Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ, ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Με μαεστρικό τρόπο, οι πολιτικοί εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας στον τόπο, μαζί με τις εργοδοτικές οργανώσεις, επιχειρούν να μετατρέψουν το θέμα της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, σε μια αντιπαράθεση των εργαζομένων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Το βασικό τους μότο: Οι εργαζόμενοι του δημοσίου και ημιδημόσιου τομέα «παίρνουν πολλά», ενώ οι ιδιωτικοί υπάλληλοι υπαμείβονται.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι για ορισμένους υψηλόβαθμους υπαλλήλους του Δημοσίου ισχύουν σκανδαλώδη προνόμια που θα πρέπει να καταργηθούν. Αυτοί όμως είναι μια ελάχιστη μειοψηφία, μπροστά στο σύνολο των εργαζομένων.
Με αυτό λοιπόν το πρόσχημα, καταγράφεται μια ανοίκεια, μετωπική επίθεση εναντίον του βιοτικού επιπέδου δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων, με άδικες μειώσεις μισθών, ολικό πάγωμα αυξήσεων κλπ.
Το τραγελαφικό είναι ότι «θύμα» αυτής της επίθεσης είναι και η ίδια η οικονομία της αγοράς, αφού η εξασθένιση της αγοραστικής δύναμης της μεσαίας τάξης, της ραχοκοκαλιάς της οικονομίας μας, οδηγεί με δραματικό τρόπο τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, σε πτώχευση. Ποιός θα αγοράζει τώρα τα προϊόντα τους; Κατά τ’ άλλα, το πολιτικό-πλουτοκρατικό κατεστημένο του τόπου μας, κόπτεται βαθιά για τους μικρομεσαίους, πλην φυσικά των περιπτώσεων που μεγαλοεπιχειρηματίες «καταβροχθίζουν» τις προσφιλείς τους μικρομεσαίες επιχειρήσεις …
Την ίδια «έγνοια» έχουν και για τους αδικημένους, επί το πλείστων, εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Τους ακούσατε ποτέ να δηλώνουν ότι η εξισορρόπηση της κατά μέσο όρο μισθολογικής ανισότητας με το δημόσιο, θα πρέπει να προέλθει και μέσω αυξήσεων των μισθών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα;
Τους ακούσατε ποτέ να διαμαρτύρονται ή να καταγγέλλουν τις μαζικές απολύσεις τους, τις αδήλωτες κατακρατήσεις μέρους των απολαβών τους ή τις παράνομες αποκοπές των 13ων μισθών τους;
Ναι, το κράτος χρειάζεται εξυγίανση και λεφτά. Πώς όμως απαντούν στο συντριπτικό και στοιχειοθετημένο από εκθέσεις της Ελεγκτικής Υπηρεσίας του κράτους, φαινόμενο της εκτεταμένης φοροδιαφυγής από τους οικονομικούς πάτρωνες τους, που ξεπερνά το 1,5 δις;
Λένε ότι είναι δύσκολο να συλλεχθούν αυτά τα ποσά ή υποβαθμίζουν το θέμα ως δευτερεύον ή ανύπαρκτο. Φυσικά και είναι, όχι δύσκολο, αλλά αδύνατο, όταν ο επιδότης επισκέπτεται μια φορά τον φοροδιαφεύγοντα, δεν τον εντοπίζει, και αμέσως μετά η περίπτωση του διαγράφεται…
Αλήθεια, τί έκαναν οι θορυβώδεις κατά τ’ άλλα εκπρόσωποι της νομοθετικής εξουσίας για να ενισχύσουν τους σχετιζόμενους με την πάταξη της φοροδιαφυγής κρατικούς μηχανισμούς;
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι η απανταχού εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέροντα και ιδίως κοινό ταξικό αντίπαλο: Τους πλουτοκράτες και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους. Η εφαρμογή από τους τελευταίους της τακτικής του διαίρει και βασίλευε, δεν πρέπει να αποπροσανατολίζει, γίνεται με αποκλειστικό σκοπό την εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου και τη προς όφελος του ληστρική αναδιανομή του εθνικού πλούτου.
Γιατί, π.χ. δεν φορολογείται με σοβαρό και αξιόπιστο τρόπο η τεράστια ακίνητη περιουσία των λίγων, παρά μόνο λαμβάνονται διάτρητες αποφάσεις περί δήθεν καταβολής εισφοράς επί του τζίρου ή των κερδών των εταιριών;
Ανεύθυνη δεν είναι και η κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι μια πιο ορατή κοινωνική ευαισθησία, έστω ένεκα του ότι οι περισσότεροι μη έχοντες ανήκουν στην αριστερά (αν και πλέον το κίνημα της φτώχειας είναι υπερκομματικό), από τους επικριτές της, θα πρέπει να της πιστωθεί. Πρόκειται εξάλλου για μια κυβέρνηση που θα μείνει στην ιστορία ως ή πρώτη που άλλαξε τους όρους εργοδότησης των εργαζομένων, χωρίς να προηγηθεί διαβούλευση μαζί τους ή με τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις. Η πίεση που της άσκησαν οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου, δεν αποτελεί γι’ αυτήν δικαιολογία, μάλλον αδυναμία δείχνει.
Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει στην Κύπρο αλλά και γενικότερα στον κόσμο, δεν μπορεί να ονομάζεται αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, αλλά προσπάθεια επιβολής του πιο ακραίου φιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου που υπήρξε στη σύγχρονη ιστορία του καπιταλισμού.
Εδώ οι εκπρόσωποι του Συμβουλίου της ΕΕ και της Κομισιόν δεν έπεισαν την πλειοψηφία των ευρωβουλευτών για τις αποφάσεις τους. Μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει τους ευρωβουλευτές δογματικούς ή πολύ περισσότερο μαρξιστές ή αριστερούς;
Ο επικεφαλής της Ομάδας των Σοσιαλιστών-Δημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο Μάρτιν Σούλτς, επέκρινε ένα προς ένα, τα όσα προβλήθηκαν ως επιτεύγματα της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ. Η συμπρόεδρος των Πρασίνων Ρεμπέκα Χάρμς, χαρακτήρισε τη σύνοδο κορυφής, ως μία σύνοδο ακραίας άρνησης και ως μία συμφωνία-κουρελού για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ευρώπη. «Δεν αρκεί μόνο η εφαρμογή των πολιτικών λιτότητας και περικοπών, για να βγει η Ευρώπη από την κρίση, ότι δεν είναι δυνατόν να μην επωμισθούν το μερίδιο τους στη κρίση, αυτοί που κερδοσκόπησαν απ' αυτήν» , είπε.
Ο επικεφαλής της Ομάδας της Ενωτικής Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο Λόθαρ Μπίνσκυ, επεσήμανε ότι η πολιτική λιτότητας που επιβάλλουν οι Γερμανοί δεν πρόκειται να δώσει λύση στο πρόβλημα, υπογραμμίζοντας ιδιαίτερα τις αφόρητες πιέσεις στους νέους , τους ηλικιωμένους στις χώρες του Νότου, που πλήττονται κι' από την νεοφιλελεύθερη πολιτική των τελευταίων 15 χρόνων.
Υπάρχει δηλαδή μια άλλη, πολιτική, αποσιωπημένη, ανεφάρμοστη, διότι δεν εξυπηρετεί εκείνους που βύθισαν τον κόσμο στον κυκλώνα της ανέχειας και της καταστροφής.


Του Γιώργου Χριστοδουλίδη





Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Παρακαλώ

μες στη νύχτα τώρα να σκεφτόμαστε τα χρόνια και τις
γυναίκες που έφυγαν και χάθηκαν για πάντα
και να μη μας νοιάζει για τις γυναίκες που έφυγαν, και να μη μας νοιάζει καν για τα χρόνια
που χάθηκαν για πάντα
να μπορούσαμε
μόνο να βρούμε λίγη γαλήνη τώρα ένα χρόνο γαλήνης, ένα μήνα
γαλήνης, μια βδομάδα γαλήνης
όχι γαλήνη για τον κόσμο μόνο λίγη εγωιστική γαλήνη
για μένα
για να ξαπλώσω μέσα της σαν σε πράσινο ζεστό
νερό, μόνο λίγη, μόνο μια ώρα, λίγη
γαλήνη, ναι, μες στη νύχτα μες στη νύχτα καθώς σκεφτόμαστε
τα χρόνια που χάθηκαν και τις γυναίκες που έφυγαν μέσα σ' αυτή τη νύχτα
μέσα σ' αυτή την πολύ μακριά
σκοτεινή και μοναχική
νύχτα.


Η Αυτοψία

Λοιπόν, εβρέθηκε ο χρυσός της λιόριζας να 'χει σταλάξει στα φύλλα
της καρδίας του.
Κι από τις τόσες φορές οπού ξαγρύπνησε, σιμά στο κηροπήγιο, καρ-
τερώντας τα χαράματα, μια πυράδα παράξενη του 'χε αρπάξει τα
σωθικά.
Λίγο πιο κάτω από το δέρμα, η κυανωπή γραμμή του ορίζοντα έντονα χρωματισμένη. Και άφθονα ίχνη γλαυκού μέσα στο αίμα.
Οι φωνές των πουλιών, που 'χε σ' ώρες μεγάλης μοναξιάς αποστηθί-
σει, φαίνεται να ξεχύθηκαν όλες μαζί, τόσο που δεν εστάθη βο-
λετό να προχωρήσει σε μεγάλο βάθος το μαχαίρι.
Μάλλον η πρόθεση άρκεσε για το Κακό
Που τ' αντίκρισε -είναι φανερό- στη στάση την τρομαχτική του
αθώου. Ανοιχτά, περήφανα τα μάτια του, κι όλο το δάσος να σα-
λεύει ακόμη πάνω στον ακηλίδωτον αμφιβληστροειδή.
Στον εγκέφαλο τίποτε, πάρεξ μια ηχώ ουρανού καταστραμμένη.
Και μονάχα στην κόγχη από τ' αριστερό του αυτί, λίγη, λεπτή, ψι-
λούτσικη άμμο, καθώς μέσα στα όστρακα. Οπού σημαίνει ότι
πολλές φορές είχε βαδίσει πλάι στη θάλασσα, κατάμονος, με το
μαράζι του έρωτα και τη βοή του άνεμου.
Όσο γι' αυτά τα ψήγματα φωτιάς πάνω στην ήβη, δείχνουν ότι στ' α-
λήθεια πήγαινε ώρες πολλές μπροστά, κάθε φορά οπού έσμιγε
γυναίκα.
Θα 'χουμε πρώιμους καρπούς εφέτος.

