Τρίτη 14 Ιουλίου 2015

Η ΕΥΡΩΠΗ ΩΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΟ ΟΙΚΟΠΕΔΟ

Διαβάζοντας στον Τύπο ότι ο Βόφλγκαρντ Σόιμπλε είπε στον Αμερικανό ομόλογο του Τζακ Λιου “να σας δώσουμε την Ελλάδα και να μας δώσετε το Πουέρτο Ρίκο”, έστω χαριτολογώντας, σκέφτηκα ότι η ιδέα μιας ενωμένης Ευρώπης αποτελούμενης από έναν διαρκώς αυξανόμενο αριθμό ισότιμων κρατών, έχει τελειώσει προ καιρού. Και ότι αυτό που βιώνουμε πια, είναι η Ευρώπη ως ιδιόκτητο οικόπεδο της γερμανικής πολιτικοοικονομικοτραπεζικής ελίτ, με εκτελεστικούς διευθυντές την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τους λεγόμενους θεσμούς και με μια σειρά χωρών-δορυφόρων να συναποτελούν το νεόδμητο οικοδόμημα.

Φυσικά δεν χρειαζόταν η αναφορά Σόιμπλε για να κατανοήσουμε πως το ευρωπαϊκό όραμα για μια Ευρώπη των λαών έχει ξοφλήσει. Ηταν αρκετό να παρακολουθήσει κανείς την στα όρια του αηθούς, έμπλεη εμπάθειας, προσωπική επίθεση που εξαπέλυσε δια ζώσης ο κοινοβουλευτικός ηγέτης των Χριστιανοδημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο κατά του Ελληνα Πρωθυπουργού, για να συνειδητοποιήσουμε ότι μας κυκλώνει ολοένα απειλητικότερα ένας ολοκληρωτισμός βγαλμένος μέσα από την πιο ζωηρή φαντασία των αριστουργημάτων του Κάφκα.

Ενας λογαριθμικός ολοκληρωτισμός που χωρίς προσχήματα πια αποκηρύσσει την διαφορετικά των ιδεών, προτάσσοντας την ευημερία των αριθμών( άρα των ολίγων) αποδομώντας έτσι συθέμελα την όποια προοπτική και ελπίδα για ανατροπή των πραγμάτων προς το δικαιότερο, το κοινωνικά συνεκτικό, το λιγότερο στυγνό και αδίστακτο.

Αυτή ήταν όμως δεν ήταν η βάση πάνω στην οποία οι ιδρυτές της Ευρώπης στήριξαν την πρωτογενή ουτοπία τους, πάνω στα συντρίμμια του Β' Παγκοσμίου πολέμου. Το σχέδιο περιελάμβανε ακριβώς τα αντίθετα: Τη συμβίωση λαών, τη συνύπαρξη πολιτισμών, τη σύνθεση ιδεώ
ν(και αιρετικών μαζί), την ανοχή αλλά και ενθάρρυνση της διαφορετικότητας. Τη δημιουργία μιας ευρύχωρης πολιτείας ικανής να απορροφά, να διυλίζει, να αναπτύσσεται (κάτι που εν πολλοίς πέτυχε η ευρωπαϊκή Σκανδιναβία η οποία επέλεξε να απέχει από τη διακεκαυμένη ζώνη του ευρώ). Μια Ευρώπη, ικανή να αναγεννάται.

Χωρίς τη βάση τούτη, η Ευρώπη εκπίπτει από Θεά ως μια οντότητα που “δεν έχει το θεό της”, εκπίπτει κυρίως από κάθε επιμένουσα στην αξιοπρέπεια και στο δίκαιο ανθρώπινη συνείδηση, στα θλιβερό μέτρο του ποταπού και μετατρέπεται σ' ένα τεράστιο αεροπλανοφόρο πάνω στο οποίο διέρχονται και σε συχνά πέφτουν στη θάλασσα και πνίγονται, οι εξαθλιωμένες μάζες των μεταναστών, μετατρέπεται σ' έναν απέραντο δίαυλο κινούμενης ανθρώπινης ένδειας πάνω στον οποίο προσγειώνονται και απογειώνονται οι γενιές των 300 ευρώ.

 Το ερώτημα του πότε για τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του ευρωπαϊκού οράματος, απομένει να απαντηθεί και υποψιάζομαι πως η απάντηση, αν δεν προκύψει μια δραματική αλλαγή της κατάστασης, αν δεν εισακουστούν κάποιες εμπνευσμένες φωνές που ακούγονται ακόμα από άκρου εις άκρον της ευρωπαϊκής ηπείρου, αν δεν επισυμβεί δραματική στροφή προς τον λεηλατημένο άνθρωπο, δεν θα είναι καθόλου ειρηνική.