Τα ποιήματα που ανέγνωσα στις 29/8/2015, στο Μεσαιωνικό Κάστρο Λάρνακας
Οι γυναίκες φεύγουν οριστικά μια μέραΠέρασε σαν σίφουνας από τους δρόμους της καρδιάς τουευθεία βολήτόσο αστραπιαίαόσο τα τριάντα εκείνα δευτερόλεπτα τρελού έρωτα-μια φορά στη ζωή σου.Ενα πρωί δίχως όνομα, δίχως υγρή προσμονή για αναπάντεχαεξαφανίστηκε.Χύθηκε λάβααπό την πίσω πόρτα της ομίχλης.Εκείνος θυμήθηκε πως κάποιος του είχε πει«οι γυναίκες μπορεί να φύγουν με την αυγή αλλά συνήθως επιστρέφουν τα βράδια».Δεν την ξανάδε.Τι ήταν;Υπόνοια ή δραπέτης από ώριμη επιθυμία;Όλο το είναι του - μια στήλη άλατοςόταν κατάλαβε:Δεν υπάρχουν γυναίκες χωρίς αλυσίδεςδεν υπάρχουν γυναίκες ικανές να μην τις σπάσουνκαι δεν υπάρχουν γυναίκεςπου το καταλαβαίνουν πριν τις σπάσουν.(Πληγείσες περιοχές/Γυμνές ιστορίες, υπό έκδοση)
Ο γέρο ΓιωρκήςΌταν ο γέρο Γιωρκής-που σε χρόνους δύσκολους έκλεψε τη Δεσποινούκαι την έκαμε γυναίκα του-ένιωθε άρρωστοςέπινε κάθε μέρα για μια εβδομάδα ένα ποτηράκι ούζοκι αν δεν του πέρναγε το γύριζε στο ελαιόλαδοένα κουτάλι τη βδομάδα σταθερά.Όμως από τότε που είπε στη Δεσποινούκαι στα δώδεκα τους κοπελλούθκια“φύεετε εσείς, εγιώ εν να μείνω να προσέχω τα κτηνά”από τότε που καταχωρήθηκε ως αγνοούμενοςκαι δεν ξανακούστηκε γι’ αυτόναπό τότε που έπαψαν να ταχυδαχτυλουργούνοι δωρητές της ελπίδαςαπό τότε η αμφιβολία:Θα χτυπήσει ο εκσκαφέας πάνω στο σκληρό του κόκκαλο;Θα φέρουν μια μέρα οι αρμόδιοι τα απομεινάρια του;Υπάρχουν γιατροσόφια για κάτι τέτοια;(Πληγείσες περιοχές/Γυμνές ιστορίες, υπό έκδοση)
Σβήνοντας ίχνη επιμελώς
Σύντομα θα αποχαιρετήσουμε κι αυτό το καλοκαίριθα αποτινάξουμε τους τελευταίους κόκκους άμμου απ’ τα σώματαένας θα ξεχαστεί βαθιάμες τον λαβύρινθο του αυτιούκι ίσως θαφτεί μαζί μαςθα σφαλίσουμε σφιχτά σε κάποιο ποίημαένα κομμάτι ήλιο λαμπερόθα το διαβάσουν οι τυφλοί
και θα λάμψει σαν μικρός πυρσός τη νύχτα (κι είναι πολλές τώρα οι νύχτες).Θα κρύψουμε μιαν υποψία δροσιάς κάτω απ’ τη γλώσσαθα διαχυθεί με τον καιρό στον ουρανίσκοκι ένα μελλοντικό φιλί θα έχει γεύση θάλασσαςθα εξαφανίσουμε έναν απροσδόκητο έρωταόπως ο ταχυδακτυλουργός-με κίνηση αστραπιαίατο φοβισμένο κουνέλι-καταχωρώντας τον στα μη συντελεσθένταέτσι κανείς δεν θα μπορεί να μας κλέψει τίποτααφού τίποτα δεν θα έχουμεπέραν από τον απολογισμόότι από μπροστά μας πέρασεακόμη ένα καλοκαίρι.(Δρόμος μεταξύ Ουρανού και Γης, 2013, Αθήνα)
Το μόνο που θέλω είναι οι στίχοι μου να μπορούν να καρφώνονται στον άνεμο
Κυριακή 30 Αυγούστου 2015
ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ (ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟ ΚΑΣΤΡΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)