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Πεινάνε παιδιά στα σχολεία της Αθήνας...(Πηγή: newsit.gr)


Μπορεί το γεγονός ότι καθημερινά 20.000 άνθρωποι μπαίνουν στην ουρά του συσσιτίου για ένα κομμάτι ψωμί να μην σοκάρει όσο το επόμενο στοιχείο.
Εκείνο που λέει πως από τα σχολεία που βρίσκονται πέριξ του βρεφοκομείου Αθηνών οι δάσκαλοι κάνουν ουρά για να πάρουν ένα πιάτο φαγητό από τα αποθέματα του βρεφοκομείου για να ταΐσουν τους μαθητές τους που λιποθυμούν στην τάξη από την πείνα.
Σύμφωνα με τα όσα αποκαλύπτει στο Νewsit η πρόεδρος του Βρεφοκομείου Αθηνών και υπεύθυνη των Δημοτικών Σταθμών, Μαρία Ηλιοπούλου "έχουμε καταγράψει με μεγάλη διακριτικότητα 200 περιπτώσεις βρεφών στους βρεφονηπιακούς του σταθμούς τα οποία υποσιτίζονται στο σπίτι τους καθως οι γονείς τους δεν έχουν τα απαραίτητα για να τα ζήσουν. Γονείς ζητούν μείωση ακόμη και απαλλαγή από τα τροφεία γιατί είτε έχουν χάσει τη δουλειά τους είτε έχει μειωθεί το εισόδημά τους. Τα παιδιά στους δημοτικούς σταθμούς της Αθήνας τρώνε πρωϊνό και μεσημεριανό και σιτίζονται καλά".
Και οι απίστευτες ιστορίες φτώχειας δε σταματούν εδώ. Οπως μας λέει η κυρία Ηλιοπούλου "δεχτήκαμε αιτήματα από δασκάλους διαφόρων δημοτικών ολοήμερων σχολείων του Δήμου της Αθήνας που ζητούσαν μερίδες φαγητού για τους μαθητές τους. Προφανώς οι δάσκαλοι αυτοί εντόπισαν παιδάκια που δεν είχαν μεσημερινό συστηματικά και εμείς φυσικά ανταποκριθήκαμε στο αίτημά τους καθώς είχαμε τη δυνατότητα να καλύψουμε την ποσότητα που μας ζητήθηκε, γύρω στις 70 μερίδες. Αν όμως η ζήτηση αυτή αυξηθεί δε θα μπορούμε να την καλύψουμε στο Βρεφοκομείο".
Πρέπει να καταγραφεί πως τόσο η πρόεδρος του Βρεφοκομείου όσο και άνθρωποι που εργάζονται στις κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων κάνουν ότι μπορούν για να βοηθήσουν τις οικογένειες που αντιμετωπίζουν προβλήματα με σεβασμό και διακριτικότητα καθώς είναι πολλοί εκείνοι που έχουν πρόβλημα και λόγω αξιοπρέπειας προσπαθούν να το κρύψουν.
Η εξαθλίωση μιας ολόκληρης κοινωνίας φαίνεται και από ένα ακόμη στοιχείο.
20.000 περισσότεροι είναι οι άνθρωποι που αναζητούν ένα πιάτο φαγητό στα συσσίτια της Εκκλησίας. Τα ποσοστά εκτινάχθηκαν.
Ενδεικτικό της άσχημης κατάστασης και το γεγονός ότι ήδη 60.000 νοικοκυριά σε όλη της Ελλάδα έχουν προσφύγει στη Δικαιοσύνη για να ρυθμίσουν τα χρέη τους. Ζητούν μεγάλο “κούρεμα” καθώς αδυνατούν να πληρώσουν έστω και τη μισή μηνιαία δόση.
Υπάρχουν χιλιάδες οικογένειες που πλέον δεν έχουν κανένα εισόδημα καθώς όλα τα μέλη τους έχουν χάσει τη δουλειά τους.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίες υπάρχουν 400.000 τέτοιες οικογένειες στη χώρα.






Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Οταν ο οδοστρωτήρας αναβοσβήνει τα φωτάκια του

Με έκπληξη και προβληματισμό, πιστεύω, πληροφορήθηκε η κυπριακή κοινωνία την ενέργεια της Νομικής Υπηρεσίας του κράτους να προχωρήσει σε δίωξη του πρώην Υπουργού Εμπορίου/Κυβερνητικού Εκπροσώπου/Υπουργού Εξωτερικών και πολιτικού αντίπαλου της παρούσας κυβέρνησης, Γιώργου Λιλλήκα αναφορικά με υπόθεση παροχής αποζημιώσεων σε αγελαδοτρόφους.

Πρόκειται για μια πρωτοφανή στα κυπριακά χρονικά εξέλιξη, όπου ένα πολιτικό πρόσωπο διώκεται για μια συλλογική απόφαση που λήφθηκε από τη συντεταγμένη πολιτεία και δη το Υπουργικό Συμβούλιο. Μέχρι σήμερα τέτοιου είδους αποφάσεις κρίνονταν αποκλειστικά με πολιτικά κριτήρια και η Εισαγγελία δεν είχε προχωρήσει σε διώξεις εκείνων που τις είχαν προωθήσει, ή είχαν εμπλακεί στη διαμόρφωση τους.

Η πιο πρόσφατη-ας πούμε-απόπειρα πολιτικής δίωξης, που τελικά έληξε «άδοξα» λόγω της ανύπαρκτης υπόστασης της, αφορούσε τον υποτιθέμενο διαχειριστή μιας διαδικτυακής ιστοσελίδας που και πάλι κατά διαβολική σύμπτωση, ασκούσε δριμεία κριτική στην παρούσα κυβέρνηση…

Στην περίπτωση όμως του κ. Λιλλήκα, εκτός του ότι η ενέργεια της Εισαγγελίας ανοίγει επικίνδυνους δρόμους στην ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής και δραστηριότητας, προκαλεί και εύλογες απορίες όσον αφορά την επιλεκτικότητα της, δηλαδή να καταδιώξει έναν πολιτικό ο οποίος βρίσκεται στην αντίπερα, από την κυβέρνηση, πολιτική όχθη. Έναν πολιτικό, ο οποίος στις Προεδρικές Εκλογές του 2008, είχε δεχθεί δημόσια και ξεκάθαρη προειδοποίηση από το σημερινό κάτοχο του Υπατου αξιώματος της πολιτείας μας, ότι θα ισοπεδωθεί από τον οδοστρωτήρα του κόμματος του, εξαιτίας της απόφασης του, να υποστηρίξει όχι αυτόν, αλλά τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο.

Τα ερωτηματικά και η καχυποψία αναφορικά με την εν λόγω δίωξη, πληθαίνουν αν αναλογιστεί κανείς ότι για πολύ σοβαρά θέματα που προέκυψαν στον τόπο μας τον τελευταίο καιρό, καμία νομική διαδικασία εναντίον πολιτικών προσώπων ή υφιστάμενων τους που δέχονταν απευθείας εντολές από αυτούς, δεν έχει κινηθεί και ούτε φαίνεται πως θα κινηθεί.

Πιο συγκεκριμένα, για την καταστροφή στο Μαρί και τη δολοφονία 13 συνανθρώπων μας, η Πολιτεία με τα συντεταγμένα όργανα της, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, κανένα πολιτικό πρόσωπο δεν οδήγησε ενώπιον δικαστηρίου.

Το ίδιο συνέβη και στην υπόθεση του Προέδρου της Επιτροπής Προστασίας του Ανταγωνισμού, ο διορισμός του οποίου από το Υπουργικό Συμβούλιο κρίθηκε από το Δικαστήριο παράνομος, με αποτέλεσμα το κράτος να απολέσει δεκάδες εκατομμύρια σε πρόστιμα, τα οποία η ΕΠΑ είχε, προ της ακύρωσης του διορισμού, είχε εκδικάσει. Και σε αυτή την περίπτωση, το θέμα των ευθυνών δεν ανακινήθηκε διόλου από τους αρμοδίους. Προφανώς τα δεκάδες εκατομμύρια που χάθηκαν, θα κληθούν να τα πληρώσουν οι πολύτεκνοι και οι υπάλληλοι του δημόσιου και ημιδημόσιου τομέα.

Τι άλλο να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το θέμα με τον παραιτηθέντα επικεφαλή για την προετοιμασία της Κυπριακής Προεδρίας, όπου και πάλι η Νομική Υπηρεσία, ενώ μπορούσε, αν ήθελε, να κινηθεί νομικά, δεν το έπραξε;

Τις «εντολές» αρκετών….ιδιαιτέρων γραμματέων σημαινόντων προσώπων της δημόσιας ζωής- μερικοί εκ των οποίων διατελέσαντες και πάροικοι του Προεδρικού-, για προσλήψεις, προαγωγές κλπ στην ΕΦ και αλλού; Παρότι το ρουσφέτι συνιστά με βάση τη νομοθεσία ποινικό αδίκημα, ούτε σε αυτές τις περιπτώσεις η αρμόδια αρχή κινήθηκε προς δικαστικές οδούς.

Διερωτάται λοιπόν η κοινή γνώμη: Προς τι αυτή η επιλεκτική ευαισθησία για μια απόφαση παροχής αποζημίωσης προς όφελος των αγελαδοτρόφων, η οποία επειδή για διάφορους λόγους δεν υλοποιήθηκε, η συμπαθής αυτή ομάδα αποφάσισε να προσφύγει στη δικαιοσύνη διεκδικώντας την καταβολή της;

Μήπως για να δράσουν ή το αντίθετο, δηλαδή να μην δράσουν, οι αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους, θα πρέπει πρώτα να πάρουν το πράσινο ή το κόκκινο, ανάλογα, φως που εκπέμπουν τα λαμπάκια του οδοστρωτήρα; ‘Η χειρότερα, μήπως τελικά σε οδοστρωτήρα άρχισε να μετατρέπεται το ίδιο το κράτος και οι θεσμοί του;

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Παρουσιάστηκαν οι ποιητικές συλλογές των Καλοζώη, Παπαδόπουλου, Χριστοδουλίδη

Εν καιρώ παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και κρίσης συναισθημάτων και αξιών η σύγχρονη κυπριακή ποίηση δηλώνει ζωντανή. Και οι ποιητικές συλλογές τριών εκπροσώπων της παρουσιάστηκαν το βράδυ της Δευτέρας στη Λευκωσία σε μια εκδήλωση που διοργανώθηκε από την Ενωση Λογοτεχνών Κύπρου στο Πολιτιστικό Κέντρο της Λαϊκής.

Πρόκειται για τη βραβευμένη με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, συλλογή «Η Κλίση του Ρήματος» του Γιώργου Καλοζώη (Εκδόσεις Φαρφουλάς 2009) , τον «Ελικα Φανταστικού Ελικοπτέρου» του Μιχάλη Παπαδόπουλου (Εκδόσεις Φαρφουλάς 2010) και το «Απραγματοποίητο» του Γιώργου Χριστοδουλίδη (Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2010).

Στην ομιλία της η φιλόλογος-πανεπιστημιακός, Μαίρης Ρούσσου Σινκλαίρ, εξέφρασε την άποψη ότι τα 32 ποιήματα που συναποτελούν τη συλλογή, γραμμένα σ’ ένα κατεξοχήν προσωπικό ποιητικό ιδίωμα, στοιχειοθετούν «μια ποιητική πρόταση, που ενώ εστιάζει στην πατρίδα του (ποιητή), την Κύπρο και τον ελληνισμό γενικότερα, εκφράζει και μια βαθύτατη αγωνία για την κρίση και την παρακμή του δυτικού πολιτισμού».

Σύμφωνα με την κ. Ρούσσου Σινκλαίρ, ο Γιώργος Καλοζώης στη συλλογή του αυτή έχει πια χαράξει τον δικό του δρόμο και συνδιαλέγεται με δυναμικό τρόπο με την ευρωπαϊκή ποιητική παράδοση του υπερρεαλισμού «η οποία δεν λειτουργεί μόνο στο επίπεδο της αυτόματης γραφής, αλλά επεξεργάζεται και τα πορίσματα της ψυχανάλυσης».

Όπως ανέλυσε, διά μέσου των διαδοχικών μεταμορφώσεων του ποιητικού υποκειμένου, τα ποιήματα, γεμάτα σύμβολα και αλληγορίες «είναι τις περισσότερες φορές σαν όνειρα ή εφιάλτες, προϊόντα ενός προσωπικού αλλά και συλλογικού ασυνειδήτου που βγαίνουν στην επιφάνεια αναζητώντας επίμονα την ερμηνεία». Μαζί με τα όνειρα, ο θάνατος, σημαντική παράμετρος στην ποίηση του Γιώργου Καλοζώη, δεσπόζει σαν βαθιά υπαρξιακή αγωνία για τη συνακόλουθη λήθη, ώστε τα ποιήματα, που αποτελούν την «Κλίση του Ρήματος», να διαβάζονται σαν μια γραμματική της απώλειας.

Ο Καλοζώης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1963. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάζεται ως φιλόλογος στη δημόσια εκπαίδευση.

Η συλλογή του ''Ανάποδος κόσμος'' (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2000) τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού. Το Φεβρουάριο του 2011 απονεμήθηκε για δεύτερη φορά στον Καλοζώη από το Υ.Π.Π το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (για εκδόσεις του έτους 2009) για τη συλλογή του «Η κλίση του ρήματος». Η νέα, έκτη κατά σειρά, ποιητική συλλογή του Γιώργου Καλοζώη ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΛΗΨΗΣ μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Φαρφουλάς.

Ελικας Φανταστικού Ελικοπτέρου

-------------------------------------------

Ο φιλόλογος Γιώργος Μύαρης παρουσιάζοντας τον «Ελικα Φανταστικού Ελικοπτέρου» είπε ότι «ο Μιχάλης Παπαδόπουλος συγκαταλέγεται σε μια νεότερη ομάδα ποιητών της Κύπρου, οι οποίοι εκδιπλώνουν με ανανεωτικές απαιτήσεις το ποιητικό τους όραμα και αξιοποιούν τόσο την πλούσια πανελλήνια παράδοση (συνεπώς και κυπριακή), όσο και την παγκόσμια».

Ο κ. Μύαρης είπε ότι «πρόκειται για μια ομάδα που, χωρίς ενιαία εμφάνιση, έδωσε σημαντικά δείγματα ποιητικής γραφής μετά το 1990, με γλωσσικούς και μορφικούς πειραματισμούς».

Για την συλλογή η οποία αποτελείται από με 68 ποιήματα, ο κ. Μύαρης είπε ότι «σε αυτή του τη δουλειά ο ποιητής, αυτάρκης συνομιλητής σημαντικών ομοτέχνων του, προεκτείνει σε νέα όρια τις αισθητικές αναζητήσεις που είχε ήδη αναδείξει με τα ποιήματα της δεύτερης συλλογής του, με λόγο ευθύβολο, πιο ώριμο και συγκροτημένο».

Αναφερόμενος στον τίτλο της ποιητικής συλλογής ο κ. Μύαρης είπε ότι «προέρχεται από στίχο του ποιήματος ‘Κατάθεση στοιχείων’ και είναι σαφές ότι, με την αξιοποίηση της πολυσημίας του, ο ποιητής επιχειρεί να υπομνήσει την άρδευση από του υπερρεαλισμού τα δροσιστικά κοιτάσματα, ίσως κι ως φόρο τιμής προς τους αναχωρήσαντες υπερρεαλιστές δημιουργούς [λογοτέχνες και εικαστικούς]».

Αναφέρθηκε και «στον ιδιότυπο λυρισμό του Μιχάλη Παπαδόπουλου, στο επίπεδο της τεχνικής τον οποίο αναλαμβάνουν να ενισχύσουν η αφαιρετική διάθεση και η απρόσμενη και πυκνή εικονοποιεία».

Πρόσθεσε ότι «αυτές, μέσω και των επαναλήψεων, συμβάλλουν στην ενσωμάτωση ρεαλιστικών, νεοσυμβολικών, εξπρεσιονιστικών και υπερρεαλιστικών στοιχείων, χωρίς να λείπει και η αξιοποίηση μεταμοντέρνων δεδομένων, όπως η αντικειμενοποίηση του ατομικού συναισθήματος».

Ο κ. Μύαρης είπε ότι «η ποίηση είναι για τον Μιχάλη Παπαδόπουλο διαρκής μαθητεία, αναπόφευκτα, αφού ο ίδιος ως διανοούμενος είναι παρών, λαμβάνει θέση, οδοιπορεί ή ‘ανελίσσεται’ στα συναισθήματα και τα γεγονότα».

Ο Μιχάλης Παπαδόπουλος (Λευκωσία 1963), με σπουδές Φιλοσοφίας στο Α.Π.Θ., εργάζεται ως δημοσιογράφος, διατηρώντας εκτός από στήλες ρεπορτάζ και στήλη γνώμης ενώ ποιήματά του δημοσιεύτηκαν σε ελλαδικά και κυπριακά περιοδικά πριν εκδώσει το 1997 την ποιητική συλλογή Αμμόλιθος και το 2000 τη συλλογή Εντός Συνόρων (με αυτήν μοιράστηκε το κυπριακό Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2001 με τον Γιώργο Καλοζώη). Ο Ελικας Φανταστικού Ελικοπτέρου είναι η τρίτη του συλλογή.

Το Απραγματοποίητο

------------------------------
Ο ποιητής Μιχάλης Παπαντωνόπουλος παρουσιάζοντας την ποιητική συλλογή του Γιώργου Χριστοδουλίδη «Το Απραγματοποίητο» είπε ότι τέσσερα χρόνια μετά την ποιητική του συλλογή «Εγχειρίδιο καλλιεργητή» το 2006, «ο Χριστοδουλίδης επιλέγει τη στοιχειακή δύναμη του απραγματοποίητου για να τιτλοφορήσει τη συλλογή του».

Πρόκειται, είπε ο κ. Παπαντωνόπουλος, για «μια δύναμη που έγκειται ακριβώς στην ιδιότητα του απραγματοποίητου να μας αποκαλύπτει μια σειρά από τις πιθανές εκφορές των μικρών θανάτων που δοκιμάζει ο άνθρωπος στη συναλλαγή του με την καθημερινότητα».

Πρόσθεσε ότι «άλλωστε οι τρόποι τους οποίους μπορεί να μετέλθει το κοινωνικό και ιστορικό υποκείμενο προκειμένου να επιμεληθεί το χάσμα της πλήρωσης -ή την ήττα του- είναι ουκ ολίγοι και ακριβώς σε αυτό το χάσμα της πλήρωσης αναγνωρίζεται και η ποιητική οντολογία του Χριστοδουλίδη».

Ο ομιλητής είπε ότι «χαρακτηριστικό είναι πως στα ποιήματά του, το απραγματοποίητο μοιάζει να μην κινείται προς το χάσμα, αλλά εντός αυτού - ως να διερευνά την πληγή που κόβει η συγκεκριμένη στοιχειακή δύναμη τόσο στην ανθρώπινη διάνοια όσο και στο ίδιο το σώμα».

Και μέσα σ' αυτό το χάσμα, συνέχισε, «μεταλλάσσεται διαρκώς: άλλοτε ως αποκομμένος ποταμός από την πηγή του, πότε ως συντριβή στο αδιατάρακτο της πραγματικότητας, αλλού περνώντας τη γραμμή του ανεπίστρεπτου ή φέγγοντας «τον δικό του ήλιο κρυμμένο σε ασημάδευτη θάλασσα», για να σταχυολογήσω ενδεικτικά ορισμένους στίχους από το βιβλίο».

Κι όμως, είπε ο κ. Παπαντωνόπουλος, «παρά τον προφανή λυρισμό της, η ποίηση του Χριστοδουλίδη δεν αναπτύσσεται με όρους ατομικής ψυχολογίας μιας και βαθιά στο ποίημα εργάζεται μια μεταφυσική του αισθητού, η οποία μετουσιώνεται σε εικόνα».

«Θα πρότεινα πως το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην ποιητική φωνή του Χριστοδουλίδη έγκειται ακριβώς σε αυτήν τη συνθήκη: στη διαδικασία που παράγει την εικόνα και όχι στην εικόνα αυτή καθαυτή παρά τη χρήση υπερρεαλιστικών και εξπρεσιονιστικώνρητορικών ελιγμών, στους οποίους οφείλεται εν πολλοίς και η έντονη εικονοποιίατου βιβλίου».

Ο Γιώργος Χριστοδουλίδης, είπε ο κ. Παπαντωνόπουλος, «καταφέρνει αυτή την ένταση κινούμενος σε αντίθετη ροπή από τη συνήθη προσωποποίηση των αφηρημένων εννοιών - τακτική που υιοθετήθηκε στους νεότερους ποιητές της ευρύτερης νεοελληνικής γραμματείας ως επί το πλείστον από την αγγλο-σαξωνική λογοτεχνία, ενώ οι παλαιότεροι έκαναν το ίδιο ορμώμενοι κυρίως από τη γερμανόφωνη».

«Ετσι, ο Χριστοδουλίδης επικαλείται την ποιητική του δύναμη όχι στην προσωποποίηση, μα στην αντικειμενοποίηση των αφηρημένων εννοιών και με αυτό τον τρόπο πετυχαίνει να προσδώσει και πολιτική διάσταση σε μια σειρά ποιημάτων του».

Διευκρίνισε ότι «εννοώντας πολιτική, δεν εννοώ σε καμία περίπτωση στράτευση, μεγαλόπνοα ρητορικά σχήματα ή συνθηματολογία διότι άλλωστε δεν είμαι καθόλου βέβαιος αν οι παραπάνω τρόποι πλησίασαν ποτέ την πολιτική ιστορία της ανθρωπότητας στο αληθινό της σφαγείο: στους δεσμούς της, δηλαδή με την καθημερινότητα στην απεικόνιση της σχέσης που αναπτύσσει το ιστορικό υποκείμενο –ή τελικά αντικείμενο;- με την πολιτική διάσταση μες στην οποία αυτοπροσδιορίζεται και εν τέλει δρα».

Στο «Απραγματοποίητο» είπε ο κ. Παπαντωνόπουλος, «η πολιτική υπόσταση των ποιημάτων είναι κυρίως ζήτημα αντικειμένων, όπως αυτά εκφέρονται με μόνη διαμεσολάβηση τη λέξη και κατ' επέκταση όπως περιγράφουν το κοινωνικό και ιστορικό περιβάλλον από το οποίο προέρχονται και στο οποίο ανήκουν αμετάκλητα».

Ο Μ. Παπαντωνόπουλος είπε ότι «σε αυτή την κρίση μου ίσως να ελλοχεύει και η μόνη αίσθηση απραγματοποίητου που μου άφησε η τέταρτη ποιητική συλλογή του Χριστοδουλίδη, να εστιάζει στην εξωτερική ομοιογένεια των ποιημάτων που δεν επιτρέπει να δούμε και μορφικά -με κάποιες πιο τολμηρές επιλογές- το ποίημα-αντικείμενο, με τις εκάστοτε παραλλαγές του».

Βέβαια, πρόσθεσε, «ο αντίλογος θα επέβαλλε την εισήγηση πως ο Χριστοδουλίδης ως δεινός τεχνίτης μπορεί να κατασκευάσει παρόμοια -οπτικά- αντικείμενα που διαφοροποιούνται ως προς τη διάθεσή τους αλλά και την επιδραστική λειτουργία τους στον αναγνώστη».

«Και σε μια συλλογή που, θεωρώ, ότι συνιστά την επιτομή του ποιητικού σχεδίου του Χριστοδουλίδη σε ό,τι αφορά το μέχρι στιγμής δοσμένο έργο του, πιθανώς ο αντίλογος όχι μόνο να είναι δικαιότερος, αλλά να έχει και δίκιο», είπε καταλήγοντας ο κ. Παπαντωνόπουλος.

Το «Απραγματοποίητο» είναι η τέταρτη ποιητική συλλογή του Γιώργου Χριστοδουλίδη, ο οποίος σπούδασε δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας (Μaster of Arts in Journalism) και εργάζεται ως δημοσιογράφος.

Προηγήθηκαν η «Ένια» το 1996, από τις Εκδόσεις Ατέλεια (Κρατικό Βραβείο Ποίησης για Νέο Λογοτέχνη), το «Ονειροτριβείο», το 2001 (Κρατικό Βραβείο Ποίησης), από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης, και το «Εγχειρίδιο καλλιεργητή», το 2006, από τις Εκδόσεις Γκοβόστη.

Ποιήματα του μεταφράστηκαν στις πλείστες ευρωπαϊκές γλώσσες.





Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Παρουσίαση Τριών Ποιητικών Συλλογών

Η Ενωση Λογοτεχνών Κύπρου διοργανώνει την παρουσίαση τριών ποιητικών συλλογών των ποιητών της λεγόμενης γενιάς του 90, και συγκεκριμένα του Γιώργου Καλοζώη Η Κλίση του Ρήματος, του Μιχάλη Παπαδόπουλου, Ελικας Φανταστικού Ελικοπτέρου και του Γιώργου Χριστοδουλίδη, Το Απραγματοποίητο. Η παρουσίαση των ποιητικών συλλογών θα γίνει την ερχόμενη Δευτέρα, στο Πολιτιστικό Κέντρο της Λαϊκής Τράπεζας, στη Λευκωσία στις 19:30. Η Μαίρη Ρούσσου Σινκλαίρ, Πανεπιστημιακός, θα παρουσίασει τη συλλογή Η Κλίση του Ρήματος του Γιώργου Καλοζώη, ο Γιώργος Μύαρης, φιλόλογος, τη συλλογή Έλικας Φανταστικού Ελικοπτέρου του Μιχάλη Παπαδόπουλου και ο Μιχάλης Παπαντωνόπουλος, ποιητής, Το Απραγματοποίητο του Γιώργου Χριστοδουλίδη. Θα ακολουθήσει ανάγνωση ποιημάτων από τους ποιητές.

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

ΠΕΡΙ ΛΑΘΩΝ

 Επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη
στον τρόπο που ταξινομώ τα πράγματα
στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους
στο πώς δεν κοιτάζω τις γυναίκες
στην αντίληψη του τι είναι καλύτερο να γίνει
και τι να αφεθεί από μόνο του να σβήσει
στην αποτροπή δυσάρεστων γεγονότων
πριν μπεις στη δίνη τους και στροβιλιστείς,
με τα παιδιά μου,
εισβάλλοντας κάποτε στον κόσμο τους
σαν αποτελεσματικός διαλύτης ονείρων,
λάθη που πάντοτε πολύ αργότερα διαπίστωνα
και κάποτε πολύ αργά συνήθως δίχως όφελος
αφού στο μόνο που βοηθά αυτή η γνώση
είναι πως εγκαίρως πια υποψιάζομαι τα τωρινά μου λάθη
και μελλοντικώς προβλέπω
πως και πάλι αργά θα τ’ ανακαλύψω.

Δρόμος Μεταξύ Ουρανού και Γης, Εκδόσεις Φαρφουλάς, 2013 Αθήνα

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

ΈΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΥΜΑ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ

Στις 11 Ιουλίου 2011, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τιμωρήθηκε με την πιο σκληρή τιμωρία που μπορεί να τύχει σε πολιτικό. Κηρύχτηκε επί της ουσίας ανεπιθύμητος στη συνείδηση του λαού. Στις 3 Οκτωβρίου, το περί δικαίου λαϊκό αίσθημα επικυρώθηκε και νομικοπολιτικά με τη δημοσιοποίηση του πορίσματος του κ. Πόλυ Πολυβίου, το οποίο του καταλόγισε βαρύτατες πολιτικές ευθύνες για το θάνατο 13 συμπατριωτών μας από τη φονική έκρηξη στη Ναυτική Βάση Ευάγγελος Φλωράκης και την καταστροφή μεγάλου μέρους της ενεργειακής υποδομής του τόπου.
To πόρισμα Πολυβίου δεν είναι απλώς ένα σύγγραμμα επίρριψης ευθυνών σε ανώτατους πολιτειακούς αξιωματούχους, για ένα τραγικό γεγονός, πράγμα από μόνο του καινοτομικό. Είναι ένα σύγγραμμα-πυξίδα προς τη νέα εποχή που πρέπει να ανατείλει για τον τόπο μας. Φέρει τα σημάδια και τα ψήγματα αυτής της εποχής, που πρέπει να αξιοποιηθούν από νέου, ανοικτού τύπου πολιτικές οργανώσεις, με ευρεία λαϊκή συμμετοχή, διαλύοντας το παλαιοκομματικό κατεστημένο στα εξ ων συνετέθην.
Είναι ένα πόρισμα «ανυπότακτο» και μη νομιμόφρον προς την εξουσία που διόρισε το συγγραφέα του και ως τέτοιο ανοίγει το δρόμο προς ένα νέο κοινωνικό ριζοσπαστισμό που ελπίζω να διαποτίσει την κοινωνική μας πραγματικότητα.
Ο Πρόεδρος, ο οποίος εδώ και καιρό αδυνατεί να αφουγκραστεί τη λαϊκή αποδοκιμασία προς πρόσωπο του, την οποία ο ίδιος προκάλεσε, αποδίδοντας την… σε ακραία στοιχεία, αρνείται να παραιτηθεί.
Ισως και να θεωρεί ότι κάπου καλά κρυμμένη σε κοινωνικά άδυτα, υπάρχει μια μεγάλη σιωπηρή πλειοψηφία που ακόμα τον στηρίζει. Η αμετροεπής στάση του, σκοτώνει την ελπίδα αλλά δημιουργεί ταυτόχρονα ένα δεύτερο κύμα αγανακτισμένων, αποτελούμενο από τους μετριοπαθείς που ατυχώς τον πίστεψαν όταν καλούσε όλους να περιμένουν το πόρισμα που ο ίδιος τώρα αναθεματίζει. Αλήθεια, τι τραγική ειρωνεία: Αυτοί που «για 85 χρόνια υπηρετούν το λαό», να μην μπορούν καν να ακούσουν τις οιμωγές του.
Στην πραγματικότητα, εκείνο που αρνείται ο Πρόεδρος να κάνει, είναι να εγκαταλείψει την εξουσία, να ακυρώσει την υπερμεγέθη φιλοδοξία του να καταγραφεί στην ιστορία ως ένας λαοπρόβλητος ηγέτης που όλοι –όχι μόνο ο περίγυρος- θα υμνούν και στην αυθεντία του οποίου θα υποκλίνονται. Αυτή ακριβώς η απίστευτα εξωραϊσμένη προσωπική εικόνα περί αυθεντίας, αποτελεί και την κινητήριο δύναμη της ύστατης απόπειρας για πολιτική επιβίωση-(λαθροβρίωση πια) του, και η οποία τον οδηγεί σ’ ένα ακόμη θεσμικό ατόπημα: Να περιφρονεί πρώτος τα ευρήματα της διερευνητικής επιτροπής που ο ίδιος συνέστησε! Τα ευρήματα, τα οποία τόσο αυτός όσο και το κυβερνητικό στρατόπεδο καλούσαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους να σεβαστούν! Τώρα, επειδή τα ευρήματα δεν είναι αρεστά, αίφνης ο Πολυβίου μετετράπη από έγκριτο και αντικειμενικό νομικό υψηλού κύρους, σε «πολιτικολόγο» που υπερέβη τους όρους εντολής του!
Πρόκειται για ένα πρωτοφανές θεσμικό ατόπημα που εμβαθύνει την προϋπάρχουσα απαξίωση της πολιτικής, στέλλοντας το μήνυμα πως όποιο πόρισμα δεν βολεύει τους κυβερνώντες, πρέπει ρίχνεται αυτομάτως στον κάλαθο των αχρήστων. Ποιος αύριο θα σέβεται οποιαδήποτε ετυμηγορία ανεξάρτητης αρχής, όταν ο ανώτατος άρχων του τόπου, πρώτος κηρύττει ότι η μόνη αρχή που μπορεί να γίνει σεβαστή είναι αυτή που εξυπηρετεί την πολιτική επιβίωση του ιδίου και του κόμματος του;
Διότι εκείνο που αρνείται ο Πρόεδρος Χριστόφιας είναι, εν τέλει, να στερήσει στην παράταξη του τα πολλαπλά οφέλη που καρπούται από την εξουσία. Αδιαφορώντας- επικαλούμενος τα!- για τα πραγματικά εθνικά συμφέροντα- που επιτάσσουν ένα λαϊκά νομιμοποιημένο Πρόεδρο ενόψει των κρίσιμων στιγμών που αναμένουν των τόπο.
Φτάνοντας στο θλιβερό σημείο να συγκαλεί το Υπουργικό Συμβούλιο στην οικία του, υπό ασφυκτικό αστυνομικό κλοιό, επειδή ο περιβάλλοντας χώρος του Προεδρικού είναι εδώ και καιρό κατειλημμένος από μανάδες που έχασαν τα παιδιά τους, από χήρες και ορφανά, από πλήθη λαού, που όλοι μαζί ζητούν την παραίτηση του.
Τα πολιτικά κόμματα και οι συναποτελούντες τα είναι ή πρέπει να είναι τα κύτταρα της Δημοκρατίας. Ενίοτε όμως τα κύτταρα μετατρέπονται σε καρκινογόνα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η επέμβαση θα πρέπει να είναι άμεση, επώδυνη, αλλά αναγκαία για να αποτραπούν τα χειρότερα. Το πόρισμα του Πόλυ Πολυβίου είναι ένα χρήσιμο νυστέρι γι’ αυτόν το σκοπό.

