Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Συνεταιρισμός για την Ειρήνη: Ηθική και υποκρισία

Μου είναι ειλικρινά ακατανόητη η εμμονή των κομμάτων ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΕΥΡΩΚΟ να ενταχθεί η Κύπρος στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, ένα υποβραχιόνα του ΝΑΤΟ, όταν οι θέσεις αυτών των κομμάτων στο Κυπριακό αντιστρατεύονται την πολιτική βασικών νατοϊκών χωρών επί του εθνικού μας θέματος. Να ζητά την ένταξη μας στον Συνεταιρισμό και μάλιστα μετ’ επιτάσεως ο ΔΗΣΥ, η ηγεσία του οποίου συνέπλευσε άλλοτε φανερά, άλλοτε κρυφίως με τις πολιτικές του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον στο Κυπριακό, το αντιλαμβάνομαι πλήρως- είναι μια φυσιολογική εξέλιξη. Αλλά οι προαναφερθείσες τρεις πολιτικές δυνάμεις στη βάση ποιάς λογικής συνταυτίζονται με εκείνο που υποτίθεται ότι αντιμάχονται;
Αν η στάση τους ελαύνεται από σοσιαλδημοκρατικούς ή δεξιόστροφους χρωματισμούς ή αποχρωματισμούς, τότε ας υιοθετήσουν το σύνολο της νατοϊκής πολιτικής επί του πλανήτη, του κυπριακού συμπεριλαμβανομένου.

Θα ήταν πιο συνεπές. Επίσης, ας αποσύρουν τις διεκδικήσεις τους για λύση στη βάση των ευρωπαϊκών αρχών και του διεθνούς δικαίου κι ας τις υποκαταστήσουν με θέσεις για λύση στη βάση των γνωστών νατοϊκών αρχών. Επιπλέον, ας χαιρετίσουν, έστω ετεροχρονισμένα, το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, ας ανασκευάσουν την αντίθεση τους στην εισβολή στο καθημαγμένο σήμερα Ιράκ κλπ .

Δεν νοείται ενώ απορρίπτεις υποπροϊόντα τύπου σχεδίου Ανάν, απότοκα της στυγνής σε βάρος μικρών λαών πολιτικής των ηγητόρων της νέας τάξης πραγμάτων, να επιδιώκεις ταυτόχρονα να αποτελέσεις συστατικό της μέρος των οργανισμών της.

Από την άλλη, υποκριτική είναι και η στάση της κυβέρνησης αλλά και της ηγεσίας του ΑΚΕΛ.

Ενώ σε κυβερνητικό αλλά και κομματικό επίπεδο, τα τελευταία χρόνια δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προσπαθούν να επιβάλουν την ιδεολογικοπολιτική αλλά και εθνική απονεύρωση και την άνευ ουσιαστικών όρων δεκτικότητα στις επιβουλές του δυτικού παράγοντα στο Κυπριακό, αίφνης, στην περίπτωση με το Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, θυμήθηκαν ότι υπάρχουν κακοί και ιμπεριαλιστές και ότι δεν είναι σωστό να εντάσσεσαι στις συμμαχίες και να διευκολύνεις τους σχεδιασμούς τους.

Πόσο πιο ηθικό όμως είναι να προστατεύεις τον κ. Αλεξάντερ Ντάουνερ αποτρέποντας την έκθεση των ενεργειών του στο φακό της δημοσιότητας και της Βουλής από το να ζητάς ένταξη στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη; Πόσο πιο ηθικό είναι να επιλέγεις πολιτικές εξευμενισμού-μέχρι παρεξηγήσεως- των Βρετανών ή να αποδέχεσαι για τη χώρα σου προδιαγραφές λύσης τύπου Βοσνίας, στη νατοϊκή λογική για σύσταση κρατών-εκτρωμάτων, κατ’ επέκταση, δορυφόρων, από το να καθίστασαι στρατηγικός εταίρος με χώρες που αποτελούν τον πυρήνα εκπόρευσης αυτών των πολιτικών; Αλλά και πόσο πιο ηθικό από το θέμα του Συνεταιρισμού είναι να παραπέμπεις το ζήτημα της αμφισβήτησης των βρετανικών βάσεων στην Κύπρο-του κατ’ εξοχήν συμβόλου της αποικιοκρατικής, νατοϊκής δυτικής πολιτικής - στο απώτερο μέλλον;

Εκτός κι αν συμφωνήσουμε όλοι ότι δεν υπάρχει τίποτα ηθικό στην πολιτική, διεθνή και εγχώρια, οπότε ας σπεύσουμε ως πολίτες και ψηφοφόροι, να ταχθούμε είτε με τους μεν είτε με τους δε. Ολο και κάποια εύνοια μπορεί να κερδίσουμε, αν μπούμε εγκαίρως στη σειρά.