Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ, ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΡΕΝΟ

Κι έπειτα τα χρόνια θα περάσουν
όγκοι βουνών και πέτρας θα παρεμβληθούν
θα ξεχαστούν όλα
όπως ξεχνιέται το καθημερινό φαΐ
που μας κρατάει ορθούς.
Όλα, έξω από κείνη τη στιγμή
που μέσα στο συνωστισμό του υπόγειου τρένου
κρατήθηκες στο μπράτσο μου.

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Αναπολώντας μια πραγματική αριστερά

Δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι οι Γ.Μολέσκης, Ακης Παπασάββας και Βάσος Γεωργίου. Και οι τρεις διετέλεσαν για χρόνια πολλά στενοί συνεργάτες και φίλοι του Δημήτρη Χριστόφια ως ΓΓ του ΑΚΕΛ, του Δ.Χ. ως Προέδρου της Βουλής και του Δ.Χ. ως ΠτΔ . «Ανδρώθηκαν» πολιτικά, τεχνοκρατικά, πολιτειακά, δίπλα από τον Δ.Χ., «διάβασαν» τον τρόπο σκέψης και δράσης του, τον συμβουλεύτηκαν και του κατάθεσαν απόψεις. Συνεπώς, οι διαδοχικές, του ενός μετά τον άλλον, εμπλοκές τους στις γνωστές υποθέσεις, που σύσσωμος ο Τύπος και η κοινή γνώμη, αξιολόγησαν ως σκάνδαλα, δεν μπορεί παρά να έχουν άμεση αντανάκλαση στον ίδιο τον Δ.Χ., στα αξιολογικά κριτήρια που επιλέγει το στενό πυρήνα των συνεργατών του, αλλά και στο είδος της μύησης που έτυχαν ή δεν έτυχαν.
Εχουν (είχαν) ή όχι ρητές εντολές για τήρηση της χρηστής διοίκησης οι πρώην και νυν συνεργάτες του Δ.Χ., για αποφυγή οποιασδήποτε ενέργειας που συνιστούσε εκμετάλλευση θέσης προς ίδιον ή αλλότριο όφελος; Αν δεν είχαν, τότε το πρόβλημα δεν άπτεται πλέον προσώπων, αλλά ενός συγκεκριμένου συστήματος άσκησης εξουσίας, σύμφωνα με τον οποίο, «τόσα χρόνια αδικούμασταν, τώρα ας αδικήσουμε εμείς ή ας κάνουμε ό,τι θέλουμε, μη λογαριάζοντας θεσμούς και κανόνες».
Αν όμως είχαν, τότε γιατί δεν υπόκειντο σε συχνό έλεγχο για την τήρηση αυτής της εντολής; Διότι αν υπόκειντο, δεν θα χρειαζόταν ο Τύπος να επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά τη ρήση ότι «η δημοσίευσις είναι η ψυχή της Δημοκρατίας», αποκαλύπτοντας τα ζητήματα και δρομολογώντας τις παραιτήσεις των δυο εκ των τριών συνεργατών του Προέδρου. Από μόνο του το Προεδρικό, αυτοβούλως, θα εντόπιζε και θα ξήλωνε τα κακώς έχοντα. Συνεπώς, ακόμα και αν δεν υπάρχει έλλειμμα πιστής τήρησης αρχών στην άσκηση εξουσίας, κενό ελέγχου πολιτειακής συμπεριφοράς αναμφιβόλως καταγράφεται και είναι τεράστιο.
Βεβαίως, οι τρεις προαναφερθέντες, δεν είναι εξωγήινοι. Είναι άνθρωποι σαν εμάς, με τα καλά και τα κακά τους, ίσως λίγο ή πολύ πιο ευνοημένοι από τον μέσο Κύπριο ως εκ των υψηλών αξιωμάτων που κλήθηκαν να υπηρετήσουν. Η ποιοτική διαφορά που αναδεικνύει τα θετικά ή αρνητικά που κουβαλά ο κάθε πολιτειακός αξιωματούχος μέσα στη ψυχή του, καθορίζεται από το περιβάλλον εξουσίας και διοίκησης μέσα στο οποίο κινείται και δρα. Συνεπώς, το πρόβλημα εκεί κυρίως πρέπει να εντοπιστεί και όχι επιφανειακά και επιδερμικά στα προσωπικά χαρακτηριστικά του καθενός, στο αν είναι δηλαδή ευάλωτος ή όχι, παρότι κι αυτά έχουν τη σημασία τους.
Προκύπτει όμως κι ένα θέμα εξόχως ιδεολογικό. Ο κόσμος της αριστεράς, βλέποντας όλα όσα γίνονται, αναπολεί πιστεύω τα χαμένα νοήματα της ιδεολογίας του. Αυτά που χάθηκαν μέσα στις «σκανδαλώδεις» και σκανδαλίζουσες πρακτικές άσκησης εξουσίας, εν είδη αυτοσκοπού να αποδειχθεί ότι «μπορούμε κι εμείς». Μπορούμε για ποιό πράγμα δηλαδή; Να υπακούμε στις εντολές των στυγνών γραφειοκρατών και υπηρετών του μεγάλου, εκ Βρυξελλών, κεφαλαίου; Να εξισώνουμε προκλητικά τους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους με τους οικονομικούς μεγιστάνες, στο κομμάτι της συμβολής τους για να αντιμετωπιστεί η δυσχερής οικονομική συγκυρία; Να βάζουμε, το ίδιο επιδέξια, θυμίζοντας δεξιά στις χειρότερες στιγμές της, το χέρια μέσα στο βαρελάκι με το μέλι; Να προωθούμε επί το πλείστον «τους δικούς μας», αφήνοντας εκτός τους άξιους αλλά άνευ κομματικής ταυτότητας, συμπολίτες μας;
Αν αυτά είναι που μπορούμε, τότε να το παραδεχτούμε. Και να επιλέξουμε. Προσωπικά, μπροστά στο δίλημμα, χίλιες φορές καλύτερα και πιο ωφέλιμα για τον τόπο, μια αυθεντική αριστερή και έντιμη αντιπολίτευση, παρά μια νοθευμένη αριστερή διακυβέρνηση. Κάτι που δυστυχώς υπό τις παρούσες συνθήκες είναι αδύνατο να υπάρξει.