(Το άρθρο αυτό προκάλεσε την αποκήρυξη μου από τον παππού μου, Γιώργο Χριστοδουλίδη, βετεράνο του ΑΚΕΛ, πρώην μέλος του ΠΓ κλπ. Η αποκήρυξη εκπορεύτηκε από συγγενική οικογένεια. Με τον αγαπημένο παππού συμφιλιωθήκαμε αρκετά πριν από την αποδημία του από αυτόν τον κόσμο)

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ

Το μέγεθος της ευθύνης καθορίζεται πάντοτε από την έκταση των συνεπειών της ανευθυνότητας. Η εγκληματική ευθύνη όμως συνεπάγεται και εγκληματικές επιπτώσεις. Στην προκειμένη: Δώδεκα λεβέντες νεκροί, δύο παιδιά βαριά τραυματίες χωρίς πρόσωπο, δεκάδες χαροκαμένοι συγγενείς, ανήλικα ορφανά, εγκυμονούσες χωρίς σύζυγο, γυναίκες- χήρες που θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους και θα τους λένε ότι ο πατέρας τους χάθηκε επειδή το κράτος μας έλεγε ότι δεν είχε να πληρώσει για ένα στέγαστρο ή δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τον αιμοσταγή δικτάτορα Ασαντ. Επίσης, ανυπολόγιστη ζημιά σε ευαίσθητους τομείς όπως είναι η παροχή ρεύματος, στο περιβάλλον, στην οικονομία κλπ, αλλά αυτά διορθώνονται, τους ανθρώπους είναι που δεν θα τους φέρει κανείς πίσω.
Ο κόσμος κατακλύζει τις πλατείες και ζητά δύο πράγματα: Δικαιοσύνη και παραιτήσεις. Τα ζητά μετά επιτάσεως, οργισμένα, με την αγανάκτηση να ξεχειλίζει τις ψυχές του επειδή δεν πιστεύει ότι τέτοια πράγματα μπορούν να συμβούν στον τόπο μας. Είναι τόσο βαθιά η κομματική διαφθορά που μας πνίγει, ώστε με ασφάλεια μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως δεν έχει απλώς αποσαθρώσει τα θεμέλια του κράτους, αλλά τα έχει υποκαταστήσει. Συνεπώς κάθαρση μπορεί να επέλθει μόνο με τη μετακίνηση των θεμελίων αυτών.
Παρακολουθώ τους ανθρώπους που συρρέουν για να διαμαρτυρηθούν. Ακούω τις δηλώσεις τους. Αξιόλογοι, με απόψεις, μοιάζουν ελεύθεροι, έξω από το σύστημα-λαιμητόμο που διαλέγει τους δικούς του από τους μη, όπως ο γεωργός το σιτάρι από το κριθάρι. Γράφουν τις εκκλήσεις για «αυτοσυγκράτηση» και «ηρεμία» στα παλιά τους τα παπούτσια. Οταν ένα κοινωνικό κίνημα διαμαρτυρίας φουντώνει πάνω στην οδύνη της απώλειας τόσων ζωών, πάνω στην κοινωνική αδικία τόσων χρόνων, όσοι μιλούν για…ηρεμίες και τέτοια, απλώς επιδιώκουν τη διαφύλαξη των κεκτημένων: Εκπροσωπούν τη συντήρηση. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ειρηνική εξέγερση που άργησε μερικές δεκαετίες. Ο λαός αφού τους ψήφισε και τους δοκίμασε όλους, αποφάσισε να τους απαλλάξει.
Πρώτα από την εμπιστοσύνη του, μετά από τις καρέκλες τους. Ο λαός αφού έζησε (ενδεικτικός ο κατάλογος) τη ληστεία του ΧΑΚ, τις επιλεκτικές πολεοδομικές παρεκκλίσεις, τη φαρσοκωμωδία των s-300, την κοροϊδία περί λύσης στη βάση αρχών, τον Αλ Καπόνε να κάνει διακοπές σε ιδιωτικό νοσοκομείο, τους συνεργάτες του Προέδρου να προσλαμβάνουν κατά το δοκούν συγγενείς και φίλους σε θέσεις με πλουσιοπάροχα συμβόλαια και κλίμακες, το κομματικό μονοπώλιο στη δημόσια υπηρεσία, τις στημένες προσφορές, είδε ένα ιπτάμενο φέρετρο να σκοτώνει 121 συμπολίτες μας, πληροφορήθηκε ότι πληρώνει για να αλλάζουν μέχρι και μασέλες υψηλόβαθμοί κρατικοί αξιωματούχοι,
έμαθε ότι λεφτά και πρόνοια για να φυλαχτούν τα εμπορευματοκιβώτια του θανάτου δεν υπήρχαν, αλλά υπήρχαν μόνο για να εκμισθωθούν λίαρ-τζετ και να ανεγερθούν αίθουσες φιλοξενίας ξένων ηγετών, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Μην αργείτε λοιπόν φίλοι. Σπεύσατε, αυτό που ζούμε δεν μας αξίζει. Κι αν πρέπει εμείς να το υποστούμε ακόμη για καιρό, ας σώσουμε τουλάχιστον τα παιδιά μας από το βούρκο του πελατειακού κράτους, από την πρόκληση της ατιμωρησίας, από την κατάρρευση των θεσμών. Μπορεί αύριο αυτά να κληθούν να σβήσουν τις φωτιές σε κάποια άλλα εμπορευματοκιβώτια, για τα οποία δεν υπήρχαν λεφτά να φυλαχθούν σωστά και πολιτική βούληση να καταστραφούν. Και μην ξεχνάτε: Αυτά τα δυο παιδιά που κείτονται στο κρεβάτι του αδυσώπητου πόνου στα νοσοκομεία Λεμεσού και Λευκωσίας, χωρίς πρόσωπο, χωρίς μάτια, αυτά κυρίως έχουν το βλέμμα καρφωμένο πάνω μας!

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ, ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΡΕΝΟ

Κι έπειτα τα χρόνια θα περάσουν
όγκοι βουνών και πέτρας θα παρεμβληθούν
θα ξεχαστούν όλα
όπως ξεχνιέται το καθημερινό φαΐ
που μας κρατάει ορθούς.
Όλα, έξω από κείνη τη στιγμή
που μέσα στο συνωστισμό του υπόγειου τρένου
κρατήθηκες στο μπράτσο μου.

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Αναπολώντας μια πραγματική αριστερά

Δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι οι Γ.Μολέσκης, Ακης Παπασάββας και Βάσος Γεωργίου. Και οι τρεις διετέλεσαν για χρόνια πολλά στενοί συνεργάτες και φίλοι του Δημήτρη Χριστόφια ως ΓΓ του ΑΚΕΛ, του Δ.Χ. ως Προέδρου της Βουλής και του Δ.Χ. ως ΠτΔ . «Ανδρώθηκαν» πολιτικά, τεχνοκρατικά, πολιτειακά, δίπλα από τον Δ.Χ., «διάβασαν» τον τρόπο σκέψης και δράσης του, τον συμβουλεύτηκαν και του κατάθεσαν απόψεις. Συνεπώς, οι διαδοχικές, του ενός μετά τον άλλον, εμπλοκές τους στις γνωστές υποθέσεις, που σύσσωμος ο Τύπος και η κοινή γνώμη, αξιολόγησαν ως σκάνδαλα, δεν μπορεί παρά να έχουν άμεση αντανάκλαση στον ίδιο τον Δ.Χ., στα αξιολογικά κριτήρια που επιλέγει το στενό πυρήνα των συνεργατών του, αλλά και στο είδος της μύησης που έτυχαν ή δεν έτυχαν.
Εχουν (είχαν) ή όχι ρητές εντολές για τήρηση της χρηστής διοίκησης οι πρώην και νυν συνεργάτες του Δ.Χ., για αποφυγή οποιασδήποτε ενέργειας που συνιστούσε εκμετάλλευση θέσης προς ίδιον ή αλλότριο όφελος; Αν δεν είχαν, τότε το πρόβλημα δεν άπτεται πλέον προσώπων, αλλά ενός συγκεκριμένου συστήματος άσκησης εξουσίας, σύμφωνα με τον οποίο, «τόσα χρόνια αδικούμασταν, τώρα ας αδικήσουμε εμείς ή ας κάνουμε ό,τι θέλουμε, μη λογαριάζοντας θεσμούς και κανόνες».
Αν όμως είχαν, τότε γιατί δεν υπόκειντο σε συχνό έλεγχο για την τήρηση αυτής της εντολής; Διότι αν υπόκειντο, δεν θα χρειαζόταν ο Τύπος να επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά τη ρήση ότι «η δημοσίευσις είναι η ψυχή της Δημοκρατίας», αποκαλύπτοντας τα ζητήματα και δρομολογώντας τις παραιτήσεις των δυο εκ των τριών συνεργατών του Προέδρου. Από μόνο του το Προεδρικό, αυτοβούλως, θα εντόπιζε και θα ξήλωνε τα κακώς έχοντα. Συνεπώς, ακόμα και αν δεν υπάρχει έλλειμμα πιστής τήρησης αρχών στην άσκηση εξουσίας, κενό ελέγχου πολιτειακής συμπεριφοράς αναμφιβόλως καταγράφεται και είναι τεράστιο.
Βεβαίως, οι τρεις προαναφερθέντες, δεν είναι εξωγήινοι. Είναι άνθρωποι σαν εμάς, με τα καλά και τα κακά τους, ίσως λίγο ή πολύ πιο ευνοημένοι από τον μέσο Κύπριο ως εκ των υψηλών αξιωμάτων που κλήθηκαν να υπηρετήσουν. Η ποιοτική διαφορά που αναδεικνύει τα θετικά ή αρνητικά που κουβαλά ο κάθε πολιτειακός αξιωματούχος μέσα στη ψυχή του, καθορίζεται από το περιβάλλον εξουσίας και διοίκησης μέσα στο οποίο κινείται και δρα. Συνεπώς, το πρόβλημα εκεί κυρίως πρέπει να εντοπιστεί και όχι επιφανειακά και επιδερμικά στα προσωπικά χαρακτηριστικά του καθενός, στο αν είναι δηλαδή ευάλωτος ή όχι, παρότι κι αυτά έχουν τη σημασία τους.
Προκύπτει όμως κι ένα θέμα εξόχως ιδεολογικό. Ο κόσμος της αριστεράς, βλέποντας όλα όσα γίνονται, αναπολεί πιστεύω τα χαμένα νοήματα της ιδεολογίας του. Αυτά που χάθηκαν μέσα στις «σκανδαλώδεις» και σκανδαλίζουσες πρακτικές άσκησης εξουσίας, εν είδη αυτοσκοπού να αποδειχθεί ότι «μπορούμε κι εμείς». Μπορούμε για ποιό πράγμα δηλαδή; Να υπακούμε στις εντολές των στυγνών γραφειοκρατών και υπηρετών του μεγάλου, εκ Βρυξελλών, κεφαλαίου; Να εξισώνουμε προκλητικά τους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους με τους οικονομικούς μεγιστάνες, στο κομμάτι της συμβολής τους για να αντιμετωπιστεί η δυσχερής οικονομική συγκυρία; Να βάζουμε, το ίδιο επιδέξια, θυμίζοντας δεξιά στις χειρότερες στιγμές της, το χέρια μέσα στο βαρελάκι με το μέλι; Να προωθούμε επί το πλείστον «τους δικούς μας», αφήνοντας εκτός τους άξιους αλλά άνευ κομματικής ταυτότητας, συμπολίτες μας;
Αν αυτά είναι που μπορούμε, τότε να το παραδεχτούμε. Και να επιλέξουμε. Προσωπικά, μπροστά στο δίλημμα, χίλιες φορές καλύτερα και πιο ωφέλιμα για τον τόπο, μια αυθεντική αριστερή και έντιμη αντιπολίτευση, παρά μια νοθευμένη αριστερή διακυβέρνηση. Κάτι που δυστυχώς υπό τις παρούσες συνθήκες είναι αδύνατο να υπάρξει.

