Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

"ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΩ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΤΡΟΦΕΣ ΚΑΙ ΠΑΝΑΚΙΑ"





Ούτε απόψε θα κοιμηθώ. Γράφω με την ελπίδα πως θα μπει στον κόπο να το διαβάσει και να χάσει τον ύπνο του κάποιος από αυτούς. Αυτούς τους μεγάλους, τους  σπουδαίους   ανθρώπους του τόπου μας που τόσα χρόνια κατάτρωγαν τον κόπο και τον μόχθο αυτού του λαού ασυνείδητα, εξυπηρετώντας την φιλοδοξία και φιλαργυρία τους.   Μήπως λέω και του έμεινε κανένα ίχνος φιλότιμου και φέρει κανένα εκατομμύριο από αυτά που φύλαξε στο εξωτερικό να βοηθήσει τον κόσμο  για να εξιλεωθεί.  Δεν πειράζει , εμείς θα του κάνουμε χειραψία θα τον ευχαριστήσουμε θα βγάλουμε και φωτογραφίες  για τις εφημερίδες, τα  περιοδικά και θα τον ονομάσουμε Μέγα Ευεργέτη.

Σήμερα στην αποθήκη  των Αλκυονίδων στον αριθμό 63 ήταν ο Κυριάκος.  Ο Κυριάκος ερχόταν τους τελευταίους μήνες  στην αποθήκη άλλοτε μόνος του άλλοτε με την γυναίκα και τα τρία παιδιά του για να πάρει τρόφιμα και άλλα είδη  για την οικογένεια του. Το μικρό του μωρό είναι τώρα μόλις 10 μηνών. Ήταν πάντα σκυθρωπός και λιγομίλητος , αλλά πάντα μας ρωτούσε αν ξέρουμε για καμιά δουλειά. Δίναμε παιδικές τροφές, πανάκια, ρουχαλάκια για το μικρό, ρούχα και παιχνίδια για τα μεγαλύτερα παιδιά και ένα κιβώτιο τρόφιμα. Κάποτε πλούσιο το κιβώτιο και κάποτε πολύ φτωχό, ανάλογα με το τι είχαμε κάθε φορά. Σίγουρα τα τρόφιμα και οι παιδικές τροφές δεν είναι αρκετές για να συντηρήσουν μια οικογένεια αλλά δίνουν μια ανακούφιση. Γράφω στο δελτίο του Κυριάκου τρόφιμα, ρουχισμό, παπούτσια, παιχνίδια, βρεφικές τροφές, πανάκια.  

-Δεν θα πάρω βρεφικές τροφές και πανάκια μου λέει με τρεχάμενη φωνή.

 -Γιατί? Τον ρωτώ. Και κοιτάζω  στην λίστα να δω την ηλικία του μωρού μήπως και μεγάλωσε και δεν τα χρειάζεται πλέων. Πολλά από τα μωρά μας τώρα το καλοκαίρι έμαθαν να πηγαίνουν τουαλέτα και δεν τους δίνουμε πανάκια. Είναι μόνο δέκα μηνών, αποκλείετε.  Γυρίζω και τον κοιτάζω. Δάκρια κυλούν από τα μάτια του. Τα σκουπίζει στα γρήγορα και μου λέει το δώσαμε για υιοθεσία να έχει  μια καλύτερη ζωή. Δεν μιλήσαμε άλλο. Έσβησα από την λίστα τις  βρεφικές τροφές, πανάκια και του έδωσα το δελτίο.
Συνέχισα να φωνάζω αριθμούς και να έρχονται νέα ζευγάρια όλοι άνεργοι   με παιδιά. Ευτυχώς όλο το καλοκαίρι πολλοί άνθρωποι ,καταστήματα, επιχειρήσεις  οργανώθηκαν μάζεψαν και έφεραν  μαθητικές στολές και σχολικά έτσι όλα τα παιδάκια έβρισκαν έστω και κάτι να πάρουν.
Ο αριθμός 75 ήταν μια κοπέλα χήρα με 6 παιδιά το μεγαλύτερο πρώτη Λυκείου.
-
Σας παρακαλώ μας είπε, βρείτε μου μια δουλειά ότι νάνε. Δεν παίρνω επίδομα χηρείας γιατί ο άνδρας μου δεν έβαζε κοινωνικές ασφαλίσεις.  Μέχρι τώρα μας στήριζαν οι  παππούδες . Έμειναν όλοι άνεργοι και είμαστε σε απόγνωση. Ούτε γάλα δεν μπορώ να πάρω. Ανακατεύω το γάλα με  αλεύρι και ζάχαρη για να τα ξεγελάσω.
Η γνωστή πια στις μέρες μας  συνταγή της γρούτας. Τι να  τους κάνει ένα κιβώτιο τρόφιμα ? Έχει ο Θεός .

Η επόμενη είναι μάνα τεσσάρων παιδιών μονογονιός. Άνεργη και αυτή. Έχω να έλθω εδώ και 4 μήνες μου είπε. Έπαθα βαριά κατάθλιψη, δεν άντεχα αυτή την κατάσταση ένοιωθα μια άχρηστη μια ανάξια μάνα. Να μην βρίσκω δουλειά . Να μην μπορώ να τους πάρω τίποτα. Ήθελα να πεθάνω. Με κράτησαν στην ψυχιατρική κλινική για 3 μήνες. Τα παιδιά έμειναν στους συγγενείς. Τώρα είμαι καλά δεν θέλω να ξαναπέσω.

Συνεχίσαμε να φωνάζουμε αριθμούς. Κάθε αριθμός και μία οικογένεια που περνά την δική της τραγωδία. Έχει ο Θεός λέγαμε και ξαναλέγαμε προσπαθώντας να συνεχίσουμε να χαμογελάμε. Τα παιδιά , τα παιδιά μας δεν μας φταίνε σε τίποτα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου