Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΧΤΥΠΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Μια συνομιλία του κορυφαίου μας ποιητή  με τον ποιητή-δημοσιογράφο Γιώργο Χριστοδουλίδη

Με τον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο, στο σπίτι του στις Σαράντα Εκκλησιές, 29 Νοεμβρίου, 2014



 



































Για μέρες δίσταζα. Να του τηλεφωνήσω ή καλύτερα να το αφήσω; Εξάλλου όλοι μου έλεγαν ότι η κατάσταση της υγείας του δεν ήταν τόσο καλή, δεν θα με δεχόταν. Το χαρτί με τη διεύθυνση και ο αριθμός τηλεφώνου του που μου είχε δώσει ο φίλος ποιητής και δημοσιογράφος Χρήστος Μαυρής, είχε αρχίσει να τσαλακώνεται επικίνδυνα, άλλοτε μέσα στην τσέπη, άλλοτε μέσα στο τσαντάκι.

Σε λίγο, γράμματα και ψηφία θα περνούσαν τη γραμμή του ανεπίστρεπτου, θα τα έσβηνε η φθορά.

Το κρίσιμο εκείνο πρωινό του σχεδόν χειμωνιάτινου Σαββάτου στη Θεσσαλονίκη, είχα ρίξει τα ζάρια κι έκλεισα τα μάτια. Προτελευταία μέρα στη βασίλισσα της Μακεδονίας, αν όχι τώρα, ποτέ;

Tότε ήταν, εκείνη ακριβώς τη στιγμή του ανίκητου δισταγμού, που ήχησε πειστικά και αποφασιστικά η φωνή της Δέσποινας από την άλλη άκρη της γραμμής: «Μην ακούς κανένα, τηλεφώνα του». Σκέφτηκα πως και πρακτικά αν το αναλύσει κανείς, όσοι δεν άκουσαν κανένα, ή έγιναν εκατομμυριούχοι ή πήραν νόμπελ ή απλώς έφαγαν το κεφάλι τους. Και οι τρεις εκδοχές μου φάνηκαν ανεκτές.

“Κύριε Χριστιανόπουλε καλή σας μέρα. Είμαι ο.....”.

Σε δέκα λεπτά βρισκόμουν μέσα στο ταξί με προορισμό τις Σαράντα Εκκλησιές.



Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος εδώ και ένα χρόνο βγαίνει ελάχιστα από το σπίτι, συναντά ελάχιστους ανθρώπους. «Μόνο τις Κυριακές, πάω εκκλησία. Αυτό θα συνεχίσω να κάνω μέχρι το τέλος» μου λέει.



Τον βρήκα να κάθεται στο γραφείο του, σίγουρα πιο καταβεβλημένο από τις τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του που είχα δει, όμως καθόλου καταβεβλημένο όπως διατείνονταν τρίτοι στις περιγραφές τους.

Στον τοίχο από πάνω από το γραφείο, μια φωτογραφία του Καβάφη και μια του Τσιτσάνη. Φορούσε τις πυτζάμες του. Δεν με θυμόταν, εξάλλου δεν είχαμε ποτέ ξανασυναντηθεί. Μια κάρτα μου είχε απευθύνει όλη κι όλη πριν από ενάμιση χρόνο, ως απάντηση στην τελευταία μου συλλογή ποιημάτων που του είχα στείλει. Μια κάρτα με τρεις προτάσεις γραμμένες σε αυτήν, εύσημο για μια ολόκληρη ζωή. Εκείνη η κάρτα ήταν που με οδήγησε ως εδώ, στο σπίτι που νοικιάζει από έναν ξάδελφο του. Ο θαυμασμός και η εκτίμηση για το έργο του, προϋπήρχαν. Το ίδιο και η έλξη για την σαγηνευτικά αιρετική προσωπικότητα του. Για το ότι πότε δεν ήταν δήθεν και όχι μόνον, αλλά ξεμπρόστιαζε τον κάθε δήθεν που βρισκόταν στο δρόμο του. Αλύπητα. Ωστόσο, χωρίς εκείνην την κάρτα από πού η ενέργεια, η ώθηση για να τον συναντήσω; Από πουθενά….