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

"Μας κλέβουν"! Φωνή απόγνωσης από μια εργαζόμενη μητέρα

Είμαι μια εργαζόμενη μητέρα τριών παιδιών. Το περασμένο Σάββατο πήρα τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου, ηλικίας 6 και 4 χρόνων, στο “Fun Park” του πολυκαταστήματος Madison στα Λατσιά. Δεν ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα τον συγκεκριμένο χώρο, μάλιστα οφείλω να παραδεχτώ ότι είναι πολύ ελκυστικός για παιδιά, με άνεση χώρου και με υψηλές προδιαγραφές ασφάλειας. Ωστόσο, επιτρέψτε μου να αναρωτηθώ: στα παιδιά ποιων γονέων απευθύνεται;

Το «εισιτήριο» για δύο παιδιά, μαζί με ένα στοιχειώδες παιδικό γεύμα, στοιχίζει 20 ευρώ. Ο καφές για τον ενήλικα που τους συνοδεύει, ας πούμε ένα καπουτσίνο, στοιχίζει 3.80 ευρώ. Μία βόλτα στο τρενάκι, που διαρκεί μερικά δευτερόλεπτα, κοστίζει 2 ευρώ ανά παιδί. (Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει πότε τα 2 ευρώ απέκτησαν στη χώρα μας τόσο ευτελή αξία;) Δεν γνωρίζω τους ιδιοκτήτες του Fun Park, ούτε μπορώ να ξέρω με ποια λογική κοστολογούν τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Ωστόσο, αρνούμαι να πέσω στην παγίδα του ενοχικού Κύπριου γονιού που, γαλουχημένος από αρχαιοτάτων χρόνων στην παραδοσιακή νοοτροπία «Δεν θα λείψει τίποτε στα παιδιά μου», δέχεται αδιαμαρτύρητα να πληρώνει 3.80 ευρώ για έναν καφέ. Αντιλαμβάνομαι ότι, εφόσον πρόκειται για ιδιωτική επιχείρηση, το Fun Park δεν παρακαλεί κανέναν να το επισκέπτεται. Εγώ όμως, παρακαλώ όλους τους γονείς που αναζητούν ενδιαφέροντες και ασφαλείς χώρους για να ψυχαγωγούν τα παιδιά τους, να δηλώνουν με παρρησία πότε θεωρούν ότι το αντίτιμο αυτής της ψυχαγωγίας προσβάλλει τη νοημοσύνη τους. Δεν είναι ντροπή να λέμε στα παιδιά μας «Δεν μπορώ να σε ξαναπάω εκεί, διότι στο δικό μας σπίτι το χρήμα δεν ρέει άφθονο». Ντροπή θα είναι, σε δέκα χρόνια από τώρα, να τους πούμε: «Δεν έχω χρήματα να σε σπουδάσω, διότι τα σκόρπισα σε υπερτιμημένους παιχνιδότοπους».

«Με βίασαν, δεν αντέχω τόσο βρώμικο μυστικό»

Από παιδί, η μοίρα τα ‘φερε έτσι, που ένα ερώτημα βασάνιζε τη σκέψη μου. Τότε βέβαια, οι λέξεις ήταν ανακατεμένες στο κεφάλι μου. Οι απορίες μπλεκόντουσαν με τα συναισθήματά μου και οι απαντήσεις έμοιαζαν με σπαζοκεφαλιά, που μόνον οι ευφυείς μπορούσαν να λύσουν.

Να μην πολυλογώ, με τα χρόνια η απορία βρήκε τη θέση της στο κέντρο της ψυχής μου: Πόσο αντέχει να πονά ο άνθρωπος; Πόσα στραπάτσα καταπίνει; Πότε λες «φτάνει τόσος πόνος»;

Κάθε τόσο, με κείνα και με τ’ άλλα, ξαναρωτώ τον εαυτό μου, προσδοκώντας να βρω και την απάντηση. Μη φανταστείτε πως αναρωτιέμαι πόσο διευρύνονται οι αντοχές, μονάχα όταν κάτι δικό μου με πονάει. Δεν χρειάζεται η οδύνη να χτυπά πάντα και μόνο τη δική μου πόρτα, για να μείνω άναυδη μπροστά στο ψυχικό σθένος, στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, στην αντοχή του ανθρώπου που τελειωμό δεν έχει, όσο κι αν ο πόνος σφυροκοπάει τα μηλίγγια. Δεν χρειάζεται να γνωρίζω καν, εκείνον που υποφέρει. Όχι γιατί η ευαισθησία μου απλώνεται φαρδιά πλατιά στο συνάνθρωπο. Ούτε γιατί η δύναμη μου περισσεύει κι αντέχω να «βαστώ» εκείνους που λυγίζουν. Δεν είμαι ούτε καλή κι αγαθή περισσότερο απ’ τον καθένα. Απλώς προσπαθώ να καταλάβω και να νιώσω τα μέτρα και τα σταθμά μου. Την ανθρωπιά και την απανθρωπιά μου. Τη δύναμη και την αδυναμία μου.

Είναι γι’ αυτό που μου ξανάρθε στο μυαλό «Πόσο αντέχει να πονά ο άνθρωπος», μόλις άκουσα την ιστορία της Λάρα Λόγκαν. Της εδώ και 18 χρόνια πολεμικής ανταποκρίτριας και επικεφαλής των ανταποκριτών του CBS, που ομολόγησε δημοσίως ότι έπεσε θύμα βιασμού στις 11 Φεβρουαρίου κατά τη διάρκεια της εξέγερσης στην Αίγυπτο. Της γυναίκας που ομολόγησε ότι επί 40 λεπτά, 200 με 300 άντρες την βίαζαν ανελέητα.

«…Σκέφτηκα, είπε η Λάρα Λόγκαν, ότι όχι μόνο θα πεθάνω εδώ, αλλά θα είναι ο πιο φριχτός και βασανιστικός θάνατος που θα μπορούσα να έχω.

…Τα ρούχα μου είχαν γίνει μικρά, μικρά κομματάκια. Το πιο σοκαριστικό ήταν το πόσο αδίστακτοι ήταν. Χαίρονταν με τον πόνο μου. Όσο ούρλιαζα, τόσο πιο πολύ με κακοποιούσαν!»

Η Λάρα Λόγκαν περιέγραψε την απάνθρωπη εμπειρία της στην εκπομπή «60 Minutes» και στους New York Times, γιατί, καθώς είπε, δεν ήθελε να κουβαλάει ολομόναχη το βάρος «σαν να έχω ένα βρώμικο μυστικό, κάτι για το οποίο θα ντρεπόμουν μια ζωή!»

Η φρικιαστική εμπειρία της δημοσιογράφου, ήρθε, είδε και απήλθε από τα ΜΜΕ. Σε λίγο καιρό, για όλους εμάς θα είναι παρελθόν. Θα την ξεχάσουμε, όπως τόσα και τόσα φρικαλέα συμβαίνουν στη ζωή. Μπορεί να τη ξεχάσω κι εγώ, παρ΄ ότι στ΄ αλήθεια, μόλις άκουσα την ιστορία της ένοιωσα το αίμα μου να παγώνει.

Αυτό όμως που δεν θα λησμονήσω ποτέ και, ίσως, δεν θα λύσω ποτέ μέσα μου, είναι το ερώτημα που έχω από παιδί: «Πόσο πόνο αντέχει ο άνθρωπος;».

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ

Ο ένας κάνει τη φωνή μας…αγώνα, υπηρετώντας εσχάτως το κόμμα η ηγεσία του οποίου από το 2004 μέχρι εντεύθεν, εκτίθεται υπονομεύοντας κάθε αγωνιστική διάθεση του λαού.

Η άλλη, επιστρατεύθηκε εσπευσμένα, εγκαταλείποντας –πρόσκαιρα- τα σεμινάρια των αμερικανό-νορβηγών και τις παρουσιάσεις «μελετών» που προδιαγράφουν το έξοχο μέλλον μας αν συγκατανεύσουμε επιτέλους σε κάποιο σχέδιο τύπου Ανάν-Χάνεϊ, για να στελεχώσει τα πάλαι πότε ένδοξα ψηφοδέλτια της κυπριακής αριστεράς. Αλήθεια υπηρετώντας ποιό πολιτικό ή ψηφοσυλλεκτικό σκοπό; Της επιβεβαίωσης ότι το κόμμα έχει πια μη αναστρέψιμα και συθέμελα διαβρωθεί, παλινωδώντας, αποκαθηλωμένο από τις αρχές του στο Κυπριακό αλλά και σε πλείστα κοινωνικοοικονομικά θέματα ή της «ανάγκης» να συγκρατηθούν και να περιμαζευτούν τα ρετάλια του πρώην ΑΔΗΣΟΚ-ΕΔΗ κλπ;

Οι μεν διακηρύττουν ότι κόπτονται για τον απλό άνθρωπο και τις κατακτήσεις του, όμως η αναρρίχηση τους στην εξουσία δεν θα ήταν δυνατή, χωρίς την ανοχή ή και στήριξη σημαντικού μέρους του μεγάλου κεφαλαίου, αυθεντικός εκπρόσωπος του οποίου εφαρμόζει «λαϊκή» πολιτική από το Υπουργείο Οικονομικών. Με επιδόματα ταξιδίων, πολυτελείς αίθουσες φιλοξενίας υψηλών καλεσμένων και ιδιωτικά τζετ, απομακρύνονται σταδιακά από το λαό όπως ακριβώς οι προκάτοχοι ύπατων αξιωμάτων στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Οι δε, εκμεταλλευόμενοι την οικονομική κρίση, προϊόν της μολυσματικής και τοξικής λειτουργίας όχι των τραπεζικών επενδύσεων σε ελαττωματικά προϊόντα, αλλά ολόκληρου του καπιταλιστικού οικοδομήματος, χωρίς αναστολές, ζητούν συρρίκνωση των εισοδημάτων των πολλών, προς όφελος των λίγων, προϊδεάζοντας για το τι θα επακολουθήσει της τυχόν δικής τους αναρρίχησης στα χρυσοποίκιλτά δώματα της εξουσίας. Πείθουν αμφότεροι ότι ο καβγάς γι’ αυτήν και μόνο γίνεται.
Οι δυο όψεις του ιδίου πια νομίσματος, όπως λέγαμε σύντροφοι παλιότερα και γελούσαμε σκωπτικά: Νέα Δημοκρατία-ΠΑΣΟΚ, Σοσιαλδημοκράτες-Συντηρητικοί, βρίσκονται σε πλήρη διάταξη ενώπιον μας, λίγες μέρες πριν από την ύψιστη στιγμή της Δημοκρατίας, αποβλέποντας για μια ακόμη φορά να εκμαιεύσουν και να εκμαυλίσουν τη ψήφο μας, με πλαστά διλήμματα του τύπου «ψηφίστε εμάς για να μην ενισχυθούν οι άλλοι», μιντιακή υπεροχή, ισχυρούς εσωτερικούς μηχανισμούς και ατέλειωτο εκλογικό χρήμα.
Οι μεν απρόσωποι- στις προεκλογικές τους πινακίδες προβάλλεται μονοδιάστατα και μονολιθικά το κόμμα, τα σλόγκαν και η «υπευθυνότητα» του. Οι δε, κήνσορες και προπαγανδιστές του ασύδοτου ατομισμού, με πολλά πρόσωπα και προσωπεία, αυτοδιαφημίζονται, ως «λαϊκοί», έχοντες «δυνατή φωνή» κλπ.

