σχεδόν τις δομές της πολιτειακής και κοινοβουλευτικής εξουσίας, δημιουργώντας ένα εν δυνάμει σοβαρό αίτιο μόνιμης αναταραχής και αισθήματος αδικίας
-          Δημιουργείται ένα πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά (συγκρίνεται μόνο με εκείνο της Βοσνίας) δυσλειτουργικό μόρφωμα με κύριο χαρακτηριστικό του την ανημποριά να λαμβάνει-σ’ έναν κόσμο που κινείται με ταχύτητες υψηλές-γρήγορες και αποτελεσματικές αποφάσεις
-          Κυοφορείται η ιδέα μακρών μεταβατικών περιόδων για τα καυτά θέματα των τουρκικών εγγυήσεων και της παραμονής τουρκικού στρατού που το μόνο που διασφαλίζουν είναι την εσαεί τουρκική εποπτεία επί της Κύπρου
ο 
      Ολοι οι έποικοι παραμένουν είτε δια της πλαγίας είτε δια συμφωνηθέντων ρυθμίσεων. Η μη ικανότητα κοινωνικής ενσωμάτωσης τους καθώς και η προοπτική συνεχούς χειραγώγησης τους από το τουρκικό καθεστώς , θα συνιστά μια μόνιμη πηγή αποσταθεροποίησης

τ    Τα οικονομικά της κυοφορούμενης δαπανηρότατης λύσης ώστε να ανοικοδομηθεί και να συντηρηθεί αυτό το τρικέφαλο νέο κράτος. θα φορτωθούν στον ήδη εξουθενωμένο Κύπριο πολίτη αφού καμία ουσιαστική συνεισφορά διαφαίνεται ή απαιτείται είτε από το εξωτερικό είτε από τον ούτως ή άλλως οικονομικά καταρρέοντα εισβολέα (Τουρκία). Αυτό θα συμβεί μέσω ενός δανείου-μαμούθ (ΔΝΤ,Ευρωπαϊκοί Μηχανισμοί) και συνεπακόλουθα, την επιβολή ακόμη ενός πολύχρονου μνημονίου
Εν κατακλείδι, ενώ οι διαπραγματεύσεις διεξάγονται από τους Κύπριους ηγέτες, το αποτέλεσμα τους, μια και φτάσαμε όπως μας λένε στο τέλος του δρόμου, εμφανίζει ομοιότητες εκπληκτικές με το επιδιαιτητικό αποτέλεσμα των προηγούμενων διαπραγματεύσεων το 2004,  το οποίο είχε απορρίψει ο λαός.
Σίγουρα ο κίνδυνος πλήρους τουρκοποίησης των κατεχομένων σε περίπτωση ναυαγίου είναι υπαρκτός. Όχι προσάρτησης, διότι αυτό δεν συμφέρει στην Τουρκία, αλλά μιας ντε-φάκτο τουρκοποίησης. Σε τι  θα φταίει όμως ο λαός αν απορρίψει την νομιμοποίηση των τετελεσμένων διότι ενώπιον του δεν παρουσιάστηκε μια ασφαλής προοπτική για το μέλλον του που να καθησυχάζει το πανίσχυρο ένστικτο της επιβίωσης του; Σε τι θα φταίει ο λαός αν τελικά επιλέξει την αβέβαιη σταθερότητα, από μια συμφωνία που δεν θα περιέχει στοιχειώδεις κανόνες δικαίου και βιωσιμότητας και θα αντίκειται στην ίδια την κοινή λογική, ασύμβατη με τις διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις του σύγχρονου κόσμου για πλήρη κατοχύρωση όλων των θεμελιωδών του δικαιωμάτων;
Σε τι θα φταίει ο λαός, αν για ακόμη μια φορά όπως το 2004, αγοράσει ελπίδα και όχι ένα μη αναστρέψιμο, ζοφερό μέλλον;