Η συνομιλία μας και κυρίως τα λεγόμενα του είχαν χαρακτήρα προσωπικής εξομολόγησης, μιας αναπάντεχης εκμυστήρευσης για πράγματα που καθόρισαν τη στάση ζωής του.



«Φοβάμαι και τρομάζω όταν δεν πιστεύουν τις αρνήσεις μου. Τις αρνήσεις μου σε προτεινόμενες τιμές και θέσεις. Και φοβάμαι διότι εγώ είμαι ειλικρινής όταν τους λέω, όχι δεν θα πάρω. Κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια».



Μου λέει ότι δύο φορές τον βολιδοσκόπησαν για την προεδρία της Δημοκρατίας. «Τι, εγώ να αποφασίζω για τις τύχες των ανθρώπων; Για το ποιος θα αποφυλακιστεί και για το ποιος όχι; Δεν μου πάει, δεν θέλω».



Πρυτανικά συμβούλια του πρότειναν τίτλους, πολιτικοί του πρότειναν φιλοξενίες, «μέχρι και από τον Καναδά του είπαν, έλα εδώ και μείνε όσο θέλεις». Όμως όχι. «Φοβάμαι τον αέρα και τη θάλασσα, πώς να ταξιδεύσω; Ούτως η άλλως δεν θα πήγαινα. Εγώ θέλω να είμαι εδώ σε αυτήν τη γωνίτσα, αυτή η γωνίτσα μου πάει, μου ταιριάζει».



Πόσες φορές σχεδόν τον παρακάλεσαν να αποδεχτεί βραβεύσεις. Γνωστή και καταγεγραμμένη πολλάκις η αρνητική μέχρι περιφρόνησης στάση του κατά των βραβείων. «Δεν υπάρχει κανένα βραβείο για έναν ποιητή. Εξάλλου δεν νομίζω ότι αξίζω βραβεύσεις».



Και η αποδοχή του κόσμου; Το γεγονός ότι ο κόσμος απαγγέλλει τα ποιήματα σας, τα απομνημονεύει; «Η αποδοχή του κόσμου είναι κάτι αβέβαιο. Δεν μπορεί κανείς να επενδύει σε αυτό».



Η κουβέντα αναπόφευκτα μας οδηγεί στην Κύπρο. Ξαφνικά το βλέμμα του αλλάζει, όπως ένας βράχος που τον αγγίζεις και μαλακώνει. «Η καρδιά μου χτυπά στην Κύπρο». Όχι «έχω την Κύπρο στην καρδιά μου». «Η καρδιά μου χτυπά στην Κύπρο».

Δάκρυα κυλούν από τα μάτια του, ο ειρμός του λόγου διακόπτεται από ροή της συγκίνησης, έναν βαθύ λυγμό που θέλει να ξεχειλίσει. Μου ζητά ένα λεπτό για να ηρεμήσει. Ακολουθεί σιωπή. Ξαναρχίζει. «Αυτό που συνέβη στην Κύπρο μου τριβελίζει το μυαλό και την καρδιά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία. Έξι φορές με κάλεσαν να κατέβω στην Κύπρο αλλά όπως σας είπα εγώ δεν ταξιδεύω. Όμως και να ταξίδευα, πάλι δεν θα πήγαινα. Αισθάνομαι πως μόλις δω από κοντά εκείνη τη φοβερή σημαία στον Πενταδάκτυλο θα μείνω στον τόπο».



Μου εκμυστηρεύεται ότι πάντοτε υποστήριζε τον Μακάριο και ως εκ τούτου διαφωνούσε και διαφωνεί με κάποιους Κύπριους φίλους του. Ανακαλεί με κόπο στη μνήμη πρόσωπα και ονόματα Κυπρίων λογοτεχνών κ.α. που εκτιμά και συνδέεται μαζί τους με μακρούς δεσμούς.