Ποιός αλήθεια ξέρει ή θυμάται αν και πόσες νομοθεσίες που προώθησαν ή ευλόγησαν, να εξυπηρετήσουν στόχευαν το ανόθευτο λαϊκό συμφέρον ή αν εκκολάφθηκαν στα δυσώδη και βάθη κάποιου από τους πολλούς λάκκους της διαπλοκής;

Και βεβαίως το Κυπριακό εκτός ατζέντας και συζήτησης! Επί δύο χρόνια, αλληλοϋποστηρίζονταν, με τους μεν, να «πρωτοπορούν» εκχωρώντας εν είδη δώρων και προσφορών, διαπραγματευτικό κεκτημένο στην τουρκική πλευρά και τους δε να σιωπούν συνεργώντας ή να συνεργούν σιωπώντας.
Τώρα όλα αυτά ενόψει εκλογών θα πρέπει να ξεχαστούν, να αποσιωπηθούν, ασχέτως αν αμέσως μετά τις εκλογές, η χιονοστιβάδα που πλάθουν από τα ύψη της Νέας Υόρκης και ετοιμάζονται να μας ρίξουν κατακέφαλα οι κύριοι Πάσκο και Ντάουνερ, θα αποτελείται και από αυτές τις προσφορές.
Θέλουν τη μνήμη μας κοντή και εξασθενημένη για να την ελέγχουν. Θέλουν τη σκέψη μας χειραγωγούμενη. Θέλουν τη βούληση μας ασθενή για να την κατευθύνουν.
Οι εκλογές είναι μια ευκαιρία για όλους να κρίνουν. Χωρίς μνήμη των πεπραγμένων, αυτών που ζητούν τη ψήφο μας, δεν μπορεί να υπάρξει κρίση.
Ας κοιτάξουμε πίσω από τον εικονοπλαστικό συρφετό, τη λεκτική διαιώνιση του τίποτα, τις επιδέξιες αποσιωπήσεις. Ας θυμηθούμε.

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Συνεταιρισμός για την Ειρήνη: Ηθική και υποκρισία

Μου είναι ειλικρινά ακατανόητη η εμμονή των κομμάτων ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΕΥΡΩΚΟ να ενταχθεί η Κύπρος στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, ένα υποβραχιόνα του ΝΑΤΟ, όταν οι θέσεις αυτών των κομμάτων στο Κυπριακό αντιστρατεύονται την πολιτική βασικών νατοϊκών χωρών επί του εθνικού μας θέματος. Να ζητά την ένταξη μας στον Συνεταιρισμό και μάλιστα μετ’ επιτάσεως ο ΔΗΣΥ, η ηγεσία του οποίου συνέπλευσε άλλοτε φανερά, άλλοτε κρυφίως με τις πολιτικές του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον στο Κυπριακό, το αντιλαμβάνομαι πλήρως- είναι μια φυσιολογική εξέλιξη. Αλλά οι προαναφερθείσες τρεις πολιτικές δυνάμεις στη βάση ποιάς λογικής συνταυτίζονται με εκείνο που υποτίθεται ότι αντιμάχονται;
Αν η στάση τους ελαύνεται από σοσιαλδημοκρατικούς ή δεξιόστροφους χρωματισμούς ή αποχρωματισμούς, τότε ας υιοθετήσουν το σύνολο της νατοϊκής πολιτικής επί του πλανήτη, του κυπριακού συμπεριλαμβανομένου.

Θα ήταν πιο συνεπές. Επίσης, ας αποσύρουν τις διεκδικήσεις τους για λύση στη βάση των ευρωπαϊκών αρχών και του διεθνούς δικαίου κι ας τις υποκαταστήσουν με θέσεις για λύση στη βάση των γνωστών νατοϊκών αρχών. Επιπλέον, ας χαιρετίσουν, έστω ετεροχρονισμένα, το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, ας ανασκευάσουν την αντίθεση τους στην εισβολή στο καθημαγμένο σήμερα Ιράκ κλπ .

Δεν νοείται ενώ απορρίπτεις υποπροϊόντα τύπου σχεδίου Ανάν, απότοκα της στυγνής σε βάρος μικρών λαών πολιτικής των ηγητόρων της νέας τάξης πραγμάτων, να επιδιώκεις ταυτόχρονα να αποτελέσεις συστατικό της μέρος των οργανισμών της.

Από την άλλη, υποκριτική είναι και η στάση της κυβέρνησης αλλά και της ηγεσίας του ΑΚΕΛ.

Ενώ σε κυβερνητικό αλλά και κομματικό επίπεδο, τα τελευταία χρόνια δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προσπαθούν να επιβάλουν την ιδεολογικοπολιτική αλλά και εθνική απονεύρωση και την άνευ ουσιαστικών όρων δεκτικότητα στις επιβουλές του δυτικού παράγοντα στο Κυπριακό, αίφνης, στην περίπτωση με το Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, θυμήθηκαν ότι υπάρχουν κακοί και ιμπεριαλιστές και ότι δεν είναι σωστό να εντάσσεσαι στις συμμαχίες και να διευκολύνεις τους σχεδιασμούς τους.

Πόσο πιο ηθικό όμως είναι να προστατεύεις τον κ. Αλεξάντερ Ντάουνερ αποτρέποντας την έκθεση των ενεργειών του στο φακό της δημοσιότητας και της Βουλής από το να ζητάς ένταξη στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη; Πόσο πιο ηθικό είναι να επιλέγεις πολιτικές εξευμενισμού-μέχρι παρεξηγήσεως- των Βρετανών ή να αποδέχεσαι για τη χώρα σου προδιαγραφές λύσης τύπου Βοσνίας, στη νατοϊκή λογική για σύσταση κρατών-εκτρωμάτων, κατ’ επέκταση, δορυφόρων, από το να καθίστασαι στρατηγικός εταίρος με χώρες που αποτελούν τον πυρήνα εκπόρευσης αυτών των πολιτικών; Αλλά και πόσο πιο ηθικό από το θέμα του Συνεταιρισμού είναι να παραπέμπεις το ζήτημα της αμφισβήτησης των βρετανικών βάσεων στην Κύπρο-του κατ’ εξοχήν συμβόλου της αποικιοκρατικής, νατοϊκής δυτικής πολιτικής - στο απώτερο μέλλον;

Εκτός κι αν συμφωνήσουμε όλοι ότι δεν υπάρχει τίποτα ηθικό στην πολιτική, διεθνή και εγχώρια, οπότε ας σπεύσουμε ως πολίτες και ψηφοφόροι, να ταχθούμε είτε με τους μεν είτε με τους δε. Ολο και κάποια εύνοια μπορεί να κερδίσουμε, αν μπούμε εγκαίρως στη σειρά.

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Τάκης Σινόπουλος



ΜΑΡΙΑ


‘Εξω από το παράθυρο έλαμπε το πέλαγος.

Θα τρελλαθώ αν χαθεί το πέλαγος, είπε η Μαρία.

‘Εκρυβε με τα χέρια τη γυμνότητα,

παράφορη, γυρίζοντας

με μια τρομαχτικήν απόγνωση σ’ όλα τα κέντρα,

σ’ όλους τους κινηματογράφους της πρωτεύουσας.

Τον γύρευε. Ρωτούσε τους πορτιέρηδες επίμονα.

Παραξενεύονταν που δεν τον είχε ιδεί κανείς.

Πού νάναι; πού είναι; πες μου τώρα, πες μου εσύ.

Πάντα γυμνή, τόσο άμυαλη. Και ξάφνου

μέσα στο φως: Λευτέρη! φώναξε

κι όρμησε πάνς του. Μα εκείνος

είταν βουβός, πολύ βουβός, ένας χαμένος

ίσκιος. Και την έσυρε. Και πέθαναν.

Τους πήρε το τιμόνι στον κατήφορο, τους τσάκισε

τα κόκκαλα και τα νεφρά. Πολύν καιρό

κατόπι μας βασάνισε η ψυχή τους.



ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ



Λάμψε ήλιε

πανύψηλε της προπατορικής Ελλάδας, λάμψε εδώ·

σε τούτη τη στιφή αγκαλιά

της στάχτης. Λαβωμένο φως

να λούσει τη θρησκεία του σώματος

και την πικρή σου ανάμνηση, ήλιε.

‘Ηλιε βασάνισε τον ισκιερό κατήφορό της,

όπου πυρώνουν δόντια της παραφοράς,

όπου αναζούν οι καθαρές

κινήσεις των μαστών των πράσινων,

στην περιφέρεια του αδυσώπητου

φιλιού, στον κύκλο αυτής της τρομερής

γυμνότητας.

Λάμψε ήλιε των νεκρών

ποιητών.

Αχτιδοφόρος ήλιος της Ελλάδας είναι τώρα εδώ,

στον πείσμονα αρνητή της μαρτυρίας του χρόνου,

στον ηττημένο από τη μέθη του κακού

παραμυθιού. Πάνω στα κέρδη λάμπει τα πολύτιμα,

πάρα πολύ πικρά, που δεν υπάρχουν. ‘Ηλιε,

λάμψε ήλιε της φανταστικής

Ελλάδας, η πολυάνεμη,

η κόμη αυτή πολυάνεμη που κατεβαίνει ως τις ρωγμές

του σώματος βαθύσκιωτη ανεμίζοντας,

σκεπάζει ένα κεφάλι λευτεριάς

κι’ οδύνης. Ω, καθάρισε

της ανηφορικής Ελλάδας ήλιε,

την άμπωτη τη σκοτεινή της νύχτας του αίματος,

τις ανεξήγητες φωνές των προπατόρων,

ω του θανάτου αχτίδα αστραφτερή

στέμμα βαρύ της μνήμης μου ήλιε,

πάνω σ’ αυτό το σώμα που μονάχο αμύνεται,

χλοερές κοιλότητες μα πέτρινα

τα μέλη, αστείρευτοι οι μηροί.

Λάμψε ήλιε της νεκρής Ελένης.

Η σάρκα αποχαιρέτησε την έκσταση.

Αιώνια κύματα σαρώνουν την ασήκωτη καρδιά.

Σώμα έρημο περίλυπο μέσα στην κάψα του ήλιου·

κι’ εδώ στα δώματα η κραυγή μυρίζει ακόμα

τον έρωτα. Γαρύφαλλα, γαρύφαλλα

κηρύχνουν άλλη μια φορά μια ματωμένη ανάσταση.

Το πρόσωπο - αίνιγμα του πάθους ξαναγύρισε.

‘Ηλιε,

λάμψε ήλιε των μηρών των ξάστερων

της ζωντανής Ελένης, ω

μετέωρο πνεύμα, δικαιοσύνη του φωτός

πυρπόλησε το κέντρο το νωπό των τρομερών κοιλάδων

κι’ ας ζήσει μόνο ο λόγος ο γυμνός

που ξέρει

ποιες παραισθήσεις ποια όνειρα ποιες αναμνήσεις αθεράπευτες

ποια δίψα μ’ έφερε ως εδώ,

τον έρωτα να δέσω και το ποίημα τούτο το παράφορο

με την νεκρήν Ελένη.





ΑΝ



Απ’ το πρωί ο άνεμος ξεκάρφωνε τον ουρανό.

Απ’ το πρωί ο ήλιος κάπνιζε

ανάμεσα στα ερείπια.

Αν το πρόσωπό σου, το πρόσωπο ασπίδα. Και το σύν-

νεφο εκείνο κι ο τόπος τοπίο, και τα μάτια σου στρέ-

φοντας ξαφνικά δεν είχαν σκοτώσει την εικόνα που

κοίταζαν λίγο πιο πριν.

Αν το χέρι σου ήταν.

Αν τα μάτια σου.

Αν το χέρι σου.

Αν η λέξη που πήγες να πεις.

Λοιπόν όλη τη μέρα ο άνεμος.

Όλη τη νύχτα οι στάχτες της φωτιάς σου.



Ο ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ



Κοιτάχτε! μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ’ το πλήθος.

Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν

στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του

μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.

Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένoς να παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;

Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.

Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.

Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος.

Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές

άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.



ΕΛΠΗΝΩΡ


Ήταν κάποιος από τη συνοδεία που τον αντίκρισε

όχι ο πιο γέροντας: Κοιτάχτε ο Ελπήνωρ πρέπει να ʽναι εκείνος.

Εστρίψαμε τα μάτια γρήγορα. Παράξενο πως θυμηθήκαμε

αφού είχε η μνήμη ξεραθεί σαν ποτάμι το καλοκαίρι.

Ήταν αυτός ο Ελπήνωρ πράγματι στα μαύρα κυπαρίσσια

τυφλός από τον ήλιο και τους στοχασμούς

σκαλίζοντας την άμμο μ΄ ακρωτηριασμένα δάχτυλα.

Και τότε τον εφώναξα με μια χαρούμενη φωνή: Ελπήνορα

Ελπήνορα πώς βρέθηκες ξάφνου σ΄ αυτή τη χώρα;

Είχες τελειώσει με το μαύρο σίδερο μπηγμένο στα πλευρά

τον περσινό χειμώνα κι είδαμε στα χείλη σου το αίμα πηχτό

καθώς εστέγνωνε η καρδιά σου δίπλα στου σκαρμού το ξύλο.

Μ΄ ένα κουπί σπασμένο σε φυτέψανε στην άκρη του γιαλού

ν΄ ακούς τ΄ ανέμου το μουρμούρισμα το ρόχθο της θαλάσσης.

Τώρα πώς είσαι τόσο ζωντανός; Πώς βρέθηκες σ΄ αυτή τη χώρα

τυφλός από την πίκρα και τους στοχασμούς;

Δε γύρισε να δει. Δεν άκουσε. Ξανάδεσε η σιωπή τριγύρω.

Το φως σκάβοντας ακατάπαυστα βαθούλωνε τη γη.

Η θάλασσα τα κυπαρίσσια τ΄ ακρογιάλι πετρωμένασ΄ ακινησία θανατερή. Και μόνο αυτός ο Ελπήνωρ

που τον γυρεύαμε με τόση επιμονή μές στα παλιά χειρόγραφα

τυραννισμένος απ’ την πίκρα της παντοτινής του μοναξιάς

με τον ήλιο να πέφτει στα κενά των στοχασμών του

σκαλίζοντας τυφλός την άμμο μ’ ακρωτηριασμένα δάχτυλα

σαν όραμα έφευγε και χάνονταν αργά

στον αδειανό χωρίς φτερά χωρίς ηχώ γαλάζιο αιθέρα.

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

Ακραίες συμπεριφορές και ακραίες υποχωρήσεις

-Υπάρχει κάτι πιο ακραίο από την κατοχή;
Τελικά ποιών οι θέσεις συμπίπτουν μ ‘ εκείνες των Τούρκων; Αυτών που επιμένουν να αποχαρακτηρίζουν το εκτρωματικό περιεχόμενο της «λύσης» που βρίσκεται στα σκαριά, όπως προς εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος αποχαρακτηρίζονται τα απόρρητα έγγραφα, ή των άλλων που την πλασάρουν;
Όταν οι κ.κ. Ερντογάν, Μπαγίς και Νταβούτογλου προβάλλουν αναιδώς τον ισχυρισμό ότι στη «Νότια Κύπρο» ανθεί ο ρατσισμός, ο σοβινισμός και ο εθνικισμός, με ποιών παρόμοιες δηλώσεις ευθυγραμμίζονται; Όταν ασελγώντας πάνω στο πτώμα της κοινής λογικής, διατείνονται με θράσος χιλίων πιθήκων, πως εδώ στην Κύπρο, δεν υπάρχει κράτος, ούτε καν φυλή, με ποιανού υποστηρικτή της «λύσης» και εσχάτως της κυβέρνησης, δηλώσεις και θέσεις περί μίζερου Νότου, συνταυτίζονται;
Και αν όσοι απορρίπτουν τη «διζωνική» που διαπραγματεύεται ο κ. Χριστόφιας είναι «ωραίοι Ελληνες», εκείνοι που την αποδέχονται-η μειοψηφία δηλαδή- πώς θα πρέπει να χαρακτηριστούν; Μήπως τελικά πρέπει να είναι μη Ελλην κανείς για να εγερθεί και να χειροκροτήσει τη διζωνική, όπως την κατάντησε τα τελευταία δυόμιση χρόνια η καταθλιπτική τακτική των υποχωρήσεων της δική μας πλευράς; Αλλά, και τι θα πει η φράση «εμείς δώσαμε περιεχόμενο στη διζωνική» που διατύπωσε πρόσφατα ο Πρόεδρος; Υπάρχει κάποιο διεθνές πρότυπο διζωνικής που να προϋποθέτει εκ περιτροπής προεδρία, συνιστώντα κράτη, παραμονή εποίκων κ.α., και δεν το γνωρίζουμε; Αν υπάρχει τέτοιος νομικός, διεθνής, ή ακόμη πολιτικός περιορισμός ή υποχρέωση, να μας το πουν οι θιασώτες της ΔΔΟ του κ. Χριστόφια, για να ενισχύσουμε την επιχειρηματολογία μας γιατί δεν θέλουμε το υπό εκκόλαψη έκτρωμα να αποτελέσει το πολίτευμα του παρόντος και του μέλλοντος μας.
Όμως αλλού είναι η ουσία του πράγματος και της σχεδόν εμφυλιοπολεμικής ρητορικής που αναπτύσσεται ένθεν και ένθεν στο εσωτερικό μέτωπο. Εντοπίζεται στο ότι, τέτοιο είναι το μέγεθος της διολίσθησης επί των αρχών και επί των ορίων ασφαλείας που τόσα χρόνια κυριαρχούσαν στο Κυπριακό ως θέσεις της ε/κ πλευράς, που ήταν σχεδόν αναπόφευκτο και εντελώς διαλεκτικό, να γεννηθεί και να ενισχύεται καθημερινά επί των ερειπίων των εναπομείνουσων αρχών, το ρεύμα αντίδρασης απέναντι σε αυτήν την πορεία. Ως αποτέλεσμα, διάφορες περιθωριακές δυνάμεις, μερικές εκ των οποίων όντως φέρουν ακραία χαρακτηριστικά, επιχειρούν να εκμαιεύσουν πολιτικό κεφάλαιο από τις μεγάλες μάζες του λαού, που δεν ανέχονται η «λύση» να τους μετατρέψει σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Με άλλα λόγια, αν παρατηρούνται ακραίες συμπεριφορές, είναι επειδή ακραία είναι η συνεχιζόμενη, χωρίς ελπίδα πραγματικής άρσης της, κατοχή, αλλά και η πολιτική υποχώρηση μας από θέσεις αρχών και όχι επειδή οι Ελληνοκύπριοι είναι εκ φύσεως εθνικιστές ή σοβινιστές. Τόσο ακραία είναι δε η υποχώρηση, που οι εκπονούντες την, κρίνουν ότι μόνο με την καλλιέργεια ενός αισθήματος συλλογικής ευθύνης μεταξύ του λαού καθώς και μιας ξενόφερτης (σεμιναριακής, καλύτερα) εξίσωσης του θύτη και του θύματος, είναι πιθανόν να βρουν κάποια ανταπόκριση. Πως αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς δηλώσεις για «ένα σου, ένα μου» που πρέπει να σταματήσει, όταν από τη μια έχουμε να κάνουμε με ωμές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που προέρχονται από μια ψευδοκρατική δομή εξουσίας, υποχείριο και προέκταση της κατοχικής δύναμης που γδύνει παπάδες αφαιρώντας τους τα άμφια και από την άλλη με αλαλάζοντες χούλιγκαν, ένα παππού που φανάτιζε τον εγγονό του ή έστω ακροδεξιά υπολείμματα, οι καταδικαστέες πράξεις των οποίων πατάσσονται από το ευνομούμενο μας κράτος;
Και ποιο αντίκρισμα θα έχουν τα όποια διεθνή διαβήματα για τις ανομίες του κατοχικού καθεστώτος, όταν από μόνη της η κυβέρνηση τα εξουδετερώνει εκ των προτέρων με τη λογική της εξίσωσης και της συλλογικής ευθύνης που υιοθετεί;
Είναι σαν να λέμε ότι η Γερμανία παραμένει ναζιστική επειδή υπάρχουν ακόμη ναζιστικές ομάδες ή οι ΗΠΑ είναι μια ρατσιστική χώρα αφού η Κου Κλουξ Κλαν απολαμβάνει ακόμα κάποιας απήχησης στο συντηρητικό Νότο της χώρας.
Και το παράδοξο είναι πως ούτε η Μέρκελ ούτε ο Ομπάμα μιλώντας σε διεθνή βήματα , δεν έχουν στηλιτεύσει ακόμα αυτά τα φαινόμενα.