Η φράση-σήμα κατατεθέν του Χριστιανόπουλου «δεν βαριέσαι, δεν χάθηκε κι ο κόσμος», συνδέει την μεταπήδηση της συζήτησης από το ένα θέμα στο άλλο.

Του λέω πως κάποιοι Ελλαδίτες εμάς του Κύπριους δεν μας πολυσυμπαθούν. «Είναι επειδή αυτοί δεν έζησαν, δεν βίωσαν και δεν έπαθαν αυτό που εσείς πάθατε! Δεν ξέρουν, δεν καταλαβαίνουν, άστε τους στην άγνοια τους!».



Η κουβέντα συνεχίστηκε για πολλή ώρα. Κάποια στιγμή σηκώθηκα για να φύγω, τον έβλεπα να κουράζεται, δεν ήθελα να τον ταλαιπωρήσω άλλο. Του ζήτησα μια κοινή φωτογραφία. Δέχτηκε ευχαρίστως. Του έσφιξα δυνατά τον καρπό του από πάνω, μου τα έσφιξε κι αυτός. Δεν είναι για χειραψίες ο Χριστιανόπουλος ή τον αγαπάς ή δεν…

Βγήκα στο δρόμο, το ψιλόβροχο συνεχιζόταν. Η ψυχή ήταν φουσκωμένη. Κάθισα στο πεζοδρόμιο μπροστά στο σπίτι του και μέχρι να έρθει το ταξί, είχα γεμίσει μια σελίδα σημειώσεις διότι ως αμελής δημοσιογράφος που είμαι, είχα ξεχάσει το μαγνητοφωνάκι στο δωμάτιο του ξενοδοχείου.

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

ΒΡΑΔΙΑ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Βραδιά κυπριακής ποίησης πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη με τη συμμετοχή επτά ποιητών, μελών της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Ενωσης Λογοτεχνών Κύπρου, τη βραδιά οργάνωσε η Εταιρία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με την    Ομοσπονδία Κυπριακών Οργανώσεων Ελλάδας και με χορηγία των Πολιτιστικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου.

Στην εκδήλωση απάγγειλαν ποιήματά τους οι   Λεωνίδας Γαλάζης, Γιώργος Μολέσκης, Γιώργος Φράγκος, Ανδρέας Χατζηθωμάς, Βασίλκα Χατζήπαπα, Χρίστος Χατζήπαπας και Γιώργος Χριστοδουλίδης. Τους Κύπριους ποιητές παρουσίασαν μέλη της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, οι οποίοι  αναφέρθηκαν σε συντομία στη διαδρομή του κάθε λογοτέχνη.

Tην εκδήλωση προλόγισε ο Κύπριος ποιητής Ανδρέας Καρακόκκινος ο οποίος ζει στη Θεσσαλονίκη και είχε την πρωτοβουλία για τη διοργάνωση αυτής της συνάντησης, η οποία πραγματοποιήθηκε 32 χρόνια μετά από μια άλλη παρόμοια εκδήλωση, που έγινε το 1982.

Στους χαιρετισμούς τους, τόσο η Πρόεδρος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης Ζωή Σαμαρά όσο και ο Πρόεδρος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου Γιώργος Μολέσκης, τόνισαν ότι η εκδήλωση προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία για πάρα πέρα ανάπτυξη των διαχρονικών σχέσεων και των επαφών μεταξύ της λογοτεχνικής Ελλάδας και της λογοτεχνικής Κύπρου.

Ανέφεραν επίσης ότι προγραμματίζεται ήδη μια παρόμοια εκδήλωση στην Κύπρο το 2015, με τη συμμετοχή Ελλαδιτών λογοτεχνών και εξέφρασαν την ελπίδα όπως τέτοιου είδους εκδηλώσεις καταστούν θεσμός.

Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΗΡΩΪΔΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΠΕΡΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ

Αναζητώντας τις γέφυρες που ενώνουν τον κόσμο των ανθρώπων με τον κόσμο των ψυχών καταπιάνεται στην Πέμπτη του ποιητική συλλογή ο Γιώργος Χριστοδουλίδης.
Με γλώσσα καυστική,άκρως παρακινητική προς τον αναγνώστη να γίνει θεατής της δικής του οπτικής προς τα μεγάλα κοινωνιολογικά προβλήματα του καιρού μας,με υπαρξιακές προεκτάσεις και με αμφίσημη γραφή, μετατρέπει τους στίχους σε βέλη καθιστώντας μας μάρτυρες της φθοράς και του ανέλπιδου του λόγου του.
Με έντονο το αίσθημα της ευθύνης του ανθρώπου απέναντι στον άνθρωπο,η ποίηση του Γιώργου Χριστοδουλίδη καθηλώνει και τον πιο δύσκολο και υποψιασμένο κάθε μορφής ποιητικού λόγου,αναγνώστη.
 

Έχοντας διαβάσει και τις προηγούμενες ποιητικές του συλλογές, συναισθάνεσαι την εξωστρέφεια του ποιητή ,ο οποίος γεννήθηκε και σπούδασε στη Μόσχα,η διαμονή του στην οποία «επηρέασε όχι μόνο τη γραφή αλλά και την ύπαρξή του»,οπως ο ίδιος λέει.
Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε και το περνά στην Κύπρο,με έντονες τις μνήμες και τις προσωπικέςκαι οικογενειακές εμπειρίες από το ‘74, πιστεύει ότι «ο ποιητής ποιώντας ,αφαιρεί κάτι από το θάνατο».Με την πεποίθηση ότι ήρωες είναι πέρα από τους μύθους και με τη δημοσιογραφική του ιδιότητα να τον κάνει να κοιτά πιο βαθιά στους ανθρώπους,ανατροφοδοτώντας έτσι την πένα του , «κλέβει» εικόνες και σπαράγματα από το εφήμερο της δημοσιογραφίας για να περάσει στην ποιητική αιωνιότητα.
 

Θεωρεί ότι μόνο αν εξαλειφθεί η η απληστία και η αδικία που μας κυβερνούν θα επέλθει ανάκαμψη τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο και πιστεύει πως πρέπει να δώσουμε στα παιδιά την ευκαιρία και την επιλογή να τα απομυθοποιήσουν όλα και να τα ξαναπλάσουν με το δικό τους βλέμμα,όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις.
 

Ο Κύπριος ποιητής και δημοσιογράφος Γιώργος Χριστοδουλίδης μιλά στις Διαδρομές για την τελευταία του ποιητική συλλογή,"Δρόμος μεταξύ ουρανού και γης",(εκδ.Φαρφουλάς)και απαντά σε ερωτήσεις που αφορούν την ποιητική,δημοσιογραφική και γονεική του ιδιότητα,μέσα από το πρίσμα της Κρίσης που πλήττει την Ελλάδα και την Κύπρο.
Ο Γιώργος Χριστοδουλίδης γεννήθηκε στη Μόσχα το 1968 και μεγάλωσε στη Λάρνακα. Σπούδασε δημοσιογραφία στο πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας. Για την πρώτη του ποιητική συλλογή, Ένια, (Εκδόσεις Ατέλεια, Λευκωσία 1996) τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Νέου Λογοτέχνη, ενώ για τη δεύτερη, Ονειτροτριβείο, (Γαβριηλίδης, Αθήνα 2001) με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Ακολούθησε το Εγχειρίδιο Καλλιεργητή (Γκοβόστη, Αθήνα 2004) και Το Απραγματοποίητο (Γαβριηλίδης, Αθήνα 2010).
Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά, βουλγάρικα, ισπανικά, λετονικά, πορτογαλικά, λιθουανικά, κλπ.

1)Σας καλωσορίζω στην εφημερίδα Θεσσαλία,κύριε Χριστοδουλίδη.


"Δρόμος μεταξύ ουρανού και γης"η πρόσφατη ,πέμπτη κατά σειρά,ποιητική σας συλλογή.
Ποια η σημειολογία του τίτλου;
Ευχαριστώ πολύ για τη δυνατότητα που μου δίνετε. Η σημειολογία του τίτλου έχει μάλλον να κάνει με την αναζήτηση του υπερβατικού στοιχείου στη ζωή. Μια αναζήτηση με μηδενικό χειροπιαστό αποτέλεσμα, όμως οι κραδασμοί παραμένουν και γίνονται ή προσπαθούν να γίνουν ποίηση. Το ομώνυμο ποίημα της συλλογής το οποίο αιωρείται σε αυτόν το νοητό δρόμο μεταξύ ουρανού και γης, δίνει μια πιο επαρκή απάντηση στο ερώτημά σας.

2)Στα ποιήματά σας διακρίνει κάποιος έντονο το στοιχείο της απαισιοδοξίας,με έντονη κοινωνιολογική κριτική και συχνά πολιτικές προεκτάσεις....

Δεν πρόκειται θέλω να πιστεύω για απαισιοδοξία, αλλά για συναίσθηση της ματαιότητας. 'Ο,τι ο πολύς κόσμος ενδεχομένως να αντιλαμβάνεται στη δύση της ζωής του, ο ποιητής το βιώνει και το μετουσιώνει σε χημικές ενώσεις λέξεων από το λυκαυγές της ποιητικής του ύπαρξης. Ακόμα κι έτσι όμως, η ποίηση είναι από μόνη της μια μικρή άρνηση της ματαιότητας. Ποιείς, άρα αφαιρείς κάτι από το θάνατο. Προσωρινά. Οσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας, σιχαίνομαι την ομφαλοσκόπηση και την εσωστρέφεια. Την ώρα που ο ποιητής κοιτά έκθαμβος μια ξαφνική καταιγίδα με τα αστραπόβροντα της, κάποιοι πνίγονται. Δεν θα μπορούσα να το προσπεράσω αυτό. Μου δίνει άλλωστε έωλο άλλοθι και ενίοτε με πείθει ότι "κοίτα εσύ γράφεις κάποτε για τους αδικημένους και καταφρονεμένους, μην νιώθεις άσχημα". Γελοιότητες φυσικά, άσχημα δεν πρέπει να νιώθει μόνο όποιος αναλώνει το σύνολο των δυνάμεων για όσα αξίζουν, για όσους δεν μπορούν από μόνοι τους.

3)Έχοντας διαβάσει και προηγούμενες ποιητικές σας συλλογές,με άγγιξαν ιδιαίτερα οι αναφορές σας στα παιδιά και τους ηλικιωμένους.Πόσο σημαντική νομίζετε ότι είναι η προστασία αυτών των δύο ηλικιών;

Υπάρχει αυτό που λέτε. Κοιτάχτε, αν η ποίηση μπορούσε να προστατεύσει τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, ευχαρίστως να γράφω δέκα ποιήματα τη μέρα. Θα ήταν μετριότατα, αλλά θα τό ´κανα.. Με συγκλονίζει η πολύμορφή παιδική δυστυχία. Μια φορά στη Μόσχα στις μία τα ξημερώματα, τρία παιδιά σκάλιζαν ένα κάδο απορριμμάτων. Τώρα αυτή η φτώχεια ήρθε και στο σπίτι μας. Οσο για τους ηλικιωμένους, φεύγουν επειδή άλλοι πρέπει να πάρουν τη θέση τους. Γιατί λοιπόν να μην φεύγουν χορτάτοι, πλήρεις ημερών και αγάπης; Επειδή όμως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, λέω, ας υπάρχει τουλάχιστον μια ποιητική κατάθεση. Μια ιερή κατάθεση αμφιβόλου κοινωνικής αξίας και ανύπαρκτης ανταπόδοσης. Φυσικά όλα αυτά δεν δικαιολογούν το ανάλγητο κράτος.

4)Οι σπουδές σας στη Ρωσική πρωτεύουσα,πόσο επηρέασαν τη γραφή σας;

Οι σπουδές μου στη Μόσχα, όπου και γεννήθηκα, δεν επηρέασαν απλώς την ποίηση μου. Διαμόρφωσαν την ύπαρξή μου. Ταξίδεψα εκεί το 1987. Η κατάρρευση μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας, ήταν συνώνυμη για μένα με την κατάρρευση ενός απόρθητου έτσι φάνταζε) ιδεολογικού κώδικα αξιών.
Δεν ήταν μόνο αυτό. Στη Μόσχα γνώρισα τον Σαλμάν, ένα τυφλό φοιτητή της ιατρικής. Έναν σοφό άνθρωπο. Παίζαμε σκάκι και με νικούσε. Θήτευσα κοντά του. Ξέρετε πόσοι σπουδαίοι φιλόσοφοι υπάρχουν στον κόσμο που δεν θα τους μάθει κανείς; Όπου φουρτούνα λοιπόν, για να επανέλθω, και ένα έναυσμα για αναζήτηση. Οι απαντήσεις είχαν γίνει ξανά ερωτήματα και αυτή τη φορά έπρεπε να απαντηθούν όχι συνταγογραφικά. Ετσι έψαξα τη δική μου αλήθεια. Δεν βγήκα τόσο στους δρόμους, όσο είδα δρόμους μέσα μου. Τείνω να καταλήξω ότι δεν υπάρχει κατάληξη και αυτό από μόνο του είναι ένα υπέροχο τέλος. Η αλήθεια είναι πάντοτε ένας κινούμενος στόχος. Πρέπει να τρέχεις ξωπίσω της. Βρήκα επίσης στους λογαριασμούς μου με τη ζωή, ένα χρέος, μια οφειλή που ενώ ξέρεις ότι είναι αδύνατο να αποπληρωθεί, αναλώνεσαι να την αποπληρώσεις: Είναι οφειλή προς εκείνους που δεν είδαν το φως που τους έδειχνε μια έξοδο, την πόρτα πίσω από τον τοίχο. Στο τέλος, γίνεται μια οφειλή προς τον εαυτό σοu.Πιστεύω όμως ότι είμαστε στην αρχή, αρκεί να γλυτώσουμε την περιβαλλοντική καταστροφή, έναν πυρηνικό όλεθρο ή την απόλυτη ένδεια.

5)Ποιοι ποιητές αποτέλεσαν γενικότερα πρότυπο για εσάς;

Σε διάφορα στάδια της ζωής μας, δεχόμαστε επηρεασμούς αναλόγως σε ποια κατάσταση είναι οι κεραίες μας να τους δεχτούν. Στα είκοσι δεν είσαι έτοιμος να δεχτείς αυτό που δέχεσαι στα 40. Δεν θα σταθώ σε ονόματα, πλην των: Μάρκες, Χριστιανόπουλου και Μπουκόβσκι. Όχι γιατί οι άλλοι που διάβασα δεν με συντάραξαν ή έθελξαν ή μάγεψαν. Αλλά αυτοί οι τρεις διείσδυσαν πολύ βαθιά μέσα μου. ´Ολα και όλοι σε καθορίζουν και με τον καιρό καταλαβαίνεις πως ένας ποιητής, ένας συγγραφέας, κρίνεται κυρίως από εκείνα που ΔΕΝ έγραψε.

6)Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ήρωες και ηρωίδες της λογοτεχνίας;

Διαφωνώ με τον χαρακτηρισμό. Ήρωες και ηρωίδες υπάρχουν μόνο πέραν από τους μύθους. Και πόσοι από αυτούς το επιδίωξαν; Πιστεύω μάλιστα ότι οι περισσότεροι αν υπήρχε η δυνατότητα μετά θάνατον να ερωτηθούν, θα απέρριπταν τον τίτλο. Ο κάθε άνθρωπος γνωρίζει τον εαυτό του καλύτερα από τον καθένα. Αν όμως με ρωτάτε για πρόσωπα μπορώ να αναφέρω κάποιους που ενδεχομένως να μην είναι ευρέως γνωστοί όπως ο Σβιτρικάιλοφ στο Εγκλημα και Τιμωρία, ο Πιέτρο Κρέσπι στα 100 χρόνια μοναξιά, αλλά και ο Κουασιμόδος στην Παναγία των Παρισίων. Ειδικά ο Κουασιμόδος συμβολίζει τόσα πολλά. Και ,ξέρετε ,αν με ρωτούσαν ποιος είναι ο πιο όμορφος ήρωας των βιβλίων όπως τον αναφέρετε,, μάλλον αυτόν θα διάλεγα. Ολα αυτά με επιφύλαξη διότι διάβασα τα μισά βιβλία μου όντας ανώριμος και τα άλλα μισά ίσως πιο ώριμος απ' ότι έπρεπε.

7)Πόσο παρατηρητής της πραγματικότητας οφείλει να είναι ένας ποιητής,και πόσο η δημοσιογραφική σας ιδιότητα τροφοδοτεί την ποιητική γραφή σας;

Δεν γνωρίζω το πόσο, αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα μια τάση σε τέτοιες παρατηρήσεις, κυρίως των ανθρώπινων,όχι τόσο της φύσης. Κοιτούσα τους ανθρώπους να περπατούν, να κάθονται, να γελούν, να κλαίνε, να τσακώνονται. Αργότερα, όταν ήρθε και η δημοσιογραφική μου ιδιότητα, μου δόθηκε η δυνατότητα να κοιτώ τους ανθρώπους πιο βαθιά και διέκρινα ότι δυστυχούν. Πάντα κοιτούσα, σπανίως παρέμβαινα και αυτό είναι μια εξομολόγηση, αλλά και όπου επιχείρησα να παρέμβω, οι τοίχοι ή τα τείχη ήταν πολύ ψηλά για μένα και την μη επαρκούσα επιμονή μου. Εκλεβα λοιπόν- και τώρα κλέβω -εικόνες και σπαράγματα από το εφήμερο της δημοσιογραφίας για να τα περάσω στην "ποιητική αιωνιότητα". Κάτι σαν κλεπταποδοχή μοιάζει αλλά στον καιρό υπάρχουν τόσες κλεψιές, ας κάνω κι εγώ μίαν.

8)Κατάγεστε,ζείτε και εργάζεστε στην Κύπρο.Ως συνομήλική σας,έζησα τη φρίκη του πολέμου έμμεσα,καθώς όλοι αισθανθήκαμε ανασφάλεια και τρόμο ότι θα συνέβαινε και στην Ελλάδα.Πόσο επηρέασε τη γραφή σας η εμπειρία αυτή;
Έμεινε ως τραύμα ή έδωσε ώθηση στην πένα σας;

Θυμάμαι τον πατέρα μου την 15η Ιουλίου 1974. Είναι γιατρός ο πατέρας μου. Εκείνη την ώρα έκανε μια ενδοφλέβια ένεση σε ασθενή του,όταν ακούστηκε από το ραδιόφωνο το βδελυρό "ο Μακάριος είναι νεκρός". Τέλειωσε με την ένεση και εξαφανίστηκε. Αργότερα πολύ μάθαμε ότι οργάνωσε την αντίσταση στη Λάρνακα κατά του πραξικοπήματος, και ακολούθως ανέβηκε μαζί με άλλους στον Πενταδάκτυλο να πολεμήσει τους Τούρκους. Θυμάμαι τη γιαγιά μου να διώχνει τους πραξικοπηματίες όταν ήρθαν στο σπίτι της(εμείς κρυβόμασταν εκεί) για να συλλάβουν τον πατέρα και τον παππού μου. Τους έδιωξε κουνώντας τα χέρια και φωνάζοντας "αίσχος". Ξέρετε, η δύναμη του καλού ,στον κατάλληλο άνθρωπο, μπορεί να υπερνικήσει άοπλη το κακό. Έκτοτε δεν χρειάστηκε κανείς να μου πολλά για το τι είναι αξιοπρέπεια και θάρρος. Ηξερα. Και όταν ξεχνώ, θυμάμαι εκείνα τα γεγονότα.

9)Ως δημοσιογράφος,αλλά και ως ευρωπαίος πολίτης,πώς βλέπετε ευρύτερα την κατάσταση σε Ελλάδα και Κύπρο;Ποιο είναι το πιο έντονο συναίσθημά σας για την υπάρχουσα κατάσταση;
Υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης;

Ελπίδα ανάκαμψης; Πάντα πρέπει να ελπίζουμε αλλά δεν βλέπω κάτι. Ελπίδα θα υπήρχε αν οι αχόρταγοι απατεώνες για κάποιο λόγο σταματούσαν να κυβερνούν τον κόσμο και να υποδουλώνουν χώρες και λαούς. Ηδη έχει υπολογιστεί ότι από τη λεγόμενη κρίση σε ευρωπαϊκό επίπεδο,αλλά και σε παγκόσμιο, οι πολυεθνικές τριπλασίασαν τα κέρδη τους ενώ οι μισθωτοί τριπλασίασαν τη φτώχεια τους. Για ποια ανάκαμψη μιλάμε συνεπώς; Βλέπω απληστία, αδικία και φόβο. Αυτά μας κυβερνούν.

10)Ποια είναι η μεγαλύτερή σας ανησυχία ως γονιός;Με ποιον τρόπο μπορεί κάποιος μέσω της συγγραφικής του δουλειάς να δώσει κίνητρα και ελπίδα στα νέα παιδιά;

Τα μεγαλύτερα ατιμώρητα εγκλήματα, έγιναν στα κρυφά, πίσω από τους τέσσερις τοίχους των σπιτιών, από γονείς σε βάρος των παιδιών τους. Ένα μέρος μου θρηνεί γι' αυτά τα παιδιά. Εγκληματίες γονείς έχουν δημιουργήσει εγκληματίες ενήλικες. Ενας από τους μεγαλύτερους εκτελεστές της μαφίας στην Αμερική , ο Ρίτσαρντ Κουκλίνσκι, ήταν δημιούργημα των γονέων του ,οι οποίοι ποτέ δεν του έδωσαν αγάπη, παρά μόνο τον έσπαζαν στο ξύλο, πολλές φορές χωρίς λόγο. Πρέπει να δώσουμε επιλογή στα παιδιά να βιώσουν και την ομορφιά αλλά και να μάθουν από την ασχήμια της ζωής. Να τα απομυθοποιήσουν όλα και να τα ξαναπλάσουν με το δικό τους βλέμμα. Να τους δώσουμε την επιλογή να ανεβούν αλλά και να πέσουν. Να έχουμε τη δύναμη να το κάνουμε. Κι όλα αυτά μέσα από την ανόθευτη αγάπη μας. Τα παιδιά να ξέρουν ότι τα αγαπάμε, και επειδή τα αγαπάμε, τ' αφήνουμε όταν πρέπει και είμαστε δίπλα τους όταν το θέλουν. Μα το κυριότερο, δεν είναι τα λόγια αλλά οι πράξεις μας. Αυτές θυμούνται τα παιδιά και από αυτές θα μας κρίνουν.

Σας ευχαριστώ πολύ !


Χαριτίνη Μαλισσόβα